[BLIND DATE] Flirting! Music by Paul McCartney

Gavin trok nijdig een wenkbrauw op naar de Wailord knuffel. Hij wist dat Jane daarnet ook geen geluk had gehad met de grijpmachine, maar hij was er vrij zeker van dat ze dit expres deden zodat Jane een andere gedachte over hem zou krijgen en hem alsnog alleen zou laten. Hij wist dat het oneerlijk was om zijn ellende en zijn eigen reacties af te schuiven op een machine die centraal stond voor afpersing, maar zo voelde hij het gewoon aan. Het was net alsof de machine het er om deed, alsof de machine wilde dat Jane boos op hem zou worden omdat hij die Wailord nog altijd niet had binnengehaald. Zijn humeur werd echter wat beter toen hij het verhaal van Jane hoorde. Het probleem dat hij vaak had – vooral met dingen die niet voor zijn oren bestemd waren – was dat hij dingen die tegen hem gezegd werden vaak inbeeldde. Ook nu zag hij Jane al wel echt in haar sporttenue er voor zorgen dat één van de palen om viel. Ook zag hij de boze, geïrriteerde gezichten al voor zich terwijl zij waarschijnlijk met een grote grijns over het veld rende. Hij kende Jane misschien niet lang, maar hij durfde wel te wedden dat ze het type was dat zich helemaal niks aantrok van boze gezichten als ze per ongeluk iets misdaan had. Hij zou eerder het soort type zijn dat op zijn beurt weer kwaad zou worden of juist nonchalant weg zou lopen en net zou doen alsof hij er niks mee te maken had. De zwartharige jongen draaide zijn hoofd naar de roodharige toen deze een foto liet zien en hij kon het niet helpen, maar hij begon te glimlachen toen hij haar met een brede grijns op de Holo Caster zag staan. Precies zoals hij haar had ingebeeld. ‘Dat is inderdaad een mooie achtergrond,’ vond hij. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. Kon hij echt geen verhaal bedenken dat niets met ellende had te maken en dat hij wel eens had meegemaakt? Plotseling herinnerde hij zich er één. Hij deed nog een stapje opzij zodat Jane op een fatsoenlijke manier plaats kon nemen achter de grijpmachine. ‘Ik heb ook nog wel een leuk verhaal,’ zei hij. ‘De raam van mijn kamer bevond zich aan de rechterkant van het huis, het gedeelte waar je over het strand van Slateport uit kon kijken.’ Zo wist ze ook gelijk weer dat hij van Slateport City afkomstig was. ‘En enkel dag zat er zo één stomme Wingull die oftewel luid zat te krijsen als ik wilde slapen oftewel heel mijn raam vol kakte als ik niet op lette.’ Ja, het was altijd één van de twee geweest. ‘Op een dag had ik er zo erg genoeg van dat ik Electro bij me had geroepen, mijn electric type. Dus toen die Wingull de volgende dag weer kwam en mij verwachtte, werd hij opeens geëlektrocuteerd door Electro. Zijn gezicht was echt geweldig. Ik heb er direct een foto van genomen.’ En ook hij haalde zijn Holo Caster tevoorschijn en liet de foto van de geschrokken, boze Wingull zien. Nog altijd hilarisch als je het hem vroeg. Maar vond zij dat ook?

De glimlach die op Gavins gelaat verscheen toen ze hem de foto liet zien, deed Jane goed. Ze vond het geweldig om haar verhalen met anderen te kunnen delen. Als die er dan ook nog plezier in konden vinden, maakte dat het nog vele malen beter. "Thanks," reageerde ze met een grote grijns, "ik heb er hard voor moeten slaan."

Terwijl Jane haar knokkels kraakte als voorbereiding op wat de laatste poging die nodig was moest worden, bedacht haar date zich dat hij toch wel een cool verhaal wist. Geïnteresseerd liet Jane de joystick voorlopig voor wat hij was. "Do tell," sprak ze met een glimlach. Hoewel ze het verhaal wel grappig vond aangezien ze wist hoe erg de Wingull van Slateport waren – wat ze dan ook aangaf door te grinniken – was er iets anders dat meer haar aandacht trok en haar ergens verraste. "Wacht, je komt uit Slateport?" Vroeg ze dan ook, haar rode wenkbrauwen opgetrokken. "No way, ik ook!" En nooit was ze de jongen tegengekomen. Of in ieder geval, ze herinnerde zich niet hem ooit gezien te hebben, en dat terwijl ze bijna altijd door de stad struinend te vinden was geweest.

