And now I'm stuck ...

Vivienne had van deze troosteloze dag gebruik gemaakt om weer een nieuw stukje van Kalos te onderzoeken. Ze was van het pad langs Laverre City afgelopen en kwam zodoende op het zomperige Laverre Nature Trail uit. Ze had geen idee wat ze hier van moest denken, maar maakte er maar het beste van. Van haar riem pakte ze een pokéball en gooide deze op. Al snel kwam de Volcarona te voor schijn en ze wist iets van licht te produceren. "Dank je, Nuria," zei ze rustig, met een glimlach op haar gezicht. De lucht was grijs en grauw en dat maakte de uitstraling van dit moeras er niet veel beter op. Vivienne wilde net een stap naar voren zetten, toen haar voet bleef haken achter een wortel en ze facefirst in de drap viel. Zachtjes grommend probeerde ze zichzelf overeind te werken, maar haar benen wilde niet meewerken. Ze zat vast in dit plakkerige stink spul. "Nuria, kan jij een signaal geven dat ik hulp nodig heb?" vroeg ze, proberend zo kalm mogelijk te blijven, tegen haar Volcarona. Deze vloog direct de lucht in, buiten de boomtoppen uit, waar ze als een kleine zon zichzelf verlichtte. Zo, dat moest wel de aandacht trekken. Nu moest zij er alleen voor zorgen dat ze niet veel dieper in het moeras zou zakken.

[First post voor Liam~]

Nuria kwam weer naar beneden toe en bleef boven haar trainster fladderen, terwijl Vivienne zo stil mogelijk probeerde te blijven liggen. Inmiddels begon ze wel pijn in haar rug te krijgen door de vreemde houding waarin ze lag nu. Al snel hoorde ze voetstappen tussen de bomen en er kwam een jongen te voorschijn. Zachtjes kreunde ze, van iedereen, waarom moest híj haar nu weer komen helpen? Nou ja, ze moest het er maar mee doen, want anders zou ze hier nog langer vast blijven zitten. "Liam!" zei ze toen hij dichterbij kwam. "Dank Arceus dat je bent gekomen," zei ze, terwijl ze probeerde naar voren te strekken om zijn hand te pakken. Waarom kon ze nu niet bij haar pokéballs komen. Enya zou haar hier zo uit kunnen krijgen, nu was ze overgeleverd aan deze jongeman. En ze was er niet geheel zeker van of dat iets goeds was ...

Uiteindelijk kreeg ze zijn hand te pakken en greep 'm stevig vast. De blubber waar ze vast zat begon door haar kleding heen te komen en ze moest heel eerlijk zeggen, dit voelde helemaal niet prettig aan. Ze huiverde eventjes en probeerde het zo veel mogelijk buiten te sluiten, want als ze hier te veel over ging nadenken, werd het allemaal erger. Liam kondigde aan dat hij ging proberen om haar eruit te trekken en ze verstevigde haar grip. Eindelijk kon ze laten zien dat de vele lichamelijke trainingen die ze had gedaan om zich mentaal sterker te maken, van pas kwamen. Ook voelde ze hoe de modder vacuüm begon te trekken, wat het allemaal maar moeilijker maakte om zichzelf los te krijgen. "Nuria," riep ze de Volcarona bij zich. Deze kwam meteen op haar afgevlogen en bleef vragend boven de modder fladderen. "Kan je proberen om de modder weg te blazen met een gust aanval?" vroeg ze daarna. De Volcarona knikte en vloog de lucht in, om hard met haar vleugels te slaan en zo de modder van haar af te blazen. Toen het eenmaal lukte, schoot Vivienne opeens uit de modder, op het droge, recht tegen Liam aan. Ze voelde hoe ze rood werd en de jongen aankeek. "Sorry," mompelde ze, terwijl ze snel overeind kwam en haar hand uitstak om de jongen overeind te helpen. Oh, wat was ze af en toe toch een kluns.

Liam kwam uiteindelijk overeind en Vivienne wende haar blik eventjes af. Ok, dit voelde heel erg ongemakkelijk aan. Een jongen had haar net uit de modder gered, waarbij ze nog geluk had dat ze al haar kleding had aangehouden en nu stonden ze hier als een gek naar elkaar te blozen. Moest niet veel gekker worden, zeg. Liam stamelde dat het goed was en ze glimlachte hem wat verlegen toe. Mooi, dan zou ze daar in ieder geval geen problemen mee krijgen. Toen de jongen aan haar vroeg of ze honger had, keek ze hem even verbaast aan. Hij had haar net gered uit een moeras en vroeg nu of ze honger had? Ok dan .. Dat zag ze niet zo snel aankomen. Toch schudde ze haar hoofd en hief d'r hand op. "Nee dank je," zei ze zachtjes, waarna ze een stap achteruit zetten totdat ze met haar rug een boomstam voelde en daar langs op de grond ging zitten. Dat was vermoeiender dan dat ze verwacht had zeg.

De brunette glimlachte wat onzeker toen de jongen zei dat hij al honger had voordat die haar kwam redden, maar haar gezicht kleurde licht rood toen er gevraagd werd hoe ze vast was komen te zitten in de modder. Ze keek wat ongemakkelijk weg, ze was gewoon een onhandig kind, dat was wel duidelijk. "Uhm .. mijn voet bleef haken achter een wortel en ik viel in de modder," mompelde ze zachtjes en keek wat beschamend weg. Haar wangen kleurde nog een tintje roder, waarom was ze ook al weer zo onhandig? Niemand leek het goede met haar voor te hebben ofzo. Of nou ja, zelfs de natuur keerde zich tegen haar, dus dan was het wel heel erg. Ze keek toe hoe Liam een broodtrommel te voorschijn haalde en ze leunde achterover tegen de boom aan. Nuria was ondertussen naast haar komen zitten en had haar vleugels ingeklapt. Ze was blij met de Volcarona, ten eerste was het een hele mooie pokémon en ten tweede was ze ook nog eens ontzettend sterk. "Dus uh .. Liam, wat deed jij trouwens hier in de Nature Trail?" vroeg ze daarna, om de stilte te verbreken.