Wolf in sheeps clothing +Soul

Als het goed was, zou in de buurt van deze stad wel iets van een overblijfsel van een meteoriet misschien, of iets anders dat van waarde kon zijn en de scientists zo nodig konden onderzoeken. Zoals gewoonlijk liep Deimos weer naast zijn zijde, ten eerste omdat de hond dat ondertussen altijd deed, en ten tweede zodat het beest ook misschien nog wat kon zoeken erbij. Echter was hij nu nog in het stadje, dus heel erg veel ervan verwachten deed de groenharige in welk geval niet. Of deze hele ´zoektocht´ iets nuttigs zou opleveren was zelfs een tweede, maar dat was nog wel aanzien. Terwijl hij rustig in de richting van de Meteor Falls liep, wat hem wel de meest logische plek leek namelijk waar dit soort dingen te vinden zouden zijn, scanden zijn ogen de omgeving af. Misschien dat er nog iets anders namelijk zou zijn dat hem namelijk wel de aandacht zou aantrekken, maar dat leek er in de eerste instantie maar weinig op. Ergens was dat vrij teleurstellend, maar veel anders had hij er ook niet van hoeven te verwachten nee. Ach ja, dit was gewoon te verwachten. Hij had ondertussen zijn handen in zijn zakken gestopt en liep op rustig niveau verder, er weinig haast mee hebbend, dus of het hem heel veel uitmaakte hoe snel hij er kwam? Nah, absoluut niet. Een klein zuchtje ontsnapte zijn mond, dit ging al meteen goed zeg, niet. Gezien zijn geduld ook er dus niet was voor dit soort kleine dingen, leuk.

Soul grinnikte toen hij de vrouw onder hem woest hoorde krijsen. Het was kinderachtig, maar het bleef leuk om te doen. Wat hij dan deed? Soms liepen er vrouwen onder hem waarvan je van een afstand al kon zien dat ze dachten dat ze het waren. Dat hield in: jurkje tot net onder de kont, zonnebril op en perfecte nagels. Oftewel het soort type waar Soul echt een hekel aan had. Dan tikte hij Salamence aan en ging de Pokémon expres lager vliegen. Op een gegeven moment vloog de Pokémon dan net zo laag zodat het jurkje genadeloos omhoog waaide. Soul keek niet eens naar het resultaat dat zich eronder verschool, had enkel lol met het feit dat ze zo kwaad werden. Ja, het werd dringend tijd dat hij zich nog eens over wat Quests ging buigen, want dit ging nergens meer heen. Hij was de laatste tijd dan ook erg gefrustreerd vanwege de Seedot waarmee zijn moeder samen was en dan wilde hij zijn frustratie wel eens op een belachelijke manier uiten. Hij had bij deze echter aan zichzelf beloofd dat hij zich vanaf nu niet meer naar dat achterlijke niveau ging verlagen. Salamence leek het daar niet mee eens te zijn, want hij hoorde de Pokémon nog altijd grommen. Op de één of andere manier wist Soul wel dat het van plezier was en hij gaf de Pokémon een klopje op zijn hals. ‘Ik denk dat we hier wel kunnen landen, Salamence,’ sprak hij. Met een brul dook de Pokémon naar beneden, sloeg daarbij net niet met zijn staart tegen een in de lucht vliegende Wingull en landde op de grond. Wat zowel Salamence als Soul op het eerste zicht niet in de gaten hadden was dat het hier zo zanderig was dat de landing er voor had gezorgd dat er heel wat zand in de lucht gevlogen was. Dankzij de wind was die mee gedreven en tegen een paar dingen in de buurt gebotst. ‘Sorry,’ sprak Soul toen hij dit in de gaten keek en hij stak zijn hand op naar de boos kijkende mensen. Hij sprong van de rug van zijn Salamence en keek recht naar een groenharige jongen. Nog iemand die hij had geraakt? Waarschijnlijk wel.

