This Means War

Onderwerp: This Means War ma mei 30, 2016 6:30 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Sara wist precies hoeveel dagen ze in het ziekenhuis had besteed. Normaalgesproken was ze niet zo’n fan van de avonturen die de buitenwereld haar te bieden hadden, maar nu had ze de dagen geteld tot haar verteld werd dat ze uit het ziekenhuisbed ontslagen was. Ze zou zich nu tijdelijk in een hotelkamer moeten nestelen tot haar been genoeg genezen was om weer te gaan lopen. Dat klonk niet veel beter dan haar tijd besteden in een ziekenhuisbed voor velen, maar voor Sara was het een hele opluchting. Ze haatte ziekenhuizen niet. Ze was eerder bang dat de rekening te hoog zou worden. Nu had ze het weer zelf over het zeggen wat haar eten en tijdsbesteding betreft en hoefde ze zich geen zorgen te maken over kamergenoten, waardoor ze zonder schaamte haar muziek hardop in de kamer liet klinken. Ze baalde natuurlijk nog steeds dat ze vast zat, maar had er genoeg vrede mee om zich niet op te fokken.

Bovendien was het eigenlijk wel gezellig in de kamer. Geld voor een hotel was er nog maar weinig, maar Sara had er op gestaan dat ze een goedkoop plekje zouden zoeken voor de eerste week dat ze niet meer in het ziekenhuisbed lag. Daarna konden ze hun tijd in het Pokécenter besteden, maar voor nu wilde ze de luxe van een hotel. Veel luxer dan een Pokécenter was het eigenlijk niet, behalve dat het een stuk rustiger was. Bij Pokécenters was de garantie op een kamer een stuk kleiner, wat heel slecht zou werken met een gebroken been. Nu had ze tenminste de zekerheid dat ze de eerste week haar been nog volledig kon laten rusten.

De tijd die ze nu niet aan trainen kon besteden werd ook nuttig gebruikt. Ze had nog wat recepten liggen die ze graag had willen doornemen, dus daar spendeerde ze nu haar tijd aan. Helaas kon ze ze op deze manier niet meteen uitproberen, maar dat kwam vanzelf nog wel. Behalve haar recepten nam ze het ook weer op zich om een klein stukje te schrijven. Erg veel inspiratie was er niet, maar het doodde de tijd en misschien kon ze het straks aan Cecille laten lezen. Die zou haar er sowieso een compliment op geven, ongeacht hoe slecht haar grammatica zou zijn.

Er waren nog genoeg andere dingen die ze kon vinden om te doen, zoals het opnieuw indelen van haar tas, het zoeken van nieuwe recepten of een spannend verhaal om te lezen. Ze had de perfecte kans om iets voor zichzelf te doen nu Cecille een dagje weg was. Het enige waar ze nog over twijfelde was of ze haar Pokémon de kamer in wilde laten als gezelschap of niet, waarna ze er voor koos om drie van de zes naar buiten te laten. Peppermint en Jellybean, de babies van het team, en Vanilla, de meest moederlijke van haar huidige Pokémon. Vanilla zou de kleintjes bezig kunnen houden, wie op hun plaats weer Sara konden entertainen. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat ze het al te bont maakten, maar dat was precies waarom de Gardevoir er bij was gehaald.

De witharige had haar Holocaster er bij gepakt en zat rechtop in bed. Op het nachtkastje aan haar kant stond een grote mok waar een voorzichtige stoompluim van af kwam die aangaf dat de inhoud nog warm was. Het bevatte fruitthee, welke Cecille gemaakt had voordat ze de deur uit was vertrokken. Naast de mok stond een wekkerradio die aangaf dat het net voorbij het middaguur was. Sara zou dus nog zat tijd hebben om te lezen op het apparaat in haar handen en hoewel ze verwachtte dat het zou gaan vervelen gaf het haar rust om te weten dat ze zich niet hoefde te haasten. Als ze zin kreeg om iets anders te doen kon dat altijd nog.

Met een tevreden zucht focuste ze haar ogen op de tekst die op het apparaat verschenen was. Ze maakte haar rechter hand vrij om de mok met thee vast te pakken en er voorzichtig van te drinken. Het was nog te warm, maar nu had ze het in elk geval bij zich. Haar Pokémon waren verbazingwekkend rustig, waarschijnlijk door de invloed van Vanilla. Ze kon ongestoord lezen.

Tenminste, dat dacht ze. Ze had nauwelijks een alinea gelezen of ze hoorde een harde klap tegen het raam aan. Verward en vooral geschrokken keek ze op. Er was niks te zien. Voor ze haar ogen weer op haar Holocaster richtte wierp ze een blik naar Vanilla, wie Sara vragend aankeek. Zij begreep het ook niet. Het was vast niks.

Een tweede dreun volgde, gepaard met het geluid van brekend glas en een gil afkomstig van de witharige. Oké, dat was absoluut niet niks. Als ze niet met dat gebroken been zat was ze opgestaan om te zien wat er aan de hand was, maar dat bleek niet nodig. De boosdoener verscheen vanzelf al. Een Absol wierp zichzelf door het kapotgeslagen raam en keek zoekend om zich heen. Zodra haar blik op Sara viel bleef ze even stilstaan, waarna ze een sprong maakte om op het bed te belanden. Ze had nog net genoeg tijd gehad om haar thee op het nachtkastje te zetten voor het gebeurde. Het leek er op dat de wilde Pokémon Sara wilde aanvallen, maar daar kreeg ze de kans niet voor.

Een psychische golf sloeg Absol met gemak weer van het bed af. Vanilla had haar aandacht van de kleintjes naar hun belager verplaatst en wierp haar nu een waarschuwende blik toe. Dwingend, zelfs, want ze moest met haar poten van de witharige af blijven, zeker nu ze niet meer zo mobiel was. “Vanilla.” Ondanks dat Sara de beschermende houding waardeerde vond ze het niet nodig om in de aanval te gaan. De Absol was waarschijnlijk gewoon verward. Met haar ogen maakte ze Vanilla duidelijk dat ze moest wachten, dus liet de Gardevoir haar waakzame houding iets losser worden. Daarna richtte Sara zich tot de wilde Pokémon.

“Volgens mij heb je de verkeerde kamer. Ik ben namelijk niet je trainer, noch je vijand.” Absol wendde haar blik niet van de witharige af. Haar kop werd iets scheef gehangen, waardoor ze een vragende uitstraling kreeg. Dat betekende in elk geval dat ze luisterde. “Je kan beter gaan.” Het liefst zou ze de Absol laten opdraaien voor de aangerichte schade, maar een Pokémon kon moeilijk betalen voor zoiets. Dat betekende dat ze toch wat geld van haar spaarrekening af zou moeten halen, hoe graag ze dat ook niet had gedaan. Het idee alleen al zorgde dat er een flinke zucht aan haar ontsnapte, wat schijnbaar een teken was voor Absol dat ze uitgepraat was. In tegenstelling tot wat Sara hoopte, wat was dat Absol zich zou omdraaien en de kamer verliet, kwam ze opnieuw op Sara af gesprongen, net zo vluchtig als de eerste sprong.

