[Blind Date] On a date with Dora the explorer. +Otis.

Waarom had ze het ook alweer gedaan? Waarom had ze zich voor een blind date ingeschreven? Zelf wist ze het antwoord op die vragen niet, maar gelukkig was het uiteindelijk niet zo erg uit de hand gelopen als ze in de eerste instantie had gedacht. Ze had een -niet meer zo- blind date met een of andere jongen genaamd Otis Prescott. Hoe de jongen eruit zag was voor haar nog een verassing, al hoopte ze wel dat hij er oké uitzag en niet zo'n slonzige kneus was. Wat al wel een grote opluchting voor haar was, was dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over de leeftijd van haar date, want het was vrijwel zeker dat hij ongeveer dezelfde leeftijd had als zijzelf . Hoe ze dit wist? Ze had een nogal uit de hand gelopen gesprek via de Holo Caster met hem gehad. Het gesprek was toen van het ene naar het andere onderwerp gesprongen, en was uiteindelijk terechtgekomen bij het onderwerp 'Dora en haar vriendjes'. Niet dat ze het toen erg had gevonden, integendeel had ze zich enorm geamuseerd. Ze had op alles wat hij had geschreven terug geantwoord met een enorme grijns op haar smoel. Toen het gesprek uiteindelijk na vele uren was geëindigd had ze hem als 'Dora' in haar contacten gezet. Daarna was ze naar de winkels gegaan om -zoals beloofd- opzoek te gaan naar een paarse rugzak. Na uiteindelijk veel gezocht te hebben had ze had ze de look-a-like tas van Dora weten te vinden, iets waar ze super blij mee was, want de tas kon ze nu gebruiken als een soort van 'cadeautje' voor hem. Romantisch was het cadeautje zeker niet, maar rode laarzen waren ook niet bepaald een beter cadeau voor een date. Ook deed ze het niet voor de 'romantiek', maar gewoon omdat het Dora was. En Dora cosplay met Otis was gewoon cool.

Nu had ze wel het fantastische cadeau voor Otis, maar een fantastische outfit had ze nog niet. In paniek keek ze naar de klok, om haast te schrikken van de tijd die ze nog over had gehouden. Ze had nu nog ruim een uur over om zich klaar te maken én bij de kermis te komen. Gehaast rende ze naar haar kledingkast toe om die met een ruk open te trekken. Doordat ze alles veel te ruw en snel opentrok knalde de deur bijna tegen haar gezicht aan. Nee, een bebloed gezicht moest ze er bij haar eerste date dus echt niet bij hebben. Bij Cooper was het oké als haar gezicht bloedde, maar bij Otis gewoon niet. Haastig liet ze haar blik over de kleren gaan die in de kast hingen. Nu ze het zo bekeek leek het wel alsof ze sommige setje kleren vier keer had hangen, zo veel leken ze op elkaar. Na even nagedacht te hebben over wat de perfecte outfit was voor hun date, pakte ze maar het zwarte jurkje. Het zat lekker en zag er niet bepaald verkeerd uit, in ieder geval zag het er vele malen beter uit dan het uniform wat ze bijna altijd aan had. Met een glimlach trok ze de zwartte jurk aan om zichzelf te bekijken in de spiegel. Ze miste nog iets... Oh ja natuurlijk! Ze moest haar haar nog doen! Van het nachtkastje pakte ze haar borstel om die een paar keer door haar lange bruine haar te laten gaan. Toen ze uiteindelijk na een paar keer gekamd te hebben de hele zooi had uit geklit, pakte ze een bun om haar haar ermee vast te maken in een knot. De knot die ze het gemaakt was niet al te netjes, maar het was nog steeds goed genoeg voor de date. Tevreden keek ze in de spiegel om de paarse rugzak van het kleine tafeltje te pakken. Op naar Lumoise!

