Wrong side of heaven. +Manolo.

Ze had enkele dagen vrij gekregen, maar het was dan ook bij enkele gebleven ook. Vanavond was ze namelijk alweer gevraagd om een patrouille door Lumoise te houden, maar deze keer was het niet alleen. Ze had van haar leidinggevende te horen gekregen dat ze samen met een of andere Manolo op patrouille moest. Het probleem was echter dat ze de persoon waarmee ze straks op patrouille zou gaan persoonlijk nog niet kende én zijn naam veel te moeilijk was om uit te spreken. Ze had zelfs op het uitspreken van zijn naam geoefend, maar tevergeefs. Of ze haalde enkele letters door elkaar of ze struikelde over de lettergrepen van zijn naam. Met haar handen in de zakken van haar leren jas gestopt liep ze over de straten van Lumoise. Het was redelijk rustig op straat, maar dat was dan ook omdat de avondklok binnen enkele minuten zou afgaan. Gelukkig luisterde de meeste mensen goed naar de regels, maar je had altijd wel van die buitenbeentjes die dachten stoer te zijn als ze deze zouden overtreden. Als iedereen zich nou gewoon netjes aan de regels aan hield hoefde zij hier niet te zijn en lag ze nu ook zoals ieder ander normaal mens in bed te slapen. Een diepe zucht rolde over haar lippen heen toen ze hoorde dat de avondklok afging, wat betekende dat iedereen nu zo goed als binnen moest zijn. Nu kon het echte werk beginnen, maar eerst moest ze Manolo weten te vinden. Hem vinden in deze grote stad ging nog een hele klus worden, omdat ze niet wist hoe hij er in godsnaam uit moest zien.

Manolo had een hekel aan patrouilles. Hij was een nachtmens en hij hield van wandelingen, ondanks zijn lui karakter, maar hij kreeg het nooit voor elkaar om van patrouilles te gaan houden. Of ze überhaupt leuk te vinden. Het voelde als werk en als hij iets niet leuk vond, dan was het werk wel. Toegegeven, Manny kwam wel vaker iets interessants tegen tijdens zijn nachtelijke wandelingen door Lumiose. Hij had immers Fleur eens een keer op straat gevonden na de avondklok en daar was in ieder geval een vriendschap uit voortgekomen. Bovendien had hij nu een partner. Dat maakte het al minder afstotend voor hem. Manolo hoopte alleen dat zijn partner geen stuk chagrijn was, want daar zat Team Rocket helaas vol mee. Desondanks liep hij nu zijn appartementje uit en sloot hij de deur met een zocht – zijn Togepi in zijn vrije arm geklemd. Manny wist niet waarom, maar Aphrodi was ook nog echt naar hem gegroeid ook.

“Houd je een extra oogje voor me in het zeil, Aphrodite?” vroeg Manolo met een geamuseerd glimlachje aan de pokémon. Hij had immers geen idee hoe zijn partner eruitzag; de jongeman had alleen een naam gekregen. Cerys. Zijn Togepi reageerde opgetogen, maar dat was niet de enige reactie. Manny schrok zo hard van het felle licht dat opeens in zijn armen verscheen, dat hij abrupt stopte met lopen. Aphrodite veranderde langzaam van vorm en werd ook groter – waardoor het hem duidelijk werd dat ze evolueerde in een Togetic. Huh. Kijk, dat was nou interessant. Met een klein grijnsje keek hij zijn pokémon aan zodra het licht was verdwenen. Aphrodi sprong zelfs uit zijn armen en sloeg wild met de kleine vleugeltjes op haar rug om haar enthousiasme aan te tonen. “Oké. Ben je dan nu klaar voor onze patrouille?” sprak hij droogjes tegen het wezen. Daar had ze wel zin in, ja.

