Op patrouille met een Wolf

”Wolf!?” Zijn gifgroene ogen keken op naar de Agent die voor zijn neus stond. Hij keek de man verveeld aan en kwam moeizaam overeind. Hij had zichzelf een avondje vrij gegeven, zodat hij zijn nieuwe teamlid kon testen op kracht. De Mawile had tot nu toe nog rustig in haar pokéball gezeten, terwijl hij haar wel al de bijnaam Caitlynn had gegeven. Een naam die hij bij haar vond passen, al wist hij de logica er zelf niet eens achter. Het was gewoon een naam geweest die in zijn hoofd geplopt was en die hij direct het beste vond passen bij de bijtgrage Mawile. Met diezelfde reden had hij zijn Bulbasaur Crowe genoemd en hij zichzelf Echo waarschijnlijk. Ondertussen stond de Agent voor hem met een papier te zwaaien en met een grom nam hij het stuk papier aan. Rustig gleden zijn gifgroene ogen over het papier heen en slaakte hij een zucht. Blijkbaar stond hij op voor patrouille voor vanavond. ”Again?” zuchtte hij zachtjes. Hij had de afgelopen paar dagen al telkens patrouille moeten lopen en eigenlijk wilde hij gewoon eventjes vrij hebben. Maar goed, als dat hem niet ging worden, zou hij Cait maar los gaan laten in Lumiose City. Eens zien hoe de Mawile daarop zou gaan reageren. De Agent was ondertussen weer verdwenen en de jongen zetten zichzelf overeind. Hij pakte zijn glas en sloeg het laatste beetje van het bier achterover. Daar ging zijn vrije avond. Nou ja, misschien zou hij bij een bar nog iets te drinken kunnen krijgen. Zolang het bekend was dat hij bij Team Rocket hoorde maakte die avondklok toch geen zak uit. Hij dacht terug aan de laatste keer dat hij iemand was tegengekomen bij de patrouille, toen had hij ruzie lopen maken met dat kleine wijfje. Die blijkbaar maar twee jaar jonger dan hem bleek te zijn, maar er niet veel ouder dan dertien uit zag. Al moest hij toegeven dat hij hier ook jonge kinderen had zien lopen. Een daarvan was een witharige meisje geweest die altijd in het rood gekleed liep en opvallende bordeaux rode had. Hij had enkele andere grunts horen praten over haar, maar was niet achter veel informatie gekomen. Alleen dat ze hier blijkbaar was achtergelaten door haar broer en sindsdien bij de organisatie hoorde. Dat moest ook vreemd zijn geweest, maar hij mocht van niets spreken. Hij wist zelf niet eens wie zijn ouders waren, alleen dat ze voor alle rekeningen hadden betaald toen hij in het ziekenhuis had gelegen. De zwartharige jongen kwam overeind en rekte zijn rug. Misschien moest hij dan toch maar eens wat gaan doen. Hij pakte een jack van de kapstok af en deed de capuchon van zijn vest over zijn hoofd, terwijl hij in de richting van de ingang van het gebouw wandelde.

De wind stond precies in zijn gezicht, terwijl hij het gebouw uitwandelde en slaakte een zucht. De nacht was koud, helaas. Hij had het niet zo op koude nachten en vroeg zich af of hij niet liever in Hoenn gestationeerd had willen worden. Al was er nog niet zo heel erg veel bekend over wat daar nou precies aan de hand was. Of nou ja, elke grunt wist dat Team Rocket bezig was met het overnemen van Mossdeep City, maar dat was dan ook het enige. Voor de rest leek alles gewoon z’n gangetje te gaan en werden de grunts verder niet meer erover ingelicht. Echo zuchtte zachtjes en trok de kraag van zijn jack overeind. Uit de binnenzak van zijn jas haalde hij een aansteker en een sigaret tevoorschijn en stak deze rustig aan. Hij nam een teug van het stokje en blies de rook weer uit, nadat hij de nicotine over zijn longen had laten rollen. Een kreun van verlichting gleed over zijn lippen heen, terwijl hij zich uitrekte en verder de stad in wandelde.