Omdat het buiten veel te koud was voor enkel een jurkje had ze er een bijpassende jas bij aangetrokken met een rode sjaal. Met schoenen waar ze amper fatsoenlijk op kon lopen liep ze richting de avondstad Lumoise. Voor deze ene keer was ze niet op weg naar Lumoise om Team Rocket lastig te vallen, maar voor een date. Ze was nog nooit op een 'echte' date geweest en dit vond ze dan ook echt reuze spannend. Niet alleen om het feit dat de date met een jongen was, maar ook om het feit dat ze hem nog nooit eerder had gezien. Het enige wat ze van Otis af wist was dat hij stotterde, maar zo kwam ze ook niet echt verder. Hoe moest ze nou in godsnaam tussen alle mensen een jongen vinden die de naam Otis droeg en stotterde? Dat kon je toch immers niet aan een persoon ruiken? Nu ze erover nadacht was het slim geweest om tijdens het gesprek om een foto van hem te hebben gevraagd. Slim bezig.

Na een poosje gelopen te hebben kwam ze uiteindelijk aan in de grote avondstad Lumoise. Mooi, maar waar was de kermis waar ze moest zijn? Ze was hier nog nooit eerder geweest voor een activiteit, enkel om irritante ventjes lastig te vallen, dus weten waar alle leuke plaatjes in de stad waren wist ze niet. Een geërgerde zucht rolde over haar lippen heen toen ze naar de avondklok keek. Ze had nog vijf minuten om bij de kermis te zijn, maar ze wist niet waar de kermis was. Kon dan ook echt niks deze avond voor haar goed gaan? Vloekend liep ze uiteindelijk maar verder, ondertussen om zich heen kijkend. Hoe moeilijk was het om een reusachtige kermis met achtbanen te vinden? Blijkbaar heel moeilijk, want haar lukte het niet. Kort haalde ze diep adem om maar met een ander plan te komen. Ze moest aan iemand op straat vragen waar de kermis was. Na even om zich heen te hebben gekeken viel jaar blik op een jongen die in de verte stond. Hopelijk kon hij haar verder helpen. "Eh... Kun je mij helpen?" vroeg ze om dichterbij de jongen te gaan staan. "Ik ehm heb straks een date op de kermis, alleen ik weet niet waar die is. Zou jij mij willen vertellen welke kant ik op moet?" Nu maar hopen dat ze het niet aan de verkeerde persoon had gevraagd.

&Otis.

On a date with dora the explorer

Advies had hij laatste gekregen; het advies om socialer te worden. Nooit had hij zich daarbij kunnen bedenken dat een Ranger hem voor een blind date evenement zou inschrijven. Dit was wel wat hij wilde, want hij zou iemand tegenover zich krijgen. Echter kon het een gespierde kerel zijn of het meest deftige dame in de wijde omstreken. Of nog erger; een Pokémon, kauwend op zijn botje en zijn behoefte loslaat op de bank. Het was niet enkel de blind date zelf wat een ramp was, was dat maar zo. Het was een compleet vrije date; dus of hij had een jongen voor zich, een vrouw of… wat er minuscuul onderaan de voorwaarden had gestaan; bij gebrek aan deelnemers worden Pokémon in gebruik genomen. Dus wat als hij een mens misschien voor zich kreeg die eigenlijk een Pokémon was? Otis zag er enkel dilemma’s in. Dat was het eerste punt, dan de locatie. Dat was compleet willekeurig en bepaalde je met je ‘blind date’. Het kon iets veilig zijn als een restaurant – al as hij daar zeker te blut voor- of een nachtclub… waar hij geeneens in gelaten werd. Of een wedstrijd bijwonen van een sport n een bal met zijn gezicht moeten opvangen. En daarna heel romantisch met vier tanden minder moeten glimlachen naar zijn date. Nee, nee, nee! De jongen schudde hevig zijn bleke gezicht, getraumatiseerd door al die scenario's. Dan had je natuurlijk nog een probleem. Wat droeg je dan? Door zijn rijkelui gezin was hij iets niets zeker gewend, maar ook alledaagse kleren. Dan nog de vraag wat je bij wat droeg. Je droeg geen deftige kleren bij iets als een kermis, maar ook geen ruim vestje en gymschoenen in een restaurant. “

