Stuck in Reverse

In het zoveelste Pokécenter, in de zoveelste onpersoonlijk ingerichte kamer, lag een zwartharig meisje in het zoveelste netjes opgemaakte bed. De met zorg gewassen, witte deken was als een net over haar heen gedrapeerd en haar donkere haren waaierden wild uit over het zachte kussen dat die ochtend nog opgeschud was. Een frons tekende haar gezicht en haar ogen rolden af en toe onrustig heen en weer achter haar gesloten oogleden.  Een pril licht drong door een kier in de gordijnen de kamer binnen en bescheen een flintertje van het sneeuwwitte dekbedovertrek. Er heerste een vredige stilte.

Zo rustig als het in de kamer was, zo chaotisch was het in het hoofd van de zwartharige.

De paarse Pokémon die zich aan het voeteneinde van het bed opgekruld had, ademde rustig in en uit, verzonken in een lichte slaap. Haar oren bewogen even toen er een geluid opklonk vanuit het bed, maar haar ogen bleven gesloten. De stilte die het geluid, een zachte kreun, onderbroken had, daalde al snel weer over de ruimte neer. Het bleef echter niet lang zo; enkele minuten later was er weer een kreun te horen, gevolgd door het geritsel van lakens. De spitse oren van het katachtige wezen bewogen opnieuw, deze keer met het gevolg dat een paar gifgroene ogen slaperig geopend werden. Loom stond de Liepard op en rekte zich uit, waarna ze zonder een geluid te maken naar de zijkant van het bed trippelde. Met haar kin rustend op het randje van het matras keek ze onderzoekend naar het gelaat van haar maatje. Een bezorgde blik verscheen in haar ogen toen ze de onrustigheid van het meisje zag. Zara wist dat de zwartharige het moeilijk had, dat was de laatste dagen aan haar te merken. Haar maatje, dat normaal gesproken altijd kalm en ontspannen overkwam, leek onrustig. En dat verontrustte haar. Het deed haar pijn.
Even bleef de katachtige Pokémon nog aarzelen, maar al snel zakte ze door haar achterpoten en sprong op het bed. Het meisje bewoog koortsachtig wat met haar hoofd. Met stappen die kuiltjes maakten in het zachte matras, bewoog de Liepard zich naar haar maatje. Bij haar aangekomen, vleide de Pokémon zich dicht tegen het meisje aan en krulde zich op. Ze voelde dat de zwartharige zich bewoog en het volgende moment werd er een gezicht in haar vacht verborgen. Zara strekte haar nek om met een zachte blik naar haar maatje te kunnen kijken. Liefkozend gaf ze het meisje een lik, die toevallig op haar neus terechtkwam. Rustig maar, alles is oké.

Het was niet oké. Ten minste, niet voor Lynn. Niet op dit moment. Ze zat vast in het donker van haar nachtmerrie en zag geen mogelijkheid om eraan te ontsnappen. Het was allemaal zo levensecht, zo beangstigend. Ze had wel vaker nachtmerries gehad, maar die hadden haar altijd hoogstens één slapeloze nacht gekost. Deze donkere droom achtervolgde haar nu al langer dan een week en leek niet van plan om binnenkort te verdwijnen. De eerste keer dat ze de droom had gehad, was het nare gevoel dat ze er bij het ontwaken aan overgehouden had nog makkelijk af te schudden geweest. Na de derde keer had ze niet meer kunnen zeggen dat de nachtmerrie vanzelf wel over zou waaien. Na de vijfde rusteloze nacht begon de wanhopigheid in haar op te borrelen, wat haar nachten – en nu ook dagen – alleen maar erger maakte. 's Nachts probeerde ze wakker te blijven, alles om het niet nog eens te hoeven herbeleven, maar vaak lukte het haar niet. Kamers in het Pokécenter waren niet al te groot waardoor je, als je wilde zitten, alleen plaats kon nemen op het bed of de grond, wat zeker niet meehielp. In de badkamer schuilen was ook geen goed idee, aangezien haar lichaam het vaak op een gegeven moment niet meer trok waardoor ze alsnog in slaap viel, en een val op tegels wilde ze niet riskeren. Overdag dwaalde ze rond door de gangen van het Pokécenter of zat ze op haar kamer, simpelweg omdat ze geen fut had om iets anders te doen. Ze had wel geprobeerd om afleiding te zoeken in trainingssessies met haar team, maar ze merkte al snel dat ze haar hoofd er niet goed bij kon houden. Telkens gingen haar gedachten terug naar de voorgaande nacht, hoe hard ze ook probeerde dat te voorkomen. Uiteindelijk was ze gewoon maar gestopt met het trainen van haar Pokémon. Ze wist dat ze onder haar slechte begeleiding toch niet verder zouden komen, en ze wilde het haar maatjes niet aandoen om haar zo te zien. Of misschien kon ze het wel niet maar aan om hun bezorgde en verwarde blikken te moeten ontmoeten, ze wist het niet meer. Alleen Zara was zo goed als constant buiten haar Pokéball te vinden. De Liepard voelde het beste haar emoties aan en wist hoe ze haar moest troosten. Lynn had het nog niet over haar hart kunnen verkrijgen om iemand, laat staan haar katachtige maatje, te vertellen wat er aan de hand was. Ze had haar niet met nog meer bezorgdheid op willen zadelen, en diep van binnen hoopte ze nog steeds het zelf op te kunnen lossen. Dat was immers altijd haar aanpak geweest; individueel een oplossing vinden, zonder hulp. Ze wilde de wereld bewijzen dat het haar op zichzelf prima afging, maar ook Lynn begon te denken dat ze daar nu vanaf zou moeten wijken.

