Metropolis

De roodharige reed rustig met uitgestoken hand verder, zich klaarmakend op het gewicht van Lucian. Niks persoonlijks, maar iedereen kon gokken dat Lucian een flink stuk meer moest wegen als haar. En nu ze zijn dieet had gezien twijfelde ze hier nog minder over. Zo moest ze dus ook meteen tegen gewicht geven zodat het zou lukken. Gelukkig bleek de ander nog verassend soepel te zijn en kwam hij dankzij het momentum netjes achterop te zitten. Ragya had geen tijd iets te zeggen en richtte zich meteen op Sleipnir, om te kijken of hij het wel aan kon in dit tempo. Maar de hengst was niet voor niks groter als de meeste en kreeg het voor elkaar zijn snelheid redelijk constant te houden, al nu wel met wat minder makkelijkheid als hiervoor. Hij was immers het gewicht van Ragya alleen gewent. Opgelucht dat ze haar pokémon niet over belaste wou ze achterom gaan kijken naar de vrouw, toen er op dat moment iets werd geroepen. Ze luisterde nog ook en bukte, waardoor de deegroller de vrije wereld in vloog. Toch leek het erop dat ze ontkomen waren, dus reed ze wat rustiger het hoekje om. "Je kan me niet gaan vertellen dat je dat allemaal op gaat eten" Sprak ze uiteindelijk, terwijl ze door de steegjes geen draafde.

✱Lucian & Ragya + 125 words

Het zat niet bepaald lekker, zo'n Rapidash-rug. Maar de donuts, croissants, broodjes en muffins waren gered van de vreselijke bakkersvrouw die ze wou verkopen alsof het voorwerpen waren. Hij had ze gered van die vreselijke vernedering. Toen Ragya een opmerking maakte over zijn eten fronste hij een keer gepikeerd. "Natuurlijk wel! Anders heb ik het allemaal voor niks gestolen en de benen uit mijn lijf gerend en deegrollers ontweken." Hij hoorde zijn maag rommelen en kon het niet laten om alvast één van de donuts te pakken en een flinke hap ervan te nemen, zo'n grote hap dat het ding meteen voor de helft weg was. Een tevreden geluid kwam uit zijn keel, donuts waren zijn leven man. Wat zou hij zonder ze moeten. Hmn.

Bij het antwoord van de ander hielt ze even stil, alsof ze het moest laten doordringen. Hoeveel at hij? Dat kon toch niet gezond zijn? Arm paard waar ze nu op reden, zo'n vetzak meeslepen. Die gedachten werd nog bevestigd door het geluid van diens maag achter haar, waarna ze ook nog een hap en tevreden geluid hoorde. "Hey, niet eten op het paard, ik heb hem net gepoetst" Op een toon zoals je normaal zou zeggen als iemand waagde te eten in je nieuwe Ferarri. Auto, paard, bijna hetzelfde. Daarbij vond ze het idee niet prettig dat iemand achter haar aan het eten was, dankzij het grote verschil en de korte afstand tussen hun in, tja, kruimels in haar haren gevaar. Vandaar dat ze ook stopte en zich een kwartslag omdraaide. "Oké, ga maar weer lopen, gelijk die calorieën eraf branden" Besloot ze resoluut, niet eens gewacht hebbend op de reactie van haar vorige opmerking.

✱Lucian & Ragya + 165 words

Verontwaardigd keek hij op toen Ragya zei dat hij niet mocht eten op het paard. "Wat is dat nou weer voor donut-discriminatie!" riep hij uit en propte de rest van de donut in zijn mond. Pfu. Als ze eens zou weten hoe geweldig deze dingen smaakte zou ze wel anders piepen. Of was ze soms zo'n meisje die bang was om een beetje aan te komen en amper wat vettig voedsel at? Lucian wist dat hij zoveel kon eten als hij wilde, want uiteindelijk sportte hij hier er driedubbel weer af. Niet dat hij naar de sportschool ging, maar hij had zo zijn eigen bezigheden. Ragya draaide zich een kwartslag om en zei dat hij wel weer moest gaan lopen, de calorieën eraf branden. "Oh, is niet nodig hoor! Ik zit wel goewd hiewr." Tijdens het praten stopte hij een volgende donut in zijn mond, waardoor de laatste twee worden er wat vervormd uitkwamen. "Don't worry 'bout me, mon amour. Ik kom geen grammetje aan."