Ze was opzoek in een gigantische stad naar een jongen waarvan ze alleen de naam wist. De kans dat ze hem daadwerkelijk ook zou vinden was 1 op de 100. Waarom had ze dan ook geen foto meegekregen van haar baas die haar eropuit had gestuurd? Lekker geregeld was dit allemaal weer zeg. Een diepe zucht rolde over haar lippen toen er zich geen enkele kip meer op straat bevond. Alleen zijn was niet niet leuk, ze haatte het puur omdat het haar deed denken aan vroeger. Zonder twijfel pakte ze de Pokéball van haar Riolu uit haar jaszak om deze open te klikken. Nadat de rode straal was verdwenen zag ze hoe Haru zich langzaam uitrekte en haar even droog als altijd aankeek. De Riolu was niet de gezelligste als gezelschap, maar alles was beter dan daadwerkelijk alleen rondlopen. "Haru we moeten een patrouille houden..." mompelde ze toen ze de niet amused face van hem zag. Ugh, wat was het soms een irritant ding om bij te hebben. Totaal niet onder de indruk van haar woorden haalde de Riolu zijn schouders op om maar voor haar uit te gaan lopen. "Ohja en we zoeken ook nog een jongen," voegde ze er snel aan toe. Kort draaide de Riolu zich om, haar aankijkend alsof ze gek was geworden. Tsja, hij had gelijk. Het was haast onmogelijk om Manolo in zo'n grote stad als deze te vinden te vinden. Met haar handen in haar zakken gestopt volgde ze Haru door de straten van Lumoise. Als ze Manolo binnen nu en een half uur niet kon vinden ging ze echt naar huis. Na een poosje gelopen te hebben viel haar blik op een jongen met een kleine vliegende Pokémon. Hé wacht eens even, hij hoorde zo laat helemaal niet meer op straat te zijn! "Haru kom,"  siste ze naar de Riolu die op een afstandje droog toe stond te kijken. "Hé wat doe jij nog zo laat op straat? De avondklok is afgegaan, dus hoor jij niet allang binnen te zijn?"

Hij was nog niet eens goed en wel onderweg of hij zag daadwerkelijk al een figuur in de verte. Manolo deed niet eens de moeite om zijn zaklamp op te heffen, want de persoon kwam al zijn kant op gewandeld. Daardoor hief hij echter wel zijn wenkbrauw. Wat was dit nou? Hij deed zijn mond al open om wat te zeggen, maar de mond werd hem gesnoerd door de vreemdelinge. Oh. Was dit dan Cerys? Manny kon nog net een geniepig grijnsje voorkomen, want als dit inderdaad Cerys was, dan kon hij deze kans niet laten glippen om een geintje uit te halen. Nonchalant haalde hij zijn schouders op. “Binnen? Ik ben een vrije, onafhankelijke jongeman in de bloei van mijn leven. Mij kan je toch niet binnen laten zitten wegkwijnen als de avond pas net begint?” reageerde hij. Het was dat hij nog redelijk goed kon acteren, anders had hij nu geamuseerd staan grijnzen. “Wat doet een mooie jongedame anders zo alleen op straat, hm?”

Ze had in de verte een jongen zien staan en was er dan ook gelijk op afgegaan. Hier had je het weer, weer zo'n buitenbeentje die dacht stoer te zijn als je de regels van de avondklok zou breken. Toen ze de jongen er daadwerkelijk op aansprak zag ze hoe Haru zijn blik ongeïnteresseerd op de witte Pokémon van de jongen had gericht. Geweldig Haru, daar gingen ze echt van geïntimideerd raken hoor. Na haar woorden zag ze hoe ze de aandacht van de jongen had weten te krijgen, want hij haalde nonchalant zijn schouders op. Nu ze er zo over nadacht, zou die jongen soms Manolo kunnen zijn? Er was een kleine kans, maar die kans bestond er nog wel altijd. Een diepe frons ontstond op haar gelaat toen de jongen haar vertelde dat hij net in zijn 'bloei' zat en zich daardoor buiten bevond. Wow, dat was wel een hele aparte reden om zo laat nog buiten te blijven. "Dat is geen reden om de regels te breken," sprak ze hoofdschuddend om de jongen met een droge grijns aan te kijken. Alsof zijn excuus al niet erg genoeg was probeerde hij er nu ook zijn flirt charmes bij te gooien. Kort rolde ze met haar ogen om naar Haru te kijken die nog steeds zoals altijd de standaard uitdrukking op zijn gezicht had. Wat een hulp had ze hier zeg... "Ik loop op straat om jongetjes zoals jou naar bed te sturen."

