Metropolis

Ragya was normaal iemand die niet heel veel deed aan haar uiterlijk. Ze ging vaker voor iets praktisch dan wat heel fancy's. Haar gadarobe was dus ook niet al te spannend. Aangezien ze zo wit was droeg ze voornamelijk donkere kleuren of een puur wit, aangezien pastel haar zou laten lijken op een vervormd paasei. Maar verder dan dit ging haar keuze naar kleding ook niet. Misschien dat ze alleen korte mouwen droeg of topjes. Ach ja. In ieder geval was kleren uitzoeken wel leuk. Op het einde kozen ze gewoon iets om te stelen. Toen Cassanova de stalling in ging nam de roodharige plaats op een van de stoelen die er stonden. Aldrei ging op de andere zitten. Toen de ander er weet uit kwam met haar gekozen kleren keek ze even opzij naar de Ninetales. "Wat denk je ervan Aldrei? Ooit gedacht dat er nog een lekker ding onder die kleren verborgen zat?" ze sprak op de toon waarop meiden met elkaar zouden roddelen. Maar haar blik stond duidelijk geamuseerd, ze probeerde te kijken of Lucian ook in verlegenheid gebracht kon worden. Wie weet. Aldrei maakte echter een afkeurend geluid richting de ander. Maar wie had ook anders verwacht?

Haar plan leek niet te werken. In tegendeel zelfs, ze zou al bijna denken dat hij het leuk vond. En ze moesten hier niet zijn egotje gaan strelen. Aldrei's mening leek er ook niet toe te doen en de Ninetales bromde wat in zichzelf, waarschijnlijk klaagde ze ergens over. Ragya besloot haar aandacht echter op de ander te richten toen zijn opmerking kwam. "Impress me" Reageerde ze geamuseerd terwijl ze achterover leunde in de stoel. Ze daagde te graag uit en ze kon nu eenmaal niet verliezen van de wenkbrauwwiebel. Toen de ander weer naar buiten kwam was het haar beurt kleren te krijgen. Wat bezorgd bleef ze zitten, toch benieuwd wat ze voor haar neus zou krijgen.

Het duurde niet lang voor haar metgezel terug kwam met haar kledingsstuk, en ze kon al van verre zien dat het een jurk was. Ze bezat geen enkele jurk en dit was om een rede, ze mocht ze niet. Maar het was haar geweldige idee geweest en tja, ze had niet anders kunnen verwachten. Aldrei lachte haar ondertussen uit toen ze de kleding aanpakte er naar binnen liep. Met het gordijntje dicht begon ze zich te ontdoen van haar kleding en pakte het jurkje. Hoe werkte zulke dingen? Maar zodra ze het geval van het hangertje af haalde zag ze de verassing. Ze zuchtte even diep en mompelde wat, al liet ze zichzelf niet kennen. Ze besloot het bovenstuk aan te doen aangezien je die bandjes zeg, voor de onderkant zag ze weinig nut. Hierna had ze een klein gevecht met de jurk tot ze redelijk aangekleed was en naar buiten liep. "En? Mooie touche trouwens" het laatste klonk wat anders dan de rest, duidelijk dat niet verwacht haddend, het leverde een verwarde blik van de vos op.

Ragya voelde ze alles behalve prettig in een jurk, ze voelde zich wat open. En ze had ook een punt, ze droeg nu enkel ondergoed, een lapje stof dat zichzelf kleding noemde en de rode lap stof rond haar bovenarm gebonden, maar die kon je daar altijd vinden. De roodharige liet zichzelf even bekijken en hielt zichzelf trots als altijd, waardoor ze haar ongemak niet zou kunnen zien. Ze moest zichzelf er maar overheen zetten, het was belachelijk dat ze geen moeite had met zwemkleding maar wel met dit. De ander begon te praten en ze kreeg een complimentje, waarna Cassanova weer zijn ding deed. Ze hoefde niet twee keer te denken over de opmerking, maar ze bezat ook een scherpe tong. "Ik zal daar maar geen geld op in zetten als ik jou was" Aldrei zette haar woorden bij door dreigend te grommen, alsof ze hem in de fik ging zetten als hij ook maar iets probeerde. Waarschijnlijk omdat dat ook waar was. Ragya knipoogde echter en ging weer zitten, nog altijd in de jurk. Ze zou hierna haar ding aandoen, en hetzelfde doen als Lucian.