Er kwam geen eind aan zijn doem denken, terwijl hij al in de stad stond waar zijn date zou plaatsvinden. Als een trillende chihuahua keek hij het intimiderende stad rond. Zoveel… verkeer. Een voetganger zag hij door rood oversteken en bijna aangereden worden. Angstiger dan de man zelf was staarde hij naar de auto. D-Dat had niets gescheeld, maar hoe kon iemand hier rustig mee omgaan?! Al die auto’s, vrachtwagens, voetgangers, fietsers en… Oké, wat was dát? “Hé?” Een door struik omgeven geit liep hem voorbij alsof het tot zijn routine behoorde met een stel op zijn rug. W-Wat de… “E-En ik denken dat het niet gekker kon,” mompelde hij, nu al vermoeid van de dag met zijn schouders gezakt. Al was hij misschien toch het vreemdste in de stad met zijn veel te dun geklede kledij. Ja, dat was een tweede punt; het was hier koud, véél kouder dan in Hoenn. Bibberend in een dunne spijkerbroek en een nette bruine vest stond hij dan ook vastgenageld aan het voetpad. Als kers op de taart bungelde er een tasje met een strikje aan zijn witte, vastgevroren hand waar een paar roze schoenen goed in zichtbaar waren. O-Oke… Brr… w-wat nu? Hij had het voordeel dat zijn blind date dus niet zo erg was als hij gehoopt had. Zijn kleren zaten niet té ongemakkelijk en waren niet té alledaags… Het had hem wel in de schulden gezet. Heel erg. Dat mocht hij in Hoenn terugbetalen met overwerken zónder loon onder de bloedhete zon of ijskoude winden en regen. Fijn. Dan het tweede punt, hij was wel in de stad beland na kinderen van amper tien jaar de weg gevraagd te hebben. Zonder één keer te verdwalen was hij uiteindelijk hierin beland, maar de locatie was specifieker dan dat. Het was een kermis. Een oceaan van geluid en glinsteringen die oogverblindend waren. Met de machines had hij veel plezier, maar de achtbanen en dat soort draaiende toestellen… De jongen slikte om zijn al onrustige maag te kalmeren. L-Liever niet.

Met milde hartkloppingen haalde hij moeizaam in de kou een ruw uitgetekende route tevoorschijn naar de kermis. In alle haast had hij het geschreven toen hij voor een halfuur achter een computer mocht zitten in de ruil voor een euro. Echter… kon hij zijn eigen aanwijzingen niet meer lezen. Wat was ‘wrechtsw’? Otis zuchtte vermoeid en keek rond naar de passerende mensen die hem nog niet aan raakte. Aan hun kon hij het niet vragen, want dat verstoorde de mensenmassa en dan lag hij spoedig bewusteloos neer, of jeukend. Al nam hij met de grote hoeveelheid vrouwen aan dat het eerder de eerste zou zijn. En om het aan zijn drie demonische musketiers van een Pokémon te vragen? Liever niet. Hij zou maar zijn eigen baggere instructies volgen en sloeg dus ‘wrechtws’ af wat tot een drukke straat leed met… meer… mensen. Nee, dit werd hem niet. Snel stapte hij opzij, uit de mensenmassa en las de volgende instructie. “L-Link?” Aha, links. Hij ging linksaf, recht een andere straat in die minder druk was, maar niet zonder een luide ‘Ja, wie zei mijn naam? ‘ achter zich te horen. Perplex keek hij over zijn schouder, enkel om een volwassen man van een té grote omvang in cosplay rond te zien dwalen. Ehm, was er een conferentie vandaag, of waren zijn ouders écht net zo verslaafd aan games als hij? “Z-Zelda laat zich niet van zich horen, al heb ik h-haar schoenen,” mompelde hij in zichzelf, doorlopend en daarmee knalde hij pijnlijk tegen een lantaarnpaal op. Oh Muk! “A-…Au-au-au.. Ugh…” kreunde hij pijnlijk met zijn hand op zijn flink bonzende voorhoofd. Dit had hij letterlijk niet zien aankomen, maar… ugh, dat was stom. Niet doorhebbend dat een paar mensen hem gefilmd hadden en grinnikend verder liepen. De pijn haast uit blazend nam hij de tijd, voordat hij verder liep. De kans was nou wel heel klein dat hij de kermis nog vond.