Op het moment was ze daar echter totaal niet mee bezig, daarvoor was ze te diep in de nachtmerrie verstrikt. In haar hoofd was het nog geen ochtend, maar diep in de nacht. Het was zo donker dat alles zwart was, op één helder wit licht in de verre verte na. En ze was aan het rennen. Zo hard dat haar longen piepend protesteerden en ze steeds bijna viel. Haar doel was het licht, dat een soort kalmte uitstraalde, maar ze wist al dat ze het niet zou bereiken. Meer dan zeven lange nachten had ze het al geprobeerd, en elke poging had gefaald. Toch kon ze niet anders; het was of doorrennen of in het donker blijven, en in het donker klonken de stemmen op. Lynn kon ze mensen waaraan ze toebehoorden niet zien. Dat hoefde ook niet, want ze wist precies wie welke stem was. Ze hoorde haar ouders lachen en sneren, haar opvoedsters gedragsregels opdreunen en politiemannen alle dingen die ze ooit gestolen had opdreunen met daarbij de naam van de beroofde persoon. Allemaal tegelijk en steeds luider galmden de stemmen, en Lynn voelde zich alleen en wanhopig en ze viel op haar knieën. Dit was haar zwakte. Haar lichaam was misschien niet bijzonder sterk, mentaal was ze dat wel. Nu keerde juist dat zich tegen haar. Alle dingen die ze in de afgelopen jaren onderdrukt had, kwamen nu naar boven en overspoelden haar. Ze haatte het. De stemmen werden nog luider en Lynn rolde zich op tot een bal, kneep haar ogen dicht. Het hielp niet en zou ook niet voorkomen dat het volgende en laatste gedeelte van de nachtmerrie ingezet werd, en toch. Ze voelde dat ze ogen verschenen waren. Het koor van stemmen bereikte zijn hoogste volume en stierf plots weg. De stilte was onwerkelijk. Lynn hield haar ogen dicht. Ze wachtte. Misschien, als ze lang genoeg bleef liggen, gingen de ogen wel weg. Ze had dit nog niet eerder geprobeerd. Ze wachtte langer. Of er echt uren wegtikten, wist ze niet, maar voor haar gevoel was het in ieder geval wel zo. Uiteindelijk kon ze zich niet langer bedwingen en opende ze haar ogen. Het had niet geholpen, ze zag het meteen. De ogen waren er, rood en gloeiend in het donker, en ze kwamen sneller dichterbij. Lynn wist niet precies wat het was, maar iets in die ogen maakte haar zo verschrikkelijk bang dat ze iedere keer weer op probeerde te krabbelen, en op dat moment verscheen een paar van die bloedrode, oplichtende ogen vlak voor haar gezicht en weigerde haar lichaam dienst. "Je bent nog steeds hetzelfde. Nog steeds ongewild." Nee. Ze wilden het schreeuwen, het ding waaraan de ogen toebehoorden slaan, wat dan ook, maar het kon niet. Ze stond daar maar, bevroren. Wat nou, zei een stemmetje in haar achterhoofd, als het waar is? Plots verdween de grond onder haar voeten, alsof iemand een geheime deur geopend had, en ze viel.