Geen reden om de regels te breken? Manolo grijnsde lichtjes. Elke reden was een goede reden om de regels te breken, als je het hem vroeg. Het was dat Team Rocket ook erg gesteld was op hun regeltjes, anders had hij al best vaak wat dingen door de vingers gezien. Zelf was hij immers ook niet goed in het opvolgen van regels. “Au contraire,” begon hij daarom ook. “Regels zijn er om gebroken te worden.” Manny leunde wat naar voren, maar bleef wel op een redelijke afstand bij haar vandaan. De jongedame zag er erg excentriek uit. Was dat nou een schedel op haar hoofd? Hm. Apart. Daar hield hij wel van. “Jongetjes?” herhaalde hij gespeeld gekwetst. Als hij een gokje moest wagen, dan was hij eigenlijk ouder dan zij was. Verder ging hij er op het moment echter niet op in; nieuwsgierig naar haar reactie. Manolo besloot zelfs een ander excuus te gebruiken. “Maar ik slaap ’s nachts niet. Wat moet ik dan doen?”

De jongen had een aparte reden aan haar gegeven op de vraag waarom hij zich zo laat nog buiten bevond. Volgens haar was de reden niet goed genoeg om zo laat nog buiten te blijven, maar hij bleef enkel volhouden van wel. Een geërgerde zucht rolde over haar lippen toen hij beweerde dat regels er waren om door andere gebroken te worden. What the...? Natuurlijk waren regels er niet om gebroken te worden! Regels waren er om orde te houden en iedereen tevreden te stellen. Soms was het wel leuk om af en toe een regel te breken, want zelfs zijzelf deed dat, maar deze regel zat toch net iets anders in elkaar. Doordat juist precies deze regel werd gebroken moest zij zo laat nog patrouilles door de stad houden, iets waar ze een supergrootte hekel aan had. Toen de jongen ietsjes haar richting op boog bleef ze gewoon stilstaan op de plek waar ze al stond. No way dat ze zich door zo'n kleine opdonder geïntimideerd ging voelen. 'Gekwetst' herhaalde de jongen haar woorden van zonet. Ze had hem een jongetje genoemd omdat hij zich zo kinderachtig gedroeg, niet vanwege zijn leeftijd, want als ze goed schatte was hij zelfs een paar jaartjes ouder dan zij was. Als tweede reden om zo laat nog wakker te blijven had de jongen het erover dat hij niet sliep in de avond en niks anders te doen had. "Ben je een vampier of zo?"merkte ze droog op om een wenkbrauw op te trekken. Wat een klein irritant jongetje was het toch. "Weet ik veel. Doe iets wat jongetjes zoals jij zo laat nog doen?" Ze wilde er nog een seksuele opmerking achteraan gooien, maar had besloten dat toch maar niet te doen en haar mond te houden. Als ze het namelijk had gedaan wist ze dat ze al helemaal niet meer serieus genomen ging worden door hem.

Een reactie kwam er helaas niet. Jammer. Manolo merkte dat de ander zich aan hem begon te irriteren, dus misschien was het beter als hij zo meteen prijsgaf wie hij was. Zijn potentiële collega boos maken was wel het laatste wat hij wilde – een ruzie zat hij namelijk niet op te wachten. Er zaten al genoeg bittere mensen in Team Rocket. De vraag of hij een vampier was deed hem geamuseerd snuiven. “Dat was eigenlijk een veel leuker excuus om te gebruiken. Die onthoud ik voor de volgende keer,” merkte hij met een kleine grijns op. Vervolgens kreeg hij de perfecte kans van haar om duidelijk te maken dat hij zelf al van Team Rocket was en dat hij precies hetzelfde deed als haar; patrouilleren om de straten trainervrij te houden. “Zoals patrouilles houden?” begon hij geveinsd bedachtzaam. “Of op zoek gaan naar ene Cerys. Ken je haar?” Zijn grijns keerde terug, want deze hele situatie had hem enorm veel goed gedaan. Dat maakte het patrouilleren helemaal oké. “Ik zou wel oppassen deze avond, though. Ik heb gehoord dat je partner een vampier is.” Serieus was hij niet bepaald te noemen.

