Always look for trouble. &Nathan.

Ze had zich nog maar net aangesloten bij Team Rocket, maar blijkbaar maakte het voor hun niet uit of je nieuw was of niet, want ze was al op een van haar eerste dagen op patrouille gestuurd. Alsof dat al niet spannend genoeg voor haar was moest ze ook nog eens met iemand op patrouille die vele malen hoger in rang stond dan zijzelf. Als ze het goed had gehoord van andere stond hij helemaal bovenaan in rang en was hij een van de belangrijkste leden van de organisatie. Dat was het enige wat ze van haar partner afwist buiten het feit dat ze op iemand met groen haar moest letten. Groen haar... Dat moest toch niet zo moeilijk te vinden zijn, right? Met een simpele worp gooide ze de Pokéball open die ze uit haar zak had gevist om haar blik te richten op de blauwe Gliscor die even vrolijk als altijd op zijn staart aan het rond stuiteren was. "Zou je vanuit de lucht kunnen kijken of je een jongen met groen haar vindt?" Nadat ze haar vraag had gesteld zag ze hoe de Gliscor zijn vleugels spreidde en mee werd gevoerd door het windbriesje wat toevallig net kwam aanwaaien. Nu maar hopen dat het beest zich ging gedragen bij de jongen, want wat kon het af en toe een lolbroek zijn. Niet veel later zag ze hoe Grell enthousiast wat rondjes cirkelde in de lucht en uit het niets een duikvlucht naar beneden nam. Nu al had ze spijt van het feit dat ze de Gliscor had vertrouwd om in zijn eentje de jongen te gaan zoeken.

Hij ging niet altijd op patrouille, maar als hij ging hoopte de jongen dat hij niet met een één of ander kind ging. Maar goed, een of andere Charlie ging hij dus mee, het klonk als een typische jongesnaam, maar dat was ook nog wel eens echt aanzien of het nu ook het geval was. Een klein zuchtje verliet zijn mond, ondertussen was het al een flinke tijd nadat de avondklok was ingegaan, maar het was zo dat hun ronde pas zou beginnen een uur nadat deze was ingegaan, om twaalf uur 's nachts dus. Voor de verandering was Aella bij hem, in plaats van zij humeurige hond, het was wel eens een leuke afwisseling om te doen, zo besteedde hij namelijk eens wat tijd met andere Pokémon dan enkel de Houndoom. Hij wist weinig tot niets van deze 'Charlie' af, dus dat werd dan maar aanzien tot deze hem wel spotte. Enkel bij het zien van een Gliscor in de lucht, hij dacht in welk geval dat dat de naam was van die beesten, fronste hij lichtjes. Geen idee wat deze hier deed, maar hij nam niet aan dat dit een wilde Pokémon. In welk geval kwam het beest wel in een duikvlucht op hem af, waarop hij lichtjes fronste. Juist ja. Voor het geval het beest echt op he, was van plan te landden, zette hij bij de laatste paar meters die het beest nog moest afleggen een stap of drie opzij. Het zou niet echt zijn zorgen zijn of het goed zou gaan met het beest.

Ze had Grell er alleen op uit gestuurd om de jongen te zoeken, iets waar ze achteraf enorm spijt van had gekregen. De Gliscor kon namelijk niks van wat ze aan hem vroeg serieus nemen en maakte van alles wel een groot feest. Dat ze een enorm slechte keuze had genomen om de Gliscor erop uit te sturen werd bevestigd toen hij in de lucht begon met rondjes draaien. Ze wilde hem net waar terugroepen maar was daarmee te laat, want de Gliscor nam al een duikvlucht naar beneden. "Grell verdomme kom terug!" riep ze naar het beest om gelijk naar de plek toe te rennen waar hij naar beneden was gedoken. En daar stond hij dan... De jongen met het groene haar dat werd aangevallen door háár Pokémon. Ze wilde net een 'kijk uit' naar de jongen toeroepen, maar kwam erachter dat dat helemaal niet meer nodig was. Er waren nog maar enkele centimeters afstand tussen de jongen en Grell, of hij zette droog drie stappen opzij. Grell had deze actie duidelijk niet zien aankomen, want had teveel snelheid om nog af te remmen waardoor hij met volle vaart op de grond viel. Oh Arceus... "Sorry!" verontschuldigde ze zich om naar haar half doodgaande Pokémon te snellen. Blijkbaar had Grell toch niet zo'n pijn als ze in de eerste instantie had gedacht, want hij kwam overeind om met een zielige blik naar de jongen te wijzen. Nu ze het zo bekeek wilde hij ook alleen maar spelen en was zich nog van geen kwaad bewust.

