Leah wilde haar meteen het plezier doen en haalde een pokéball tevoorschijn, waar niet veel later een grote, paars met beige kat uit verscheen. De brunette keek verrast naar de pokémon, maar begon al snel te giechelen toen de Liepard om haar heen begon te cirkelen. “Betekent dit dat ze me mag?” vroeg Ayako met een kinderlijk enthousiasme aan haar vriendin. Ze had nog geen enkele pokémon dit zien doen en dat terwijl ze ook teamgenoten had die niet zo nors waren als Goku. Omdat de Liepard zelf al contact kwam zoeken, liet de brunette er geen gras over groeien en stak haar hand uit, zodat ze de pokémon over haar hoofdje kon aaien.

Purry, zo heette de pokémon, vond haar inderdaad leuk. Ayako begon haast te stralen door die informatie, al wilde ze wel graag verder lopen om haar idee te herinneren, maar dat kon helaas nog even niet. “Ik vind nieuwe pokémon ontmoeten ook heel leuk, dus dan hebben we iets gemeen!” bracht de brunette enthousiast uit, waarna ze met haar hand zachtjes op het hoofd van de Liepard probeerde te kloppen. Purry besloot zichzelf niet veel later te gaan wassen, waardoor Ayako voor een moment beledigd was. Kwam dat soms door haar aanraking? Ze staarde naar haar eigen hand, maar kon geen viezigheid ontdekken. Hmpf. Een beetje op haar tenen getrapt wilde ze hun tocht voortzetten, maar ironisch genoeg bleef haar ene voet achter de andere haken en struikelde ze. Doordat ze haar evenwicht probeerde te verplaatsen om zichzelf te redden, viel ze nu juist richting Leah. Uh oh. “Geronimo!” riep ze als waarschuwing, maar het was waarschijnlijk al te laat.

De brunette grijnsde breed naar haar vriendin, maar dat bleef niet lang aanwezig. Purry wist haar aandacht algauw te trekken en haar te beledigen, waarna ze ook nog eens over haar eigen voeten struikelde en naar de grond tuimelde. Alleen raakte ze de grond helemaal niet. Ze viel pardoes in Leah’s armen. Ayako had het in eerste instantie niet echt door, maar toen ze merkte dat ze in de lucht hing, keek ze al snel omhoog. De rozeharige had een bezorgde blik in haar ogen en stelde een paar vragen. Aya wachtte netjes tot ze uitgevraagd was en dacht toen terug aan de woorden die waren gesproken. “Ja, nee, nee en ja,” beantwoordde ze elke vraag in de juiste volgorde. Zich beseffend dat ze nog altijd in Leah’s armen hing, kwam het in haar op om rechtop te gaan staan, maar het voelde eigenlijk wel fijn. Ayako besloot toen dat ze de jongedame maar vaker moest knuffelen. De brunette kwam uiteindelijk recht en klopte haar broek af. “Heb ik jou pijn gedaan?” vroeg ze vervolgens net zo bezorgd.

Leah had ook geen pijn. Gelukkig maar, want dat zou Ayako zichzelf niet echt vergeven. Gelukkig kwam de rozeharige al met een alternatief om de brunette af te leiden en dat was door te vragen naar eten. Aya keek even naar haar vriendin en toen om zich heen. Ze had wel eettentjes gezien, maar waar ook alweer? “Euuhhhhh,” begon ze, het woord langer trekkend om zichzelf meer tijd te gunnen. Toen ze het zich herinnerde, wees ze uitbundig naar één van de vele ingangen van het centrum. “In die gang zit wel een klein restaurantje! Daar kunnen we wel heen?” stelde ze voor. Ze richtte haar bruine ogen op Leah. “Ik heb geen idee hoe lekker het is, maar dat kunnen we wel uitvinden samen!”

Leah was het eens met haar keuze. Zelfs het feit dat ze niet wist of het lekker was, hield haar vriendin niet tegen om het samen uit te proberen. Dolgelukkig stond ze toe dat de rozeharige haar bij de hand pakte en met een brede grijns marcheerde ze op het cafeetje af. Ayako besloot dat ze dit zo vaak mogelijk wilde doen vandaag, want het gaf haar een fijn gevoel en dat was altijd goed. De brunette duwde met goede moed de deur van het kleine café open en keek nieuwsgierig om zich heen. Het interieur was heel gezellig en het zag er heerlijk knus uit. Ze was geen expert, maar als ze dat wel was, dan had deze plek hun sticker al verdiend. “Wat zeg je ervan?” vroeg Aya met een brede grijns, haar blik gericht op haar vriendin.

Leah was het er gelukkig mee eens dat ze hier konden eten en dat bracht een brede glimlach bij Ayako teweeg. Ze had een goed plekje uitgekozen! Tevreden en vooral met een gestreelde ego liep ze op een willekeurig tafeltje af en gebaarde er uitgebreid naar. Het was vlak tegen de buitenste muur van het cafeetje, zodat ze nog een beetje privacy hadden, maar ze voor het personeel in de buurt zaten. Daar had de brunette niet echt over nagedacht; ze vond dit gewoon een leuk plekje. “Hierzo?” voegde ze er vragend aan toe, haar bruine ogen op haar vriendin richtend.

Leah stemde weer in met haar voorstel en Ayako’s geluk kon niet meer op. Ze had nog nooit meegemaakt dat iemand zo flexibel met haar omging als nu – zelfs haar eigen ouders niet. Die waren haar soms zelfs een beetje beu door haar hyperactieve buitjes en hoewel de brunette niet echt begreep hoe dat in zijn werk ging, snapte ze best dat ze af en toe iets te energiek was voor anderen. Leah had die indruk echter nog niet gegeven en dat maakte dit extra gezellig voor haar. Aya wilde net aan de tegenovergestelde kant van de rozeharige gaan zitten toen die opeens op haar af kwam gelopen. Verward hield de brunette haar hoofd een tikje scheef. “Wil je hier zitten?” vroeg ze aan haar vriendin. Als dat zo was, dan vond Ayako dat absoluut niet erg. Dat was alleen niet het geval. Verbazingwekkend genoeg begreep ze al snel waar Leah op doelde en nam ze met een deftige glimlach en houding plaats op de naar achter geschoven stoel. “Oh wat attent van u!” grapte ze, proberend bekakt te klinken. “Dankuwel!”