[T-WHEEL] Like in the Songs

De automatische schuifdeuren die toegang tot de stad verleenden schoven geruisloos open en een zwartharig meisje en haar Liepard haastten zich naar binnen. Lynn slaakte een opgeluchte zucht en veegde het zweet dat zich op haar voorhoofd verzameld had weg. Ze was in een stad met airconditioning. Mauville was haar redding nu het droogteseizoen was begonnen in Hoenn, en ze was Hoenns geografie heel erg dankbaar dat de koele stad op de weg naar Slateport lag, de plek van waaruit ze het beste weer naar Kalos kon vertrekken. Dit zou een aangename tussenstop worden. De jonge Trainer liet haar donkerblauwe blik naar haar maatje gaan, die hijgend op de koele vloer neergezakt was. Lynn grinnikte en begon de waterdichte rugzak die ze haar hele verblijf in Hoenn al met zich meedroeg van haar rug te halen. Zodra het ding op de grond stond, voelde ze haar rug meteen een stuk afkoelen. Ze was niet gewend aan hitte of aan rugzakken, wat die twee een nogal slechte combinatie had gemaakt. Geklaagd had ze niet, echter; dat lag niet in haar karakter, en bovendien beschermde de waterdichte rugzak haar enige bezittingen als ze straks de zee overstak. Dat was het extra zweet en de inspanning wel waard, als je het haar vroeg.

De zwartharige zakte door haar knieën en rommelde door de inhoud van de tas totdat ze een flesje water vond. Ze vormde een hand tot een kommetje en goot er met de andere wat van het drinken in, waarna ze het de Liepard voorhield. De Pokémon kwam vermoeid overeind en begon gulzig te drinken. Ook zij kon zich beter handhaven in milder weer. Lynn fronste. Ze zouden een goede pauze moeten houden om bij te komen voordat ze door konden reizen naar Slateport City. Het was jammer aangezien ze zo snel mogelijk had willen vertrekken, maar ze wist dat het beter was. "Klinkt een uurtje pauze goed?" De Liepard was te druk met drinken om te knikken. In plaats daarvan zag Lynn aan de opgeluchte blik in de ogen van haar maatje dat ze het met haar eens was. "Dat is dan besloten," glimlachte de zwartharige. Het water was op. Een paar smekende, gifgroene ogen keken haar aan. Grinnikend vulde ze de hoeveelheid water in haar geïmproviseerde kom aan en Zara dronk verder. In ieder geval, totdat een vlaag hitte het tweetal bereikte en Lynn duidelijk maakte dat er iemand naar binnen was gelopen. De jonge Trainer was niet van plan geweest om te kijken, totdat ze Zara's gezicht zag. De katachtige Pokémon was abrupt gestopt met drinken toen haar blik gevallen was op hetgeen dat door de schuifdeuren was gekomen, waardoor haar tong nog steeds uit haar mond stak. Het was een geweldige aanblik die ze niet vaak bij haar maatje gezien had en Lynn was benieuwd naar wat het veroorzaakt had. De zwartharige keek over haar schouder en zag.. Oh, dat was toevallig.

& Leah Day!

Lynn zag aan het plotse groot worden van de ogen van haar maatje dat Zara zich er ook van bewust geworden was dat haar tong nog uitstak. De zwartharige kon het niet laten om te grinniken toen de Liepard haastig haar bek dichtdeed, haar blik nog strak op de andere Liepard in de ruimte gericht. Lynn veegde het weinige water dat zich nog in haar tot kommetje gevormde handen had bevonden af aan haar broek en richtte zich op toen ze aangesproken werd. Haar blik ging naar waar het geluid vandaan was gekomen, en ontmoette die van een ouder, rozeharig meisje. "Ik ook niet, ben ik bang," antwoordde ze met een fronsje. Ze keek een moment peinzend van Zara naar de andere Liepard en weer terug. Beide Pokémon leken haast aan de grond genageld en met elkaar verwikkeld in een staarwedstrijd. "Zara?" Geen reactie. Lynn fronste. Vreemd..

