Met een zucht zakte de brunette op het bed in elkaar, haar Holocaster wegsmijtend omdat het spelletje haar niet meer wist te vermaken. Kon zij er wat aan doen dat ze er zo slecht in was! Het game over scherm, dat nu voor de twintigste keer flitste op haar scherm, eiste zijn tol als het op haar geduld aankwam. Het was officieel. Ayako was gefrustreerd. Zelfs haar pokémon wisten haar niet genoeg af te leiden om weer haar gebruikelijke, vrolijke zelf te zijn. De brunette besloot het spel maar te laten voor wat het was en ging wat surfen op het internet, maar ook dat wist haar niet te vermaken. Trainen kon ze niet; daar kwam ze net van terug. Reizen had ze eigenlijk niet zoveel zin in, want ze was net pas gearriveerd in de stad. Wat moest ze dan doen? Haar blik viel toen op haar jas, waar nog net het hoekje van een kaart uit de zak stak. Aya liep er vluchtig heen en haalde het ding tevoorschijn, waarna ze zorgvuldig het opschrift begon te lezen. Ze had er bijna een hele maand over nagedacht, maar ze wist bij Arceus niet wie haar geheime aanbidder moest zijn.

Het bracht haar wel op een idee. Hier in Mauville was namelijk veel te doen en wat was nou beter dan dat samen met iemand anders te gaan doen? Helemaal niks! Wat was ze een genie! Ayako pakte haar Holocaster weer in de hand en scrollde door haar contacten heen. Hm... Met wie zou ze iets leuks kunnen gaan doen hier... Niet met haar familie, want die reisden veel langer dan zij geduld had. Bovendien zouden ze er nooit mee instemmen. Haar duim bleef toen hangen op Leah en voor ze het wist drukte ze op het belicoontje. De Holocaster ging over en Aya hield het ding tegen haar oor gedrukt.

“Hallo, Leah? Hi! Met Ayako! Waar ben je nu?”

Een hallo of iets dergelijk kreeg ze niet, maar dat viel Ayako ook totaal niet op. Het enige wat ze wilde was antwoord op haar vraag en die kreeg ze uiteindelijk ook wel. “Echt waar?” reageerde de brunette opgewekt op het nieuws dat haar vriendin in de buurt van Mauville was. “Ik ben nu in Mauville zelf!” Dit maakte het alleen maar gemakkelijker om het plan uit te voeren. “Zeg eens – heb je wat te doen nu?” vroeg ze vervolgens, meteen met de deur in huis vallend. Ondertussen was ze al druk aan het denken voor een activiteit. Wat viel hier te beleven? Had ze iets eerder op het oog gehad? Het antwoord was nee. Ayako had niks opgeslagen op haar harde schijf en had ook niet echt opgelet toen ze door Mauville heen liep. Welp. Misschien wist Leah wel iets leuks?

Ze kreeg een verraste reactie terug en dat deed haar erg goed om te horen. Ayako hield van verrassingen, of ze die nou zelf gaf of kreeg, dus dit was zeker weten een positief iets. "Inderdaad!" kwam de enthousiaste reactie van haar kant, zelfs al was die niet helemaal nodig geweest. De brunette kon het echter niet helpen. Net als de lach die haar lippen verliet toen Leah vertelde dat ze langs ademen niks te doen had. Wat een lekker droge reactie. "In dat geval; wil je afspreken? Ik verveel me en ik wil graag iets samen doen!" vertelde Aya opgewekt. Ze stond praktisch op springen nu. Leah weerzien bracht enorm veel adrenaline met zich mee, blijkbaar. "Oh, maar ik weet nog niet wat, maar dat kunnen we straks wel kiezen." Een brede grijns sierde haar lippen, terwijl ze op en neer hupte van haar ene voet naar haar andere.