Dankjewel ;-; En aw yiss, go Gavin!!

Met een voorzichtige uitdrukking peilde Gavin haar reactie terwijl hij zijn verhaal vertelde. Zijn schouders ontspanden wat toen hij merkte dat ze weldegelijk kon lachen met wat hij vertelde. Zijn vader had hem namelijk altijd wijsgemaakt dat hij maar beter zijn kop kon houden omdat toch niemand hem grappig vond, omdat toch niemand zijn verhalen wilde horen en hij ze enkel lastigviel. Hij viel ze zelfs lastig door enkel al zijn mond open te doen. Gavin voelde nog steeds zijn kaken rood worden als hij dacht aan alle verwensingen die zijn vader hem naar zijn hoofd had geschreeuwd terwijl zijn riem keer op keer de schouders en de rug raakten van Gavin. Zijn vader had hem beloofd dat hij nooit meer gelukkig zou zijn, dat hij nooit meer zou lachen en geen vrienden zou maken. Dat zijn verhalen mensen nooit aan het lachen zouden brengen. En hier stond hij dan samen met een roodharig meisje die hij nu in totaal minstens een half uur moest kennen. Ze grinnikte om zijn verhaal. Het was niet uitbundig lachen, maar dat hoefde voor Gavin ook helemaal niet. Nee, voor Gavin was het al een fantastische emotie dat ze lachte of grinnikte. Dat haar mondhoeken omhoog gingen, al was het maar voor even. Het gaf hem een goed gevoel, een zelfzeker gevoel ook. Op de één of andere manier zorgde haar gegrinnik ervoor dat hij warm vanbinnen werd omdat hij het gevoel had dat hij eindelijk iets betekende voor een ander. Dat gevoel verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze aangaf dat ze ook uit Slateport kwam en zijn hart begon ongelooflijk hard te bonken. Niet omdat hij het per se zo leuk vond, maar eerder angstig omdat er verhalen de ronde deden. Natuurlijk was het de mensen in Slateport niet ontgaan dat zijn vader naar de gevangenis was gegaan en circuleerden er allemaal verhalen rond in de grote stad, maar zo te zien geen die zij gehoord had. Nee, dan had ze dat wel moeten zeggen toen ze zijn naam hoorde. Hoewel… Ze kende zijn achternaam niet en dat was ook de grote reden waarom hij nooit zijn achternaam zei. Bang dat mensen de achternaam van zijn vader zouden herkennen, de verhalen zouden te weten komen en hem er vervolgens mee gingen confronteren. ‘Dat is toevallig,’ zei hij twijfelachtig en hij probeerde zijn mondhoeken omhoog te drukken, maar hij stond als aan de grond genageld. ‘Wat raar dat we elkaar nog nooit zijn tegengekomen,’ loog hij. Hij was niet veel buiten gekomen tot op het moment dat hij vertrok op zijn reis, dus de kans dat ze elkaar tegen konden komen was ook zeer klein. ‘Woon je allang in Slateport?’ Hij deed moeite om niet nerveus te klinken.

Waar Jane blij verrast was met deze nieuwe kennis, leek haar date erdoor dicht te klappen. Op het gelaat van de roodharige, dat eerst een en al enthousiasme getoond had, verscheen een frons. Ze begreep Gavins reactie niet. ".. Yeah," reageerde ze, net iets te laat en op een verkeerde toon om te verbergen dat ze verward was. Niet dat ze dat probeerde; Jane was altijd al ronduit slecht geweest in het verschuilen van haar emoties en dat zag ze als iets positiefs, dus waarom zou ze? Om zichzelf iets te doen te geven terwijl ze nadacht over wat ze wilde zeggen, duwde Jane weer een muntje in de grijpmachine en wachtte totdat het spel weer opgestart zou worden. In plaats van de vraag die haar gesteld was te beantwoorden, stelde ze er zelf een. "Je weet wat ik gezegd heb, hè?" Haar toon was niet onvriendelijk, al stonden haar honingkleurige ogen wel onderzoekend. Als praten over Slateport haar date ongemakkelijk maakte – wat zijn reden daarvoor dan ook zou zijn –, was Jane zeker bereid op een ander onderwerp over te stappen, ook al zou ze uren over haar geboortestad door kunnen praten. Dan moest hij het wel zeggen, though.

