starting all over

Hoe je het wendde of keerde maar Mikey vond het nog steeds verdomde lastig om met zijn Pokémon te trainen.. in dit geval had hij nu veel moeite om zijn Pikachu bij te houden. Het gele wezen rende voor hem uit met een brede grijns op haar snoet terwijl ze af en toe achterom keek. Waarom de Pikachu opeens de benen nam mocht Jirachi weten maar Mikey vond dit absoluut niet leuk. Rennen al helemaal niet maar als hij nu opgaf zou Celia het van hem kunnen winnen en dat wilde hij niet, in het ergste geval raakte hij haar nog kwijt. “Celia wacht!” riep Mikey naar de Pikachu waarna hij stopte met rennen en half voorovergebogen de steken in zijn zij probeerde te negeren door met een hand op zijn knie te leunen. Celia stopte ook met rennen en draaide zich even naar de jongen toe terwijl ze haar korte pootjes over elkaar sloeg en hem aankeek. Mikey zakte door zijn knieën voor hij opmerkte dat hij op het strand van Slateport was beland.  “..waarom zijn we hier?” vroeg hij vervolgens aan de Pikachu die met een scheef grijnsje naar iets wees. Mikey volgde haar priemende vingertje voor hij tot de conclusie kwam dat ze naar een half gezonken schip wees met de punt naar boven dat net boven de oppervlakte te zien was. De jongen keek even met een gefronste wenkbrauw naar Celia en schudde vervolgens zijn hoofd. “Dan moet ik je teleurstellen want we kunnen daar niet heen,” probeerde hij de Pikachu uit te leggen maar Celia was het er duidelijk niet mee eens. “Pika! Pika!” sprak het gele wezentje verontwaardigd wat Mikey negeerde. Ten eerste was hij hier de trainer en niet andersom. De jongen greep de Pikachu van de grond die tegen begon te spartelen toen hij terug liep richting de stad. Mikey zuchtte eventjes terwijl hij halverwege weer stopte en Celia op haar pootjes neerzette. De Pikachu keek verbaasd op toen haar trainer haar los liet en keek hem daarom met grote kraaloogjes aan. “Het is goed,” sprak Mikey tegen het wezentje waarna hij op een random random bankje  neer plofte. Als reactie sprong Celia naast hem op het houten voorwerp. De jongen haalde een zakje tevoorschijn waaruit hij een pechabes uithaalde en deze aan Celia overhandigde. Gretig nam het gele wezentje de bes aan en at het langzaam op. “Je bent zo slecht nog niet,” grijnsde Mikey naar het gele wezentje en legde een hand op haar kleine hoofdje.

Celia keek op toen ze voelde dat haar trainer een hand op haar hoofdje neerlegde waardoor ze opkeek. “Pii!” grijnsde ze met haar mond vol Pecha bes. Mikey grinnikte om het gele wezentje waarna hij zijn ogen weer richtte op het zand. Hij moest terug denken aan de woorden die zijn broer hem hadden gezegd een tijdje terug. De jongen vroeg zich af wat hij bedoelde met mega Evolutie omdat hij had gezegd dat het handig zou zijn voor later. Nu hij daarover nadacht wist hij niet eens veel over het trainen van Pokémon, de meeste die hij nu had waren van zijn broer geweest of had hij gekregen omdat ze niet meer voor ze konden zorgen. Oké, Celia en Kenji niet die kende hij al een tijdje en zijn Lucario ook maar dat was anders als met zijn pas verkregen Flareon. Mikey schrok op toen er een geluid klonk en schrok op terwijl hij nerveus naar Celia keek. Er was een Pokémon verschenen die op het bankje bij hen stond maar Mikey herkende deze soort niet. “Cool,” bracht hij uit. Hij had niet eens door dat er een persoon was verschenen die bij de blauwe met witte eekhoorn moest horen. Celia slikte haar laatste hap bes door terwijl ze enthousiast haar pootje in de lucht gooide en de Pokémon begroette, vervolgens draaide ze zich om en deed hetzelfde als bij het meisje. “Pika!” grijnsde ze. Toen het meisje zich verontschuldigde keek hij haar vragend aan aangezien hij niet helemaal precies wist waarom ze zich verontschuldigde. “Ah maakt niet uit,” sprak hij tegen haar terwijl hij vanuit zijn ooghoeken Celia op en neer zag wippen op haar korte pootjes. Oh man als ze er maar niet weer vandoor ging.