Hij lette maar weinig op zijn omgeving, enkel natuurlijk of hij niet tegen dingen - of mensen - ging opbotsen. Bij het horen van wat boze geluiden, welke vanaf de stad kwamen, fronste hij lichtjes. Voor zover hij wist had de jongen voor de verandering niets gedaan, dus het zou wel iemand anders moeten zijn, of een Pokémon, dat kon natuurlijk ook nog altijd. Al zou het hem normaal niets minder kunnen iitmaken wat er aan de gang was, was hij door de verveling toch wel wat nieuwsgierig geworden en kon de drang dus ook niet weerstaan om toch maar even te kijken. Eenmaal daarheen te zijn gegaan, was het eerste wat hem was opgevallen een Salamence, wow. Het enorme ding ging niet veel verderop landen, waarna de trainer van het beest op de grond sprong en Nathan recht in de ogen aankeek, waarop hij lichtjes fronste. "Ooit gehoord van afstand houden?" nu pas, bij nader inzien, herkende hij de jongen. Was dit niet die dude van wie hij een tijd geleden met Manolo een styler had gestolen? Ja, het leek er toch wel op. Er waren vast wel meer mensen die er wel wat op mochten lijken, maar hier was hij zeker van. Al lette hij er weinig op, was het hem wel zeker opgevallen dat Deimos flink begon te grommen naar de Salamence van de ander, niet dat hij er nou eigenlijk wat aan deed. Dat beest gromde vrijwel altijd, dus hij was er al klaar mee om het te blijven zeggen.

Soul knipperde een paar keer met zijn ogen. Wacht eens even… wacht eens even… Hij kraakte zijn hersenen. Hij herkende deze jongen, maar waar van? Zijn geheugen liet hem op sommige momenten in de steek en dit was er één van. En toen besefte hij het zich opeens. De jongen die zijn Styler had gestolen met nog een andere kerel. De jongen die hij had moeten redden samen met een blondine omdat ze beiden dronken waren. Die keer dat hij de Tauros had moeten kalmeren samen met een blond joch waar hij het liefste nooit meer mee wilde samen werken. Hij kende deze kerel, maar kende deze kerel hem ook? Soul had nog wel een appeltje te schillen met deze jongen, maar het probleem was dat zijn Houndoom er vrij sterk uit zag en van een hoger niveau leek te zijn dan zijn eigen Pokémon. Hij had zelf ook een Houndoom, maar hij wist niet of het er veel aan ging helpen. ‘Daar zeg je me iets,’ zei hij sarcastisch. ‘De vorige keer dat ik jou zag was je namelijk niet zo vies van me om afstand te houden. Weet je nog?’ Hij keek de jongen pisnijdig aan. ‘Jullie hebben geluk gehad dat ik een nieuwe Styler kreeg en dat ze mijn leugentje geloofden. Je maakt je bij de Ranger Base namelijk niet zo populair als je zegt dat hij gestolen is door twee sukkels.’ Soul haalde een hand door zijn haar. ‘En dan natuurlijk nog die keer dat ik en die blondie jullie hadden moeten redden van twee wilde Taurossen. Of ben je dat ook alweer vergeten?’ Hij haalde sarcastisch zijn wenkbrauwen op terwijl hij wachtte op een antwoord. Salamence was inmiddels uitdagend met zijn staart aan het zwieren en gromde terug naar de Pokémon terwijl hij zich groot maakte. Nee, het niveauverschil leek hem niet veel te schelen en het feit dat zijn trainer de trainer van de Houndoom niet moest maakte het hem makkelijker om kwaad te zijn op de Houndoom.

Het leek eventjes te duren voordat er een antwoord kwam, maar toen deze kwam, was de ander pisnijdig. Oh? Het leek erop dat hij was herkend door de ander. Er werd nijdig vervolgd dat hij de ander zag hij daar gene probleem mee leek te hebben. Een wat zelfvoldane uitdrukkig gleed op zijn gezicht. "Oh, dat weet ik nog wel ja. Hoe gemakkelijk het was om dat ding van je te pakken." echt waar, hun werden zo nog eens best friends forever nummer een -kuch. "En wat amders als het niet was gelukt hm? Wat had je dan gedaan." kwam er uitdagend van de groenharige. Oh well, dit was in welk geval leuker dan saai zoeken voor dingen die er misschien wel niet eens waren. Wel fornste hij even bij hetvolgende dat er werd gezegd, damnit, moest het echt dat zijn, die ene avond waar hij nog maar zeker de helft van wist? Blijkbaar wel. "Ah, dat. Ja, natuurlijk weet ik dat nog." loog hij zonder enige twijfel, laat hem het er maar even op houden dat hij warshcijnlijk wel nog het belangrijkste daarvan wist, de waren twee Taurossen de bar ingestor,d waar hij zat met Cecille te drinken, toen waren er twee rangers gekomen die de beesten hadden gekalmeerd. Yeah, dat was het. De hondachtige leek er totaal niet van onder de indruk te zijn dat de Salamence teurg gromde en zich groot maakte, het liet de Dark Pokémon echter harder te laten grommen. Wat zeiden ze ook alweer? Blaffende honden bijten niet? Nou, deze blafte niet, maar beet wel heel hard.

