Metropolis

De roodharige reed rustig met uitgestoken hand verder, zich klaarmakend op het gewicht van Lucian. Niks persoonlijks, maar iedereen kon gokken dat Lucian een flink stuk meer moest wegen als haar. En nu ze zijn dieet had gezien twijfelde ze hier nog minder over. Zo moest ze dus ook meteen tegen gewicht geven zodat het zou lukken. Gelukkig bleek de ander nog verassend soepel te zijn en kwam hij dankzij het momentum netjes achterop te zitten. Ragya had geen tijd iets te zeggen en richtte zich meteen op Sleipnir, om te kijken of hij het wel aan kon in dit tempo. Maar de hengst was niet voor niks groter als de meeste en kreeg het voor elkaar zijn snelheid redelijk constant te houden, al nu wel met wat minder makkelijkheid als hiervoor. Hij was immers het gewicht van Ragya alleen gewent. Opgelucht dat ze haar pokémon niet over belaste wou ze achterom gaan kijken naar de vrouw, toen er op dat moment iets werd geroepen. Ze luisterde nog ook en bukte, waardoor de deegroller de vrije wereld in vloog. Toch leek het erop dat ze ontkomen waren, dus reed ze wat rustiger het hoekje om. "Je kan me niet gaan vertellen dat je dat allemaal op gaat eten" Sprak ze uiteindelijk, terwijl ze door de steegjes geen draafde.

Bij het antwoord van de ander hielt ze even stil, alsof ze het moest laten doordringen. Hoeveel at hij? Dat kon toch niet gezond zijn? Arm paard waar ze nu op reden, zo'n vetzak meeslepen. Die gedachten werd nog bevestigd door het geluid van diens maag achter haar, waarna ze ook nog een hap en tevreden geluid hoorde. "Hey, niet eten op het paard, ik heb hem net gepoetst" Op een toon zoals je normaal zou zeggen als iemand waagde te eten in je nieuwe Ferarri. Auto, paard, bijna hetzelfde. Daarbij vond ze het idee niet prettig dat iemand achter haar aan het eten was, dankzij het grote verschil en de korte afstand tussen hun in, tja, kruimels in haar haren gevaar. Vandaar dat ze ook stopte en zich een kwartslag omdraaide. "Oké, ga maar weer lopen, gelijk die calorieën eraf branden" Besloot ze resoluut, niet eens gewacht hebbend op de reactie van haar vorige opmerking.

Bij de reactie van de ander maakte ze een afkeurend geluid. “Niet alleen donuts, alle etenswaren” Sprak ze als verdediging terug. Haar paard haar regels, nog even en ze gooide Lucian er van af en kon hij zelf lopen. Daarbij was het geluid van iemand die achter je at niet zo prettig. Uiteindelijk leek het er niet op dat ze de ander eraf kreeg met woorden. Dus ze draaide in een keer door, zodat ze achterstevoren op Sleipnir zat. Ze was het wel gewent in de vreemdste posities te rijden, je had immers weinige andere keus met Sleipnir. “Je begrijpt me verkeerd, ik gaf je geen keuze” sprak ze op vriendelijke toon maar in haar ogen lag de vurige dreiging die vaak in haar rode ogen had. Dat ze haar best deed haar woede te beheersen betekende nog niet dat ze hier meteen heel goedwillig werd. Want hoe minder ze mensen fysiek pijn deed hoe meer het bedreigen deel werd van haar dan. Het overkwam de beste. “Dat merk ik Dyrmeatur minn, het is wonderbaarlijk hoe veel je erin krijgt in zo’n korte tijd” Hierna schoot ze met haar hand naar voren en stal de donut van de ander. In haar blik stond een zelf ingenomen blik die kon zeggen; what you’re going to do about it? Hierna nam ze er een hap van, want dat was ook een leuke bonus.

Bij de opmerking van de ander zuchtte ze even. "Het punt was juist dat ik deze donut af zou pakken en jij zo netjes was geen nieuwe meer te pakken" Maar het leek erop dat ze het niet voor elkaar zou krijgen. Zelf zoals altijd geen grote eter zijn als het op tussendoortjes ging strekte ze zichzelf uit met de donut in haar hand. Deze kwam nu voor Sleipnir terecht, die hem tevreden op begon te eten. Toen ze omhoog kwam zag ze dat de ander al weer een nieuwe had en deze voor haar neus heen en weer zwaaide. Ragya zou het hem niet gewonnen geven, dat zat niet in haar karakter. Nee, daarin stond juist dat ze om de meest nutteloze dingen een ruzie of wedstrijd kon maken. Niet eens omdat ze iemand niet mocht, ze vond het gewoon leuk om te doen. "Om eerlijk te zijn denk ik ook dat je over een zwart gat bezit" Plots kreeg ze een idee en kwam er een grijnsje op gezicht, samen met een onheilspellende blik in haar pigmentloze ogen. Oh, wat Lucian kon, kon zij ook. Ze gaf hem nog even de tijd zijn lot onder ogen te komen waarna ze hem eens een moeilijke rit zou bezorgen.