Terwijl de rozeharige een poging deed haar Liepard mee te trekken, bestudeerde Lynn haar eigen Pokémon beter. Ondanks dat Zara leek te wachten op beweging van haar soortgenoot, had ze haar spieren niet aangespannen of een gevechtshouding aangenomen, wat betekende dat ze de Pokémon die nu tegenover haar stond geen bedreiging vond. Dat ze zo stil bleef staan bij het zien van een onbekende Pokémon, paste ook helemaal niet bij Zara; zodra een vriendelijk uitziend wezen in haar buurt kwam, sprong ze meteen met een vrolijke miauw op de potentiële nieuwe vriend af. Deze Pokémon leek Lynn niet onvriendelijk. Ze fronste. Geen vijand, maar ook geen vriend. Wijzer was ze niet geworden. De zwartharige wilde net haar mond openen om te zeggen dat ze hier waarschijnlijk nog wel even zouden staan toen de Liepard van de rozeharige iets in zijn eigen taal leek te zeggen. Het gegrom en gespin leek Zara uit haar verstarring te halen. De verbijstering verdween uit haar gifgroene blik en haar oren bewogen kort voordat ze iets terug miauwde. Het klonk niet onvriendelijk, oordeelde Lynn, maar de hartelijkheid die ze van de Liepard kende, ontbrak. De jonge Trainer wist niet zeker of ze moest ingrijpen of juist niet, en besloot zich daarom maar tot de andere Trainer te richten, waardoor ze zag dat die twijfelend naar een Pokéball keek. Die van haar Liepard, nam Lynn aan. "Is dit ook nieuw voor jou?" Besloot ze te vragen. Als de rozeharige al bekend was met dit soort situaties zou ze waarschijnlijk niet over haar acties twijfelen, leek haar, maar wie wist.

Of ze hem nog herkende. Natuurlijk deed ze dat, al was hij veranderd. Zara knikte kort, maar besloot nog niet in klanken te reageren. Alle enthousiasme en opgewektheid was tijdelijk vervangen door voorzichtigheid. Ze wist niet wat ze van de Pokémon die nu tegenover haar stond kon verwachten, na al die tijd. De stilte die zijn woorden opvolgde, was duidelijk bedoeld om ruimte te bieden voor een reactie. "Het was erg lang geleden," miauwde Zara ontwijkend. Sinds ze Lynn ontmoet had, had ze de periode daarvoor haast uit haar gedachten verbannen. Ze wist niet zeker of ze er wel weer aan herinnerd wilde worden; er was veel veranderd in de tussentijd. Even overwoog ze dan ook haar soortgenoot te onderbreken toen deze opnieuw het woord nam, maar iets hield haar tegen. Het klonk haast alsof hij, in tegenstelling tot haarzelf, nog niet klaar was met dat gedeelde punt in hun verleden. Het verraste haar. Uiteindelijk sprak ze pas toen hij klaar was, peilend: "We kennen elkaar al zo lang. Het doet pijn, maar je bent te verlegen om het te zeggen."

"Dat geeft niet," glimlachte Lynn, al keerde de lichte frons alweer snel op haar gezicht terug. "Het lijkt erop dat we hier toch weinig invloed op hadden kunnen hebben. Ik ben Lynn, trouwens. Aangenaam." Waarschijnlijk zouden ze hier nog wel even zijn, bedacht Lynn. Als ze zo naar de twee katachtige Pokémon keek, hadden ze nog veel te bespreken. Haar aanwezigheid leek daarbij niet nodig te zijn; Zara had niet één keer haar kant op gekeken nadat de andere Liepard haar opgevallen was. De zwartharige nam na nog even getwijfeld te hebben plaats op het meest dichtstbijzijnde bankje in de ruimte, zodat ze wat meer uit kon uitrusten van haar wandeling in de hitte, maar ook snel weer bij Zara kon zijn als dat nodig was.

Haar vermoeden werd bevestigd. Dit was niet waar Zara op gehoopt had. De Liepard legde haar oren meer in haar nek toen ze de volgende woorden van haar soortgenoot hoorde. Ja, dit ging helemaal de verkeerde kant op. "Gaande was," verbeterde ze hem, haar toon scherp. De keuze was al gemaakt toen ze vroeger van elkaar gescheiden geraakt waren. Toen was het opgehouden. Ze was misschien in de war sinds het moment dat ze hem weer gezien had, maar niet op de manier die bij liefde hoorde.

Er werd naar haar Pokémon gevraagd. "Al een tijd niet meer," antwoordde ze met een vriendelijke glimlach. "Nu zitten er ook nog een Gengar, Typhlosion en Turtwig in mijn team." Atlas liet ze voor de zekerheid maar weg. Ze had weinig tot geen contact gehad met Team Rocket en dit meisje leek haar ook geen lid van de organisatie, maar Lynn wist dat uiterlijk misleidend kon zijn. Ze nam veel liever het zekere voor het onzekere. "En jij?" Besloot ze te vragen, "Is het alleen jullie tweetjes?"