Even richtte Jane zich op de joystick, die ze snel boven de Wailmer-knuffel wist te plaatsen. Een druk op de knop zorgde ervoor dat het plushen ding vastgegrepen, omhooggetild en weer in het bakje gegooid werd, waardoor hij deze keer wel naar beneden viel. De lichtjes op het apparaat begonnen wild te knipperen en een blikken stem deelde mee dat, ja, inderdaad, er alwéér een winnaar was, gefeliciteerd! Jane had verwacht zich veel triomfantelijker te voelen wanneer ze de gigantische knuffel in ontvangst kon nemen, maar meer dan een kleine, trotse glimlach kon er niet af; het ongemak van Gavin temperde haar uitbundigheid. Ze mocht de jongeman wel, merkte ze, en daarom wilde ze graag dat hij zich goed voelde. De Wailmer-knuffel stak ze onder haar arm, waardoor ze ongeveer het dubbele aan ruimte innam in de breedte. Misschien zou het hervinden van een gesprek helpen de sfeer in ieder geval wat ontspannener te maken, bedacht Jane zich. Als Gavin niet graag over zichzelf praatte, zou ze het wel over haar hebben. "Om je vraag nog te beantwoorden, ik heb er mijn hele leven gewoond totdat ik een paar maanden geleden naar Kalos vertrok. Zelfs nu woon ik er nog steeds, eigenlijk, aangezien ik nu op reis ben." Ze leunde tegen de grijpmachine aan en zag daardoor dat er iemand te wachten stond om ook een poging te wagen. De roodharige stapte opzij en richtte haar blik weer op haar gezelschap. "Zullen we verder lopen, kijken wat er nog te zien is?"

Het feit dat ze hem echt niet leek te herkennen stelde hem redelijk gerust en hij prees zichzelf in de hemel dat hij zich niet had voorgesteld met zijn achternaam. Net zoals alle anderen las Jane vast kranten of luisterde ze vast wel naar het nieuws en moest ze de achternaam ‘Castle’ van Slateport City vast wel herkennen als hij het er over had. Gavin had al eens opgezocht op internet, maar buiten hij, zijn vader en een oude visser die een gescheiden leventje leidde in een strandhuis aan het strand van Slateport City waren er verder geen Castle’s en was het dus vrij makkelijk om te weten dat het Gavin’s vader was die voor slagen en verwondingen naar zijn familie toe was opgesloten. Gavin had het altijd zo goed mogelijk proberen te verbergen door met lange truien rond te lopen en de enige die het wist waren zijn moeder, de politie, het ziekenhuis en Vivienne. Gavin wilde dat graag zo houden omdat de mensen hem beter leken te accepteren als hij zijn ellende gewoon verborgen hield. Nog nooit had er zo’n grafstemming in Slateport City geheerst nadat zijn vader met politieauto’s en al was afgevoerd. Gavin was de weken erna nauwelijks buiten geweest zodat hij de confrontatie niet aan had hoeven gaan met de inwoners en hij was ongelooflijk blij dat er geen gym in Slateport City was zodat hij er niet lang hoefde te blijven. Hij ging enkel en alleen naar Slateport als hij zijn moeder wilde bezoeken en voor de rest bleef hij daar weg, want hij wist dat er over hem werd geroddeld en dat er medelijdende blikken op hem werden geworpen zodra hij zich in de stad durfde te wagen. Stadnieuws bleef gelukkig niet langer dan één week op de televisie en de meeste mensen waren het misschien al vergeten, maar Gavin wilde het risico niet lopen en zat er aan te denken om zijn naam te veranderen zodat officiële documenten zoals zijn paspoort hem ook niet meer langer konden verraden. Hij gaf een nerveus knikje op Jane’s vraag en een lichte glimlach, waar hij zelf verbaasd om was, speelde om zijn lippen toen ze de knuffel won. Weer merkte ze niks over hem op en Gavin ontspande volledig. ‘Goed idee,’ nam hij de optie om het onderwerp te laten zakken door hier te vertrekken met open armen aan. Hij begon al te lopen, maar hield zijn pas in. ‘Moet ik hem dragen?’ vroeg hij en hij merkte dat hij ietwat verlegen werd omdat hij zojuist zijn hulp had aangeboden. ‘Als hij te zwaar is namelijk dan…’ Tijd om zijn zin af te maken had hij niet, want opeens stond er een gezette man voor hun neus met een snor waarvan Gavin vermoedde dat hij nep was en een brilletje dat iets te klein was voor zijn wat grote hoofd. ‘Ah, een nieuw koppeltje, wat prachtig!’ Net toen Gavin wilde protesteren wees de man met een armgebaar waarvan je zou denken dat het zijn arm nu wel uit de kom geschoten zou zijn naar een of andere attractie. ‘Jullie willen vast wel een ritje maken in de Luvdisc Seat’s, right?’ Wat.