Toen de jongen aan haar verteld had dat ie in de avond niet sliep, had ze een droge opmerking gemaakt over dat hij misschien wel een vampier kon zijn. Waarover het gesprek ging wist ze niet, maar het ging waarschijnlijk niet tot iets goeds uitlopen. Na haar droge opmerking over dat hij een vampier kon zijn, ging hij er nog doodleuk mee in ook. Jeez hij werd echt steeds irritanter en irritanter. De jongen was duidelijk nog niet klaar, want hij gooide er nog een schepje bovenop door te zeggen dat hij niks te doen had in de avond en zich daarom verveelde. Ze wilde er een seksuele opmerking bovenop gooien, maar hield zich nog net op tijd in. Als ze dat zou doen werd ze dus echt niet meer serieus genomen en moest ze het gaan oplossen met geweld, iets waar ze nu niet echt voor in de stemming was. Op zijn flauwe opmerking gaf ze nog een redelijk normaal antwoord, hopend dat hij zich uiteindelijk bedacht en weg zou gaan. Het antwoord wat ze van hem terug kreeg had ze echter helemaal niet verwacht waardoor ze hem totaal in de war aankeek. Wacht eens even... Was deze gozer soms Manolo?! Oh nee... Ze was tekeer gegaan tegen haar partner waar ze de hele avond mee moest doen... Nu maar hopen dat hij niet al té chagrijnig was geworden na alle droge opmerkingen. "Erg grappig hoor Malono." grinnikte ze, niet door hebbend dat ze zijn naam compleet verkeerd uitsprak. Gelukkig verdwenen al haar zorgen toen hij droog zei dat haar partner wel eens een vampier kon zijn. "Hmm dat vind ik niet zo erg hoor aangezien de meeste vampieren toch best wel hot zijn." Tsja, hij was begonnen hoor.

Ze grinnikte. Dat was al een positief iets. Manolo had het dus niet enorm verpest bij zijn partner. Dat werd nu bevestigd, want ze noemde hem bij zijn naam zonder dat hij die daadwerkelijk had verteld tijdens hun gesprek. Of, nou ja, ze deed een poging tot. Manny moest glimlachen van de verspreking, maar hij verbeterde haar niet. “Manny mag ook, hoor. Zo noemen de meesten me,” vertelde hij desondanks. “Oh,” voegde hij er vervolgens aan toe, met zijn duim wijzend naar zijn Togetic. “Dit is Aphrodite. Laat je niet misleiden door haar looks, ze is een regelrecht monster.” Hij bekeek de pokémon droogjes toen ze besloot zijn woorden te versterken door vrolijk en enthousiast te reageren erop, waarna ze opgelaten een salto maakte in de lucht. Huh. Ze was in ieder geval wel een kleine waaghals. Of deed ze dat alleen maar om extra schattig te lijken? Manolo wist het niet, maar hij besteedde er ook niet veel aandacht aan. Die ging juist naar Cerys. Zijn speelse grijns keerde direct terug en hij kreeg een plagende twinkeling in zijn ogen – alsof hij weer een jochie van zestien was die één van zijn kwajongensstreken wilde uitvoeren. “Is dat zo?” vroeg hij op een plagende ondertoon. “Oh boy, dan hoop ik niet dat ik je al te erg afleid. Wat zou het hoofd van de organisatie dan wel niet van me denken.”

