Cave adventure [+Cecille]

A friend is what the heart needs all the time.

Sora liep met zijn Riolu over de loopplank naar het vaste land waar een veerpond net was aangemeerd. Dewford Town was een klein eilandje waar de jongen veel over had gehoord, er was hier een Gym maar dit was niet de eerste Gym. Het was nu ook niet zo heel erg belangrijk dat was namelijk voor later. Sora liep dan ook met twinkelende ogen van de aanleg plaats af terwijl hij vol bewondering om zich heen keek. Het eindelijk was erg klein waarschijnlijk omdat er zo weinig huizen stonden maar het kon ook komen omdat hij gewend was dat zijn thuisstad redelijk groot en druk was. Het eerste wat de tienjarige knul opviel was dat er even verderop een grot te zien was. Sora begon breed te grijnzen en tikte Akio aan die vragend opkeek.. echter duurde dit niet lang voor de Riolu iets anders opmerkte nabij de bosjes. De Riolu kneep zijn ogen samen tot spleetjes voor hij een vogel uit de bosje zag komen lopen met de eierschillen nog op zijn hoofdje. “Hé wat is dat voor een Pokémon?” vroeg Sora aan de Riolu maar deze wist er nog minder van als de jongen. Nog voordat hij zijn Pokédex tevoorschijn kon halen schoten er nog twee andere Pokémon de bosjes uit, waar de vreemde Pokémon achter aanrende, duidelijk niet geheel vrolijk om de twee wezens te zien. Sora wisselde even een blik uit met Akio die er duidelijk niet helemaal had begrepen wat er zojuist net gebeurt was. “Wel, als het twee tegen een is kunnen we hem beter helpen, niet waar?” vroeg de jongen aan Akio die knikte en de jongen begon te volgen die al richting de grot liep. De jongen zag nog net dat de vogel de grot inrende waarna Sora zijn pas versnelde. “Hé wacht!” riep hij maar het mocht niet baten de Pokémon hoorde hem niet.


De jongen en zijn Riolu rende de grot binnen waar het nog donker was ook waardoor ze vrijwel niks
konden zien, dus pakte hij zijn zaklantaarn erbij. Sora vroeg zich wat er vooraf was gegaan maar kon er verder geen touw aan vastknopen. Ze liep een pad op dat een verhoging leek te hebben waardoor Sora bijna struikelde maar hoorde even verderop een pijnkreetje, bezorgd ging hij de Riolu voor die aarzelend bleef staan, het gevoel hebbend dat er iets mis was met deze helling. Sora scheen de zaklantaarn door de omgeving voor hij inderdaad de Pokémon van eerder zag liggen met flinke verwondingen aan zijn kleine lichaampje. Nu pas zag de jongen dat het ging om een Rufflet, een wel erg jonge Rufflet, aangezien de donsveertjes voelbaar waren op zijn kopje. Sora tilde het wezentje van de grond en drukte de jonge vogel tegen zich aan voor hij opstond leek de Rufflet zich weer te herpakken en stribbelde tegen in zijn armen. “Rustig maar,” zei Sora zachtjes tegen de Pokémon in een poging hem rustig te krijgen. Opdat moment voegde Akio zich bij hem en trok aan zijn shirt waardoor de jongen vragend omlaag keek. “Riuuuh, Luuuh, ” probeerde hij uit te leggen en wees naar de plek waar de jongen met de Rufflet in zijn handen stond. Opdat moment weerklonk er een luid gekraak waardoor Sora geschrokken omkeek en zag dat het stuk steen waar hij op stond langzaam begon af te brokkelen, maar nog voordat Akio de jongen naar zich toe kon trekken vielen hij en Rufflet van de helling en vielen als bakstenen naar beneden.

“RIUUUUH!” schreeuwde Akio geschrokken maar kon inmiddels ook niet meer zien of de jongen ongedeerd was of waar hij was. Oh shit nee, nee, nee. De Riolu begon nerveus op zijn plek te ijsberen voor hij besefte wat Sora hem had geleerd. Als er problemen waren dan kon hij altijd terecht in een Pokémon Center.. het gebouw met de rode dak. Akio beet even op zijn onderlip maar besloot toen om naar de uitgang van de grot te rennen en terug naar het dorp te gaan om hulp te zoeken. De blauwe Pokémon had de plek in zich opgenomen net dus hij wist precies waar hij moest zijn. Nog voordat hij besefte dat hij in beweging kwam was hij de grot al weer bijna uit en rende als een gek terug naar het dorp zonder te kijken waar hij liep. In de verte zag hij het rode dak boven de bomen uitsteken waardoor hij sneller begon te lopen en het gebouw inrende, regelrecht naar de balie waar de zuster verbaasd opkeek. Akio keek haar aan voor hij naar de deur was, eigenlijk bedoelde hij de grot, maar de vrouw leek hem niet te begrijpen. “Riuuh! Riuuh!” sprak hij paniekerig, niet wetend of Sora in orde was. De tranen sprongen bij hem in de ooghoeken toen hij dacht aan wat zijn trainer had kunnen overkomen.. nu was Sora niet iemand die zich zomaar liet tegenhouden maar wat als hij zijn been had gebroken? Hij kon geen kant op. De zuster hurkte naast hem neer, nog steeds niet begrijpend waarom de Riolu in paniek was en waarschijnlijk ging dit nog langduren ook.