Well, een duidelijk antwoord kreeg ze niet, maar Jane besloot er vanuit te gaan dat het oké was. De havenstad als gespreksonderwerp vermijden zou niet lastig moeten zijn, right? Zeker niet nu ze zich op iets anders konden richten; de kwestie van wie de Wailmer-knuffel zou dragen. "Nah," antwoordde de roodharige meteen, een grijnsje op haar gelaat, "ik kan het wel aan." Om haar woorden toe te lichten, spande Jane de armspieren van haar vrije arm aan. Doordat ze een T-shirt met korte mouwen droeg, was de duidelijke opbolling goed te zien. Ze trainde veel en vaak, het grote ding dragen zou geen enkel probleem zijn. Bleek het dat uiteindelijk wel te zijn, though, dan zou Jane toch te koppig zijn om het toe te geven en met de Wailmer-knuffel rond blijven zeulen.

Plots was er een man met een bewonderingswaardig neppe snor voor hen verschenen, die hen aansprak als een nieuw koppel. Na een blik op haar gezelschap geworpen te hebben, wilde Jane al op de woorden ingaan, maar de volgende woorden van de man deden haar dat compleet vergeten. Er was een attractie waar ze in konden en de rij was niet lang, zo te zien. Jane's ogen begonnen te twinkelen. "Hell yes," antwoordde de roodharige meteen, daarbij al een stap naar voren zettend.

Geen probleem, yo! Mijn reacties laten ook zo vaak 237654067 jaar op zich wachten,
ik snap waarom het soms langer duurt. c:

Gavin was zo verbouwereerd door het voorstel van de man dat hij niet direct zijn antwoord, die namelijk als een luide, duidelijke ‘nee’ luidde, door de omgeving kon schreeuwen. Nee, in plaats daarvan stond hij aan de grond genageld. Ten eerste waren zijn kaken rood van schaamte omdat de man hun duidelijk als een ideaal koppel zag en ten tweede vond hij hun dan schijnbaar zo’n ideaal koppel dat hij hun aanbood om in één van zijn achterlijke attracties plaats te nemen. Gavin’s ogen flitsten naar Jane en hij vroeg zich af wat de roodharige ervan vond. Nu pas begonnen er argumenten in zijn hoofd te vormen. Het waren de argumenten die nergens op sloegen die het voor hem juist het meest aantrekkelijk maakte om ze voor te stellen. Zoals bijvoorbeeld dat ze die reusachtige knuffel toch niet in dat karretje kregen zonder beiden met een vervelend gevoel in dat karretje te zitten. Of dat die man zijn snor te nep was om deze attractie serieus te nemen. Maar voordat hij ook maar één van die argumenten kon voorleggen had Jane al geantwoord. ‘Dit kun je niet menen?’ Het eindigde in een vraag en Gavin krabde verbouwereerd met zijn vingers in zijn lange haar, maar voordat hij ook nog maar iets kon zeggen greep de man al hun armen vast en duwde hun naar voren. ‘Oké, de eerste rit is volledig gratis. Volgende!’ riep de man al. Ze hadden geen keus. Ze moesten wel in dat achterlijke ding. En voordat hij ook maar iets kon doen werden ze opnieuw geduwd, maar deze keer door een arrogant lijkend koppeltje dat geen geduld had. Boos zijnde nam Gavin dan toch maar plaats in de attractie en wachtte tot Jane naast zich had plaatsgenomen. Hij wilde net toegeven aan het feit dat hij geen kant meer op kon toen hij het bordje zag staan waarop stond dat de inzittenden elkaar een zoen moesten geven aan het einde van de rit. ‘Jane,’ siste hij, wijzend naar het bordje. ‘Dit is voor kóppels. Waar zat je met je hoofd toen je dit aannam? Ik weet dat hij er vrij overtuigend en betrouwbaar uitzag, maar dat kán echt niet.’ Hij loog voor het merendeel, want de man had er naar zijn idee helemaal niet betrouwbaar uitzien. Toch wilde hij niet te boos op de roodharige zijn. ‘Telt het mee als we die Wailmer-knuffel een zoen geven?’ vroeg hij zuchtend. Het antwoord werd gegeven door een vrouw die haar hoofd naar hem schudde nog voordat ze de beugel dichtdeed van hun attractie. Nou dat was mooi dan.