Totdat de eigenaar van Zelda’s schoenen opdook; Boots haarzelve, zijn blind date. Haar stem herkende hij gelijk, maar het drong niet echt tot hem door. Een vreemdeling was namelijk uit de mensenmassa gestapt en stelde de vraag of hij wist waar de keris zat, wegens één of andere date. Kermis…? “G-Geen idee... i-ik zoek die ook voor een…” Het kwartje viel bij Dora en zijn mond viel gelijk open, “T-Taiga?” Dit was toch haar stem en ze had met haar die date, wat natuurlijk scheelde. Hij had van de schrik amper op haar zwarte jurk gelet die perfect bij haar pastte. Hij was enkel compleet flabbergasted haar aan het staren. “B-Boots heeft schijnbaar D-Dora gevonden, l-lijkt het wel, en…” Gelijk stak hij met een nog bonzend voorhoofd het tasje naar haar uit. Au, au… Dora had au, “H-Hier waren je laarzen!"

Wat was ze vandaag weer lekker bezig geweest met het regelen van dingen. Via een online datingsite had ze een blind date weten te fixen met 'Dora', alleen was het grote probleem dat ze niet precies wist waar de locatie van hun afgesproken plek was. Ugh, natuurlijk moest zoiets stoms haar weer overkomen. Pas nu realiseerde Taiga zich dat ze beter op een plek kunnen afspreken waarvan ze de locatie wist, maar nu was het al te laat aangezien haar blind date waarschijnlijk al onderweg naar de kermis was. Stom, stom, stom. Hopeloos keek ze om zich heen, zoekend naar een kaart van de stad. Het enige wat ze moest weten te vinden was een kaart of het reuzenrad en dan zou ze in de goede richting zitten.

Na nog een poosje door de donkere straten van de stad te hebben gelopen zakte het kleine beetje moed dat ze had haar al in de schoenen. Wat zou er gaan gebeuren als ze het niet op tijd haalde en niet zou komen opdagen? Zou ze Otis dan voor niks hebben laten komen én hem teleurstellen? Nee. Zover mocht ze het echt niet laten komen, ze had immers nog vijf minuten om daar te zijn en als ze zou gaan rennen kon ze het nog net halen. Met de paarse Dora rugzak stevig in haar handen geklemd riep ze op de eerste de beste persoon af die ze tegenkwam om te vragen of die toevallig de weg naar de kermis wist. Awkward was het om zomaar zo'n een locatie aan een wildvreemde te vragen, maar voor deze gelegenheid had ze het er echt wel voorover. Na haar vraag zag ze hoe de jongen zich naar haar toedraaide en stotterend bevestigde dat hij zelf de weg naar de kermis ook niet wist. Shit, ze ging haar date met Dora dus echt niet meer halen nu! Teleurgesteld liet ze haar schouders hangen om naar de tas in haar handen te kijken. Ze had de eerste persoon waarmee ze op date zou gaan compleet laten zitten, hoe erg. Bij de gedachtes die ze nu op het moment had beet ze op haar onderlip om de tas in haar handen steviger vast te pakken. Alle moeite die ze voor de date had gedaan was dus uiteindelijk voor niks geweest...

Ze wilde net de jongen bedanken en zich omdraaien, totdat ze stotterend haar naam hoorde. Verward keek ze naar de jongen voor haar die haar aankeek alsof hij zojuist een spook had gezien. Hoe wist hij haar naam? Wacht eens even... "Otis?" bracht ze verbaasd uit om gelijk met een big smile naar de jongen te kijken. Wat een geluk had ze nu zeg, haar date buiten de afgesproken plaats tegenkomen! Voor heel even had ze gedacht dat alles voorbij was, maar uiteindelijk was alles op het einde toch allemaal weer goedgekomen. Blij dat ze haar Dora eindelijk had gevonden strekte ze haar armen uit om hem in een knuffel te willen nemen, maar bedacht zich nog net op tijd. Otis had in hun Holo Caster gesprek verteld dat het niet zo'n slim idee was om hem aan te raken, dus was het misschien ook maar beter als ze dat niet deed. Met een glimlach keek ze toe hoe de jongen een tas met laarzen in haar handen drukte. Hij was het afgesproken cadeau voor hun cosplay toch niet vergeten. Misschien dat de laarzen later nog goed van pas zouden kunnen komen, aangezien ze het als het zo doorging niet lang vol zou kunnen houden met de schoenen die ze nu aanhad. "Ik ben jouw cadeau ook niet vergeten!" sprak ze enthousiast om het tasje waar de paarse rugzak in zat in zijn handen te drukken, daarbij zorgend dat ze hem niet per ongeluk zou gaan aanraken. "Ziet er naar uit dat we beide de weg naar de kermis niet weten, als we nou een kaart hadden..." sprak ze mysterieus om met een wenkbrauw wiebel naar de jongen te kijken.