Vanilla bleef keurig wachten op een teken van de witharige, ondanks dat ze het liefste de Absol meteen vast greep met een Confusion. Ze greep pas in toen Sara een gil slaakte nadat Absol haar tanden in het gips van haar been had gezet, alsof ze haar daar aan mee wilde trekken. Vanilla hief haar handen en hief daarmee Absol de lucht in. Haar tanden bleven nog even in het omhulsel rond haar been hangen voor die los raakten en de Absol niks meer vast had. Ze scheen slim genoeg om te beseffen dat spartelen niks uit zou maken, en richtte zich daarom vrijwel direct tot de Pokémon die haar in haar greep hield. Een lied volgde, iets wat Sara niet bepaald had verwacht. Echt blij met deze zet was ze niet, ondanks dat het geen fysieke schade deed. “Vanilla, dat is Perish Song. Dat betekent dat je binnen drie zetten uitgeschakeld zult raken,” informeerde Sara haar Pokémon. Vanilla leek lichtelijk ontdaan door dit nieuws, maar begreep dat het zo moest zijn. Tenzij ze Absol voor die tijd konden uitschakelen, maar die kans was zo klein dat ze er beide maar gewoon van uit gingen dat dat niet zou lukken. Met fairy type moves hadden ze nog wel een kans, en als het niet slaagde hadden ze tenminste een hoop schade aan kunnen richten. Misschien dat Absol Sara dan met rust liet.

“Vanilla, Moonblast.” De Gardevoir liet Absol los. Even was Sara bang dat ze weer gegrepen zou worden, maar haar Pokémon was gelukkig snel genoeg met haar aanval. Schijnbaar was Absol wel iets van plan, want in plaats van te ontwijken had ze haar blik op Sara gericht en werd ze volop geraakt. Op dit punt scheen ze eindelijk te realiseren dat ze de witharige niet mee zou krijgen zonder haar Pokémon eerst uit te schakelen. Ze besloot het grof aan te pakken en meteen op de ander af te springen met Night Slash. Het raakte Vanilla volop, mede omdat ze niet opzij wilde springen omdat dan iets in de kamer kapot zou gaan. Ze was misschien boos op deze wilde Pokémon, maar niet genoeg dat ze haar gezond verstand verloren was.

“Disarming Voice.” Zet twee. Een aanval die niet kon missen. Sara bedekte wel haar oren zodat het geluid haar niet ook ongemakkelijk zou maken. Absol werd er gelukkig flink door geraakt. Zodanig dat Sara even dacht dat het genoeg was om haar weg te jagen zonder verdere problemen. De Slash die vervolgens op Vanilla werd gebruikt was mogelijk deel van de ‘verdere problemen’ maar het was niet zo erg dat Sara zich er zorgen om ging maken. In tegendeel, dit was een mooie kans voor Vanilla om van dichtbij te aanvallen en daarmee Absol harder te raken. Zou een Moonblast genoeg zijn om haar uit te schakelen?

De klauwen van Absol schraapten over Vanilla’s huid toen Sara het bevel voor nog een Moonblast, deze keer op het raam gericht, uitsprak. De deels fairy Pokémon zette haar pijn opzij en vuurde de machtige straal af. Absol werd, zoals gehoopt, het kozijn door geworpen. Zet drie. Vanilla zakte door haar benen, tot schrik van Jellybean en Peppermint. De arme kleintjes waren al geschokt omdat de wilde Pokémon zomaar binnen was gedrongen, maar dat hun beschermer nu ook nog zomaar instortte raakte hen blijkbaar nog meer. “Geen zorgen, ik vraag Cecille vanavond om haar naar het Pokécenter te brengen,” probeerde Sara de twee gerust te stellen. Ze keerde Vanilla terug, maar richtte haar aandacht niet meteen weer tot het lezen. Was Absol echt weg?

De twee minuten die voorbij gingen leken haar genoeg tegen om weer te relaxen. Ze bleef wel op haar hoede, natuurlijk, maar ze durfde wel weer door te gaan met lezen. Ze riep eerst nog de twee jonge Pokémon bij zich en legde een arm om ze heen. Ze twijfelde of het een goed idee was om een andere Pokémon naar buiten te roepen. Waarschijnlijk wel, maar ze wist niet hoe de rest op de situatie zou reageren. Cocoa zou wel goed met de kids om kunnen gaan – en zij vond vechten ook leuk voor als hun wilde vriendin terug kwam. Hm.

Feit was dat Sara zich onveilig voelde met alleen Peppermint en Jellybean in haar buurt, dus koos ze er toch maar voor om Cocoa tevoorschijn te roepen. De Whimsicott had nauwelijks haar Pokéball verlaten of er klonk een gegrom en Absol sprong terug het raam door. Op dit moment was Sara dankbaar voor Cocoa’s wilde karakter, want daardoor had ze er geen problemen mee om zich tussen de wilde Pokémon en haar trainer te gooien. Zo voorkwam ze dat Sara weer werd gegrepen door Absol.

Alsof ze van plan was Absol met haar vuisten in elkaar te slaan sloeg ze haar linker vuist tegen de palm van haar rechter. Deze Pokémon had een fout gemaakt door zich zo op Sara te willen storten zonder duidelijke aanleiding. Wat was dat met Absol? Waren ze niet ‘voorspellers’ van negatieve gebeurtenissen? Dat klonk nogal zweverig en als elke Absol zich zo gedroeg als deze was het vrij logisch dat ze die associatie hadden. Ze maakten de negatieve gebeurtenissen gewoon zelf.

Aan de houding van Absol werd duidelijk dat ze opnieuw van plan was een Perish Song te gebruiken. Sara en Cocoa stonden dat allebei niet toe. “Gust!” De aanval was alleen bedoeld om Absol tegen te houden. Een windvlaag werd Absols kant op gestuurd en bereikte het gewenste doel, maar haalde hiermee ook de kamer overhoop. De dekens werden bijna van Sara’s benen af getrokken. “Cocoa! Voorzichtiger graag!” Als Vanilla de aanval had uitgevoerd had ze het wel voor elkaar gekregen om Absol te raken zonder al te veel van de kamer te verwoesten. Hoe ging ze dit ooit aan Cecille uitleggen?

Als reactie op haar waarschuwing kreeg ze slechts een uitgestoken tong haar kant op geworpen. Dat bood Absol genoeg tijd om een Night Slash op de nietsvermoedende Pokémon uit te voeren. De klap raakte haar recht in haar gezicht. Waar dit voor Absol een overwinning leek, was het eigenlijk meer een vergroot nadeel. Nu was Cocoa alleen maar gemotiveerder om haar uit te schakelen. “Energy Ball,” droeg Sara op. Een gras aanval zou niet zo effectief zijn als een fairy aanval, maar ze wilde eerst dat Cocoa door kreeg hoe ze beter moest richten. De bal groene energie werd de juiste kant op gestoten en zo te zien zou het een succes zijn – als Absol niet besloot om Double Team te gebruiken. Een kopie werd door de groene bal geraakt en vervolgens ook de hoek van de kamer, waar Arceusdank niks in stond. “Dat was niet jouw fout,” bevestigde Sara wat Cocoa naar de trainer duidelijk wilde maken. Vervolgens maakte ze een ‘dat is precies wat ik wilde zeggen’ gebaar, voor haar boze frons weer op hun tegenstander werd gericht.