Lynns ogen schoten open, en er stonden tranen in. Zara was terwijl ze sliep bij haar komen liggen, merkte Lynn nu pas, en probeerde verwoed om de druppels weg te wegen door haar kopjes te geven. De zwartharige begroef haar gezicht diep in de vacht van haar maatje en ademde diep maar huiverig in terwijl ze haar tranen probeerde te bedwingen. Dit was de eerste keer dat ze huilend wakker werd, en meteen wist ze dat ze een nieuw dieptepunt bereikt had. Het kon zo niet langer. Dit zou ze niet alleen op kunnen lossen. Ze ademde uit, knuffelde Zara een laatste keer en kroop uit bed. De Liepard volgde haar op de voet, klaarstaand om haar maatje opnieuw te troosten. Wankelend begaf ze zich naar de spiegel die naast de deur hing, haar Holocaster onderweg meepakkend. De randen om haar ogen waren nog donkerder geworden, en in combinatie met haar nu rode ogen zag ze er bijna angstaanjagend uit. Een nieuwe traan gleed over haar wang. Woest veegde Lynn hem weg en ontgrendelde het apparaatje in haar hand. Ze zou contact opnemen met iemand die haar zou kunnen helpen. Iemand die ze vertrouwde en haar begreep. Maar wie? Haar vinger bleef hangen boven het nummer van Alex, maar ze twijfelde te lang. Ze scrolde naar beneden door de korte lijst contacten tot de naam 'Fay' verscheen. Een fronsje verscheen op het gelaat van de zwartharige. Fay had ze eigenlijk al een tijdje niet gesproken, maar.. Het voelde als de juiste persoon om haar probleem te vertellen. Om haar ervan af te leiden, in ieder geval. Lynn begon te typen. Het berichtje waaraan ze begon was kort en zonder hoofdletters:

kom naar laverre alsjeblieft ik heb
Ze worstelde met woorden. Haar Holocaster legde ze weg met de gedachte dat het misschien toch niet de juiste keuze was, en pakte hem vervolgens weer op. Ze plofte op de vloer met haar rug tegen het bed, turend naar het scherm. Zara sloop haar blikveld binnen en legde haar kop op haar knie. Lynn drukte haar eigen hoofd even tegen dat van haar maatje aan, en typte vervolgens in een razend tempo verder, alsof ze het hele bericht zou verwijderen als ze ook maar even stopte. Snel drukte ze op de verzendknop en wierp het apparaat op haar bed, waarna ze abrupt opstond en naar de badkamer liep. Ze moest in ieder geval proberen zich er toonbaarder uit te laten zien, ook al voelde ze er niets voor. Misschien maakte het wel het verschil tussen of Fay bang weg zou rennen, of haar echt zou helpen.

Toen Lynn uit de kamer verdween, sprong Zara het bed op en snuffelde onderzoekend aan het scherm van de Holocaster. Ze plofte neer op de dekens en trok het ding met haar poten naar zich toe, wat niet al te handig ging en een kras op het scherm achterliet. Vervolgens staarde ze intens naar wat het ding haar toonde. Het hielp niet om de betekenis van de rare tekens te achterhalen, zoals de Liepard gehoopt had. Nogmaals boorde ze haar gifgroene ogen in het scherm. Het was tevergeefs; mensenschrift zou altijd een raadsel voor haar blijven. Met een ongerust gevoel kwam ze weer neer op de grond en nam daar plaats, haar blik op de deur van de badkamer gericht. Ze moest erop vertrouwen dat het apparaatje voor hulp had gezorgd, en dat beviel haar niet. Voor nu zou ze er in ieder geval alles aan doen om haar maatje zo goed mogelijk te beschermen. Achter haar was de zonnestraal die door het gordijn kwam verder het bed opgekropen, en belichtte nu een deel van het scherm.

je begrip en steun nodig

& Fay Vayne. Let the tienershit begin.