Ayako’s grijns werd alsmaar breder hoe langer het gesprek duurde. Het leek er zelfs bijna op alsof het haar gezicht in tweeën zou splijten, zo hoog krulden haar mondhoeken op. De brunette juichte uitbundig, al probeerde ze het wel geluidloos te doen. Ze sprong op en gooide haar gebalde vuist omhoog, waarna ze zich weer focuste op de woorden van het meisje. Leah wilde weten waar ze was, want ze was bijna in Mauville aangekomen. Aya glimlachte vrolijk en gaf enthousiast antwoord. “Ik ben nu in het pokécenter,” begon ze. Die lag vrij centraal, maar ze kon best naar de poort lopen waar Leah vandaan kwam. “Van welke kant kom je? Dan loop ik daarheen! Misschien zie ik nog iets leuks om te doen,” ging ze energiek verder.

Leah zag al bordjes? Oh, dan was ze dichter in de buurt dan Ayako origineel gedacht had. Dat was misschien een probleem. Meteen begaf de brunette zich naar de deur, haast de sleutel die bij de kamer hoorde vergetend. Toen ze die eenmaal had, verliet ze dan echt de kamer en liep meteen richting de uitgang. "Oké, tot zo!" riep ze enthousiast, waarna ze ophing en vlug naar het rechterpad liep. Althans, de kant waar Leah vandaan moest komen. Aya keek vluchtig om haar heen, zoekend naar een roze kleur die bij haar vriendin paste, totdat haar oog op een klein pand even verderop viel. 'Karaokémon' stond in grote Miltankletters op het raam geschreven. Hm...!

Nee, ze mocht niet afgeleid raken! Ayako was al bij een derde winkeltje blijven staan, zo vlak voor de etalage, omdat ze iets leuks en kleurrijks had gezien door het raam. De brunette schudde vlug met haar hoofd en stapte bij het glas vandaan, om vervolgens weer te zoeken naar iets anders kleurrijks in de menigte. Waarom zag ze nog geen roze blob? Ze raakte erg ongeduldig en stond eigenlijk op het punt van opgeven, totdat ze een bankje aan de zijkant van het pad zag staan. Het was leeg en bovendien stond het hoger dan haar eigen benen haar nu kregen. Als ze daar nou eens op ging staan? Wat een geniaal idee! Ze was op dreef vandaag! Aya hupte er vlug op af, klom niet op het zitvlak maar juist op de rugleuning, en wist nog net haar evenwicht te houden bij het rondkijken. Nog steeds niks? … Hm! Ayako haalde diep adem en zette zich schrap, waarna ze haar beste imitatie van een Victreebel uitvoerde.

Ayako keek vluchtig over de gehele menigte heen. Ze voelde zich net Simba van de Litleo King die naar zijn vader zocht in de grote Sawsbuck stormloop. Gelukkig was Leah niet haar vader en zou de rozeharige ook niet sterven door tussen de mensen te lopen, anders had Aya wel een hele slechte dag vandaag. Het tegenovergestelde bleek echter waar te zijn, want was dat nou een roze blob die ze haar kant op zag komen? Dat moest haar vriendin wel zijn! Het gezwaai werd beantwoord door een flinker slinger met haar eigen arm te geven, waarna ze van het bankje afsprong en naar Leah toe rende. “Lele!” riep ze enthousiast – een bijnaam die ze ooit ter plekke had verzonnen en nu bleef gebruiken. De brunette sprong op het meisje af en probeerde haar voor een kort moment te knuffelen. Die werd onderbroken door een vreemde geur. “Hey, wat ruik ik?”

Haar eigen bijnaam weerklonk niet veel later en toverde nog mogelijk een bredere grijns rond haar lippen. Haar knuffel werd ook opgevangen door het meisje met de roze haren, maar Ayako raakte al afgeleid door de geur die ze rook. Ze trok haar neus er een beetje voor op. Daarnet was het nog subtiel, maar nu was het echt een sterke… Smerige geur. De brunette schudde met haar hoofd. “Nuh-uh,” begon ze. Ze rook nog een keer en kromp wat ineen bij die ranzige stank. “Het ruikt heel vies…” sprak ze. “Ruik je dat niet?” Vragend keek ze naar Leah. Als ze dit niet rook, dan was er echt iets mis met haar reukvermogen. Ayako had nooit gedacht zoiets te kunnen denken, maar dat bleek vandaag wel het geval te zijn. Zoekend keek de brunette rond. Waar kwam die geur toch vandaan?