Het was al erg genoeg dat hij de laatste tijd steeds meer en meer last begon te hebben met het verwerken van de dood van zijn kleine zusje en dan kreeg hij dit er ook nog eens bij. Hij had al wel een vermoeden waar de groenharige zijn ideeën van haalde om zijn Styler te gaan stelen. Dit was namelijk iemand van Team Rocket, dat kon niet anders. Het was voor hem niet het probleem dat ze zijn Styler toen hadden gestolen – hij had immers toch een nieuwe gauw daarna gekregen – maar hij vond het eerder een probleem dat ze, zoals de groenharige zo vriendelijk was om aan te geven, hem zo snel beet hadden gekregen. Hopelijk had hij iemand verwond toen ze uit zijn zicht waren verdwenen en hij Houndoom de opdracht had gegeven om nog wat vuur hun te laten achtervolgen. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en trok zijn wenkbrauwen op. ‘Dat klinkt niet overtuigend,’ zei hij grijnzend. ‘Het klinkt eerder alsof je de helft al vergeten bent.’ Het enige positieve aan die dag was dat hij weer een Quest had voltooid en dat dat hem uiteindelijk op weg ging helpen om Ranger te worden. En dan niet Ranger, maar echt de rang Ranger. Hij keek er al naar uit. Hij wist dat hij in de buurt zat. ‘Maar dan neem ik aan dat je naam ook niet August is, wel dan?’ vroeg hij sarcastisch aan de jongen. ‘Ik vond de naam eigenlijk al te net voor je klinken.’ En ja, dat mocht opgevat worden als een belediging. Salamence gromde naast hem terug naar de Houndoom, zich duidelijk niet interesserend in het feit dat hij meerdere niveaus onder de Pokémon zat.

Er werd niets op gezegd dat hij zojuist het had ingewreven over dat het hem zo gemakkelijk was geluk om het ding te stelen van de blonde. Wel klonk het nog dat zijn ´zekerheid´ over die avond niet overtuigend klonk, met dat hij het eerder vast voor de helft was vergeten. Desondanks dat hij niets liet merken aan zijn gezichtsuitdrukking was hij wel wat lichtelijk verbaast dat het toch zo makkelijk was doorzien. Maar he, het was wat te verwachten, gezien de groenharige toen stomdronken was. Natuurlijk was hij wel wat dingen vergeten van toen. "Nee, dat ben ik dus niet." klonk hij simpel, zijn ogen rollend. Gingen ze dan echt hierover argumenteren? Hopen van niet, want het was echt zo een kinderachtig iets om voor dat te doen. Er klonk vervolgens door de ander dat Soul - want ja, hij had de naam wel kunnen onthouden bij wonder- dus aan kan nemen dat zijn naam niet August was, zo, dat mocht wel even duren zeg. "Dat duurde lang genoeg om te beseffen, en mooi, ik vond het al niet bij mij passen." klonk hij droog, ook meteen als terugkaatsing van de ´belediging´ die het had moeten zijn, maar geloof hem, dat was de groenharige daardoor echt niet..

Soul trok met zijn wenkbrauwen en wilde een antwoord geven op de ontkenning van de groenharige jongen, maar besloot om dat niet te doen. Het zou kinderachtig zijn als ze hier een argument over zouden beginnen en bovendien had Soul niet eens zin om zijn energie daar in te steken. Hij had eigenlijk de laatste tijd geen zin om zijn energie ook maar in iets te steken, maar hij moest zeggen dat dit wel voor de nodige entertainment zorgde. Toen hij om zich heen keek zag hij dat de meeste mensen al wel weg waren gegaan, maar dat sommigen nog altijd boos naar hem aan het kijken waren. Hoe lang duurde het voordat één persoon niet meer beledigd was? Soul rolde als antwoord opvallend met zijn ogen. Hopelijk moest hij hier nooit een Quest gaan doen, want dan had hij de mensen bij deze al beledigd en was het ‘harmonieuze’ al weg. Hij kotste dat woordje de laatste tijd echt uit. Deze keer rolde Soul echter met zijn ogen op wat de jongen zei en sloeg zijn armen over elkaar heen. ‘En wie ben je dan wel?’ vroeg hij zuchtend. Het klonk eerder alsof hij zijn tijd verdeed dan dat hij echt oprecht geïnteresseerd klonk. ‘En waarom moesten jullie mijn Styler zo nodig hebben? Ik neem aan dat het niet was omdat jullie nu zo graag Rangers wilden worden, hè?’ Hij rolde nogmaals met zijn ogen om zijn ongenoegen te laten blijken en liet toen maar wat tijd over voor de groenharige om zijn vragen te beantwoorden.