Dat ging alleen moeilijk, omdat er nog steeds een stuk of vier verschillende Absol in de kamer aanwezig waren. Ze verwarring duurde net lang genoeg voor de wilde Pokémon om weer een poging te doen om bij Sara te komen en dit deed ze heel tactisch. Twee kopieën verplaatsten zich naar Cocoa en hielden haar bezig, terwijl de overige twee op het bed sprongen en wild naar haar begonnen te grommen. Blaffen? In elk geval leek het of ze iets wilde zeggen. Sara voelde zich flink geïntimideerd, maar bovenal ook gefrustreerd. “Ik begrijp je niet! Je hoort niet bij mij!” riep ze terug. De Pokémon leek het niet te begrijpen. Met een diepe zucht liet ze zich een stukje onderuitzakken, haar best doend om de geluiden te negeren. “Cocoa!” trok ze de aandacht van haar eigen Pokémon. “Fairy Wind!”

Ze voelde de wind over haar heen suizen en zag dat de twee kopieën die op het bed hadden gestaan verdwenen waren. Blijkbaar was de echte toch bezig geweest met Cocoa bezig houden, want die lag nu een eindje verderop op de grond. De wind had er zo te zien voor gezorgd dat haar mok thee op de grond was beland en hoewel ze dat erg jammer vond was er nu geen tijd om er verdrietig over te zijn. Misschien kon ze proberen een nieuwe kop te zetten, of kon ze Tiramisu vragen dat te doen. Cinnamon was qua element een betere keuze, maar hem vertrouwde ze niet. Hij zou zout in de thee doen in plaats van suiker puur om haar reactie te zien.

Absol sprong op Cocoa af met Bite, welke haar raakte op haar buik. De Whimsicott werd tegen de grond aan gedrukt en kon daardoor geen kant op. Tot Sara’s verbazing werd de Bite echter gestopt en hield Absol voor een paar tellen Cocoa alleen vast met haar poten, zodat haar kop vrij was om Sara een vragende blik toe te werpen. De witharige raakte steeds meer in de war. Het leek alsof ze wilde dat ze mee kwam, maar dat kon ze niet. Haar been was nog steeds gebroken.

“Cocoa, Draining Kiss.” Ze wist echt niet wat ze met de wilde Pokémon aan moest. Het enige wat ze kon bedenken was haar verslaan. Vangen was ook nog een optie, ondanks dat ze geen interesse in de Pokémon had. Ze kreeg zo langzamerhand echter het idee dat de Absol haar niet met rust zou laten tot Sara iets gedaan had en dat frustreerde haar meer dan ze wilde toegeven. Was het echt te veel gevraagd om gewoon een rustig middagje te hebben?

De Draining Kiss was genoeg om Cocoa uit de greep van Absol te bevrijden en haar meer te verzwakken, maar niet om haar bij de Whimsicott weg te jagen. Ze haalde uit met haar klauwen in de vorm van een Slash aanval, waarmee ze Cocoa opnieuw tegen de grond sloeg en haar daar vast hield. Het leek echt alsof ze alleen met Cocoa vocht omdat zij tussen haar en Sara in stond. Zo had het ook geleken in het gevecht met Vanilla, eigenlijk.

Sara begon zich te realiseren dat dit zo niet ging werken. Wat het ook was waar de Absol haar voor wilde waarschuwen, ze kon er niet meteen achteraan. De beste oplossing was om haar te vangen en mee te gaan als ze weer naar buiten mocht – zodra ze krukken kon gebruiken dus. Wie weet hoeveel weken dat nog duurde. Daarna kon ze Absol overdragen aan een andere trainer, want zelf had ze er eigenlijk geen behoefte aan om eentje in haar bezit te houden. Oké, dat was dan besloten.

“Cocoa, Stun Spore!” Als ze Absol wilde vangen, wilde ze wel zeker weten dat het zou slagen. De bewegingen van de disaster Pokémon verminderen klonk als een goed begin. Schade was al aangericht, al was dat schijnbaar ook nog niet genoeg om haar volledig te stoppen. De Stun Spore zou wel een hoop helpen. Cocoa liet de poeder los, al leek ze niet heel erg op te letten waar het terecht kwam. Sara verborg de twee jonge Pokémon onder de deken zodat zij niks er van binnen zouden krijgen. Absol werd alsnog volop geraakt. Het was niet genoeg om haar beweging geheel te stoppen, maar ze leek wel meteen moeite te hebben met overeind blijven staan. Haar manier om hier tegen te vechten was blijkbaar door een aanval te doen. Met een Quick Attack schoot ze op Cocoa af, mogelijk van plan om haar alsnog uit te schakelen. De Whimsicott improviseerde en gooide eer een Razor Leaf tegen in, wat niet genoeg was om de ander tegen te houden maar zeker grote schade had aangedaan voordat ze zelf geraakt werd. Vervolgens leek de verlamming ook beter zijn werk te gaan doen, want Absol viel door haar poten nadat ze contact had gemaakt met Cocoa. Sara wilde het gevecht niet langer rekken en vroeg daarom aan Cocoa om een lege Pokéball uit haar tas te zoeken, welke bij het kleine bureautje in de hotelkamer lag. Oorspronkelijk hing hij aan de stoel, maar door de Gust was hij er af gevallen. Cocoa vond de bal al snel en wierp hem met al haar kracht op de Absol af, alsof ze hiermee nog meer damage wilde doen. Dat zou Sara eigenlijk niet verbazen.

HITS;
[Vanilla lv55]
Psychic
Confusion
Moonblast x2
Disarming Voice

[Cocoa lv50]
Gust
Fairy Wind
Draining Kiss
Stun Spore
Razor Leaf

Onderwerp: Re: This Means War ma mei 30, 2016 8:33 pm

GEFELICITEERD ABSOL LV.35 IS GEVANGEN!
Absol is toegevoegd aan je PC
Geef Absol een nicknaam? Ja/Nee

Onderwerp: Re: This Means War zo jun 26, 2016 2:05 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Toen Cecille bij zinnen kwam, bevond ze zich in een geheel andere kamer dan wat ze zich herinnerde. Allereerst was het hier een stuk meer belicht en de muren waren veel witter. De blondine merkte ook geen dikke rookpluim op, wat betekende dat ze zich niet meer in de bar bevond. Voorzichtig draaide ze haar hoofd zodanig dat ze opzij kon kijken, waardoor ze kon constateren dat ze hier eerder was geweest. Ze herkende het interieur. Het kostte haar echter even voor ze kon plaatsen waar ze was, want haar hoofd bonkte nog steeds te erg om goed te kunnen nadenken. Cecille hoorde op de achtergrond gestommel en gerammel, wat indiceerde dat het hier druk was. Ze probeerde er echter niet al teveel op te letten, bang dat het haar hoofdpijn zou verergeren. De neiging om op te staan was groot, maar ze wachtte nog even tot haar gedachten wat waren gekalmeerd, zodat ze niet overspoeld zou worden van de pijn.