Slaperig kwam Fay overeind, ze sliep nu al een paar dagen in het pokécenter van Dendemille. De laatste tijd had ze niet zoveel gedaan, behalve met Angel wat reizen. Binnenkort zou ze een keer de tweede gym willen doen, maar ze was nog niet echt zelfverzekerd genoeg. Alexis, haar mystery ei en Ray had ze geboxt. Van het geld wat ze had kon ze niet genoeg eten kopen voor hun allemaal en om te stelen.. die dagen lagen achter haar. Maar niemand nam een twaalfjarige in dienst. Dus de laatste tijd deed ze haar best wat bij te verdienen en wat met Angel te vechten. De Absol stond zoals altijd trouw aan haar zij en won gelukkig een groot deel van de wedstrijden. Maar ze speelden niet altijd even eerlijk, na jaren op de staat wonen kenden ze heel wat onderhandse tactieken. Maar hé, daar was de Absol een Darktype voor. Nadat ze een bescheiden ontbijt voor haar en haar pokémon had gemaakt ging Fay naar buiten en probeerde te bedenken wat ze konden doen. Meer vechten? voor nu hadden ze wel genoeg geld om zich te redden, maar wat was er anders om te doen? Angel keek haar rozeharige trainer geduldig aan en deed ondertussen haar best om iedereen die naar haar mening te dichtbij kwam een moordlustige blik toe te werpen met haar ijsblauwe ogen. Misschien was het tijd om wat anders te doen dan vechten. Als het zo door ging was die tweede gym makkelijk als wat. En het zou een leuk zakcentje zijn. Nadenkend begon het meisje te lopen terwijl ze geen idee had waar ze heen ging. Haar Absol trippelde vrolijk, in haar eigen manier, mee en keek uit dat haar trainer niet tegen dingen aan liep. Maar aangezien iedereen die de blik van de pokémon ving hun met een grote boog ontweek was dat niet zo moeilijk.
Ze waren uitgekomen op een of andere route. Welke wist Fay niet, maar het was fijn om even in de vrije natuur te zitten. Ze zat in het gras met Angel achter haar opgekruld. Wakend keek de Absol over het veld, dat was haar enige ‘werk’. Over het meisje waken. Fay staarde naar de lucht en deed haar best om aan niks te denken, wat best lastig was als je het probeerde te doen. Geritsel klonk vlakbij en meteen kwam er een waarschuwende grom van de Absol en was haar rust weg. Fay kwam overeind en gaf Angel een aai over haar kop, de witte pokémon kalmeerde haar. Uit haar versleten tas kwam opeens een geluidje. Geschrokken keek Fay de kant van het ding op alsof er opeens een monster uit zou springen. Maar al snel realiseerde ze zich dat het haar holo caster was die ze een keer had gekocht zodat ze met Lynn kon communiceren, en mogelijk andere mensen als ze ooit meer nummers kreeg. Nieuwsgierig pakte het meisje haar tas en zocht naar haar holo caster. Haar tas was niet bijzonder rommelig, maar het duurde toch even voordat ze het ding te pakken had. Onder toeziend oog van haar Absol bekeek Fay het ding en zocht de functie waarmee je kon app'en naar anderen. Lynn had haar inderdaad een berichtje gestuurd. Het was alweer een tijdje geleden dat ze de oudere, zwartharige had gezien. Zou ze nog steeds de Turtwig hebben? Ze hoopte van wel. Nieuwsgierig keek Fay naar het berichtje en een naar voorgevoel kroop in haar buik. Ze moest naar Laverre komen.. voor begrip en steun. Dat kon niks goeds betekenen. “Het is Lynn,” piepte Fay ongerust tegen haar Absol. De witte pokémon knikte en stond op. Ze had respect voor Lynn. Hoewel het meisje ook een redelijk zwaar leven achter de rug had was ze nog steeds in staat te overleven in de harde wereld. En ze had een redelijk indrukwekkend team. Bonus dat Ray er nu niet bij was, anders hadden ze het hele Zara-probleem. Maar misschien zou Fay wel beslissen de pokémon terug te nemen en dan waren ze weer met de grote kat opgeschept.. Fay was ondertussen bezig met het opzoeken waar Laverre precies lag en had het uiteindelijk gevonden. Het meisje stond op en wees in de richting van het pad. “Het is die kant op,” Angel knikte begrijpend haar kop en bood haar rug aan. Dat was immers de snelste manier.
Fay hield zich stevig vast in de witte bontkraag van haar pokémon en deed haar best er niet af te vallen. Maar na jaren Absol-rijervaring was dat niet zo moeilijk. Aangezien ze erg klein was was rijden op de witte pokémon niet zo moeilijk. En veel groter zou ze niet gaan worden, na jaren ondervoeding en slechte zorg zat die één meter tachtig er echt niet in. Maar dat was niet zo een probleem voor de rozeharige, als je klein was viel je immers minder op en dat had ze het liefst. Maar goed, het was niet de tijd om over dit soort dingen na te denken, ze had haar vriendin om te helpen! Het duurde niet lang of de Absol stoof een stad in, waarschijnlijk Laverre aangezien dat de enige stad was in dit gebied. Fay gleed van haar pokémon af en keek om zich heen. Waar naartoe? Dat had niet in het bericht gestaan.. waarschijnlijk het pokécenter dan. Aangezien dat de plek was waar Lynn waarschijnlijk verbleef. Het gebouw was snel gevonden met de hulp van de Absol en even later liep Fay naar binnen. “I-Is er hier een Lynn?” vroeg het meisje stotterend aan de balie. “Lynn.. Xavier?” De vrouw achter de balie wierp een minachtende blik op het kind voor haar en nam een slokje van haar drinken, waarschijnlijk koffie. “Ik ben een v-vriendin,” spoorde Fay verder aan, al leek de vrouw niet erg onder de indruk. Angel vond de houding tegenover haar trainer niks en met een goede sprong stond ze op de balie. Dreigend keek ze de dame aan, niemand spotte met háár Fay! “Kamer negen,” piepte de vrouw met een angstige blik op het grote mes aan de Absol haar kop. Fay klopte op haar pokémons schouder als bedankje en rende richting de kamers met de Absol op haat hielen. Zoekend keek ze naar de nummers, waar was een negen? Eenmaal gevonden klopte ze nerveus aan. “Lynn?”