Ondertussen had hij gezien hoe een meisje, misschien dertien jaar of jonger was verschenen. Licht fronste hij, alweer ja, wat deed zo een kind om deze tijden nog im de straten van Lumiose? Ondertussen was de Gliscor op de grond met een flinke klap beland, kreeg het ding ervan, simpel zat. Het meisje verontschuldigde zich, waardoor hij dus meteen kon aannemen dat het ding van haar was. "En wat doe jij nog buiten?" hetgeen wat eerder afspeelde echt volledig in de wind slaande. Waarom? Omdat het hem niet minder kon gaan uitmaken. Ondertussen had hij maar zijn armen over elkaar geslagen, licht fronsend richting het meisje. Aella was boven de twe- ehem, drie gaan crikelen, voor de rest haar trainer en de omgeving in de gaten houdend. Toen de Gliscor naar hem was gaan wijzen, had hij dus echt geen flauw idee wat het beest ermee bedoelde, gezien enkel wijzen toch ook wel zoveel kon betekenen. Echter wachtte hij nog steeds op het antwoord van het meisje.

Zielig was Grell aan het wijzen naar de jongen, zelfs moeite doen om zijn tranen in te houden. Misschien wilde hij alleen maar met de jongen spelen, maar dit was dus echt niet de goede manier om het te laten blijken. "Je weet dondersgoed dat dit niet de goede manier is om mensen te begroeten," corrigeerde ze het beest om hem een kortte aai over zijn kop heen te geven. Natuurlijk zag het er niet uit om een beest van een Gliscor bijna te zien huilen, maar hey zo was Grell nou eenmaal. Toen de jongen aan haar vroeg wat ze nog op straat deed richtte ze haar blik weer op hem. Oh fijn was dit, hij had dus blijkbaar geen idee wie ze was. "Ik was liever ook niet zo laat op straat gebleven, maar ik heb geen keus aangezien ik gedwongen een patrouille moest houden." Ze was nog maar net uitgesproken of ze zag hoe Grell overeind kwam en enthousiast naar de Pokémon van de jongen toe begon te vliegen. En daar ging hij weer...

Uiteindelijk ging het blauwe beest van haar dan ook echt... huilen, of stond in welk geval op het punt van. Iets dat hij dan ook niet zo snel had verwacht om nou zo te zien. Oke ja, natuurlijk kon een Pokémon emotioneel zijn, maar dat betekende niet dat de jongen dat altijd meekreeg. Er werd door het meisje corrugerend gesproken dat dit niet de manier was om mensen te begroeten, het klonk op een manier zo standaart dat de jongen bijna wou gaan aannamen dat ze dit vaker meemaakte. Urgh, natuurlijk had de jongen juist weer hier mee te maken op het moment en niet wat anders. Nadat hij zijn vraag had gesteld klonk er als antwoord dat ze liever niet zo laat op straat was gebleven, maar een gedwongen patrouille had. Oh. Toen gingen er op dat moment wel ergens wat duidelijk voor hem dat dit waarschijnlijk die Charlie dus was. "Jij bent dus Charlie?" vroeg hij maar, het zou mog maar wat zijn, als hij ineens een heel ander persoon voor zich had. Maar door de eerdere woorden van het meisje kon hij hoe dan ook aannemen dat ze een Team Rocket lid was, dus dat scheelde weer werk voor hem om haar van de straat af te krijgen, vorige keer had hij namelijk te maken met zo een vervelend kind.

Alweer verdween de Gliscor, maar deze keer was het naar de Pokémon van de jongen. Als dat maar goed ging komen vond ze het best, hij had immers ook wat afleiding nodig. Langzaam naderde de schorpion de draak van de jongen -wat als het goed is een Flygon was- om het deze keer wel rustig aan te pakken. Mooi zo. Wat wel aan de Flygon opviel was dat deze ook niet zijn oorspronkelijk rode kleur had, maar een blauwige. Waarschijnlijk was de Pokémon van de jongen dus ook een shiny. Vet. Nadat ze de Gliscor even in de gaten had gehouden richtte ze haar blik weer op de jongen. Hij vroeg dus voor de zekerheid of zij Charlie was. Natuurlijk was ze dat, wie moest ze anders zijn? "Jep dat ben ik. Dan ben jij Nathan zeker?" Als hij niet Nathan zou zijn wist ze dat ze in haar eerste patrouille enorm had gefaald en zou dit heel awkward worden gaan worden.

Zodra het meisje haar blik weer op hem richtte, had de jongen dus maar gevraagt of zij dus Charlie was, waar ze mee instemde. Oke, dat scheelde dan in welk geval. Hij knikte bij de vraag of hij dan zeker Nathan was, al was het niet echt iets dat vaak voorkwam dat hem werd gevraagd, reageerde hij er natuurlijk gewoon op. "Ja, dat ben ik." bevestigde hij nog even met woorden ook. Hij richtte zijn blik op de twee Pokémon die in de lucht waren, daar leek het wel prima mee af te gaan dus zorgen daarover maken deed hij ook niet. In welk geval, nu ze elkaar hadden gevonden kon dit wel van start right? Het leek hem in wel geval wel. "Laten we dan maar gaan." sprak hij enkel, om een richting op te lopen. Het was niet echt dat ze een vaste route hadden, dus ze konden wel een beetje overal beginnen.