Bij dat haar date het mogelijk niet met haar antwoord eens zou zijn, had Jane niet eens stilgestaan. Ze wilde dan ook verbaasd op zijn woorden reageren, maar kreeg daar de kans niet toe; de kermisklant duwde hen naar de attractie en deelde mee dat de rit gratis zou zijn. Jane knipperde met haar ogen en richtte haar blik op waar ze eerst een korte rij had gezien. Deze was verdwenen. Ze konden gratis een attractie in èn het kostte niets? Een grijns brak door op haar gezicht. "Bedankt!" Een stel dat achter hen aangesloten had, begon te dringen en daarom stapte Jane zo langzaam als dat met haar enthousiasme mogelijk was het wagentje in, dat lichtjes heen en weer deinde onder het gewicht van de roodharige en de grote Wailmer-knuffel die ze vasthield. Ze hief het ding boven haar hoofd om te kunnen zien waar Gavin naar wees. Haar ogen werden groot waarna ze in lachen uitbarstte. "Natuurlijk," sprak ze zodra haar gelach overgegaan was in een grinnik, "natuurlijk is dat een ding." Ongelofelijk. De sissende toon waarop ze aangesproken was, liet haar het volgende moment echter een verdedigende houding aannemen. De knuffel liet ze weer op haar schoof ploffen en ze richtte haar honingkleurige ogen op de zwartharige. "Hey, jij wilde toch ook nog wat meer doen dan alleen bij een grijpmachine staan? Bovendien, er was geen rij, dat is zeldzaam. En het is gratis! I mean, waarom zou je dan nog overwegen om het af te slaan?" Het besef dat een zoen met een wildvreemde voor haar date – die al een aantal keer duidelijk gemaakt had niet van intieme dingen te houden – in tegenstelling tot haarzelf misschien wel het einde van de wereld betekende, kwam pas toen ze uitgesproken was. Oh. Haar toon was kalm en misschien zelfs ietwat schuldbewust toen ze vervolgde: "Dat bord had ik niet gezien toen ik ja zei en dat spijt me. Ik verzin wel iets, oké?" Besides, wie zou hen tegenhouden om elkaar niet te zoenen? Zouden ze achter hen aankomen en ze dwingen alsnog te smoochen? Het leek haar onwaarschijnlijk.

Gavin liet zijn armen rusten op de beugel terwijl hij koortsachtig probeerde na te denken wat hij allemaal kon dien om die zoen op het laatste te omzeilen. Hij was al eens een keer gezoend geweest en dat was niet goed afgelopen. Aan de andere kant… hoe veel kon één zoen nu kwaad? Ze moesten het waarschijnlijk op de mond doen en niet op de wang. Gavin werd al warm en paniekerig bij het idee. Hij kon niet geloven dat er een meisje was dat hem werkelijk een zoen op zijn mond wilde geven omdat hij er nu o zo aantrekkelijk uitzag. En dit was een gedwongen zoen. Dat maakte alles in zijn ogen nog veel erger. De mensen die hier stonden gingen er van uit dat het koppeltjes waren die in deze attractie gingen, maar Gavin wist zeker dat de man voor hun wel aan zijn gezicht had gezien dat ze niet echt een koppel waren. Aan de andere kant was dit een blind date en werd er bij een blind date niet verwacht dat je elkaar op het einde een zoen gaf? Als hij haar nu een zoen gaf dan zou hij het niet meer op het einde moeten doen, toch? Hij probeerde een zucht te onderdrukken en rolde met zijn ogen op Jane’s woorden, maar draaide zijn hoofd naar haar toe en haalde zijn schouders op. ‘Je hebt een punt,’ begon hij langzaam. Dit was inderdaad heel wat anders dan een grijpmachine. En misschien was hij ook wel gewoon bang. Bang om iemand toe te laten in zijn leven. Hoewel hij Jane nu niet direct als een partner zag, vond hij haar wel een aangename meid om mee om te gaan en hij zei nooit nooit. Alleen voor nu zou het allemaal veel te snel zijn. En als dat niet allemaal bedoeld en gebaseerd was op liefde dan had hij er nog redelijk rustig onder kunnen blijven. ‘Geen zorgen,’ zei hij met een onvaste stem. ‘Gewoon je ogen sluiten en dan is het zo voorbij.’ Hij had het meer over de zoen dan over de attractie. Lang tijd om er over na te denken hadden ze echter niet meer, want het karretje ging al vooruit. Als Gavin het goed raadde dan kwamen ze eerst in een soort sprookjesavontuur terecht en werd de rit afgemaakt met een hels achtbaan-lijkend ritje. Hij zuchtte en zakte wat naar achteren terwijl ze, vergezeld door romantische muziek, door het water gingen met hun karretje terwijl links en rechts decors van Pokémon opgezet waren. Allemaal in de ban van de liefde natuurlijk. ‘Het is wel mooi gemaakt,’ moest hij eerlijk toegeven, maar hij trok een vies gezicht toen hij naar een koppel keek dat elkaars handen vasthielden met voor hun twee Pichu’s die elkaar een kusje gaven.