Ze sloeg haar blik neer om haar spiegelbeeld niet nog een keer in de spiegel boven de wastafel te hoeven zien terwijl ze koud water over haar handen liet lopen en in haar gezicht plensde. Ze had overwogen een douche te nemen, maar had zichzelf er niet toe kunnen brengen. Dit moest maar volstaan. Lynn begroef haar gezicht in een zachte, witte hotelhanddoek om haar gezicht af te drogen en ademde rillerig uit. Net had het nog de beste beslissing geleken contact met iemand op te nemen, nu twijfelde ze alweer. Ze was nog niet klaar om vrienden onder ogen te komen hoe ze er nu aan toe was, ze wilde zich opkrullen en alleen zijn. Ze kon dit niet.

Ze moest het kunnen.

Dit kon zo niet langer doorgaan,dat wist ze. Nu werd het tijd er ook echt iets aan te doen. De handdoek hing ze weer terug, waardoor haar blik op haar kreukelige, niet al te fris ruikende slaapkleding viel. Lynn plukte haar hoopje de vorige dag neergegooide kleding – nog een teken dat ze er niet goed aan toe was; normaal gesproken vouwde ze al haar kleding op voor de nacht inviel – van een kruk die in het badkamertje stond. De kledingstukken aantrekken duurde langer dan ze wilde. De zwartharige raapte flintertjes moed bij elkaar en dwong zichzelf in de spiegel te kijken. Nog steeds zag ze er niet als vanouds uit, maar dat had ze eigenlijk ook niet durven te verwachten. Lynn zuchtte en draaide zich om naar de deur. Ze moest het er maar mee doen. Zara's ogen stonden hoopvol toen haar maatje de kamer binnenstapte en er al een stuk beter uitzag, maar toen ze de blik in de ogen van de zwartharige zag, werd dat optimisme weggespoeld door een golf van bezorgdheid. De Liepard trippelde op haar af en vleide zich troostend tegen haar been, waarop ze een aai ontving. En toen werd er op de deur geklopt, hoorde Lynn de stem van haar rozeharige vriendin en wilde ze zich het liefste in het kleine badkamertje verstoppen met de deur op slot. Ze kon dit niet, haar berichtje had een verkeerde voorstelling van de situatie overgebracht, ze was hier niet klaar voor, ze zag eruit als een tot leven gewekt lijk. Ze zette verschrikt een stap naar achteren, weg van de deur. Zara zag het gebeuren en wist dat als ze nu niets zou doen, Lynn alleen nog maar langer zou moeten lijden. De katachtige sprong naar de deur en duwde de klink met haar voorpoten naar beneden, waardoor hij open zwaaide. Lynn wilde roepen dat de Pokémon het niet moest doen, maar ze kon niets meer uit haar keel persen toen ze oog in oog stond met Fay en haar Absol. Zara miauwde, het klonk bijna hulpeloos. Lynn zweeg. Oh nee, dit kon ze niet.