On a date with dora the explorer

Dora ontmoet Boots zonder enige hulp van de kaart. Dat was er namelijk gaande; compleet verdwaald dwaalde hij rond in een chaotische stad, op weg naar deze mysterieuze kermis. En onderweg kwam hij dus zijn niet zo blind date tegen. Dat was eens geluk hebben, of wacht, nee, hij had geen geluk. Dat had Taiga, zij had hem gevonden. Varkens konden vast vliegen p de dag dat hij eens geluk had. Dat mocht nou duidelijk wezen. Na een net zo verbaasde reactie van Taiga, leek ze echter een taboe te ondervinden. Met haar armen al uitgestrekt leek ze gereed te zijn om hem een flinke knuffel te geven. Dit was niet best, had ze het dan niet onthouden dat hij er niet tegen kon? O help, wat moest hij doen? O…. wacht, natuurlijk! Afleidingsmanoeuvre en tegelijkertijd een ruimte-maker tactiek toepassen. Direct overhandigde hij al trillend dan haar cadeau; haar felroze laarzen. Dat had hij toch al beloofd aan haar te geven via hun Holo Caster gesprek. Al paste het zeker niet bij de zwarte jurk die ze droeg, maar hé, het ging uiteindelijk om het karakter. En tot nu toe leek Taiga een energiek, koppig, maar vriendelijk figuur die niet erbij liep als een slons, zoals hij. Daar had hij al ge-Muk, nee, hij had ongeluk. Hij kon zichzelf niet gelukkig gaan zitten noemen, daar kwam narigheid van. Al werd dat moeilijk toen hij een paarse, kinderlijke rugtas in handen kreeg. Ook moest dit heel cliché, maar waar zijn eerste cadeau door een vriend zijn geweest. Ze deed duidelijk moeite hem niet aan te raken en een huiveringwekkende glimlach onderdrukkend, trok hij deze gelijk aan. "B-Bedankt, B-Boots!" Het stelde voor een normaal figuur vast weinig voor, maar voor iemand zonder geld en onderkomen mocht je niet kieskeurig zijn. Oké, nou zag hij er aardig vreemd uit, maar het kon erger, zoals die… Link cosplayer. Brr, nachtmerries brandstof. Het was dat hij wel ergere dingen had gezien, zoals mensenlichaam met een smiley-face masker met antennes. Het verhaal achter dat moment in de manga was zo bizar geweest.

Zijn gezicht werd een tel lang bleker, maar door Taiga’s stem werd hij terug gesleurd naar de onschuldige wereld van Dora en Boots. Op de kaart kijken waar de kermis zat? O-Oh! Hij begreep hem. “D-Dat was een g-goede, nou…” Hij verwachtte dat ‘de kaart’ in de rugzak zou zitten en haalde er daadwerkelijk een kaart uit. Wauw, dat had ze dan weer wel voorbereidt. Ach, wat er ook opstond, het was vast duidelijker dan zijn papieren snel geschreven kaart. “… Dan kijken we op de kaart,” sprak hij nog optimistisch. Deze rolde hij uit en de locaties, genaamd ‘het blauwe huis’, ‘de gele grot’ en ‘de rode kip’ vielen hem als eerst op. Ow… ja, dat Dora thema, gingen ze zo in-character? “E-Ehm… V-Volgens mij heeft er ie-iemand op Dora geklikt. D-De plaatsnamen z-zijn ineens.. uhm… dit geworden, klopt dat?” Gelijk liet hij haar een deel van de kaart zien, verwachtend dat zij het vast vooraf gemaakt had. Wat moest hij hierover denken in Arceusnaam als hij geeneens de kermis kon opsporen? Hij liet zijn schouders alweer hangen. “W-We moeten geloof ik h-het publiek gebruiken o-om ons de weg te wijzen, Boots. E-En die Swieber v-vermijden,” Het was wel duidelijk wie deze sluwe vos zou zijn, een enige echte Team Rocket Grunt. Beide waren dieven en deze grote stad zat er vol mee en zeker met de mensen van die organisatie.