Hij had een paar kwajongens gevonden en vond dit wel de beste tijd om te kijken hoe zijn Mawile zich zou redden in zo’n soort situaties. Rustig pakte hij de pokéball van zijn riem af en liet de steel/fairy pokémon eruit. Deze rekte zich eventjes uit en klapte een paar keer met de kaken die uit de hoorn waren gegroeid. De biologie van deze pokémon fascineerde hem en eigenlijk had hij haar graag verder willen onderzoeken, al wist hij niet zeker of de scientist hem toestemming zouden geven om in het lab te komen. Echo schudde zijn kop eventjes en floot naar de jongens in de verte. ”Oprotten jullie, de avondklok is in gegaan,” gromde hij naar de vier jongens die er stonden, deze draaide zich een of een om en liepen naar het figuur die half in de schaduwen stond. ”Wat moet je, vent? Wat denk je hier te kunnen betekenen?” werd aan hem gevraagd en hij zuchtte eventjes. Waarom waren de andere altijd zo lastig tegenover hem. Konden ze nou echt niet gewoon in een keer weg gaan? Dan zou dit alles een stuk makkelijker verlopen namelijk. ”Come on guys, ik heb niet de hele avond de tijd. Oprotten of rotten in de cel, jullie keuze,” zuchtte hij naar de jongens toe. Alle vier schoten ze in de lach, maar het lachen verging ze toen twee van hen opeens een pijnlijke kreet lieten horen. Zonder dat Echo er toestemming voor had gegeven, had ze bij twee van de jongens een Bite aanval uitgeoefend. De andere twee keken naar hun vrienden die gepijnigd en kermend op de grond lagen te rollen, terwijl bloed uit hun broek sijpelde. ”See this as a warning. Oprotten en laat die twee nakijken,” zei Echo daarna streng. De twee jongens knikte hevig en grepen hun vrienden van de grond, voordat ze in de nacht verdwenen. De jongen zuchtte eventjes en keek om naar zijn Mawile. ”De volgende keer wacht je op een bevel, gesnopen?” snauwde hij naar de pokémon, voordat hij geïrriteerd een apparaatje uit zijn zak haalde. Blijkbaar hadden ze hem terug bij de basis nodig, waar hij een partner zou krijgen toegewezen. Whoohoo. Hij besloot om Cait maar terug te roepen voor de avond, hij had geen zin dat zijn partner straks met bijtwonden weg zou komen.

Niet veel later stapte hij bij het prikboord rond en liet zijn gifgroene ogen erover heen glijden. Al snel vond hij zijn naam, met daarachter de naam van iemand die hij totaal niet kon. Haza, geweldig. Weer een onbekende waar hij mee zat opgescheept, geweldig. Hij keek eventjes om zich heen. Waar moest hij beginnen met zoeken? Hij stapte maar gewoon naar de eerste de beste vent toe die hij zag en vroeg. ”Crenshaw?”

Blijkbaar had hij bij de eerste al raak, bingo. Een kleine grijns verscheen op zijn gelaat, toen de man zich voorstelde als Flynn Crenshaw. Aan zijn uiterlijk te zien een van de oudste leden van Team Rocket die hij tot nu toe had gezien. En aan zijn adem te ruiken een ferme drinker. Echo schudde hem de hand. "That's what I like to call myself, ye," antwoorden hij op een neutrale toon op de vraag die Flynn hem had gesteld. Hij vroeg zich af hoe deze samenwerking moest gaan verlopen. Normaliter deed hij zijn patrouilles alleen, maar als het moest, dan moest het maar. Hij rekte zijn rug en keek even om zich heen waar de andere paren werden gevormd. "Zullen we dan maar? Hier is verder toch niets te doen," zei hij rustig, voordat hij een nieuwe peuk uit zijn zak haalde en deze aanstak. Puur uit beleefdheid hielt hij daarna een sigaret voor bij de oudere man.