De deur ging open en het eerste wat Fay zag was een Liepard; Zara. Lynn stond er achter en zag er.. niet echt goed uit. "Gaat het?" vroeg Fay licht nerveus bij het zien van de blik van haar vriendin. Zara mauwde, bijna een vraag om hulp. Angel nam het voortouw en liep resoluut op de zwartharige af. Voor het meisje bleef ze staan en met haar kille, blauwe ogen keek Lynn dwingend aan. Alsof ze probeerde te zeggen dat ze meer grip moest krijgen. Want zo kwam ze nergens! Fay volgde haar witte pokémon langzaam en keek naar Zara. "Wat is er aan de hand?" fluisterde ze bijna geluidloos tegen de paarse kat. Van alleen de hulpeloze mauw kon ze niet veel maken.

Verder dan in haar hoofd een goed antwoord op Fays vraag proberen te formuleren, kwam ze niet. Waar Lynn hier normaal gesproken geen enkel probleem mee zou hebben, had ze nu het idee dat ze zou instorten voordat ze een simpele 'nee' over haar lippen kon krijgen. Ze had gedacht alles waar ze in Unova mee geworsteld had achter zich te kunnen laten na de boot naar Kalos genomen te hebben. Dat een hardnekkige nachtmerrie die vele kilometers afstand met gemak teniet deed, was als een klap in haar gezicht. Een hele gemene, pijnlijke klap. De zwartharige worstelde om haar ogen op die van Angel gericht te houden, en moest ze uiteindelijk toch neerslaan. De ijsblauwe blik van de Absol was dwingend, confronterend haast, en daar kon ze niet tegenop.

Het was heel erg optimistisch geweest om te denken dat alles weer goed zou zijn zodra haar maatje in contact kwam met anderen, maar dat was nu eenmaal hoe Zara was. Ook nu was de Liepard er nog van overtuigd dat Lynn er elk moment weer bovenop zou kunnen komen, want ze wist dat het meisje sterk was. Ze draaide haar kop naar Fay toen die fluisterend iets aan haar vroeg. Met haar blik probeerde Zara over te brengen dat ze niet precies wist wat er aan de hand was, maar dat het iets slechts was. Het deed haar pijn om Lynn zo te zien.

Angel schudde haar kop en keek terug naar Fay, dit was.. niet goed, op zijn zachts gezegd. Lynn was niet oké en het leek niet op een simpele fase. Misschien was het wel een fase, maar geen simpele. Fay knielde bij Zara neer en aaide de Liepard voorzichtig over haar kop. De kat leek het ook niet te weten. "Mis-Misschien moet je even naar buiten," piepte de rozeharige tegen haar vriendin. Lynn's zwijgen maakte haar nerveus, ze had geen idee wat ze hiermee aan moest. Maar misschien zou wat frisse lucht helpen.. dan kon de zwartharige haar gedachten weer op rij krijgen en het zou kunnen helpen.. mogelijk. Angel keek weer naar Lynn, maar nu met een wat zachtere blik in haar koele ogen. Hup, naar buiten!

Normaal gesproken zou Zara haar ogen genietend sluiten als ze geaaid werd, maar omdat ze te bezorgd was om te genieten keek ze Fay vragend en misschien ietwat verward aan. Een nauwelijks hoorbare miauw verliet haar bek. De tweede miauw, die na het voorstel van Fay te horen was, klonk harder en instemmend. Ze moesten ergens beginnen, en Zara wist dat zij zich altijd beter voelde als ze in de buitenlucht was. Ze was bereid alles te proberen, net zolang totdat haar maatje zich weer goed voelde.