Ze herinnerde zich dat ze ergens heen was gegaan. Ergens wat Sara niet mocht weten. De blondine verplaatste haar hoofd weer en liet haar blik naar het raam glijden. Het stond op een kiertje, zodat frisse lucht naar binnen kon, maar de warmte niet in overvloed kon binnenglippen. Cecille zag dat het avond was. Het schemerde nog – en omdat ze nu in het warme seizoen zaten, betekende dit dat het best wel laat was. Ze begon zich meteen zorgen te maken, al begreep ze niet meteen waarom. Het onbehaaglijke gevoel dat ze kreeg bleek enkele tellen later te zijn omdat ze zich zorgen maakte om Sara. Cecille herinnerde zich dat ze Sara achter had gelaten in het hotel. Sara had een gebroken been.

Die gedachten zetten haar ertoe om overeind te willen komen. De blondine duwde zichzelf omhoog met behulp van haar onderarmen en voelde meteen een steek in haar borst en hoofd. Desondanks liet ze zich niet tegenhouden en klemde ze gewoon haar kaken op elkaar voor wat afleiding. Toen ze eenmaal rechtop zat, kon ze wat meer van de kamer zien. Ze herkende het nu in ieder geval als een ziekenhuiskamer. Een frons verscheen op haar voorhoofd, al verdween die geleidelijk toen ze zich nog meer herinnerde.

Een bar. Gevechten? Waarschijnlijk had ze daarom pijn, maar ze kon zich niks meer van die gevechten herinneren.

Ze had geen flauw idee hoe ze hier terecht was gekomen, maar aangezien ze haar pokémon bij zich had gehad, zou ze vast wel hierheen zijn gebracht door Dahlia of Rolafro. Cecille raapte al haar kracht bij elkaar en stond toen op, waarna ze zich naar de deuropening van de kamer bevond en nieuwsgierig het hoekje om keek. De weg erheen verliep heel moeizaam doordat haar hele lichaam begon te zeuren, maar Cecille zou Cecille niet zijn als ze gewoon doorbeet om haar doel te bereiken. Net op dat moment verscheen een verpleegster en die merkte de blondine op voor ze kon roepen. “Oh hemel,” hoorde ze de jongedame mompelen, voordat ze naar haar toe kwam gesneld. Cecille werd terug de kamer in begeleid, precies naar waar ze niet heen wilde. Ze wilde niet op bed blijven liggen. Ze wilde naar Sara. “Ik ben heel blij dat je wakker bent, maar het is beter als je rust,” vertelde de verpleegster haar. Ze schudde met haar hoofd. “En ik ben heel blij dat ik verzorgd ben enzo, maar het is beter als ik naar mijn vriendin ga.”

De jonge vrouw luisterde niet en forceerde Cecille rustig het bed in. Ze stopte de jongedame zorgvuldig onder het dekbed en pakte toen een doosje medicijnen van het kastje dat naast het bed stond. Vervolgens haalde ze een pil uit de strip en hield ze die uitnodigend uit voor de blondine om te pakken. Vragend keek Cecille de pil aan. “Dat is een pijnstiller. Je hebt een lichte hersenschudding opgelopen en je mag van geluk spreken dat je ribben niet zijn gebroken of gekneusd.” Haar ribben? Oh. Dat verklaarde de pijn in haar borst. Ze nam de pil aan en wachtte rustig tot een bekertje water werd aangeboden, waarna ze het naar binnen werkte en vragend naar de zuster keek. “Wat is er gebeurd?” De blondine kon zich maar een paar dingen herinneren en dat was niet genoeg om te weten hoe ze hier terecht was gekomen. De vrouw schudde zachtjes met haar hoofd. “Dat doet er nu even niet toe. Rust eerst maar goed uit, oké?” Er werd nog wat gecheckt en vervolgens werd Cecille weer alleen gelaten.

De stilte zorgde ervoor dat ze het zich allemaal even liet bezinken. Wat had de verpleegster ook alweer gezegd? Ze had een hersenschudding opgelopen? Cecille’s linkerhand ging automatisch naar de zijkant van haar hoofd, waar ze haar hand door haar blonde lokken wilde halen, maar in plaats daarvan een vreemd materiaal voelde. Verbaasd hief ze een wenkbrauw. Wat was dit? Op dat moment herinnerde ze zich wat een hersenschudding betekende. Haar moeder had het haar ooit eens uitgelegd en het grootste symptoom was geheugenverlies. Dat verklaarde waarom de blondine zich bijna niks van de middag kon herinneren en waarom ze moest rusten. Het verklaarde ook de knallende koppijn. Cecille wilde echter heel graag weten wat er om haar hoofd was gebonden en deed daarom nog een poging om uit het bed op te staan. Ze gooide haar benen over de zijkant en legde haar handen op het matras, klaar om zichzelf overeind te duwen zodat ze naar de kleine badkamer van de kamer kon lopen. Haar oog viel echter op haar rechterhand.

Zat er daarnet ook verband omheen? Ze herinnerde het zich niet.

Een vervelende steek trok door haar hoofd heen toen ze probeerde zich de middag voor de geest te halen. Het lukte haar niet helemaal en haar hersenen gaven duidelijk aan dat ze geen poging meer moest doen. Kreunend wilde ze terug gaan liggen, maar ze zette voort. Cecille moest hier weg. Ze moest Sara vinden. Langzaam maar zeker stond ze op en ging ze op de kleine badkamer af, waar, Arceusdank, wel een spiegel hing. De blondine merkte het witte verband op dat om haar voorhoofd zat verwikkeld, duidelijk daar om gaas op zijn plek te houden. Cecille herinnerde zich de pijn van de klap, maar ze wist niet meer waar, van wie en de verdere oorzaak. Met een zucht pakte ze de wastafel beet en merkte op dat ze op haar benen stond te trillen. Misschien was het toch niet zo slim geweest om op te staan. Een golf van misselijkheid overspoelde haar en voor ze het wist moest ze zich omdraaien om gebruik te maken van de wc.

Cecille wist niet meer wat ze precies gedaan had, maar ze wist pertinent zeker dat ze spijt had van haar acties. Moest ze Sara bellen? Nee, die kon hier niet zomaar op eigen houtje heen komen. De blondine nam het besluit om zelf naar haar vriendin te gaan en niets zou haar daarvan tegenhouden. Met herwonnen vastberadenheid hief ze zichzelf weer overeind, spoelde de wc door en liep terug naar haar bed, zoekend naar haar kleren. Als ze het niet mis had, dan moest hier ergens een kastje staan waar alles in lag. Cecille vond het na een minuut zoeken en haalde haar work-out kleding inderdaad tevoorschijn. Zo snel als ze kon – wat eigenlijk niet zo snel was – kleedde ze zich om, zodat ze niet als een ontsnapte psychoot leek als ze over straat zou lopen, en legde ze het stapeltje ziekenhuiskledij op het bed.