Het viel hem op dat het andere persoon echt enorm veel met diens ogen rolde, misschien dat het ooit zou gebeuren dat diens ogen uit diens oogkassen rolden omdat het zo vaak gebeurde. Ha, hij zou dat zich nog wel eens willen zien. Ergens disturbing, maar vooral grappig. Er werd ook nog echt gevraagd door de ander wat dan zijn echte naam was, waarop de groenharige een kort lachje uitte ”En ik zou dat vertellen omdat?” hij had geen enkele redenen om dat te vertellen, dus mooi niet dat hij dat dan ook zou doen hoor. Er klonk ook nog de vraag waarom hun diens styler zo nodig hadden, met nog dat het waarschijnlijk niet zo was dat hun graag rangers wouden worden. "Nou, dat heb je in welk geval goed. Maar als je het zo nodig moet weten; voor onderzoek." meer zou hij er niet over prijsgeven, want waarom zou hij? Sinds hij nog had gecheckt had hij geen reden om informatie weg te spelen aan andere mensen, vooral geen rangers.

Het was ongelooflijk dat Soul eerst zo gefrustreerd was geraakt op de groenharige, maar nu als het ware een normale conversatie kon hebben zonder dat hij al te veel dingen naar het hoofd smeet naar de gozer. Natuurlijk wilde hij dat wel – want dat was immers wat de kerel verdiende na alle ellende die hij Soul had bezorgd – maar Soul had even geen zin om energie te steken in de kerel. Hij was uiteraard geïrriteerd door het feit dat de man zijn naam niet zei, maar had geen zin om er verder op aan te dringen. ‘Wat jij wilt,’ was dan ook de reactie van Soul waarna hij zijn schouders ophaalde. Het was voor hem geen must om de naam van de jongen te weten te komen. Hij ging namelijk toch proberen om de groenharige zo veel mogelijk te omzeilen. Het was hem opgevallen dat er een Pokémon naast hem liep en Soul durfde te wedden dat het van een hoog niveau was. Ook durfde hij te wedden dat deze gast iemand was van die criminele organisatie die Lumiose City zo domineerde en het zou hem ook niet verbazen als de kerel een hoge rang had. Niet dat hij er zo slim uitzag of zo, maar hij straalde één of ander gezag uit. Maar goed, hoge rang of niet, van zijn Styler bleef je af en de volgende keer dat het gebeurde zou Soul zich wél goed kunnen verdedigen. ‘Moet een prachtig onderzoek zijn,’ zei Soul sarcastisch. ‘Ook zeer zielig dat jullie geen ander slachtoffer uitgekozen hadden. Ik was op dat moment namelijk nog maar Student Ranger. Durfden jullie het niet aan om een hogere rang aan te pakken?’ Zijn stem klonk lichtelijk uitdagend en een triomfantelijke grimas kwam om zijn lippen te staan.

Net zoals de groenharige er geen zin in had om zijn naam te vertellen, leek de ander er ook niet zo geneigd op te zijn om naar deze te blijven vragen. Scheelde weer voor hem ook nog om er nog verder over te gaan praten. Nadat hij had gesproken dat het ding voor onderzoek was, werd er sarcastisch gezegd dat het een prachtig onderzoek was. Je kon het ook overdrijven hoor. Er klonk ook nog dat het ´zeer zeilig´ was van hen dat ze geen ander slachtoffer hadden gekozen, gezien de ander toen nog een Student Ranger was. Echt waar, die rangen zeiden hem weinig, maar hij nam maar aan van diens woorden dat dit een van de laagste rangen was. "Oh, natuurlijk wel. Al was jij toch zeker het persoon die juist naar ons toekwam en het een stuk makkelijker maakte." Dat was een van de dingen die hij snel had bedacht nog van toen. Trouwens, liet hem denken, dat gehele gebeuren was toch wel zeker een half jaar geleden, dat iemand echt zo vreselijk lang ergens mee kan blijven zitten zeg. Naja, hij vond het wel mooi om eerlijk te zijn. Om gewoon de ander er wat mee te pesten, gezien de ander toch hetzelfde wou doen bij Nathan. Wat een stelletje pubers leken het zeg, beiden elkaar zo uitdagen of wat dan ook tot er uiteindelijk weinig meer nog overbleef ervan.