Lynn zag dat Angels blik minder hard werd en wist haar blik op haar rozeharige vriendin te richten. "Ja.." Haar stem was zacht. Te zacht. Ze knikte even, als om het voor zichzelf te bevestigen, waarna ze een blik op het raam wierp. De gordijnen zaten er nog voor, maar zelfs daar doorheen was te zien dat het een zonnige dag was. Naar buiten gaan en frisse lucht inademen was een goed idee, hield ze zichzelf voor. Ze was al te lang binnen geweest. Ze sprak weer, harder nu: "Ja, goed idee." Lynn voelde zich raar toen ze naar de deur van de kamer liep en die opende. Dit was goed, sprak ze zichzelf weer toe. Goed. Waarom voelde ze zich dan bang?

Beide leken in te stemmen. Fay keek licht opgelucht naar haar vriendin, in elk geval zei ze weer wat. Het klonk niet zelfverzekerd of sterk, maar het was beter dan niks. Angel volgde Lynn op de voet en hield het meisje in de gaten. Ze had al vaker voor anderen gezorgd en ze wilde niet dat de zwartharige zou instorten. Fay volgde de rest en keek onzeker naar Zara, de Liepard kende haar trainer beter dan zij deed. "Hoe is dit gebeurd?" vroeg het meisje zachtjes aan de pokémon. Zara leek niet veel te weten, maar misschien?

Ze liep voorop. Lynn wist niet of ze er blijer mee geweest zou zijn als ze achter de groep aanliep, maar op het moment wenste ze dat ze Fay en haar Pokémon voor had laten gaan. Ze had nu niemand om zich achter te verschuilen voor de bezorgde en verbaasde blikken die ze toegeworpen kreeg als de mensen in de gang haar zagen. De drang om rechtsomkeert te maken en weer haar kamer in te vluchten was sterk. Maar wat moest ze dan, Fay wegsturen – en dat terwijl ze haar speciaal gevraagd had om naar haar toe te komen – en wachten tot de nacht inviel, om dan opnieuw te proberen wakker te blijven en uiteindelijk toch in slaap te vallen? De zwartharige schudde lichtjes haar hoofd. Ze richtte haar blik op de grond en liep door.

Zara hield haar blik strak op Lynn gericht, maar bleef wel in de buurt van diens rozeharige vriendin lopen. Ze moest het meisje duidelijk maken wat het probleem was, dan kon ze het oplossen. De Liepard gaapte heel overdreven en deed vervolgens alsof ze al lopend in slaap viel, waarna ze paniekerig begon te bewegen.

Angel bleef stug aan de zij van Lynn lopen en wierp van tijd tot tijd een onderzoekende blik op het meisje. De Absol was niet iemand die snel medelijden of begrip voor andere had, maar op het moment realiseerde ze zich dat het niet zo goed ging. En aangezien dit een van de enige personen was die ze vertrouwde, soort van, buiten Fay kon ze dit niet hebben. Maar wat ze er aan kon doen.. Angel was beter in mensen wegjagen dat genezen, dus het kon wat lastig worden. In elk geval wilde de Absol niet dat Fay in de depressie werd meegetrokken. Het meisje had al genoeg mee gemaakt.

Fay hield haar aandacht op de Liepard van haar vriendin. Zara gaapte en deed een soort slaapstaat na. "Nachtmerries?" vroeg de rozeharige zachtjes toen de kat paniekerige bewegingen had gemaakt. Meer kon ze er niet uithalen. Maar dat nachtmerries zulke effecten hadden op sommige.. hopelijk ging het snel beter.

De deuren van het Pokécenter gleden geruisloos open. Lynn zette haar eerste stap in de buitenlucht in een kleine week. Een frisse bries waaide in haar gezicht en de zwartharige huiverde. Ze merkte wel dat het haar goed deed dat ze weer buiten was, maar tegelijkertijd drong alles niet helemaal tot haar door. Ze was te moe en voelde zich te ongewoon. Niet zeker wat Fay verder van plan was, wachtte Lynn totdat de rozeharige ook buiten was. Vragend keek ze het jongere meisje aan. Vaak had Lynn de leiding genomen in hun ondernemingen. Nu kon ze zich niet voorstellen dat ze dat weer deed.

De Liepard knikte ernstig. Haar maatje had wel eens vaker last gehad van de gedachten die ze weg probeerde te stoppen en ook vaak in de vorm van nachtmerries, maar deze keer was het anders geweest. Erger. De katachtige Pokémon wist dat haar maatje dit kon overwinnen, maar nu moest de jonge Trainer daar zelf nog van overtuigd worden.