Haar tanktop en shorts zagen er eigenlijk niet veel beter uit. De grijze tank was besmeurd met een donkerrode kleur; hoogstwaarschijnlijk bloed van haarzelf en de persoon of personen waar ze tegen had gevochten. Haar shorts zag er niet uit alsof ze van een oorlogsveld afkwam, maar toch waren hier en daar ook rode vlekken te bespeuren. De blondine twijfelde even of het toch niet beter was om met die ziekenhuiskleren over straat te strompelen, maar besloot uiteindelijk om toch maar te vertrekken met deze kleren. Ze had geen zin om zich nog een keer om te kleden. Cecille was bereid om de deur uit te wandelen alsof er niets aan de hand was, maar ze besefte zich twee dingen. Eén; haar oog viel nog net op haar tas, die op de enige stoel in de ruimte rustte. Hierdoor herinnerde ze zich een aantal zaken en kwam ze tot de conclusie dat ze die beter mee kon nemen. Twee; ze werd net al niet vrijgelaten, dus de kans was groot dat ze opnieuw in bed werd gestopt als ze de kamer verliet.

Een zucht ontsnapte uit haar mond. Verslagen liet ze zich tegen de vensterbank zakken om naar buiten te kijken, maar daardoor sprong ze meteen weer overeind. De euforie die ze van haar ontdekking voelde, zorgde ervoor dat ze de pijn in haar hoofd even kon negeren. Cecille bevond zich op de begane grond. Ze kon het raam uit klimmen als ze wilde. Tevreden met haar nieuwe plan greep ze haar tas van de stoel, checkte nog even of ze ongezien het raam uit kon verdwijnen en deed deze toen open om er doorheen te klimmen. Gelukkig was het inmiddels al tegen de avondval, waardoor het een stuk donkerder leek te zijn en ze bijna in het holst van de nacht zou kunnen ontsnappen. Adrenaline zorgde ervoor dat ze minder problemen had met haar lichamelijke klachten. De blondine keek heel vaak om zich heen om er zeker van te zijn dat ze niet gezien werd en begaf zich uiteindelijk zonder problemen richting het hotel waar ze Sara had achtergelaten. Gek genoeg herinnerde ze zich dat wel nog, maar ze beredeneerde dat dit gewoon heel belangrijk voor haar was.

Bijna bij de deur voelde ze zich meteen weer onwel. Tot deze verdieping had ze haar best kunnen doen om het te laten lijken alsof er niets aan de hand was en hoewel ze af en toe vreemd werd aangekeken door het bloed op haar kleren, werd ze met rust gelaten. Nu, echter, zakte de adrenaline weg en dat zorgde voor een onaangenaam gevoel in haar buik. Cecille hield haar tas krampachtig vast. Ze zou haar pokémon tevoorschijn kunnen halen om de laatste afstand te overbruggen, maar iets vertelde haar dat die haar weer terug naar het ziekenhuis zouden brengen. Desondanks liet ze haar hand naar haar tas gaan, ritste ze die open en zocht naar iets specifieks. Het koste haar teveel moeite en de blondine wenste vurig dat ze nu gewoon op de grond kon gaan liggen om te rusten, maar dat stond ze zichzelf niet toe. Het koste haar enkele minuten om te vinden wat ze zocht en de deur te bereiken. Inmiddels was het zweet bij haar uitgebroken en ademde ze heel zwaar, maar ze had tenminste de kamer van Sara en zichzelf bereikt.

Cecille stak de sleutel in het slot en opende moeizaam de deur. Zodra ze de klink omlaag kon doen en de deur open ging, viel ze letterlijk naar binnen. Ze kon zichzelf nog net opvangen met haar handen, maar daardoor begon haar rechterhand te klagen en siste ze iets in haar moedertaal om haar frustratie duidelijk te maken. Als Cecille zich niet zo had laten toetakelen en ze als gewoon mens had kunnen functioneren, dan was het haar opgevallen dat de kamer een zooitje was. Haar lila ogen registreerden dat echter niet – daarvoor was ze te druk bezig met zoeken naar Sara. Toen ze haar vriendin eenmaal in het bed had gevonden, deed ze een poging om zichzelf overeind te duwen. De blondine zakte echter meteen weer door haar armen, de kracht niet vindend om zich omhoog te houden. In plaats daarvan koos ze ervoor om het pak geld in haar linkerhand de lucht in te heven.

Dat was één van de weinige dingen die ze zich echt voor de geest kon halen van die middag. Ze had geld gekregen. Van wie, waarom en waar wist ze niet precies meer, maar dat deed er ook even niet toe. Cecille was allang blij dat ze het had en aan de dikte te zien was het best veel. Eén en één bij elkaar optellen kon ze op het moment niet echt, maar daar schonk ze ook niet veel aandacht aan. Die ging eerder uit naar Sara, benieuwd naar de reactie van haar vriendin. Dat ze wellicht bezorgd kon zijn omdat Cecille uitgebreid op de vloer lag met flink wat bloed, wonden en verband, daar stond ze niet echt bij stil.

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 1:24 am

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Een last gleed van Sara’s schouders toen de Pokéball waar de Absol in verdwenen was met een ‘pling’ geluid tot stilstand kwam. Ze maakte dit kenbaar met een luide zucht. Cocoa had een heel ander gevoel bij de vangst. Zij begon namelijk luid te juichen en werd al snel gevolgd door de twee jonge Pokémon die zich in de kamer bevonden. Na een paar gelukskreten kreeg Cocoa door dat Sara zich niet zo euforisch voelde bij de vangst. Ze scheen de gedachte er achter niet helemaal te begrijpen, maar deed wel een poging om de witharige op te vrolijken. Ze pakte de rood met witte bal op en bracht hem naar haar trainer, waarbij ze een flinke sprong maakte om op het bed te belanden. Ze wist Sara’s voeten precies te ontwijken, waar het meisje dankbaar voor was. Ze wilde niet weten wat een pijn ze zou voelen als een wezen van zes kilo met vol gewicht op haar voeten belandde – al zou het waarschijnlijk niet kunnen tippen aan de pijn die ze voelde toen haar been brak.

“Dank je, Cocoa,” sprak Sara terwijl ze de bal overnam. Vooral Peppermint scheen erg geïnteresseerd in het voorwerp en drukte zich dicht tegen Sara aan om hem te bekijken. Ze moest hem bij haar weg houden om er zeker van te zijn dat hij niet per ongeluk weer open zou springen. “Nee, Minty, dat is geen speelgoed,” sprak ze de fossiel Pokémon streng toe. Ze was hier duidelijk niet van gecharmeerd en besloot daarom haar gewicht in de strijd te gooien. Ondanks dat ze nog wat klein was had haar gewicht enorm toegenomen en dat voelde Sara. “Stop! Mijn been!” Ze klonk nu niet alleen streng, maar gooide ook nog eens het volume van haar stem omhoog. Ze was niet van plan om een volgend bezoek aan het ziekenhuis te moeten maken omdat haar been niet genoeg rust had gekregen door Peppermint. De Amaura snoof beledigd, maar draaide zich gehoorzaam om. Sterker nog, ze sprong van het bed af en ging in haar eentje op de bank liggen.

