» Shatter me . «Open»

Voor de verandering had hij niets te doen, dus was hij maar gewoon gaan rondlopen in de hoop dat hij either iemand kon irriteren of wat kon gaan trainer. Flint had inmiddels de lol gevonden van door de bomen vliegen en functioneerde sindsdien als een scout voor problemen. Het vreemdste aan het stel was misschien wel het meisje dat haast hem liep, ze was stil en liep een beetje achter Echo, maar ze volgde elke stap die hij deed. Geen enkel persoon zou dan ook doorhebben dat het geen mens, maar een pokémon was. Echo vond het leuk om Vayne bij zich te hebben en mensen in de maling te nemen met een illusie.
Het was een stem en het geluid van een mes dat hem deed omkijken. In de verte zag hij iemand op de grond liggen met een bruine pokémon met freaking messen als armen over haar heen gebogen. Normaliter zou Echo niet zo snel als held optreden, hij was een Team Rocket lid immers, maar hij was te nieuwsgierig naar de pokémon om 't niet te doen. Terwijl hij op haar af liep, gooide hij een pokéball op. "Crowe, hou 'm vast met je Vine Whip," zei hij rustig, terwijl de Venusaur zijn roede op de onbekende pokémon los liet en 'm bij de messen greep. "Yo, gaat 't?" vroeg hij daarna kalm, terwijl hij een hand uitstak zodat ze overeind kon komen.

De meid liet d'r pokémon terugkeren en nu pas viel het hem op dat ze van ongeveer dezelfde leeftijd waren. Door het kauwgomballen roze haar had hij haar een paar jaar jonger geschat, maar hij had eigenlijk wel vreemdere dingen gezien in de tijd dat hij in Kalos en Hoenn zat. Ze verontschuldigde zichzelf dat ze niet door had gehad dat haar pokémon geëvolueert was en Echo wilde zichzelf voor zijn hoofd slaan dat hij de pokémon was vergeten te scannen.
Ze pakte zijn hand en hij hielp haar overeind, waarna ze hem bedankte. Hij glimlachte eventjes. "Het is niets, ik kwam toevallig langslopen," antwoorden hij rustig. Crowe was er ondertussen bij gaan liggen, de Venusaur had er verder toch niets bij te zoeken. "Mag ik je wel om je naam vragen?" vroeg hij daarna met een kleine glimlach op z'n gezicht.

Onschuldig klein meisje, zo kwam ze over. En dat terwijl hij haar ongeveer even oud als hemzelf schatte. Waarom zagen ze er allemaal zo lief en onschuldig uit? Hij kwam nooit es een keer een chick tegen waar hij iets tegen kon doen, die niet zou breken als hij ze een knuffel zou geven, mocht die dat al eens een keer doen. Hij zuchtte zachtjes, onhoorbaar en legde een hand in zijn nek om deze eens goed te kraken. Misschien moest die zijn oefeningen maar weer eens gaan doen, zijn spieren werden te stijf, hij moest soepel blijven. "Aangenaam Karma," zei hij daarna rustig. "Mijn naam is Matt," loog hij er gladjes achteraan. Voor de verandering zou hij eens kijken hoever hij zou kunnen komen als hij alles bij elkaar zou liegen. Normaliter zou Echo toch al niet veel over zichzelf loslaten, maar hij wist dat zijn naam nogal uncommon was en daarmee kon hij een gevaar zijn voor Team Rocket. Ze zouden hem dan te snel kunnen vinden.
"Wat was je eigenlijk aan het doen toen je pokémon evolueerde?" vroeg hij daarna, om het gesprek aan de praat te houden.