This Means War

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 2:33 am

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Cecille was eerder vertrokken dan Sara. Ze viel niet in een diepe slaap, maar het was ver genoeg om niet meer helemaal wakker te zijn. De blondine voelde zich verbazingwekkend rustig nu ze in de armen van haar vriendin lag, zelfs met de willekeurige steken in haar hoofd en de zeurende druk in haar rechterhand. Ze had geen flauw idee hoeveel tijd er was verstreken toen Sara haar wist te wekken. Cecille schrok anders wakker dan de witharige – ze schrok niet per se, maar ze was wel in één keer wakker toen ze gemompel hoorde. De blondine hoopte dat Sara niet merkte dat ze wakker was, want ze had niet veel zin om nu nog op te staan. Daarom deed ze alsof ze in slaap was gesukkeld, hopend dat het zou werken en ze zou mogen blijven liggen.

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 2:49 am

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Geen reactie. Niet eens een geluidje als teken dat Cecille nog leefde. Haar ademhaling was daar al genoeg indicatie voor, gelukkig, maar toch maakte het Sara bang dat haar vriendin verder geen kik gaf. Ze verplaatste haar hand van het hoofd van de blondine naar haar schouder en begon daar zachtjes tegen te duwen. “Cecille?” Voor even was ze haar assertiviteit kwijt, maar die herpakte ze al snel. Meestal hielp zachtjes duwen namelijk niet. “Je had het beloofd. Even knuffelen en daarna terug naar het ziekenhuis.” Een schuldgevoel kwam in de witharige op, want het was haar schuld dat ze te lang waren blijven liggen. De Pokémon in de kamer hadden waarschijnlijk veel minder een tijdsbesef en zij was laks genoeg geweest om geen wekker te zetten. Ze had gedacht dat dat voor vijf minuten niet nodig was, maar dat had ze schijnbaar verkeerd gehad. “Alsjeblieft.” Zorgen overspoelden haar nu. Feit bleef dat ze niet wilde dat Cecille iets overkwam. Als het kon zou ze haar dichtbij houden, maar door haar been had Sara zelf ook veel rust nodig. Ze kon er nu even niet zo veel voor Cecille zijn als ze zou willen.

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 3:03 am

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Zoals verwacht werd er aan haar schouder geschud. Cecille deed haar best om gewoon door te blijven ‘slapen’, maar ze kon niet anders dan haar kaken op elkaar klemmen zodra Sara deze actie uitvoerde. De hoofdpijn werd meteen wat erger door de beweging en dat zorgde er ook weer voor dat haar misselijkheid terugkeerde. Cecille hield echter stand. Als het kon, dan trotseerde ze dit met geheven hoofd, want ze liet zich echt niet uit het veld slaan door dit. Gelukkig was het donker en hoefde Sara dit niet op te merken. Haar vriendin probeerde haar overigens nog steeds wakker te krijgen en het schuldgevoel welde al snel bij de blondine op. Desondanks kwam ze niet in beweging tot het laatste, smekende woord van de witharige te hebben gehoord. Cecille kreunde lang en zeurderig, niet alleen om aan te tonen dat ze pijn had maar ook dat ze niet wilde. Ze drukte zich dichter tegen Sara en een pakte haar steviger vast. Nog één stevige knuffel voor vertrek mocht wel, toch?

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 3:15 am

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Wel, Sara wist nu in elk geval dat de blondine wakker was. De gewenste reactie kwam echter nog niet. Ze werd zelfs steviger vastgegrepen dan eerst en dat bracht eigenlijk alleen maar een hopeloos gevoel teweeg. Ze kon haar vriendin niet zomaar van zich af slaan, maar ze kon ook niet bij haar blijven. “Cecille…” zei ze opnieuw, haar gevoel overslaand op haar stem. Ze was radeloos. Kort ging haar blik naar Daichi, al vermoedde ze niet dat hij de oplossing voor haar had. Vanilla zou Cecille van haar af kunnen tillen, maar dat vond ze nou ook weer niet nodig en de Gardevoir had nog steeds rust nodig. “Je maakt het alleen maar moeilijker voor ons beide.” Ze gunde haar vriendin nog wel affectie, echt, maar pas als ze aantoonde dat ze de deal niet zou verbreken. Het voelde op het moment namelijk sterk alsof de afspraak niet serieus werd genomen.