Natuurlijk raakte Sara gefrustreerd door dit gebaar. Haar Pokémon moest ondanks haar leeftijd beter weten. In opvoeding moest je nou eenmaal soms streng zijn. Jellybean reageerde daar echter heel anders op. Zij raakte in verlegenheid door de stem van Sara en leek echt na te denken over wat ze gedaan had. Ze probeerde nog niet om het goed te maken zoals Marshmallow zou doen, maar had in elk geval een betere reactie dan Peppermint. Daarom kreeg de Poliwag een aai over haar hoofd. “We vinden voor deze Absol wel een andere trainer. Ik denk niet dat ik de moeite wil doen om haar te temmen, maar een ander wil dat vast wel.” Ze had niet het idee dat Jellybean de woorden begreep, want ze was veel te druk met genieten van het aaien. Cocoa liet merken dat ze jaloers was door zich tegen Sara aan te duwen. De witharige wierp haar een beschuldigende frons toe, maar toen ze diens onschuldige pruillipje zag veranderde die in een lichtelijk geamuseerde. “Als je de Absol wegstopt, zal ik jou ook aaien.” De Whimsicott trok een beledigd ‘gebruik je me nou?’-gezicht, maar deed alsnog wat er van haar gevraagd werd. Zo werd Sara tijdelijk van de rommel afgeleid door de twee aanhankelijke Pokémon.

Zodra het knuffel kwartier over was werd haar aandacht opnieuw op de puinhoop gevestigd. Wat het raam betreft kon ze waarschijnlijk het beste de hoteleigenaren informeren, want dat kon ze zelf onmogelijk fixen. Voor nu zou ze één van haar Pokémon vragen om de gordijnen dicht te trekken om vocht op de vloer te voorkomen.

Haar Pokémon konden haar sowieso helpen met de ravage opruimen. Cocoa was misschien wat te destructief, daarom liet ze ook Tiramisu verschijnen. Normaalgesproken zou ze ook Vanilla vragen, maar zij mocht nu eerst uitrusten. De Weavile kon de Whimsicott vast wel in bedwang houden.

Ze legde de opdrachten zo uitgebreid mogelijk uit en vervolgens gingen haar Pokémon aan het schoonmaken. Sara pakte ondertussen haar Holocaster er weer bij. Ze opende het communicatie programma wat er op zat en klikte op Cecille, maar daar hielden de handelingen op. Was het wel slim om haar vriendin te informeren over wat er was gebeurd? Cecille zou zich rot schrikken. Wat ze ook aan het doen was, ze zou er meteen mee stoppen en omkeren om naar het hotel te komen. Het was een veel beter idee om het stil te houden en haar vriendin niet alweer angst aan te jagen met haar idiote gebeurtenissen. Ze kon zich zelf nu wel redden.

Het voelde verschrikkelijk dat ze het opruimen niet zelf kon doen en ze zag dat haar Pokémon heel veel fouten maakten, maar het was nou eenmaal niet anders. Ze corrigeerde de meeste van de foutjes en hoewel Cocoa meerdere keren reageerde door haar tong uit te steken, volgde Tiramisu de tips gehoorzaam op. Jellybean deed ook een poging om te helpen, maar kwam helaas niet ver zonder armen. Toch was het erg schattig om te zien. Dat klein beetje positieve energie was genoeg om Sara een tevreden gevoel te geven voor even. Toen de Poliwag weer op het bed werd gedragen door Sara beloonde de witharige het wezentje met een paar aaien, om vervolgens het besluit te nemen een dutje te gaan doen.

Dat haar dutje uit de hand liep, kwam waarschijnlijk omdat ze geen strenge Vanilla of Marshmallow buiten de Pokéball had die haar kon vertellen dat het nodig tijd was om wat te eten. Ze werd pas wakker toen er een luide dreun klonk en was verrast om blonde haren te zien. “Cecille?” Zo te zien was ze pas net door de deur gekomen. Die stond nog wijd open. Sara’s aandacht werd echter meer getrokken door het verband wat een groot deel van de blonde lokken verstopte. “Wat is er gebeurd?” Ze voelde zich meteen een stuk wakkerder. Met haar armen duwde ze zichzelf verder overeind, waarna ze het lampje op het nachtkastje aanklikte. Haar hart sloeg een slag over bij het zien van haar vriendin. Dat er een pak geld omhoog werd gehouden zag ze niet eens. Haar zicht begon sowieso al vaag te worden door het vocht in haar ogen.

“Cecille!” Haar stem sloeg over. Zelfs Cocoa had door dat er iets niet goed was en keek met een ernstig gezicht naar de blondine. Alsof zij en Tiramisu elkaars gedachten konden lezen sprongen ze met zijn tweeën op Sara’s vriendin af. “Breng haar naar het bed, alsjeblieft.” In plaats van haar gebruikelijke strenge toon klonk ze nu vooral van haar stuk gebracht. Haar Pokémon gehoorzaamden en deden hun best om samen Cecille naar het bed te dragen en haar neer te zetten – al zou de blondine daar zelf ook aan mee moeten helpen.

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 1:31 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

De blondine hoorde haar vriendin wel en ze wilde ook echt reageren, maar dat Sara het licht aan deed hielp haar niet. Nadenken kon ze sowieso al niet zonder te voelen alsof iemand met een mes haar hersenen bewerkte. Het licht maakte het erger. Cecille liet een kreun horen en probeerde haar gezicht van het licht af te wenden. Een nieuwe golf van misselijkheid kwam over haar heen en ze deed haar best om daar tegen te vechten. Helaas kreeg ze de kans niet om op de grond te blijven liggen, weg van het licht dat haar beroerder liet voelen. Cecille had niet eens door gehad dat het hier best donker was geweest totdat het lampje aanging. Ze had eigenlijk veel liever gehad dat het uitbleef.

Cocoa een Tiramisu verschenen aan haar zijde, maar de blondine kon zich even niet herinneren wie dat ook alweer waren, noch deed ze een poging om ze echt in zich op te nemen. Het frustreerde haar dat ze zoiets triviaals was vergeten, al realiseerde ze zich wel dat ze daar niks aan kon doen met een hersenschudding. Ze werd naar het bed begeleid en kon daarmee het licht niet meer ontwijken. Cecille’s wenkbrauwen verdraaiden zich in een pijnlijke frons en haar gezicht betrok, hoe graag ze dat ook had willen verbergen. In plaats van rechtop te blijven zitten, liet ze zich naast Sara vallen en kreunde nog een keer, proberend haar rug naar het licht te keren. Gelukkig lag ze zo nog wel naar haar vriendin toe. “Kun je het licht uit doen? Asjeblieft?” was het eerste dat ze over haar lippen kon krijgen.

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 3:54 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Haar vraag bleef onbeantwoord. Sara’s eerste reactie was om boos te worden. Ze wilde het licht niet uit doen, want ze wilde Cecille kunnen onderzoeken en in alle eerlijkheid wilde ze ook graag de vraag negeren omdat dat ook net bij haar was gedaan. Ze realiseerde zich echter op tijd dat dat ook was wat ze bij hun vorige grote ruzie had gedaan en dat was toen vreselijk misgelopen. Ze slikte haar emoties voor zo ver mogelijk in en klikte toen in stilte het lampje weer uit. Of Jellybean opving dat Sara zich niet goed voelde betwijfelde de witharige, maar toch voelde het geruststellend dat de Poliwag haar slaperige kopje dichter tegen Sara aan drukte. Ze moest even sterk zijn.