Ze had zijn naam compleet verkeerd uitgesproken, maar gelukkig maakte hij er niet zo'n heel groot drama van. Zij kon er ook immers niet veel aan doen dat sommige namen of woorden veel te moeilijk voor haar waren om uit te spreken. In plaats van haar te verbeteren kwam hij met een veel beter voorstel: een kortere en veel makkelijkere naam. "Zal ik doen Manny," greens ze om een hand door haar turquoise lokken heen te halen. Stiekem was ze wel blij dat ze nu een partner had om de patrouille mee te houden, want alleen was zo saai en Haru was ook niet veel beter. Nadat de jongen zich een soort van had voorgesteld deed hij het ook bij zijn Pokémon. "Ik vond der al veel te schattig,"antwoorden ze met een grijns om naar de acrobaat te kijken. "Dat is Haruka, maar noem hem maar Haru." sprak ze terwijl ze haar blik op de Riolu had gericht. Nadat ze hem had geïntroduceerd aan Manolo, kreeg ze alweer een droge blik toegeworpen. Jezus, kon dat beest echt niet eens keer ophouden met zo kijken? "Haru is nou niet bepaald de vrolijkste," vervolgde ze de introductie gewoon verder. Ze had duidelijk nog iets gezegd wat de jongen leuk vond, want hij begon verder te plagen met een ondertoon. "Uhu, in films enzo zijn ze wel super hot dus..." greens ze speels om naar Manolo te kijken. "Ik hoop het ook voor je ja. Als ik teveel ben afgeleid door sexy vampieren kan ik niet meer goed werken namelijk en wordt deze patrouille een grote flop."

Ze accepteerde zijn bijnaam zonder enige problemen. Dat deed hem goed, want als hij heel eerlijk was, dan lag zijn eigen voorkeur ook bij Manny – ondanks het feit dat hij zijn eigen naam had uitgekozen. Manny rolde gewoon makkelijker van je tong. Dat was een heel pluspunt als je zelf heel lui was. De jongeman liet een lach klinken toen Cerys zijn pokémon op haar schattigheid complimenteerde. Yeah, hij had wel echt een enorm zwak voor schattige pokémon, al zou hij dat nooit hardop zeggen. Ervan uitgaand dat Cerys de mythologie niet kende en daarom niet wist tot wat Aphrodite allemaal in staat was, liet hij dat onderwerp gewoon rusten. Daar scheen ze het mee eens te zijn, want de aandacht ging nu uit naar de Riolu die ze bij zich had. Het beest stond er erg ongeïnteresseerd bij; een compleet contrast van zijn eigen Togetic. Wederom moest hij om de opmerking lachen. “Oh, ik vond zijn glimlach eigenlijk oogverblindend,” grapte hij met haar mee. Zijn amberkleurige ogen gleden van de Riolu terug naar Cerys. “Dat is wel een goed wapen tegen koppige trainers, als je het mij vraagt.” Dan hoefden zij niet veel te doen, namelijk. Jammer dat het niet echt zo kon gaan. Niet dat ze tot nu toe veel aan het doen waren. Ze hadden het immers alleen maar over hun pokémon en vampiers tot nu toe. “Shit, ah – het zal een enorme moeite zijn, maar ik zal proberen niet al te sexy over te komen dan,” grijnsde hij naar Cerys. “Maar dan moet jij me ook niet in de verleiding brengen, hm?” Ze mocht er zelf immers ook wel wezen en dat dacht hij niet alleen uit beleefdheid. Hij had iets met sociale mensen die zijn grapjes wel konden hebben.