Het was wel een hele cliché dat ze haar date buiten de afgesproken plek was tegengekomen, maar er zat ook nog wel een kant van geluk hebben aan. Nu wist ze zeker dat ze niet meer te laat zou komen, maar ook wist ze dat hij ook niet op tijd was geweest. Een glimlach sierde haar lippen toen ze van hem een tasje met laarzen in haar handen gedrukt kreeg. Aha, hij was het cadeau wat ze hadden afgesproken dus echt niet vergeten! Voorzichtig gaf ze hem zijn tas waar de rugzak in zat om hem te bedanken voor zijn cadeau. Het stelde niet veel voor, maar ze was er zeker blij mee! Met een glimlach keek ze naar de laarzen om die uit de plastic tas te halen. Natuurlijk ging ze ze gelijk aantrekken, duh. Door tegen een lantaarnpaal aan te leunen wisselde ze van de strakke zwartte schoenen naar de grote roze laarzen die ze van Dora had gekregen. De laarzen vloekte enorm bij haar zwartte chique jurk, maar dat maakte voor haar op het moment niet veel uit. Nu kon het cosplayen van Dora en Boots zeker gaan beginnen!

Met een brede glimlach keek ze naar Otis om indirect aan hem te vragen of hij een kaart bij zich had. Stiekem wist ze allang dat hij een kaart bij zich had -die had ze zelf namelijk in zijn paarse rugzak gestopt, alleen was de vraag of hij wist waar ze indirect op doelde. Gelukkig wist hij waar ze naartoe wilde, want niet veel later zag ze hoe hij de paarse rugzak opende. Het was de kaart van Kalos maar toch net iets anders. Ze had namelijk de namen veranderd naar plekken die in de serie Dora voorkwamen zoals: 'De blauwe brug van de gele Trol'. Otis vroeg haar of de plaatsnamen waren veranderd, waarop ze trots knikte. "Uhu ik heb alles in Dora thema gemaakt!" Oké misschien nam ze het thema wel té serieus, maar dat maakte het juist toch leuk, right? Met een trotse glimlach keek ze naar Otis om te kijken waar ze zo ongeveer waren. Nu pas kwam ze erachter dat de kaart niet echt meer te gebruiken was voor hun zoektocht door Lumoise. Oeps... ''De kaart is waarschijnlijk nu niet echt meer te gebruiken..." mompelde ze om onschuldig naar Otis te kijken. Ze was ook zo slecht in dingen vooruit bedenken. Eerst de kermis en nu de kaart. Ze had de moed alweer opgegeven, maar uit het niets kwam Dora met een geniaal idee. "Ja we kunnen het wel aan mensen vragen ja! Alleen er zijn wel veel Swiebers dus oppassen!" Enthousiast liep ze voor Otis uit om achterom te kijken. "Nou kom je nog of?" grinnikte ze om kort in de lucht te springen zoals Boots altijd deed.

On a date with dora the explorer

Dit werd een écht Dora avontuur. Oh boy, zeker nu ze toe gaf de plaatsen een typische Dora locatie gegeven te hebben. Hoe zouden ze dan in de ‘rode kermis’ belanden? Ze hadden geen kinderlijk publiek om het na te vragen. Wel een volwassen die hun inmiddels gek aan moest staren met hun paarse rugtas en felroze laarzen. Om eerlijk te zijn vloekte het beide flink met hun kleren. Al maakte hij zich daar geen zorgen meer om. Hoe kwamen ze nou überhaupt bij hun eindbestemming aan met hun ‘kaart’? De maker van de kaart zou het wel moeten weten. In ieder geval wat hun eindbestemming voorstelde. Dus hoopvol liet hij haar een deel van de kaart zien, hopend dat ze keihard ‘eureka!’ zou schreeuwen. Het bleef daar echter net te lang stil voor; nee, dat kon niet waar zijn! Waren ze dan écht verdwaald?! “O-Onee…” mompelde Otis verslagen, terwijl Taiga het overduidelijke zei. Ze hadden nu nets meer aan de kaart en dat klopte niet met hun cosplay avontuur. Dan zat er maar één ding op waar hij tegenop keek. Ze moesten het publiek om richtingen gaan vragen. In dit geval zouden dus de mensen om hun heen zijn, gemengd met Swiebers. Dit had hij niet gehoopt toen hij vanmorgen op was gestaan uit zijn kartonnen doos; ja, dat was zijn tijdelijke woning in Kalos. Het werd knus na een tijdje en het had hem in Hoenn geholpen. Dus daar kon hij snel weer aan wennen. En bovendien hadden Swiebers dan niets om te stelen, dus een win-win situatie voor hem.