Sterk. Dat hield in dat je je emoties niet moest tonen, toch? Ze stopte alle woede weg en onderdrukte de bezorgdheid genoeg om er voor te zorgen dat ze niet een hele stroom vragen over haar lippen zou laten ontsnappen. “Weet je wie dit je heeft aangedaan?” vroeg ze kalm. Voorzichtig plaatste ze een hand op Cecille’s hoofd, het verband ontwijkend uit angst dat het aanraken er van pijn zou veroorzaken. Voor nu zou ze gesloten vragen proberen te stellen Dat leek haar minder zwaar om over na te denken.

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 4:14 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Het duurde even, maar het licht ging toch uit en Cecille’s frons verzachte. Het voelde al een beetje beter nu het licht haar niet leek aan te vallen, al kwam ze maar niet van die misselijkheid af. De blondine probeerde zich te herinneren wat haar moeders tip hiervoor was, maar ook dat was voorlopig in een zwart gat van haar geheugen verdwenen. Sara stelde een vraag en de blondine dacht even na over haar antwoord. In principe zou ze het moeten weten, maar omdat ze het zich niet voor de geest kon halen, kon ze niet zomaar ja zeggen. Hoe dan ook voelde beide antwoorden als liegen en dat was niet wat Cecille wilde. “… Nee,” begon ze uiteindelijk. Ze wachtte even om te checken of het veilig was meer te praten. “Ik bedoel, ja, maar ik herinner het me niet.” Dat klonk vast heel vaag voor Sara. Cecille deed een poging tot geruststellen door haar rechterhand over die van de witharige heen te leggen. Vervolgens stak ze het geld weer naar de jongedame uit. “Ik weet niet veel maar ik weet wel dat ik dit voor jou heb.”

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 4:28 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Haar idee scheen te werken. Weten dat Cecille haar nu wel antwoord gaf kalmeerde haar niet perse, maar het schonk haar wel rust om te weten dat ze zo wel konden communiceren. Cecille vulde haar antwoord zelfs aan, al was dat niet perse iets positiefs. Het zorgde voor verwarring en dat zorgde er voor dat Sara fronste. Dat de hand van de blondine die zich om die van de witharige sloot ook verbonden was maakte het allemaal niet veel beter. De neiging om snel vragen te stellen kwam opnieuw op, maar ook deze keer wist ze het te onderdrukken. Één vraag per keer. Helaas moest die vraag nog even wachten, want opnieuw werd het geld aan haar gepresenteerd en deze keer kon ze het niet negeren. Dat het zo’n enorm bedrag was zou haar gerust moeten stellen, maar eigenlijk zorgde het alleen maar voor onrust. Toch besloot ze het van Cecille aan te nemen, op zijn minst om te zorgen dat ze wist dat Sara het gezien had. “Je hebt dit niet gestolen, toch?” Dat was haar eerste associatie. Cecille had het geld gestolen en was achternagezeten tot ze haar te pakken hadden. Geld was geen zeldzame reden voor knokpartijen. De gedachte dat het geld op zo’n manier verkregen was, echter, gaf Sara een afkeer voor het stapeltje. Het liefst bracht ze het meteen terug. Nee, dat was niet waar. Het liefst zag ze Cecille weer gezond en wel.

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 4:37 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Het geld werd aangenomen en dat zorgde ervoor dat haar mondhoeken lichtjes omhoog trokken. Ze dropen echter al snel weer omlaag bij Sara’s volgende vraag. Cecille kon eigenlijk niet met zekerheid zeggen wat ze precies gedaan had, maar ze wist pertinent zeker dat ze nooit dat pad zou bewandelen. Nu kostte het echter teveel energie om beledigd te zijn. “Nee,” beantwoordde ze Sara’s vraag. “Ik herinner me niet echt hoe ik eraan kom, maar ik heb niks gejat.” Daar was ze veel te rechtvaardig voor. Cecille wist niet hoe ze iets kon uitleggen wat ze zich niet voor de geest kon halen en denken deed teveel met haar om een andere optie voor Sara te geven, maar ze kon nog wel iets uitvinden en dat was dat ze beter Sivar of Dahlia kon ondervragen. De blondine bleef echter even stil, proberend haar ademhaling te kalmeren en de hoofdpijn aan de kant te duwen. Ze zweette in ieder geval niet meer zo erg omdat ze het niet zo warm meer had. “Dahlia,” was het enige dat ze uit wist te brengen. Sivar wilde ze dit niet aandoen.

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 5:55 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Meteen toen Cecille antwoord gaf, twijfelde Sara niet aan de oprechtheid er van. De blondine had vaker bewezen dat ze sterke normen en waarden had en de witharige twijfelde er niet aan dat daar ook een sterke mening over stelen bij hoorde. “Oké,” antwoordde ze, niet zeker wat ze er verder nog over te zeggen had. Cecille was immers duidelijk. Ze wist niet hoe ze er aan kwam. Dan moest Sara maar een andere vraag stellen.

Ze had moeite om een goede vraag te vormen, helaas. Het liefst vroeg ze naar de verbanden en wie dat om had gedaan, maar ze wist niet hoe ze dat zou moeten verwoorden. Het leek er wel op dat Cecille redelijke zinnen kon vormen als uitleg voor haar ‘ja’ of ‘nee’ antwoorden, dus misschien was het alsnog het proberen waard. Eerst moest ze echter uitvinden waarom Cecille de naam van één van haar Pokémon opeens noemde. “Dahlia?” herhaalde Sara, eindelijk iets anders dan rust en geduld door laten klinkend in haar stem. “Zij heeft dit niet gedaan, toch?” Het leek haar sterk. Ze wist dat de Lucario een erg sterke eigen mening had, maar om haar trainer zo erg toe te takelen was onwerkelijk. Zelfs een eigenwijze, ongehoorzame Pokémon als Cinnamon zou dat niet doen.

“Wil je dat ik haar uit de Pokéball laat?” probeerde Sara vervolgens. Ze wist niet precies hoe de Lucario zou kunnen helpen, maar misschien had Cecille gewoon behoefte aan gezelschap van haar eigen Pokémon. Dat leek haar een logische beredenering.

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 9:24 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Sara geloofde haar. Gelukkig, want ze had de energie noch kracht om een poging tot overtuigen te doen. Zijzelf was koppig, maar haar vriendin kon dat ook heel goed. Of ze dat nu niet was om Cecille een plezier te doen of omdat ze de blondine daadwerkelijk geloofde wist ze niet, maar ze was er dankbaar voor. Toen Sara verbaasd vroeg of dit door Dahlia kwam, moest Cecille moeite doen om niet te lachen. Grappig was het eigenlijk niet, maar om de één of andere rede proestte ze het bijna uit. “Nee,” klonk er daarom geamuseerd van haar kant. Ze wilde met haar hoofd schudden, maar realiseerde zich net op tijd dat zoiets misschien geen goed idee was. “Ja,” reageerde de blondine direct erop, toen werd gevraagd of de Lucario uit de bal moest. Cecille wist dat Dahlia haar afkeurend aan zou kijken omdat ze het ziekenhuis had verlaten, maar zelfs zij zou wel begrijpen dat haar trainer dit gewoon moest doen. Toch?

