Metropolis

Blijkbaar had ze altijd het recht op een geweldig steegje als pashokje om te dopen. Wat zeker een behoorlijke titel en luxe was om eerlijk te zijn. Maar ze was al snel weg en deed haar ding. In de tussentijd keek Aldrei naar de ander met dodelijke blik. Ze mocht hem niet, ze mocht niemand. Toen de ander haar nog leek te uit te dagen was het al helemaal klaar voor de gouden vos. Deze opende haar muil lichtjes en vuurde een kleine vuurbal ten grootte van een tennisbal richting Lucian af. Als dreiging natuurlijk, omdat ze hierdoor nog niet in de problemen zou komen. Even uitdagend grauwde ze terug om duidelijk te maken dat als hij verder gaat, zij het ook kon. Ze won toch wel. De roodharige was nu ondertussen terug gekomen en hees de tas weer op haar rug.

Aldrei kreeg een glans in haar amberen ogen toen ze zag dat ze net mistte. Het liefste viel ze de ander helemaal aan zonder terug te houden, iets wat al snel in haar verlangens zat als ze met iemand moest op trekken. De gouden vos wou net naar voren stappen toen diens trainer weer terug kwam. Met een klagelijk geluid blies ze de aanval af en gromde dus enkel diep. De roodharige stond weer helemaal klaar naast haar pokémon. "Ja hoor Cassanova, ik bevroor bijna" Sprak ze op haar spottende toon terug, zich niet laten kennend door de ander. Hierna vroeg de ander wat ze nu zouden gaan doen. Even dacht ze na, maar na een tijdje haalde ze gewoon haar schouders op. "Geen idee, verzin jij maar iets, verras me" Was misschien niet een van de beste dingen om tegen Lucian te zeggen, maar hey, ze verveelde zich weer.

Ze had ook niks anders verwacht dan een sarcastisch antwoord terug. Ook weer echt zo iets dat in Cassanova's straatje viel. "Pas maar op, straks ga ik je eraan houden" Reageerde ze met een grijnsje, niet van plan zijn zich zomaar van woorden te ontdoen. Toch liepen ze rustig rustig verder en ze probeerde te gokken wat ze nu gingen doen. Waarschijnlijk nog iets stelen, dat kon ze wel gokken, maar wat was nog niet zeker. Het was ook niet echt iets wat je van iemands gezicht af kon lezen. Persoonlijk stal ze het meeste geld, aangezien je hieraan het meeste had. Maar ook voorwerpen die ze op het moment nodig zou had. Zo was de zwarte rugzak die ze sinds haar eerste week in Kalos bij zich droeg ook geleend van een vriendelijk persoon.. die even niet oplette. Net zoals de meeste dingen erin, waaronder ook veel middelen vielen voor vuur maken en haar shows. Maar ook de basis dingen die je bij je moest dragen.

“Ik kan je nog verassen” Zei ze enkel nog, met dezelfde grijns op haar gezicht als de ander. Ze was niet al te snel uit het veld geslagen. Maar ze gingen nu al verder naar een bakkerij toe, waarschijnlijk zo’n familiegebeuren aan de omvang te zien. Aangezien Lucian naar binnen wou besloot ze maar te volgen, terwijl Aldrei buiten bleef wachten. Deze had geen zin een drukke winken binnen te gaan zodat iemand op haar staarten kon gaan trappen. De roodharige was er ook geen fan van, maar wat eten was het wel waard. Bij de vraag knikte ze lichtjes naar een van de artikelen die niet achter glas stonden, maar open en bloot op de balie. “Wat denk je van een muffin?” Makkelijk mee te nemen, binnen bereik en nog lekker ook, alleen bonussen right?

De roodharige bekeek Lucian even terwijl deze in een hemel van voedsel leek te belanden. Nog even en ze was niet zeker of hij de winkel wel uit kwam. Gelukkig had zijzelf nog enige reden tot zelfbeheersing en niet zo’n enorme maag. Al had ze wel zin in koffie, ze ging hierna wel koffie halen, dan was haar dag compleet. Terwijl de jongen zich bezig hielt met genoeg eten in te zamelen dat hij een winterslaap kon gaan houden, kreeg zij het voor elkaar een muffin in haar tas te sneaken. Aangezien deze wat hoger opgestelt stonden was het moeilijker, maar toen de vrouw achter de kassa iets achter ging ophalen zag ze haar kans. Met haar mindere buit binnen liep ze naar buiten, om hierna naast Aldrei te gaan wachten tot de ander klaar zou zijn. Dat kon nog wel even duren.

Ragya zat even wat met Aldrei te praten en keek rustig voor zich uit. Voor haar was het allemaal geslaagd, maar ze vroeg zich af of Lucian nog wel naar buiten ging voor hij heel de winkel in zijn zak probeerde te proppen. Daarbij vroeg ze zich ook af hoe iemand zo veel kon eten, kon niet gezond zijn, ze had zelfs Snorlax gezien met een beter dieet. Maar lang hoefde ze hier niet over te argumenteren, want daar kwam de donkerharige al aan.. met iemand achter zich aan.. Oh damnit. Op zich was alles voor haar niet erg geweest, ze hadden haar niet gezien. Maar toen begon haar metgezel tegen te haar te roepen en daar ging haar dekking als onschuldige meid. Ze zuchtte even en gebaarde naar Aldrei, die al een poging wou doen Lucian te laten struiken zodat hij aan zijn lot werd overgelaten. Jammer genoeg was Ragya net optijd, waardoor ze klagend haar achtervolging staakte en gewoon vooruit ging rennen. Zelf begon de roodharige ook te rennen en klikte een van haar ballen open, waardoor de Shiny Rapidash eruit kwam. De hengst hinnikte even luid en kreeg toen pas door dat ze bleven rennen. Sleipnir volgde in een drafje en Ragya sprong op diens rug. De Rapidash galoppeerde nu aan en ze reden richting Lucian, die al een voorsprong had. "Lift nodig?" Vroeg ze vriendelijk, maar met een valse grijns aangezien ze hem hier nog even liet lopen. Ondertussen zocht Aldrei een weg naar een bakkerloze buurt, en zoals vaker volgde ze haar maar.

En dan zeiden ze dat zij woedebeheersing nodig had. Je kon zeggen wat je wou maar ze was nog nooit 'Achtervolg mensen met een deegroller door de straten'-kwaad geweest. Wel 'Spring op een gewapend persoon zonder enige vechtervaring'-kwaad, maar dat was weer een hele andere situatie. Dit was een beetje dramatisch voor een bakkertje. Zelf had ze het nog redelijk makkelijk. Aldrei was een vluchtroute aan het zoeken en ze reed best chill op Sleipnir. Deze hinnikte vrolijk en leek alles maar leuk te vinden. Ragya was de galop van de ander al helemaal gewend en hielt het rijden zonder zadel zonder moeite vol, ze wist wel dat vreemde bijrijders hier anders over dachten. Die ervoeren het vaak minder als aangenaam. Eenmaal naast Lucian stak ze haar hand uit. "Take my hand if you want to eat" sprak ze classy terwijl ze zelf zonder problemen haar weg vervolgde. Ze hoopte wel dat Lucian een beetje wist hoe hij erop moest komen, want ze kon niet heel zijn gewicht houden.