Stuck in Reverse

Lynn leek zich beter te voelen. Fay wisselde een blik met haar Absol en wierp nog een laatste blik op haar vriendin. "V-Veel succes dan," mompelde ze zachtjes. Ze had het gevoel dat Lynn even tijd voor zichzelf nodig had, zichzelf en haar pokémon. Samen met Angel draaide het rozeharige meisje zich om en liep richting de stad. Wat gingen ze nu heen..? Fay zuchtte, ze moest ook maar eens bedenken wat ze in de toekomst wilde doen. Haar Absol duwde haar kop tegen het meisje aan en keek haar bemoedigend aan. Fay glimlachte en aaide de pokémon over haar kop. Ze kwamen er wel, uiteindelijk. Als ze Angel aan haar zij had kon ze alles.

Oh, Fay besloot de uitnodiging af te slaan. Lynn wist niet goed hoe ze zich daarover moest voelen, maar besloot uiteindelijk dat haar rozeharige vriendin het vast goed bedoelde. Misschien was het ook maar beter als ze dit alleen afhandelde. Het begin was er nu immers, haar eigen probleem oplossen moest ze nu kunnen. Een vastberaden, ietwat grimmige uitdrukking verscheen op het gelaat van de zwartharige. Het werd hoog tijd dat ze alles – trainingsschema's, dagelijkse bezigheden – weer oppakte en zich beter ging voelen. En daar zou ze nu mee beginnen, alleen, want dat kon ze.

Maar eerst moest er afscheid genomen worden. "Bedankt," sprak Lynn, in haar donkerblauwe blik het begin van een glimlach, "en sorry als ik iets onderbroken heb door je te vragen hierheen te komen. Dat was niet mijn bedoeling." Ze zwaaide nog even en draaide zich toen om naar het pad dat zich voor haar uit de natuur in slingerde. Met de gedachte dat ze niet moest vergeten om Fay later een berichtje te sturen om alles uit te leggen – wanneer zijzelf daar ook klaar voor was – begon Lynn te lopen, haar blik vastberaden en haar vinger al op de knop van Pans Pokéball.