Mawile, Mawile~

Rillend liep Kate door de Granite Cave, ze was er door iemand op een missie uitgestuurd. Een redelijk belachelijke missie als je het haar vroeg, maar als ze in ranks wilde stijgen moest ze doorbijten. Grotten waren plekken waar het meisje graag wilde zijn, misschien was ze een beetje claustrofobisch. Vooral na het hele gebeuren in haar verleden waar ze zich niks van herinnerde. Grotten gaven haar de kriebels, punt. Tara had er echter geen moeite mee en liep vrolijk door de duisternis. Natuurlijk had Kate wel een zaklamp, maar veel licht gaf het niet. “Jammer dat je geen Flash kunt,” mompelde de blondine tegen haar shiny in het donker. Een niet-begrijpende ‘Taar’ was het antwoord van de Trapinch. “Laten we maar gewoon kijken naar die Mawile,” Kate zuchtte en vroeg zich af waarom ze in Arceusnaam deze missie had geaccepteerd. Tja, veel missies waren er niet en deze was het minst.. erg geweest. Anders had ze naar zee gemoeten en Shellos zoeken, dat leek ook niet aantrekkelijk. Dus dan maar deze donkere, enge grot vol monsters. Hoofdschuddend liep Kate door, de oude man die om de pokémon had gevraagd was haast geobsedeerd door Mawiles. Hij had volgehouden dat hij het nog geen dag zou uithouden als hij de fairys met angstaanjagende bekken niet had gezien. En omdat hij zelf al in de tachtig was kon hij moeilijk met zijn Sableye naar binnen. En dus had hij een beroep op de Rangers gedaan. Wat deze missie precies te maken had met het welzijn van pokémon wist Kate niet, maar ze wist wel dat Mawiles in het diepste, donkerste gedeelte zaten. Wat een geluk toch weer. Maar positief gezien, als ze dit met een succes afsloot zou ze een klas omhoog kunnen gaan. Dat had ze te horen gekregen van haar leraar en dan zou ze klaar zijn met haar opleiding. De opleiding tot Ranger, maar een echte Ranger zou ze nog niet zijn. Eerder een nieuweling die de wat minder uitdagende dingen te doen kreeg. Erg was dat niet, Tara was toch nog niet zo sterk, maar het zou leuk zijn als ze iets anders kon doen dan op zoek gaan naar een Mawile.
Na wat aanvoelde als een uur lopen, en in werkelijkheid maar iets van 10 minuten was, vond Tara een grote ruimte. Kate scheen met haar zaklamp, volgende keer nam ze een pokémon met Flash mee, en probeerde te zien wat er allemaal was. Een paar Sableye schoten weg in de duisternis en Geodudes lagen als normale stenen op de grond. ‘Taaaaaar,’ de Trapinch keek om zich heen en trapte zacht met haar poot op de grond. Zo kon de pokémon ‘zien’ wat er allemaal in de grot was. “Zie je een Mawile?” Kate keek haar shiny hoopvol aan, al kon die dat waarschijnlijk niet zien. Tara gaf geen antwoord, maar liep regelrecht verder de grot in. De trainer van de pokémon zuchtte en volgde, waarschijnlijk had de Trapinch wat gevonden. De groene pokémon bleef staan voor een rots en stompte op de grond. Bijna meteen vluchtte er een kleine pokémon met een gigantische bek op haar hoofd er vanachter vandaan. Kate had even nodig om te reageren, ze pakte haar tol en schoot het ding op de Mawile af. De pokémon vond het ding dat opeens op haar af kwam echter eng en met haar gigantische bek hapte ze naar de tol waardoor die uit koers raakte. “Tara, kun je de Mawile in bedwang houden?” Kate wierp een blik op haar Trapinch terwijl ze de tol oppakte. Tara reageerde meteen en kwam met een Crunch op haar tegenstander af. De Mawile ontweek de onhandige Trapinch met gemak en de grote bek hapte naar de groene pokémon. Tara week wat naar achteren en besloot een Sand Attack te doen. De Mawile ving het meeste zand op met haar bek, die had geen ogen, en kwam razend snel met een Iron Head. Tara wankelde naar achteren, de harde kopstoot had haar hoofdpijn veroorzaakt. De Trapinch schudde haar kop en keek haar tegenstander boos aan. Een oogverblindend licht scheen vervolgens van Tara, Kate moest haar ogen afschermen tegen het plotseling zo felle licht. Wat er gebeurde kon ze niet zien, maar ze kon wel zo ongeveer een beeld schetsen. Ze had al genoeg Trapinchen zien evolueren in de woestijn. Toen het licht langzaam afnam was de Trapinch verdwenen en van de donkere plek waar Tara zat klonk een zacht gezoem. De nieuw geëvolueerde Vibrava had ook haar tegenstander verrast met haar plotselinge evolutie en met een razendsnelle Sonic Boom kon ze de Mawile achteruit blazen. In enkele seconden drukte Tara de wilde pokémon tegen de grond in een ijzeren houdgreep, zelfs de bek op de kop van de pokémon kon niks doen. Kate, verrast door de wending in het verhaal, pakte haar tol en schoot die op de Mawile af. Het duurde maar een paar momenten en toen had de styler de Mawile gevangen. Goed! Nu nog naar buiten komen.
Naar buiten komen was Arceuszijdank een stuk makkelijker dan andersom. Tara gebruikte een soort Zubattechniek met haar nieuwe vleugels en kon de uitgang binnen een kwartier vinden. Na minstens vijf minuten te moeten wennen aan het zonlicht waren ze weer op weg, nu naar de oude man die de Mawile had willen zien. De Mawile was wat verlegen, maar kwam wel mee nu ze doorhad dat er geen dreiging was. De oude man die om de wilde pokémon had gevraagd woonde gelukkig vlakbij. Tara zoemde ondertussen enthousiast rond, de Vibrava vond haar nieuwe vliegkunsten echt geweldig en ze zou waarschijnlijk het liefst in de lucht blijven nu ze weer buiten was. Aangekomen bij de deur klopte Kate beleefd aan, er klonk wat gerommel van binnen en de deur ging op een kier. “Ja?” klonk de argwanende stem van binnen. “Ik heb ehm.. de Mawile meneer,” besloot Kate te reageren. De deur werd haast meteen opengegooid. “Zeg dat dan meteen meisje, waar is ie?” de oude man keek enthousiast naar de ranger voor hem. “Ehm, Mawile?” Kate keek aar de pokémon die verlegen achter haar been stond. De wilde pokémon kwam voorzichtig naar voren en keek de man onzeker aan.