Haunted by my sorrows

De roodharige liep wat door de stad heen. De ochtend was net aangebroken en er waren nog maar weinig mensen op straat. Ze wist dat dit zo kon veranderen, het was immer de hoofdstad, maar voor nu kon ze nog genieten van de weinige bevolking die wakker was. Zelf was ze al een tijdje bezig. Ze was van de fokkerij van Judah af gekomen, waar ze werkte, en was ondertussen op zoek naar een plek om koffie te halen en te eten. Ze rommelde wat in haar zak en vond dat haar geld vrijwel op was, of hetgene wat ze nu bij zich droeg dan. Ze had aan Judah gevraagd of hij wat van haar loon kon bewaren zodat het veiliger was dan onderweg. Zuchtend besloot ze dat het alleen koffie werd, tot ze langs een bekend hotel liep. Met een klein grijnsje kreeg ze een plan en liep naar een winkel toe, waar ze twee bekers koffie nam en hierbij meteen van haar geld af was. Met de twee dingen in haar hand liep ze weer terug naar het hotel en floot even voor Aldrei, die ondertussen weggedwaalt was in de stad. Het duurde niet lang voor de vos eenmaal naast haar opdoemde en wat vragend omhoog keek. Deze vragende blik ging al snel over in een geïrriteerde toen ze realiseerde wie hier woonde. "Je bent er bij, er gebeurd niks" Sprak ze terug richting de Ninetales. "Daarbij kunnen we anders niet ontbijten" Nog steeds klagend liepen ze lobbie in en volgden gelijk de weg naar de lift. Ze wist nog welke verdieping het was, en eenmaal boven liet ze Aldrei de rest doen met geuren volgen. Al snel herkende ze de deur en het nummer erop, waarbij ze schattend naar het slot keek. Hmmm. Ze rommelde wat in haar tas tot ze wat pinnetjes vond en wat op goed geluk in het slot begon te porren. Dit werkte dus niet, daar had je blijkbaar meer training voor nodig dan alleen kijken op internet. Waar je niet meer training voor nodig had was haar plan B; klei. Ze stopte een hoopje klei in het slot, wachtte tot het droog was en na enkele minuten kon ze het roze spul omdraaien in het slot. Hierna stopte ze de afdruk netjes weg, voor het geval ze het nog eens nodig zou hebben. Eenmaal in de kamer van de ander deed ze de deur achter zich dicht en zette de koffie op tafel, terwijl ze Aldrei naar de stoel verwees. Zelf liep de roodharige even door en zag Lucian daar vrij open liggen. Echt heel ontdaan was ze er niet door, er waren wel ergere dingen dan enkel boxers, dit was hetzelfde als een zwembroek in haar ogen. Dus liep ze gewoon naar de keuken toe en begon wat te rommelen in de kastjes, zacht genoeg dat de ander niet wakker werd. Uiteindelijk vond ze wat eieren en kruiden, waardoor ze twee omeletten ging bakken met ontbijtspek. Dat was waarschijnlijk het gezondste wat ze hier zou vinden. Ondertussen zat Aldrei aan tafel de koffie warm te houden terwijl ze humeurig voor zich uit staarde. Blijkbaar was er nog iemand die niet van huisbraak hielt.