Terwijl hij in een depressieve sleur zat, zag Taiga het allemaal positief in. Vrolijk was ze al van hem afgelopen, een sprong makend. Ze deed echt Boots na. Dat gold al helemaal voor haar vrolijkheid om zelfs het publiek te vragen om richtingen. Nerveus slikte hij, gezien iets vragen aan anderen nog eng bleef, maar met haar bij zijn zijde vond hij het gek genoeg minder… intimiderend? Dat had hij ook met Cecille, Cooper, Riddle en Jean gehad. Heh, dacht hij nou als een verlegen hoofdpersonage die zich opende naar een ander? Jep, heel erg. “L-Laten we gaan!” zei hij met een kromme glimlach, achter haar aan lopend. En... goede gevoel was verdwenen. Eenmaal naast haar keek hij nerveus rond, de mensen nog net ontwijkend. Wie o wie kon hij dan in hemelsnaam vragen? Die man met die blonde snor leek op een Swieber en die dame met een jaren 60 kapsel was niet veel beter. Waarom liepen er überhaupt allemaal gekken rond in de hoofdstad van Kalos? En dat bedacht een gek hem zelve, dus het was ernstig. Zoveel intimiderende figuren en… het was een kind… met een rode vogel op zijn kop. Natuurlijk, de rode kip, al had het meer weg van een mus, maar het was iets. Het was ook kinderlijk publiek. Otis wilde de jongen het al vragen, maar deze liep hem gelijk voorbij. “E-Ehm.. k-knul..?” De mus reageerde als eerst. En als enige… bizar, maar het was iets. “W-Waar is de k-kermis? E-Er zou er in L-Lumiose City eentje zijn,” De mus keek hem vreemd aan en toen pas keerde de jongen naar hem toe. Ow, dat was geen jongetje; wat een rimpels! ‘K-Knul…? Serieus? Dat ik een groeistoornis heb betekent niet gelijk dat ik een kind ben,’ snauwde de veel oudere figuur met zijn armen over elkaar, ‘En die kermis? Hah, zoek het maar zelf uit,’ De man liep al weg en Otis keek inmiddels Taiga angstig uit. “I-Ik wist niet dat e-er pedo’s naar Dora keken… O help,”

