Haunted by my sorrows

Waarom gebeurde dit? Alles ging net zo lekker. Ze had ontbijt gehad waar ze niks voor moest betalen, had koffie gedronken en wou nu weer weg in vrije wereld in. Dit stond niet op haar planning. De voornaamste reden waarom ze rood werd was niet omdat Lucian in zijn ondergoed stond, al hielp dat feit ook niet voor een comfortabel gevoel. Het was eerder omdat Kaito altijd hetzelfde deed, en de twee misschien meer op elkaar leken als ze zou willen. De ander leek echter geen enkel gevoel voor medelijden te hebben, want zodra de Vulpix weg sprong kwam hij dichterbij en het was dat ze niet roder kon worden. "Je doet precies hetzelfde als mijn ex altijd deed" Nou, als er ook maar een ding was wat een jongen weg moest jagen was het toch wel praten over je ex. Daar ging ze dan vanuit, op de vraag had ze niet gereageerd, omdat ze zichzelf al niet serieus kon nemen nu. Ondertussen aaste Aldrei verder op eten, en keek een keer om richting de jongere Vulpix, om hierna zonder veel interesse in het beest verder te gaan. Als het dichterbij zou komen zou ze wel gaan grommen. Uiteindelijk vond ze een zak snoep, wat met haar zoete tand zeker haar hart raakte. Nog altijd op het aanrecht begon ze het ding open te scheuren.

Ragya leek zichzelf ondertussen weer bij elkaar te kunnen rapen en haalde even diep adem, zich er vrij goed van bewust dat de ander dit allemaal op moest vallen. Hierna ontmoette ze de blik van de ander met haar eigen felle. Jammer genoeg kreeg ze hem niet weg, en zat ze nog steeds vast tegen de muur op. Bij zijn opmerking, die ze zeker niet verwacht had, keek ze hem koppig aan. "Laten we beginnen met jou naar achter" Normaal deed ze in deze situatie de ander naar achteren duwen, al kon ze dit niet als degene die haar vasthielt niet mee zou bewegen. En ze durfde te wedden dat de ander geen kant op zou gaan, zelfs al deed ze haar best. Toen Lucian ook hun laatste ontmoeting gebruike om haar te pesten schoot ze weer helemaal opnieuw rood aan. Al was dit ook door haar temperament die weer in actie kwam. Het ergste was nog dat ze het niet kon ontkennen, het dansen en alles wat hierbij had gehoord was leuk geweest. "Als je me nu gaat vragen een tango met je te dansen, zet ik je in brand" Sprak ze naar de waarheid gericht, terwijl ze haar blik niet uit de zijne hielt. Alles wat ze hier zei kan en zal tegen haar worden gebruikt, daar was ze zich bewust van, dus hielt ze zich verder maar koest wat betreft antwoord geven op vragen.

Ze was gewoon te trots en dominant deze positie prettig te vinden. Het was gewoon dat ze dan nergens heen kon en ze zichzelf niet zwak wou voelen. Natuurlijk was alles goed en wel geweest als ze met degene die het deed een relatie had. En tot de goede orde, zij en Lucian hadden niks, en dat zou de komende tijd ook nog niet veranderen. Maar vrienden kon ze nog wel gebruiken, en ze ging er vanuit dat Casanova altijd zo deed. Bij zijn volgende opmerking ging hij gelukkig wel naar achteren, waardoor ze meteen opzij stapte de open ruimte in. Meteen ging haar houding weer naar haar standaard trotse en zelfverzekerde, met rechte rug en iets opgetrokken kin. "Leuk dat je het zelf ook weet" Grapte ze nog terug, nu ze weer de kans kreeg fatsoenlijk adem te halen. Hierna liet Lucian weten dat hij ging douchen en dat ze wel kon blijven, of weggaan. Als ze bleef konden ze een film gaan kijken. Lucian verdween al de badkamer in en liet Ragya over met twee vossen. Daarover, Aldrei had de zak snoep opengescheurd en stond er vrolijk uit te eten. Over het algemeen was het nog netjes gedaan, kasjes weer mooi gesloten achteraf. Ze liet de ander dus maar even doen tot de zak leeg zou zijn. Hierna kwam ze in zichzelf terug op het feit dat ze wat meer vrienden konden gebruiken, als back-up plan. Waardoor ze dus besloot te blijven. Ze liep naar de films toe rond de tv en rommelde er wat in rond. Ze kende vrijwel geen namen, aangezien ze maar zelden film keek. Bijna nooit eigenlijk. Dus ging ze maar op de bank zitten en viste ze haar notitieboek uit haar tas, waar ze Aldrei en de andere Vulpix in begon te schetsen om zichzelf bezig te houden. Met wat notities over de Vulpix in haar eigen taal. Zo hielt ze zichzelf wel even bezig tot de ander terug was.