Oké, hij wist dat het kinderachtig was en dat het ver afstamde van het gewoonlijke gedrag dat hij vertoonde, maar hij kon in dit geval niet anders. De groenharige jongen – wiens naam hij nu nog altijd niet wist en wat hem ook zeer weinig kon boeien, maar wat de aanspreking misschien wel wat makkelijker had gemaakt als hij er zo over nadacht – was hem vreselijk hard aan het uitdagen en Soul had zich de laatste dagen zo belabberd gevoeld dat het hem nu echt eens wat leek om zo kinderachtig terug te doen. Hij wist dat hij een Ranger was en dat van hem werd verwacht dat hij ten alle tijden professioneel bleef naar anderen toe, maar de groenharige was ook kinderachtig bezig. En hij wist zeker dat de groenharige een redelijk hoge rang moest bezitten. Dus was het niet zo erg als ze beiden kinderachtig naar elkaar deden. Soul schatte in of hij het met een vuist op vuistgevecht misschien kon winnen. De groenharige zag er robuust uit, maar dat wilde niet per se iets zeggen. Een paar goede vechttechnieken zouden al veel kunnen schelen. Hij had er een paar geleerd van een vechtsport die hij een paar jaar geleden had beoefend, maar je moest hem niet vragen naar de specifieke bewegingen want die wist hij niet eens meer. ‘Ik had een slecht voorgevoel over jullie en daarom was ik naar jullie toegekomen,’ zei Soul schouderophalend omdat dat letterlijk het enige was wat hij zich kon herinneren van de reden waarom hij naar de jongen was gegaan. ‘Uiteindelijk bleek mijn voorgevoel juist te zijn, maar wie gaat er tegenwoordig nog op een voorgevoel af? We zijn toch allemaal te goedgelovig,’ zei hij schamper.

Hij had geen idee wat er op het moment in het hoofd van de ander omging en hij wou het niet echt eens gaan weten ook. Simpel genoeg omdat het hem niet minder kon gaan uitmaken over dit soort kleine dingen. Er kwam wel een korte ´uitleg´, voor zover het een uitleg dan te noemen was, waarom de blonde toen op de twee was afgestapt. er werd vervolgd door de gast dat diens voorgevoel juist bleek te zijn, met nog wie er tegenwoordig op diens voorgevoel afging, omdat ze maar naïef waren. Hierop grinnikte hij lichtjes. Al wou hij het niet zo snel toegeven, had de ander daar wel een punt. "Al zijn er nog wel genoeg mensen die wel op dat gevoel afgaat." sprak hij enkel, met een klein grijnsje op zijn gezicht. Niet dat hij nou even zo snel mensen kon gaan opnoemen, maar er waren echt wel meer dan genoeg mensen die niet zo goedgelovig was. Ergens vond de jongen het ook totaal niet erg dat sommige mensen zo goedgelovig waren, het kon hem namelijk gewoon goed in zijn voordeel komen.

Zoals eerder merkte Soul nu ook weer dat de groenharige geen persoon was die veel zei of veel moeite deed om het gesprek te onderhouden. Soul was dan ook niet het soort persoon die dat wel deed en daarom kon het wel eens zijn dat er weinig gezegd ging worden in dit gesprek. Natuurlijk kon hij ook gewoon weggaan, maar hij had zo het gevoel dat de groenharige hem dan toch weer ging tegenhouden. Tegenwoordig was het voor hem namelijk nergens meer mogelijk dat hij een vervelende conversatie kon ontlopen. Hij had nu echter zijn zegje gedaan en de groenharige wist hoe hij zich voelde, dus dan kon hij in principe toch wel gewoon weggaan? Een antwoord werd op die vraag gegeven toen de jongen iets zei. Soul haalde kort zijn schouders op. Het boeide hem niet of de jongen personen kende die dat wel deden. Hij was iemand die het kennelijk niet deed, anders had hij de groenharige en de zwartharige wel aangezien voor wat ze waren. Dan had hij misschien ook Fevers dood kunnen voorkomen, hoewel dat een totaal niet te begrijpen conclusie was omdat hij echt geen idee had dat de man van de fokkerij nog steeds achter zijn vader had gezeten op dat moment. En hij had ook geen slecht voorgevoel gehad, behalve natuurlijk toen het al te laat was. ‘Dat kan, het boeit me niet zo veel,’ zei hij schouderophalend. ‘Heel dit gesprek boeit me niet zo veel. Dus als je het niet erg vindt ga ik nu weg.’ En doodleuk maakte de blonde jongen al aanstalten om te vertrekken terwijl hij Salamence wenkte.