Hij haalde zijn schouders op. "Ik hou me niet zo aan de routes," zei hij rustig, terwijl hij het pakje terugstopte. Flynn was een van de weinige die daadwerkelijk een peuk van hem aannam. De meeste vonden het vreemd dat hij rookte, but then again, hij rookte al sinds zijn 13e ofzo. Tenminste, dat was wat hem verteld was in het ziekenhuis, van hoe zijn longen er momenteel uitzagen. Niet dat het hem veel boeide, hij wist dat hij vroeg of laat toch dood zou gaan. Hij wandelde rustig achter de oudere vent aan, die blijkbaar de leiding al had genomen over deze patrouille. Echo hielt er nooit zo van als oudere de baas over hem gingen spelen, maar goed. Toen ze net buiten het gezichtsveld van de rest van Team Rocket waren, besloot Echo dan ook maar dat hij nu de leiding mocht nemen. Hij zetten zich af, sprong op de rug van Flynn en sloeg zijn armen om hem heen. Hij grinnikte als een of andere maniak, voordat hij de vent weer los liet en verder liep, ditmaal voorop.

De woede in de stem van Flynn deed hem alleen maar breder grijzen. Echo kraakte zijn nek eventjes en legde daarna zijn hoofd op zijn rug, waardoor zijn gifgroene ogen bijna reflecteerde in het licht van een straatlantaarn en Flynn doordringend aankeken. "Dan heb je van mij niets te vrezen," siste hij op een bijna slangachtige wijzen, terwijl hij zijn hoofd weer terug klapte en grinnikte als een gek. "Patrouilles zijn sowieso voor watjes, ik snap nog steeds niet waarom we dit moeten doen. Lumiose City is al lang genoeg in handen van Team Rocket dat niemand het meer durft terug te pikken. En vooral die Rangertjes niet, die durven immers nog niet eens een vlieg te pletten," zei Echo daarna, ditmaal op een normale toon. Hij zat een beetje vreemd in elkaar en wisselde snel van karakter, maar dat was nog niet het vreemdste wat aan de jongen te zien was...

De ogen van Flynn, dat was waar hij het voor deed. Hij was misschien een slang, figuurlijk en letterlijk door zijn aandoening, maar hij gebruikte het vooral om andere te laten schrikken. Hij grinnikte nog een keer, terwijl hij rustig voor zich uit keek en op de uitkeek bleef. Het zou leuk zijn als ze iemand tegen zouden komen. Hij luisterde naar de woorden van Flynn en haalde zijn schouders op, terwijl hij nog steeds met zijn rug naar de oudere vent had gericht. "Whatever, het draait niet altijd om het geld," zei hij rustig. "Al denk ik dat dat voor een alcoholist anders ligt," mompelde hij daarna, niet zeker of Flynn het zou horen of niet.
Hij keek op toen hij een geluid boven zich hoorde en zag een Zubat verdwijnen in het donker. Eventjes had hij de neiging om te lachen. Een Zubat, really? Maar goed, misschien moest hij ook maar een scout erop uit sturen. Rustig liet hij Cait uit haar pokéball en de Mawile geeuwde eventjes. "Kijk maar of je iets leuks kan vinden voor ons. En onthoud, niet bijten zonder dat ik 't zeg," hij keek eventjes streng naar zijn pokémon, voordat deze verlegen knikte en er vandoor rende.

Rustig luisterde hij naar wat de pokédex te zeggen had, inmiddels kon hij die uitleg wel uit zijn hoofd. Flynn was niet de eerste geweest die nieuwsgierig was geweest naar zijn pokémon. Hij zuchtte zachtjes en keek toe hoe de Mawile in de verte verdween. Zou hij Crowe bij zich houden voor het geval ze in vreemde situaties zouden komen? Nee, hij zou maar niet direct zijn volledige team laten zien aan zijn 'partner'. Echo besloot dat het maar eens tijd werd om door te lopen en zonder op een reactie van de andere te wachten, schoot hij een zijstraatje in, om daar met zijn handen in z'n zakken verder te lopen. Patrouille, saai zeg.