De roodharige ging gewoon rustig verder met koken, zich niet derend aan het feit dat dit sociaal ongedaan was. Het interesseerde haar gewoon niet. Ze had een kans gezien en die gegrepen. Natuurlijk was na heel het dansgebeuren Lucian oprecht niet de eerste die ze wou zien. Maar goed, ze moest maar wat over hebben voor een ontbijtje. Terwijl ze alles hun werk doen en zichzelf inhield niet met het vuur te gaan prullen hielt ze de ander in de gaten. Ze wist immers niet hoe deze ging reageren en dit wachtte ze dus ook rustig af. Het was zichtbaar dat zijn slaap niet rustig was, en wat nieuwsgierig vroeg ze zich af waarover hij zou kunnen dromen. Maar ze deed verder niks om hem hiermee te helpen en ging gewoon verder, terwijl ze het ei even omgooide en opzoek ging naar borden en bestek. Ze hoorde hoe Lucian diep ademhaalde en gokte dat hij ieder moment wakker werd. En net toen ze het voedsel verdeelde over drie borden zag ze hem omhoog komen en verbaast kijken. Wat zorgde dat ze lichtelijk grijnsde. Onverstoord zette ze alles uit, legde ze de vuile vaat in de wasbak en ging aan tafel zitten. Ze zette het bord met het meeste eten aan de overkant van de tafel. Terwijl ze een ander boord voor haar neus zette en de laatste naast haar, waar Aldrei zat. Ze legde ook het bestek weg en zette de koffie op diens plaats. Hierna keek ze triomfantelijk, nog steeds geen woord gezegd hebbend tegen de jongen, maar met een afwachtende blik op haar gelaat. Ze nam als de rust zelve een slok koffie.

Tot haar verbazing kwam er geen vraag, geschreeuw of ook maar iets van woordgebruik uit de brunet. Hij kwam enkel uit bed, deed wat luie dingen in de hoop wakker te worden en ging uiteindelijk zitten. Zelf haalde Ragya haar schouders op en begon te eten, ze had immers al een hele ochtend achter de rug zonder voedsel. Naast haar gebeurde hetzelfde, Aldrei schrokte wat ei naar binnen en leek zelfs te druk bezig te zijn te grommen. De roodharige nam nog een paar happen en keek toen weer op naar de ander. "Je moet trouwens boodschappen doen" Deelde ze simpelweg mee. Al hoorde dit ook bij haar pesterige karakter. Tot nu toe was dit nog een vrij groot succes. Eten, geen commetaar of boze reacties. Geweldig, dit ging ze vaker doen zeg. Haar blik ging nu even naar de Vulpix van de ander. Nog altijd een zwak hebbend voor de soort pakte ze een stukje spek van haar bord en legde het op de grond. "Kom eens Khaleesi" probeerde ze het beestje te lokken met lekker voedsel. Ze moest immers zorgen dat deze ook aan haar kant kwam, kon ze misschien later nog gebruiken.

Haar pigmentloze blik ging onderzoekend over Lucian heen. Zo lang kende ze hem nog niet maar ze wist zeker dat dit de eerste keer was dat ze hem zo moe had gezien. Fronsend probeerde ze in te schatten wat er met hem was. Misschien had hij wel de late patrouille gehad? Dan had hij nog maar een paar uur kunnen slapen voor zij opdoemde. Ja, waarschijnlijk zou dat het geweest zijn. Toch bleef haar nieuwsgierige blik in haar ogen staan terwijl ze verder at aan haar ei. Ze had het ding door midden gesneden en de helft aan Aldrei gegeven, iets wat ze altijd deed. De vos at gewoon met haar mee en deed wat zij deed, het was gewoon te zien en te merken met dingen zoals deze. Zo merkte ze dus ook dat er een stuk spek van haar bord gestolen werd, maar ze zei er niks van. Ze had van haar halve ei nog maar de helft op en zat nu al vol. Dus begon ze de Vulpix van de ander over te kopen. Toen deze kwam en haar eten aannam kreeg ze een tevreden blik in haar ogen. Ze ging weer rechtzitten en schoof de stoel wat naar achteren, waarna ze op haar schoot klopte en een wenkende beweging maakte. Ze voelde nu eenmaal de grote drang met zulke pokémon bezig te zijn, ze deden haar denken aan Aldrei toen ze nog een pup was. Deze keek ondertussen ook zichtbaar jaloers naar de ander, met een mokkende blik in haar ogen. De Ninetales was het er niet mee eens dat haar trainster met een ander kroelde. Het zou niet veel schelen of ze was zelf op de schoot gaan zitten, gewoon uit principe alleen al. Maar ze vervrouwde zich eigen en gedroeg zich maar zoals van een intelligent pokémon verwacht werd, dus mokkend meer ontbijt naar binnen werken.