De roodharige wachtte even tot Lucian terug kwam. Hierna stelde ze zich weer op als huppeltutje dat haar vriend overal bij mee sleurde. Ze liep dus ook naar hem toe en ging dicht bij hem staan, waarna ze zijn kraag goed deed en hem even een klopje gaf op de borst. Ze ging hem daarna weer langs en liep het hokje in. Hier hingen nog altijd haar kleren. Ze keek wat wanhopig naar haar jurkje. Urgh, ze kon zich geen situatie bedenken waar ze zo'n ding nodig zou hebben. Maar goed, wie weet had ze ooit een noodgeval voor ze zulke dingen. Ze pakte een mesje uit haar tas en sneed de beveiliging eraf. Er sneuvelde wel een stukje stof bij maar het kon erger. Aangezien het kledingstuk nog niet zo lang was rolde ze het op en deed haar normale kleding eroverheen. Het slotje gooide ze ergens weg en het andere deel van haar oude kleding, die nu vervangen waren door een bepaald rood stofje, terug in haar tas. Eenmaal klaar voor het vertrek stapte ze weer naar buiten. Ze grijnsde even naar Lucian en pakte nog een van de jurkjes, waarna ze naar de balie liep. "Zou u deze apart willen houden? Dan kijk ik eerst nog even verder" Dan wekte ze minder argwaan op als ze nu ineens weg liepen.

De roodharige deed haar werkje verder en zette het andere jurkje op een random naam. Zodra ze dat voor elkaar gekregen had keek ze opzij naar Aldrei, die haar volgde met een humeurige blik in haar ogen. Die was het ondertussen ook al beu. Toen er nog meer mensen binnen kwamen liep ze net zoals haar metgezel naar buiten in de drukte. Zonder blikken of blozen liep ze de opening uit en stond ze weer buiten, even wachtte ze tot Lucian weer dichterbij kwam en liep weer verder. Ze zou zichzelf zo van dat jurkje moeten ontdoen, want dit zat dus alles behalve lekker. "Weet jij nog een goed plekje waar we weer kunnen omkleden?" Ze wou het ook wel midden op straat doen maar dat stond weer zo onhandig.

De roodharige liep rustig mee met de ander en ze hielt het tempo er redelijk goed in, zodat ze wat afstand gemaakt hadden voor het op zou vallen. Bij de woorden van Lucian keek ze ook met haar typische droogheid op. “Tjah, jij hebt ook geen jurk aan” Hij had gewoon een blousje met een jackje, veel beter dan de kleding die zij aangesmeerd had gekregen. Ze had nu ook wel haar lesje geleerd met Cassanova. Bij de reactie van de ander haalde ze haar schouder op. Ze was daar alles behalve moeilijk in. “Sure, kan jij mooi de wacht houden” Sprak ze op een wat grijnzende toon, die duidelijk maakte dat hij dus geen uitzicht kreeg. Aldrei zou wel helpen, die was er immers zeer op tegen dat mensen naar haar trainer keken.

Ze begon zich af te vragen of Lucian wel een goed gezelschap was om mee om te blijven gaan. Hij leek op de een of andere manier de situatie veel te veel op zichzelf te kunnen nemen. Toen meneer een mooi steegje had gevonden bekeek ze hem met een sarcastische keurende blik. “Wat een luxe” Sprak ze sceptisch, waarna ze het steegje inliep na een knikje gegeven te hebben richting Aldrei. Deze stelde zich voor de opening op en gromde dreigend richting Lucian. Ondertussen deed Ragya haar shirt uit en ondeed zich van het jurkje. Het was best snel gebeurd en binnen een paar minuten liep ze weer richting haar gezelschap terwijl ze het jurkje in haar tas dumpte. Ze had het rode bovenstukje aangelaten, aangezien ze ook geen zin had helemaal te gaan strippen in een steegje terwijl er iemand mogelijk kon gaan kijken.