A friend is what the heart needs all the time.

Sora opende langzaam zijn ogen toen hij merkte dat hij niet meer viel en keek even om zich heen. Het brokstuk waar hij een minuten geleden nog op had gestaan lag in duizenden stukjes op de stenen vloer. De Rufflet die hij in zijn armen had gehad stond naast hem, trillend van angst en waarschijnlijk ook door de pijn. “Ben je in orde?” vroeg hij aan de vogel die met zijn kop knikte. phew, oké nu dat was gebeurt restte er nog een ding; opstaan. Sora duwde zichzelf van de grond maar merkte al meteen dat er iets niet goed was met zijn knie, er ging een scherpe pijn doorheen en het eerste dat hij dan ook deed was naar zijn knie kijken zodra hij van zijn buik was gerold. Doordat het donker was kon hij niet zo goed zien of de plek op zijn knie bloed was of niet maar de pijn die erdoorheen ging zei al genoeg. Hij had daar een flinke schraafwond op zitten. Rufflet keek hem bezorgd aan maar Sora wuifde het weg, hij wilde weten waar zijn Riolu was. De jongen ging recht staan maar knalde met een klap tegen een rotswand aan omdat zijn been geen dienst wilde verlenen. Sora greep een uitsteeksel vast om zijn evenwicht te bewaren. “HELP! AKIO! IK ZIT HIER!” schreeuwde Sora in een poging om de aandacht van zijn Riolu te krijgen maar deze gaf geen antwoord. Rufflet probeerde een stukje op te vliegen om op zijn schouder te gaan zitten maar dat lukte hem nog niet zo goed dus viel hij weer op de grond. “Spaar jij je krachten maar kleintje,” mompelde hij tegen Rufflet terwijl hij een grimas trok en niet aan de pijn in zijn knie probeerde te denken.


Akio had meteen al kunnen weten dat zijn uitleg niet begrepen kon worden, mensen spraken zijn taal niet en Sora was misschien wel de enige die hem kon begrijpen. De Riolu nam het deze vrouw ook niet kwalijk maar was wel een beetje bang voor de gevolgen die hier aan vastzaten. Akio haalde even een keer diep adem om zichzelf te herpakken voor hij in de ogen keek van een Tyrogue. Deze begroette hem vriendelijk en hij was op zijn zachtst gezegd erg opgelucht dat er een Pokémon bij was gekomen. Toen deze vroeg wat er gebeurd was was hij ook niet langer van plan om te wachten met zijn uitleg. [i]”Mijn trainer is van een afgebrokkelde rots gevallen in Granite Cave.. hij is misschien wel gewond,” legde hij in het kort uit aan de Tyrogue. Akio keek even naar de grond voor hij een blik wierp op blondine die bij Tyrogue hoorde.. ergens kwam hij hen bekend voor maar van wat? Akio schudde met zijn hoofd waarna hij op zichzelf wees. “Ik ben trouwens Akio,” voegde hij er aan toe, niet het er veel aan toevoegde maar dat zou het wat gemakkelijker maken.

A friend is what the heart needs all the time.

Sora die zich nog steeds overeind hield aan een uithangsel voelde dat zijn Pichu zich verplaatste naar zijn schouder. De jongen keek even vragend naar het gele wezentje die vragend naar Rufflet keek. “Pi?” vroeg hij aan de jongen en wees met zijn pootje naar de vogel die onderuitgezakt tegen de rotswand aan was gaan zitten. “Dat is een lang verhaal,” sprak Sora tegen de Pichu die knikte en vervolgens langs zijn lichaam naar beneden klom. Taichi sprong het laatste stukje naast de Rufflet neer die opkeek en verrast leek te zijn door het plotselinge bezoek van de kleine Pichu. “Pi!” begroette hij de vogel vrolijk die aarzelend zijn vleugel omhoog stak. Het was opdat moment dat Sora door zijn knieën zakte en zijn hand om zijn gewonde knie heen legde. De stekende pijn die er heen ging was door het leunen bijna niet te verdragen. Taichi keek bezorgd naar de jongen die zijn hand er strak omheen had gewikkeld en een pijnlijke gezichtsuitdrukking op zijn gezicht gestaan. Rufflet keek hem verontschuldigend aan wat Sora niet opmerkte doordat hij zijn ogen had gesloten. Waar was Akio als je hem nodig had?