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 3:22 am

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Ze beet op haar onderlip toen ze Sara weer hoorde spreken. Het besef dat ze het inderdaad moeilijker voor hen beide maakte, kwam direct erna. Cecille wilde niet weg, maar ze wist dat ze dat beter wel kon doen als ze haar vriendin niet boos wilde maken. Daarom besloot ze haar mond maar te openen. Haar woorden klonken bij lange na niet zo krachtig als ze zou willen of als ze van zichzelf gewend was, maar ze kon in ieder geval duidelijk maken wat ze wilde. “Ik ga,” begon ze, merkend dat haar stem hetzelfde deed als bij Sara. “Nog één knuffel.” Daichi’s oor bewoog toen hij die woorden hoorde en hij keek op om de meiden nog in bed te zien. Geduldig wachtte hij tot zijn trainer overeind zou komen en als ze dat niet zou doen, dan zou hij haar wel weer overeind trekken. De Lucario zou haar veilig en wel terug in het ziekenhuis krijgen.

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 4:07 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Om te horen dat Cecille zou doen wat Sara van haar vroeg viel haar deze keer wel zwaar. Het was moeilijk om te kiezen tussen wat juist was en wat op dit moment goed voelde, maar ze wist dat als de blondine bij haar zou blijven ze daar later allebei spijt van zouden krijgen. Om de pijn te verzachten stond ze nog één knuffel toe, waarbij ze haar hand over de rug van de ander liet glijden op een hopelijk kalmerende manier. “Één knuffel,” herhaalde Sara op een strenge toon, duidelijk makend dat ze een volgende poging om het nog langer uit te stellen niet zou accepteren.

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 4:30 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

De hand over haar rug bracht een glimlach bij haar teweeg en die verdween ook niet toen Sara een strenge reactie gaf op haar woorden. Cecille knikte zachtjes, iets wat haar vriendin wel moest voelen door de weinige afstand die tussen hen in zat en bleef nog eventjes liggen om te genieten van het geruststellende gebaar. Na een minuutje duwde ze zich eindelijk langzaam overeind om op te staan. Inmiddels was de glimlach van haar gezicht verdwenen en had die plaats gemaakt voor een sippe uitdrukking. Met een kleine grimas kwam ze recht te zitten, nog altijd niet accepterend dat ze weer een nachtje zonder Sara moest. “Ik kom zo snel mogelijk hierheen als ik word ontslagen,” sprak ze. Cecille hoopte dat het meteen de ochtend hierna zou worden, maar ze had zo het idee dat ze een strafpenalty kreeg voor het ontsnappen. “En als ik niet weer vergeet wat een Holocaster is, dan stuur ik je een berichtje.”

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 5:50 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Sara liet haar strenge gedrag voor even achterwege. Als het echt te lang dreigde te worden zou ze wel opnieuw een seintje geven, maar voor nu vond ze het niet nodig om het moment te verstoren. Cecille had dit nodig. Zijzelf had dit nodig. Het scheelde dat het niet heel lang duurde voor ze elkaar weer zouden zien. Die gedachte maakte de hele situatie makkelijker voor de witharige en hopelijk realiseerde Cecille het zich ook snel.

Toen ze losliet, maakte ze meteen een belofte. Sara keek haar met een zachte glimlach aan. “Daar hou ik je aan,” reageerde ze streng. “En geen dag eerder, oké?” Ja, ze wilde Cecille bij zich, maar niet als dat ten koste ging van haar gezondheid. De laatste belofte liet haar zacht grinniken. “En anders stuur ik je een berichtje als het me te lang duurt.” Ze schoof zichzelf wat verder rechtop, haar best doend om haar been niet te belasten. Vervolgens wenkte ze Cecille dat ze nog even dichterbij moest komen. Een kus ging nu even niet, maar het was een prima alternatief om haar lippen tegen de wang van haar vriendin te duwen. Als ze dat gedaan had mocht ze echt gaan.

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 8:47 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

De strenge reactie van haar vriendin bracht een grinnik bij haar teweeg. Als Cecille zich niet vies voelde, dan had ze Sara hoogstwaarschijnlijk nog een intieme kus als beloning gegeven voordat ze was vertrokken. Helaas was dat nu geen optie door haar eigen stomme schuld, maar daar had de witharige al een oplossing voor. Gelukkig was ze, ondanks alles, nog niet nachtblind en merkte ze dat de witharige naar haar wenkte, waarna ze dichterbij schoof en Sara’s lippen tegen haar wang aan voelde. Het euforische gevoel dat haar overspoelde was genoeg om haar even vooruit te krijgen zonder al teveel last te hebben van de pijn. “Oké, deal,” reageerde Cecille dankbaar, waarna ze hun voorhoofden even tegen elkaar drukte en langzaam opstond. Daichi kwam meteen haar kant op om haar te helpen. “Ik ga je missen,” sprak de blondine, terwijl haar Lucario haar arm om zijn nek legde.