De bank lag niet al te slecht en al snel had ze heel het ding genomen door er languit op te gaan liggen. Haar boekje lag op de armsteun en ze schetste wat rond. Het notitieboekje stond vol met bepaalde schetsen, notities, eigenschappen en oefeningen met schrijven. Het was iets dat ze deed als ze niks te doen had, een gewoonte die ze over genomen had van een oude vriend. Toen ze ineens gezang hoorde vanuit de badkamer moest ze grijnzen, en maakte een nieuwe aantekening op een nog leeg vel; Zingt onder de douche. Hierop zou ze Lucian nog wel eens tekenen, als hij in de buurt zat. Het duurde even maar uiteindelijk herkende ze het liedje, waardoor ze zachtjes mee zong. Het was zo hard dat zelfs Aldrei het in de keuken niet zou horen, ze zong gewoon niet graag hardop, ze vond dat het klonk als een stervende kat. Maar het hielt haar wel bezig tijdens het werken, al kreeg ze al snel een nieuwe vorm van entertainment. Khaleesi kwam dichterbij gelopen en ging bij haar op de bank zitten. Grijnzend stak ze haar hand uit naar beestje en ging wat rechter zitten, zodat ze bij haar op schoot kon terwijl ze verder ging. "Zingt hij altijd zo mee?" Besloot ze te vragen aan de Vulpix, wetend dat er een dag kwam dat deze ieder woord zou begrijpen die ze zei. Ondertussen leek Aldrei klaar te zijn, deze gooide het zakje weg in de prullenbak en liep ook naar de bank, waar ze tegen haar trainer aan ging liggen, de andere pokémon negerend.

Ragya was rustig verder gegaan met haar schetsen en aantekeningen erbij. Gewoon wat kleine trekjes die haar opvielen terwijl ze zo lag. Haar hand maakte de rustgevende stroken met het potlood terwijl ze zich keerde op het tekenen van wat random objecten. Ze had zachtjes meegezongen met de muziek die de ander maakte, al ging hij ineens over naar iets anders. Eigenlijk wou ze gewoon verder gaan met wat hij nu zong, dus bleef ze even stil en wachtte af. Maar ze fronste toen het bleek dat het niet in het Engels was. Was dat Frans? Ze had het genoeg gehoord in de stad maar spreken kon ze niet, met verstaan kwam ze eigenlijk even ver. Wat beduusd luisterde ze dus ook naar de tekst en de uitspraak van de woorden, die heel verschillend was van de hare. Ze sprak ook met een accent, maar de hare was vele malen harder dan de zachte taal die de ander nu zong. Haar hand ging wat afwezig over Khaleesi heen, waarna ze een nieuwe aantekeningen maakte; Heel erg Frans. Het klonk nog best goed ook. Ze nam zichzelf ook Frans te gaan leren als ze eens de tijd vond, al was het niet weten wat er gezegd werd ook wel een mooi gedeelte op zichzelf. Ze keek naar Aldrei en begon deze nu zacht te aaien, iets wat vertrouwder aanvoelde terwijl ze verder luisterde en tekende.

Het duurde niet lang meer voor de ander naar buiten kwam. Ragya had het al verwacht aangezien ze de kraan hoorde stoppen en hiermee ook het zingen verdween. Ze ging gewoon verder met het schrijven en keek niet eens naar de ander op. Bij de vraag maakte ze enkel een "hmmhmm" geluidje terwijl ze snel iets afmaakte voor Lucian het stilbeeld zou kunnen verpesten. Eenmaal hiermee klaar ruimde ze het boekje weer op zodat nieuwsgierige mensen ervan af zouden blijven. Ze keek wat benieuwt richting de dingen waarbij Lucian zat. "Zolang ik niet meer tegen een muur aangehouden word vind ik blijven geen probleem. Maar wat gaan we kijken Casanova?" Ragya liet die keuze aan hem over, ze zou het wel zien.

Blijkbaar kon de ander niks beloven over het eerste. Ze grijnsde wat schuin en speelde wat met de langere vacht van Aldrei, krulde het rond haar vinger en liet het weer los vallen. Bij de vraag keek ze wat bedenkelijk na alle stapels. Ehem. Echt veel ervaring had ze niet met alle genres. "Geen idee, welke film zou ik gezien móeten hebben voor ik deze ruimte verlaat?" Beantwoorde ze de vraag met een andere vraag. Ze zou geen idee hebben, en ze ging ervan uit dat Lucian zijn films beter kende als zij.

Ragya grijnsde even bij zijn woorden. Tja, ze zou niet even heel zijn collectie kunnen gaan kijken. En het was waar dat ze waarschijnlijk een hoop aan goede films mistte. "Of je moet het kunnen regelen met m'n baas en genoeg koffie in huis hebben, anders moeten we het met maar één film doen" Tja, ze moest nog altijd werken bij de fokkerij van Judah, het betaalde immers goed en de breeder was een vriendelijk persoon. Hij liet haar gewoon haar ding doen, wat ze waardeerde. Bij de volgende woorden bekeek ze de dvd even en knikte toen. "Komt me niet bekent voor, dus laat maar zien" Reageerde ze maar. Het klonk goed genoeg.