Akio keek toe hoe de Tyrogue zijn verhaal bevestigde bij de blondine die het vervolgens weer vertelde aan de zuster, waardoor hij een opgeluchte zucht slaakte. Er ging eindelijk iets gebeuren wat de Riolu sowieso al een hele opluchting ervoer. Sora lag daar maar en had misschien toch echt een dokter, hij wist niet precies hoe diep hij gevallen was maar de klap op de vloer kon zoveel schade aanrichten. Akio keek toe hoe de blondine voor hem neerhurkte waardoor de Riolu besefte dat het handig was zijn naam te laten weten. “Kun je me erheen brengen? We gaan je trainer eruit halen, dat beloof ik je,” sprak het meisje waarop Akio zelfverzekerd knikte maar toch eerst zijn naamplaatje van zijn nek haalde en deze aan de blondine wilde geven. Daar stond zijn naam op zodat het meisje wist hoe de Riolu heette. Vervolgens liep hij naar de uitgang toe waar hij geduldig op de twee wachtte. Hij maakte zich zorgen om Sora en kwam mede doordat de jongen daar alleen was.

A friend is what the heart needs all the time.

Sora luisterde met een glimlach rond zijn lippen naar het gesprek tussen Taichi en de Rufflet. Hij kon niet verstaan wat er gezegd tussen de Pokémon maar het was wel schattig om te zien hoe de Pichu contact legde, iets dat de jongen niet had verwacht van het gele muisje. “..jongens,” begon hij in een poging de aandacht van de twee Pokémon te trekken. Taichi keek vrijwel direct op naar zijn trainer. “Pi?” gaf hij als antwoord waarna Sora zich moeizaam overeind hees en met zijn rug tegen wand ging staan om zijn evenwicht te bewaren. In eerste instantie wilde hij zijn knie niet forceren maar als het zo was dat Akio hier ergens was, en ook naar beneden was gevallen wilde hij dat niet op zijn geweten hebben dat hij ook gewond was. Hier in de grot helemaal n zijn eentje.. dus eigenlijk had hij niet echt een keus om een weg naar boven te zoeken. Er gingen nu iets minder pijnscheuten door zijn knie heen dan eerst dus dit moest wel lukken. “ Ten eerste moeten we hier uit dit gat zien te komen,” zei Sora uiteindelijk terwijl hij voorzichtig een stukje van de wand liep en naar boven probeerde te kijken. Het was echter te donker om te kunnen zien waar hij zich precies bevond dus dat was niet zo heel erg handig. Hij had dat nog niet gedacht of opeens sprongen de Pokéballen van Ronin en Kari open, uit zichzelf. De Houndour en Eevee keken hem beide aan voordat Ronin een grommend geluid maakte en vervolgens naar hem toeliep. Sora wist niet helemaal precies wat de Houndour van hem wilde toen hij zijn rug naar hem toegekeerd kreeg.. en bleef er dan ook met gefronste wenkbrauwen naar staren.

Nog voordat er een opmerking gemaakt kon worden spitste Kari haar oren en wierp ze alert haar donkere ogen naar boven. Ze hoorde een hoop geluid vanuit het andere gedeelte van de grot komen waarna ze opmerkte dat even verderop een soort trap omhoog liep. Op haar gemak liep ze daarnaar toe terwijl ze het inspecteerde en concludeerde dat Sora hier niet op kon klimmen, het liep schuin naar beneden en in zijn toestand kon de jongen hier niet uitkomen. Ze was niet helemaal op haar achterhoofd gevallen namelijk. De Eevee zette zich tegen de grond af terwijl ze een poging deed om naar boven te klimmen het lukte haar met veel moeite maar wist eenmaal boven een lampje op te merken. Bij de rand zat de welbekende Akio naar beneden te turen of hij een glimp van de jongen kon opvangen maar de imbeciel had haar niet eens opgemerkt. “Je zult hem daar niet vinden hoor, Aki,” merkte Kari op terwijl de Riolu opkeek. Akio kwam overeind terwijl hij zijn rode ogen op de Eevee richtte die hem grijnzend aankeek maar de Riolu kon hier niet om lachen. Waarom wist de Eevee niet maar Sora leefde nog dus zorgen maakte hoefde hij zich niet. “Kari, ik meen het geen spelletjes.. waar is Sora?” vroeg Akio op scherpe toon die op de Eevee afliep, ze keek enkel naar beneden. “Hij is daar beneden,” reageerde ze waarna de Riolu opgelucht adem haalde en vervolgens van de Eevee wegliep naar de blondine die hij aan tikte. Vervolgens wees hij met zijn poot naar de Eevee die ongeduldig wachtte totdat ze weer terug konden keren naar Sora.