Bij de reactie van de ander maakte ze een afkeurend geluid. “Niet alleen donuts, alle etenswaren” Sprak ze als verdediging terug. Haar paard haar regels, nog even en ze gooide Lucian er van af en kon hij zelf lopen. Daarbij was het geluid van iemand die achter je at niet zo prettig. Uiteindelijk leek het er niet op dat ze de ander eraf kreeg met woorden. Dus ze draaide in een keer door, zodat ze achterstevoren op Sleipnir zat. Ze was het wel gewent in de vreemdste posities te rijden, je had immers weinige andere keus met Sleipnir. “Je begrijpt me verkeerd, ik gaf je geen keuze” sprak ze op vriendelijke toon maar in haar ogen lag de vurige dreiging die vaak in haar rode ogen had. Dat ze haar best deed haar woede te beheersen betekende nog niet dat ze hier meteen heel goedwillig werd. Want hoe minder ze mensen fysiek pijn deed hoe meer het bedreigen deel werd van haar dan. Het overkwam de beste. “Dat merk ik Dyrmeatur minn, het is wonderbaarlijk hoe veel je erin krijgt in zo’n korte tijd” Hierna schoot ze met haar hand naar voren en stal de donut van de ander. In haar blik stond een zelf ingenomen blik die kon zeggen; what you’re going to do about it? Hierna nam ze er een hap van, want dat was ook een leuke bonus.

✱Lucian & Ragya + 138 words

Voordat hij het wist was de roodharige achterstevoren op haar paard gaan zitten, duidelijk makend aan hem dat ze toch echt wilde dat hij de rug van haar pokémon nu zou verlaten. Lucian zuchtte enkel een keer en nam nog een hap van zijn donut. Maar voordat hij het wist stak ze haar hand naar voren en jatte ze de half opgegeten donut uit zijn hand. "Je kon ook gewoon een nieuwe pakken," zei hij schouderophalend en gunde haar expres het plezier niet om half in gevecht te gaan met haar. Hij viste een volgende donut uit de zak en zwaaide hiermee voor haar gezicht heen en weer. "Dit is nog niks trouwens, het zou me niet verbazen als ik zo'n eet wedstrijd met gemak zou winnen." Een sneaky grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij Ragya aankeek.

Bij de opmerking van de ander zuchtte ze even. "Het punt was juist dat ik deze donut af zou pakken en jij zo netjes was geen nieuwe meer te pakken" Maar het leek erop dat ze het niet voor elkaar zou krijgen. Zelf zoals altijd geen grote eter zijn als het op tussendoortjes ging strekte ze zichzelf uit met de donut in haar hand. Deze kwam nu voor Sleipnir terecht, die hem tevreden op begon te eten. Toen ze omhoog kwam zag ze dat de ander al weer een nieuwe had en deze voor haar neus heen en weer zwaaide. Ragya zou het hem niet gewonnen geven, dat zat niet in haar karakter. Nee, daarin stond juist dat ze om de meest nutteloze dingen een ruzie of wedstrijd kon maken. Niet eens omdat ze iemand niet mocht, ze vond het gewoon leuk om te doen. "Om eerlijk te zijn denk ik ook dat je over een zwart gat bezit" Plots kreeg ze een idee en kwam er een grijnsje op gezicht, samen met een onheilspellende blik in haar pigmentloze ogen. Oh, wat Lucian kon, kon zij ook. Ze gaf hem nog even de tijd zijn lot onder ogen te komen waarna ze hem eens een moeilijke rit zou bezorgen.

✱Lucian & Ragya + 111 words

De bruinharige zuchtte een keer en terwijl hij doorging met het eten van zijn donuts kwam er een mokkend geluid uit zijn keel. Het zag er dus toch echt naar uit dat dit het einde van de rit was, dus gooide hij zijn benen over het paard heen en landde op de grond. Omdat drie zakken wel een beetje veel waren om vast te houden propte hij de broodjes en de overige zak met donuts snel in zijn rugtas, iet wat onhandig misschien, maar hield de zak waar hij aan begonnen was nog altijd in zijn hand vastgeklemd. "Nu tevreden?" mompelde hij terwijl hij opnieuw een hap nam van zijn donut.

Gesponsorde inhoud