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 9:44 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Gelach was een vreemde reactie op de gestelde vraag. Sara vond het niet heel grappig, maar was blij dat Cecille op zijn minst nog een beetje van haar vreugde in zich had. Dat leek haar een goed teken, en hoewel ze zich lichtelijk beledigd voelde deed ze de moeite voor haar vriendin om dat opzij te schuiven en dankbaar te zijn dat Cecille nog een beetje zichzelf was. Het antwoord op haar tweede vraag bracht een handeling teweeg, want Sara pakte de eerste de beste Pokéball waar ze bij kon vast en bekeek hem goed. Ze wist eigenlijk niet precies waaraan ze kon herkennen welke van Dahlia was. Als ze de bal vergrootte kon ze de Pokémon er doorheen zien, dus dat besloot ze maar gewoon te doen. Schijnbaar had ze meteen de goede te pakken, want de bal bevatte een Lucario. Met een kleine boog wierp Sara het voorwerp naast het bed neer en al snel kwam de Pokémon tevoorschijn. Nou ja, de Pokémon die in de bal had gezeten, maar dat was niet wie Sara had verwacht. Dit was Daichi. “Oh, sorry, ik moet Dahlia hebben,” verontschuldigde ze zich, waarna ze naar de andere Pokéballs greep. Ze dacht er zo snel even niet aan om Daichi terug te keren.

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 9:59 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Het was niet Dahlia die in de kamer verscheen, maar Daichi. Cecille had het nog best snel door als je naging dat ze met haar rug naar hem toe lag. Het kwam dan ook door zijn aura – door de sfeer die rondom de Lucario hing. De blondine wilde er een opmerking over maken toen Sara bekendmaakte dat ze zelf ook doorhad dat het de verkeerde was. Voordat Cecille echter de kans kreeg om te zeggen dat Daichi ook wel een goede keuze was, werd ze overeind geholpen door Daichi en naar een deur toe gesleept. Het was niet de deur van de hotelkamer, welke dicht werd geholpen door de Lucario toen ze die passeerden, maar die van de badkamer. Doordat ze nu rechtop liep werd haar misselijkheid erger en begreep ze wat haar pokémon hiermee wilde bereiken. Cecille overbrugde de kleine afstand naar de wc zelf zonder zijn hulp.

Daichi was zachtaardig genoeg om haar haren uit haar gezicht te houden. Na enkele tellen en een kuch keek ze op met een frons. “Jullie en jullie verdomde aurakunsten ook,” bromde ze. Was het daar niet voor geweest, dan hing ze nu niet boven de wc. De Lucario haalde zijn schouders op, terwijl zijn trainer nog eventjes op de wc leunde. “Kun je Sara misschien…” Ze pauzeerde even en drukte haar linkerhand tegen haar hoofd. “Uitleggen wat…” Meer hoefde ze niet te zeggen. Daichi knikte, stond op en begaf zich naar de kamer toe, waar hij probeerde de witharige van de situatie te vertellen.

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 10:52 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Ze had net een volgende Pokéball los toen Cecille opeens op de been werd getrokken door haar Lucario. Sara bekeek het tafereel verdwaasd, onzeker of ze de POkémon terug moest roepen of niet Ze had echter begrepen dat Lucario een erg sterk instinct hadden wat ook wel beschreven werd als hun aura. Schijnbaar manifesteerde dit zich bij elke Lucario anders, want waar het sommigen zicht tot verder dan het oog bood, konden andere Lucario emoties aanvoelen. Dat Cecille van het bed af getrokken werd omdat Daichi iets van haar oppikte was dan ook niet onwaarschijnlijk.De geluiden die volgden verklaarden het deels, al was Sara wel lichtelijk verbaasd om wat het betekende. Deze Lucario kon lichamelijke onenigheden opvangen?

Daichi was de eerste die terug kwam. De verbaasde blik op Sara’s gezicht leek hem niet erg te interesseren, tenzij hij het anders opvatte dan het bedoeld was. Het leek alsof hij met haar probeerde te praten, maar helaas was Sara’s band met hem niet sterk genoeg om hem in één keer te begrijpen. Ze werd niet veel wijzer dan van de antwoorden van Cecille. “Wacht, laat me je vragen stellen,” stelde Sara voor. Dit had bij Cecille immers ook al gewerkt, zeker met gesloten vragen. “Heeft Cecille bewust er voor gekozen om te vechten?” Het was ineens in haar opgekomen dat dat ook nog een ding was. Sterker nog, er was vast goed geld te verdienen in vechten. Nou ging dat meer om professionals die gesponsord werden door jan en alleman, maar dat wedstrijden een flinke geldbeloning uitloofden aan de winnaar klonk ook niet onbekend in haar oren. “Wist ze dat ze er geld mee kon krijgen?” Zonder de belofte van geld leek vechten Sara vrij zinloos. De witharige zat zelf al vast in bed. Ze zouden er niks aan hebben als haar vriendin dat ook zou zijn. “Heeft… Hebben ze haar daar verbonden?” Behalve de motivatie wilde ze natuurlijk nog steeds weten wie er voor de blondine had gezorgd. Als ze de persoon vertrouwde kon ze hen beter ook een bedankje sturen.

Onderwerp: Re: This Means War wo jun 29, 2016 11:01 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Daichi deed een poging tot uitleggen, maar ver kwam hij niet. Sara begreep hem niet. Dat was logisch, want hij had geen sterke band met haar. Tyson zou hem wel begrijpen, maar dat kwam natuurlijk omdat hij eerst was opgevoed door die jongen. Sara kende hem niet zo goed als hem, dus de enige twee die hem zouden verstaan waren Tyson en Cecille. De witharige kwam echter zelf al met een oplossing. Zij zou vragen stellen en hij kon daarop antwoorden. De Lucario gaf aan dat hij dit een goed plan vond door te knikken en wachtte geduldig op de eerste vraag die gesteld zou worden. Lang hoefde hij echter niet te wachten. Daichi knikte na enige twijfel op zijn gezicht, zodat ze misschien zelf al aan kon nemen dat Cecille er zelf ook lang over na had gedacht. Op haar tweede vraag knikte hij weer. Zijn trainer zou waarschijnlijk niet hebben gevochten als ze er geen geld voor kreeg, want ze had immers aangegeven dat ze dit eigenlijk niet wilde doen. Waarom dat was wist hij niet, maar Dahlia had hem verteld dat ze Cecille’s emoties had gevoeld en dat ze het meende. Wat het ook was dat haar die afkeer had gegeven; het was erg sterk. Bij Sara’s laatste vraag schudde hij met zijn hoofd. Om aan te geven waar dat wel was gebeurd, wees hij naar de jongedame haar been. Hopelijk was het zo duidelijk dat hij het ziekenhuis bedoelde.

Gesponsorde inhoud