Haru was compleet het tegenovergestelde van Aphrodite. De witte Pokémon was vrolijk en schattig terwijl Haru juist een saaie droogkloot was. Na haar opmerking over dat Haru niet de vrolijkste Pokémon was die er bestond, begon Manny er weer doodleuk grappen op te verzinnen. Oh wat hield ze ervan als hij dat deed, dat maakte de patrouille gelijk stukken leuker. Na zijn geweldige grap barstte ze in lachen uit om naar Haru te kijken, die erbij stond alsof hij Manny ieder moment kon aanvliegen. De Riolu mocht dan het meeste van de tijd super ongeïnteresseerd overkomen, je moest dus echt niet grappen over hem maken in zijn bijzijn. Maar ondanks Manny grapte, verzon hij ook nog een soort van 'voordeel' voor Haru. De Riolu leek er duidelijk niet blij te zijn want snoof kort om vervolgens zijn blik weer op de Pokémon van de jongen te richten. "Ik denk niet dat Haru daarmee genoegen neemt," mompelde ze om de Riolu een speelse duw te geven in de hoop hem daarmee iets te kunnen opvrolijken. "Dan moet je maar extra je best doen om niet sexy te zijn Manny." Gelukkig waren er er geen mensen meer op straat meer te bekennen, want wat zullen ze dan wel niet over hun hebben gedacht. "Ik zal het proberen." Kort gaf ze Manny een knipoog om vervolgens weer serieus proberend te zijn. Ze moesten immers wel iets gaan doen en niet de hele avond staan lopen kletsen. "Dus... Wat moeten we nu precies gaan doen?"

Hoewel Cerys overduidelijk niks tegen zijn grappen had, was de Riolu het er minder mee eens. Manny hief zijn handen omhoog om aan te geven dat hij er niks kwaads mee bedoelde. Als Haru er echt iets op tegen had, dan hield hij het hier wel bij. “Dan zal ik maar stoppen,” sprak Manolo, die ondanks alles toch nog een brede grijns op zijn gezicht had staan. Serieus zijn was niet echt zijn ding, zelfs niet wanneer hij iets serieus bedoelde. “Straks dropkickt hij m’n nek. Daar gaat mijn sexy imago.” Riolu’s waren behendig en snel. Nog voor hij kon vluchten had Haru hem waarschijnlijk al gevloerd. Dat risico wilde hij niet nemen. Wel moest hij extra zijn best doen om zelf niet zo sexy te zijn, maar daartegenover stond gelukkig wel dat Cerys ook haar best zou doen. “Nou vooruit. Omdat je het zo lief vraagt,” reageerde hij nonchalant, zijn mondhoeken nog steeds omhoog gekruld. Hij mocht Cerys wel. Dit was één van zijn weinige collega’s waar hij daadwerkelijk mee overweg zou kunnen buiten het werk om. Kennelijk was ze nieuw, want ze wist nog niet helemaal de bedoeling van een patrouille. Dat, of ze hintte er subtiel naar dat ze maar eens aan het werk moesten. Manolo zuchtte en werd zelf ook maar wat serieuzer. “Niet veel, eigenlijk. Rondlopen en straatschoffies van de straat schoppen. Precies zoals je net bij mij wilde doen,” vertelde hij, zijn mondhoeken automatisch weer omhoog krullend. Neh, serieus zijn paste beter bij Haru.

Het was duidelijk dat Haru Manolo niet mocht, want het leek erop dat hij hem ieder moment aan zou kunnen vliegen. Gelukkig was de Riolu niet de sterkste, dus de schade die Manolo eventueel zou kunnen oplopen zou beperkt blijven. Ondanks de beperkte schade die de Riolu aan kon richten, was er natuurlijk altijd nog de kans dat Haru hem zou vloeren, maar Manolo leek zich daarover geen druk te maken. Integendeel hij begon weer zijn standaard grappen te maken, dus dat zal wel goed zitten dan. Ze had al een hele poos samen met de  jongen staan lachen, maar nu was het dan ook echt tijd om één keer serieus aan de gang te gaan. Echter leek Manolo hier wat meer moeite mee te hebben dan zijzelf, want hij begon zijn patrouille uitleg met nog steeds dezelfde lollige grijns als eerst. "Misschien moet je maar wat lessen in serieus zijn van Haru nemen," merkte ze droog op om even naar hem te kijken. "Al denk ik dat de patrouille gewoon op wandelen blijft, want er is nu geen enkele kip op straat te bekennen. Alleen jij en ik zijn er." Misschien was er zo laat nog iets leuks te doen. Alles was tenminste beter dan deze saaie patrouille waarin waarschijnlijk toch niks spannends ging gebeuren.