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 9:25 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Het contact wat ze zojuist hadden gehad was gevuld met warmte en comfort. Het contact van hun voorhoofden bracht een heel ander, en toch niet negatief gevoel naar boven. Een rilling trok door Sara’s lichaam, waarbij ze één maal zwaarder ademde om de spanning van zich af te laten glijden. Zij zou Cecille ook missen. Ze wilde het alleen niet hardop zeggen, omdat ze wist dat dat haar zwaarder zou liggen dan het alleen denken. Het zou haar meer helpen als ze zichzelf er aan herinnerde dat het maar voor even was. “Het is maar tijdelijk, oké? Zodat je beter wordt.” De blik in haar ogen had een droevige ondertoon, maar of dat te zien was was niet zeker. Het was goed mogelijk dat het beetje licht wat de kamer inviel precies in haar ogen reflecteerde door de toenemende hoeveelheid traanvocht, maar dat zou de witharige zelf niet kunnen zien.

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 9:35 pm

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Het was maar tijdelijk. Misschien moest Cecille zich dat ook maar aanpraten. Het voelde vreemd om een keer niet de optimistische persoon te zijn. De blondine had een vreemd gevoel dat ze hier al langer last van had, maar ze had geen flauw idee waar het aan lag. Wat ze nu doormaakte was absoluut niet genoeg om haar zo pessimistisch te krijgen. Het was ook niet echt pessimisme, maar ze vond het gewoon wat moeilijker om optimistisch te zijn op het moment. “Het klinkt bijna alsof jij me ziek maakt, of me ervan weerhoudt om beter te worden,” grinnikte ze naar Sara. “Tot… Straks? Via de Holocaster?” De blondine kreeg niet echt mee dat de witharige haar verdrietig aankeek, maar ze was wel wat onzeker over wat ze nou als afscheid moest gebruiken.

Onderwerp: Re: This Means War ma jul 04, 2016 11:21 pm

PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.

Sara had er niet zo zeer op gedoeld dat zij de oorzaak was van Cecille’s gezondheidsproblemen. “Nou, het is meer dat ik niet echt voor je kan zorgen,” legde ze uit. Ze vond de redenatie van Cecille wel mooi gevonden. Haar woorden konden inderdaad zo opgevat worden. De ‘tot zo’ zorgde er voor dat Sara zich alweer een beetje beter over het vertrek voelde. Ze hoefde Cecille helemaal niet te missen. Wel, ze wilde eigenlijk geen hele gesprekken met de blondine houden gezien ze last van haar hoofd scheen te hebben en duidelijk rust nodig had, maar ze konden elkaar in ieder geval zo nog welterusten wensen. “Tot zo,” reageerde ze daarom, een opgelaten toon in haar stem weerklinkend. Hoe lang dit ook mocht gaan duren, ze konden het. Ze hadden immers bijna een half jaar zonder elkaar gezeten toen het uit was.

Onderwerp: Re: This Means War di jul 05, 2016 12:09 am

I'LL MAKE THIS PERFECT AGAIN.

Cecille grijnsde enkel schaapachtig toen Sara haar een serieuze reactie gaf. Ze had het niet per se serieus bedoeld, maar het lag nou eenmaal in de witharige haar karakter dat ze zo serieus deed. Het deed de blondine eigenlijk goed om dat te horen, want dat betekende dat haar vriendin nog gewoon zichzelf was. De opgelaten ‘tot zo’ die ze hoorde deed haar nog meer goed en daarom liet ze zich met minder tegenzin meeslepen naar de deur. Cecille liep zo goed ze kon mee, maar ze wist al met zekerheid te zeggen dat de hele weg niet helemaal soepel ging verlopen. Desondanks as ze vastberaden om het ziekenhuis te bereiken zodat ze weer met Sara kon praten. Met een laatste blik op haar vriendin deed ze de deur open. “I love you,” sprak ze, waarna ze pas de kamer verliet toen ze een ‘love you too’ van de witharige hoorde. De deur viel met een zachte klik in het slot.

Gesponsorde inhoud