Nachtmerries eh? Fay wierp een blik op Lynn en probeerde zich voor te stellen wat ze moest doormaken. Zelf had ze nauwelijks nachtmerries, maar dat was omdat ze Angel had. Zolang de Absol aan haar zij bleef voelde ze zich veilig. Maar Lynn leek dat niet te hebben en het zag ernaar uit dat de dromen een diepe indruk hadden achtergelaten. Opeens stonden ze buiten en werd zij vragend aangekeken. Eh? Wat? Licht benauwd keek Fay om zich heen, wat moest ze doen? Ze nam niet de leiding, ze liet dat aan mensen over die het konden. Gelukkig zag Angel haar trainers benauwde situatie en gaf met een grom aan dat ze haar moesten volgen. De Absol begon met lopen richting de rand van de stad, natuur was het beste heelmiddel! Voor haar dan..

De rozeharige leek het ook niet te weten, te zien aan hoe ze reageerde. Lynn wist niet precies hoe ze zich daarbij voelde. Had ze, toen ze Fay het bericht stuurde, gehoopt dat het meisje precies wist wat ze moest doen, dat ze al een compleet plan had? Ze kon het niet zeggen. Daarnaast had haar korte, vage bericht niet veel informatie bevat waarmee de rozeharige zich op de situatie had kunnen voorbereiden.

Lynn stond op het punt om haar best te doen om een vraag te stellen toen Angel zich doelbewust in beweging zette. Opgelucht volgde de zwartharige de Absol, blij dat het moment waarop ze de situatie uit moest leggen nog even uitgesteld werd. Na even gelopen te hebben, begon de stilte – die ze zelf veroorzaakt had, nota bene – op haar te drukken. Misschien moest ze iets zeggen..

De Absol trippelde door de lange straat en kwam uiteindelijk tot stilstand bij de rand van de stad. Hierbuiten begon de natuur, die heerlijk.. modderige natuur. Fay ging stil naast haar pokémon staat en richtte haar ogen op haar zwartharige vriendin. Lynn had het duidelijk moeilijk, maar wat kon zijn doen? Ze had geen speciale krachten, ze was maar een zwak weesmeisje. Angel was de sterke. En de Absol leek wel te willen helpen, maar het was maar de vraag of ze dat goed kon. Hoewel de pokémon alleen het beste voor had met degene om wie ze gaf kon ze.. een beetje gevoelloos zijn. Dat zat eenmaal in haar karakter. "V-Voel je je al w-wat beter?" stotterde het rozeharige meisje onzeker tegen de zwartharige. Deze situatie was erg moeilijk om te lezen.

Na een tijd op straatstenen gelopen te hebben, stonden haar voeten een tijdje later op een aarden ondergrond. Lynn liet haar blik over de bomen en drassige gebieden voor haar gaan. Ze ademde de geur van de natuur in en voelde iets in haar opklaren. De zwartharige ademde diep uit. Ze was ze al te lang niet meer buiten geweest. Pan zou het hier geweldig vinden. Wanneer had ze haar Pokémon voor het laatst uit hun Pokéballs gelaten? Al het schuldgevoel dat ze onderdrukt had, bekroop haar plots. Alleen omdat ze zich niet helemaal goed voelde, had ze haar team geen vrijheid gegeven en haar vriendin gecommandeerd haar te helpen. Zo wilde ze zich niet gedragen. Zo wilde ze niet zijn. "Ja, ik.." Ze klonk niet zeker genoeg. Lynn begon opnieuw, haar stem fermer dit keer. Ze deed haar best om Fays blik vast te houden. "Ik voel me al wat beter, bedankt." Ze schonk Angel ook een dankbare blik en liet haar ogen toen naar het landschap dat zich voor haar uitspreidde terugglijden. Een idee begon zich te vormen. Terwijl haar handen al naar een tweetal Pokéballs in haar zakken gingen, richtte Lynn zich tot haar gezelschap. "Hé, hebben jullie misschien zin om een wandeling te maken?" Voor het eerst in tijden voelde ze de prikkel om iets te willen doen. Misschien meende ze ook echt wat ze gezegd had.