Ragya keek naar de Vulpix toen ze op haar schoot sprong, en er leek wat terug te komen van haar vriendelijkheid. Triomfantelijk keek ze even naar het beestje dat nu naar haar omhoog keek. Ze begon Khaleesi zachtjes te aaien en te kriebelen op de plekjes die ze kende van Aldrei. Misschien vonden de meeste soortgenoten dit leuk? Hierna pakte ze echter wat spek van het bord en hielt dit voor het vosje, terwijl ze de rest van het ei richting Aldrei schoof. Deze nam het aan en keek vijandig naar het jongere en schattigere beest wat nu op de schoot van háár mens zat. Mokkend sprong deze dus ook op tafel, expres haar manieren negerend, en liep naar Lucians kant toe. Zodra deze uitrekte deed ze een poging zijn eten te pakken te krijgen. Ondertussen leek Ragya te veel bezig zijn met de kleine fire-type.

Ragya voerde haar laatste stukje ontbijt aan het jonge vosje op waarna ze naar de situatie voor zich keek. Aldrei was ondertussen begonnen met diep te grommen en hapte daarna richting Lucian's gezicht. Nee, het gouden dier liet er geen gras overheen groeien. Toen het haar duidelijk werd dat ze niks nuttigs uit de ander kreeg gromde ze nogmaals scherp en sprong toen van de tafel af, om mokkend in bed te gaan liggen, haar ogen op de andere gericht. Ragya fronste even en hielt zich daarna weer bezig met de pup. Nu deed ze een poging deze op te pakken terwijl ze opstond, om Khaleesi hopelijk hierna op haar schouder te kunnen zetten. Nu kon het nog, als ze later groot was niet meer. Ze zou waarschijnlijk groter worden als Aldrei, aangezien die kleiner was dan zou moeten. "Nou, bedankt voor de gastvriendelijkheid~" Sprak ze al als komend afscheid terwijl ze haar tas begon te zoeken. Ze was immers alleen gekomen voor het eten, en hoewel Lucian in zijn boxers zien heel leuk was had ze nog andere dingen om te doen. "Ik wijs me zelf wel buiten, weet de weg" Vervolgde ze lichtelijk geamuseerd.

Ragya keek tevreden hoe de Vulpix bleef zitten en gaf het beestje nog een aai, waarna ze weer op zoektocht ging naar haar tas, die ze ergens gelaten moest hebben. Het was wonderbaarlijk hoe ze snel ze iets kwijt kreeg. Lucian rekte zich ondertussen uit maar ze besteedde er weinig aandacht aan, die was tot nu zo makkelijk geweest dat ze niet verwachtte dat hij iets meer ging doen dan terug naar zijn bed lopen. Uiteindelijk zag ze haar tas liggen en liep er naar toe. Dat was vóór een arm haar de weg blokkeerde. Wat verbaast knipperde ze met haar ogen en draaide zich een kwartslag om, zodat ze nog net kon zien hoe de andere arm haar insloot. Deze positie was net iets te bekend.. "Dat was wel het plan, en je vos had ik wel teruggegeven.. waarschijnlijk" bracht ze zacht uit, al had je niet veel geluid nodig door de korte afstand. Door het verschil in lengte werd ze letterlijk omringt nu, en de ander stond in zijn ondergoed. Ze werd dus ook weer op tomaat-level rood door de situatie en drukte met haar rug tegen de muur aan. Dit was veel te bekend damnit.. Ondertussen pakte Aldrei haar kans en liep naar de keuken toe. Deze zag gewoon het ongemak van haar trainer en genoot wel een beetje van deze dubbele wraak. Daarbij was dit de beste kans om eten te pakken. Het duurde niet lang voor ze op het aanrecht stond en enkele kastjes had opengetrokken.