Dora vond het dus blijkbaar echt niet leuk dat de kaart die ze hem had gegeven niet meer te gebruiken was, puur omdat zij ermee had gekloot. Oeps... Maar kom op zeg! Ze konden nog altijd aan de mensen op straat vragen waar de kermis was, dus zo'n groot probleem zag zij er niet echt in. Waar ze wel voor moesten oppassen waren allemaal gemene Swiebers die in alle hoeken van de straten zaten, maar zelf had ze er het grootste vertrouwen in dat dat allemaal wel goed zou gaan komen. Enthousiast liep ze dan ook voor Dora uit om even een gat in de lucht te springen. Als ze nu toch al Dora kleding aanhadden, moesten ze zich natuurlijk ook zo gaan gedragen. "Hé, kom je nog?" vroeg ze dan ook om zich al springend om te draaien. Wat was zijn probleem nou zo ineens? Had ze het alweer weten te verpesten met haar acties? Oh nee toch... Ze had het toch niet alweer geflikt om iemand de stuipen op het lijf te jagen? Nadat ze de vraag had gesteld kreeg de jongen een nogal enge glimlach op zijn gezicht, om vervolgens tegen haar te zeggen dat ze konden gaan. Ze besloot het maar hierbij te laten om voorop te lopen, want Boots nam immers altijd de leiding. Dat was een van de redenen waarom ze het aapje goed kon cosplayen, dus niet alleen haar lengte had ermee te maken. Met een glimlach keek ze om zich heen, opzoek zijn naar iemand waaraan ze kon vragen waar de kermis was. Boots napraten kon ze nou net weer niet, wat overigens best jammer was, maar misschien was dat wel teveel van het goede. Net toen ze gedacht had de geschikte persoon te hebben gevonden, zag ze hoe Dora al op iemand afstapte. Gelijk hield ze halt met lopen om zich om te draaien naar beide. Dora besloot te beginnen met het woordje 'knul', waarna een hele uitleg volgde dat ze de kermis zochten. De knul draaide zich om, maar het bleek niet echt een knulletje te zijn. Het was een oudere man die zo te zien niet echt blij was dat Dora hem zo had genoemd. Kwaad haalde de man dan ook naar Dora uit om vervolgens te zeggen dat ze lekker zelf mochten uitzoeken waar de kermis was. Tsk. "Bedankt voor niks," snoof ze kwaad om vervolgens naar Dora te kijken. "Chill dude." sprak ze om even kort te glimlachen. ''We vinden de kermis heust wel hoor! We hebben alleen de verkeerde persoon uitgekozen om het aan te vragen, dus verder zoeken is echt geen probleem." Ze zal hoe dan ook vanavond de kermis vinden, al was het met of zonder hulp van Dora. "Dat jochie kunnen we anders ook wel vragen?" stelde ze voor om te wijzen naar nu wel een échte knul.

On a date with dora the explorer

Dat ging niet al te best: hij zag een pedo-achtig oude man aan voor een kind. Het moest niet gekker worden. Angstig voor een zoveelste uitval liep hij dichter Taiga. Oké, zij mocht het ditmaal dan proberen, voordat er een scala aan oude mannen woest naar hem riep. Dat was eigenlijk een zeer verontrustende gedachte. Zeker als hij nou Dora voorstelde. Hij bedoelde maar, in de cartoon zaten geen horde gerimpelde mannetjes haar uit te schelden. Dan was het niet meer kind vriendelijk en hij kon er eenmaal niet goed mee omgaan. Hij was er nogal overvallen door en flink beschaamd. Deze blind date begon wel heel goed met een dergelijk blunder. Nou, op naar de volgende! Die niet gelijk erna kwam? Hé, wat? Taiga snauwde namelijk gelijk de kerel af. S-Sinds wanneer overkwam hem dat een vriend het voor hem op nam? Geheel vrijwillig en niet als een één april grap? Beduusd staarde hij haar aan die enkel wilde dat hij wat zou kalmeren. E-Ehm, hij was compleet sprakeloos. Eerst dat voor hem opnemen en nou die glimlach die op haar gezicht verschenen was? Hij las zoiets in manga’s en hoorde dat van anderen. Een tel lang trok hij onbewust toch zijn mondhoeken omhoog in een bijna volmaakte glimlach. “B-Bedankt,” sprak hij zachtjes.

Een reeks van kalmerende woorden volgden, totdat ze energiek naar een écht kind wees. Hem om de weg gaan vragen? “E-Eh.. kan ja, d-dan.. p-poging t-twee,” Ugh, dit was écht een kind; rimpelvrij gezicht, grote ogen en kinderlijke kleding aan. Een jochie van rond de zeven jaar met nog een onschuldige blik in zijn bruine ogen. Op zijn hoede benaderde hij hem en maakte kort oogcontact. “H-Hey, w-weet jij waar de k-kermi-“ Het ging garant mis. De jongen had enkel oog voor zijn rugtas en gilde iets uit wat als de fangirl gil klonk van een Dora fan. De jongen sprong op en net toen Otis opzij stapte greep deze zijn rugtas vast en rende er vrolijk mee weg. “K-Kom op,” verzuchtte Otis, “E-Eerst een pedo e-en nu een Swieber,” Hun publiek werd telkens brutaler en illegaler. Fijn, het eerste woord wat ze zouden leren in het Engels was ‘Police’.

Gesponsorde inhoud

» First date [blind date] Shanon Saga
» Love me {Blind date}
» BLIND Date || &Alana Bouvier
» [blind date] And I sure would like some sweet company
» [ Blind Date ] Shine bright