Wow. Wacht, wat? Waar Jane dacht aan rebels zijn en ingaan tegen het systeem, leek haar date opeens vrede te hebben met het idee van een kus. De wenkbrauwen van de roodharige gingen langzaam maar zeker steeds verder omhoog. "Uh.. I guess?" Huh. Verward draaide Jane zich naar voren toen het karretje in beweging kwam. Ze wist niet of ze nu blij was met de plotselinge omslag in gedrag van Gavin. Het was goed om te zien dat hij zich comfortabeler voelde in haar gezelschap dan toen ze elkaar pas net ontmoet hadden, maar comfortabel genoeg om elkaar te zoenen? Well, zelf had ze wel vaker dan eens een zo-goed-als-complete vreemdeling gekust zonder problemen, maar deze keer was het anders. Deze keer voelde het niet.. Goed, of zoiets. Jane fronste. Vreemd.

Gewillig liet de roodharige zich van haar gedachten afleiden door de taferelen waar ze langs voeren – voor zover de Wailord-knuffel op haar schoot dat toestond – en de woorden van haar date. "Mee eens," stemde ze in, haar blik op Gavin richtend, waardoor ze zag dat deze niet al te blij werd van het zien van een kussend koppel. Ze grinnikte en hief het pluchen beest. "Heb je een schild nodig?" Vroeg ze grijnzend.

Gavin probeerde zich zo goed mogelijk te ontspannen en probeerde niet te denken aan wat er aan het einde van de rit zou komen, maar hoewel het nu leek alsof hij volledig vrede had genomen met de kus, voelde hij een wervelwind aan emoties door zijn binnenste heen gaan bij het idee dat hij Jane moest kussen straks. Het was niet dat ze een lelijke meid was of iets dergelijks, het was eerder dat hij er niet gewend aan was om zo’n intiem contact te hebben. Daarbij gingen zijn gedachten meer dan één keer naar Azalea, het meisje dat hem steeds vaker had gekust en waar hij het bij de derde keer zonder morren had toegelaten. Daarna had hij helemaal niks meer van haar gehoord en hoewel hij had kunnen weten dat dat had kunnen gebeuren, was hij er toch bitter onder geworden en geloofde hij er gewoon niet meer in. Het kon gewoon niet zo zijn dat een meisje hem oprecht leuk vond. Zijn blik gleed opzij toen hij Jane wat hoorde zeggen en vroeg zich af hoe zij over de zoen dacht. Hij wist dat meisjes meestal het gevoel hadden wat hij nu had en dat er vast menig jongens waren die uitkeken naar het idee om haar te zoenen. Gavin werd al ongemakkelijk als hij anderen zag kussen, dus hoe moest dat wel niet zijn als hij haar ging zoenen? ‘Tot nu toe gaat het nog wel,’ zei hij met een lichte zucht. Hij wilde ook weer niet overkomen als een watje, maar het aanbod bleef wel in zijn geheugen gegrift staan. Als hij één van de figuranten méér zag doen dan zoenen dan hield hij dat ding voor zijn ogen voor de rest van de rit. Het karretje waarin ze zaten maakte een scherpe bocht naar rechts en Gavin keek naar een veld met Eevee’s die om hun nekken een halsband hadden waar voorop een hartje zat. Een van de Eevee’s sprong op hun karretje en kwam naar voren om zowel Gavin als Jane een lik te geven. ‘Bah,’ zei Gavin overdreven, maar toch veegde hij het kusje niet af. De Eevee stond inmiddels weer bij de andere Eevee’s en weer ging hun karretje rechtsaf. ‘Ik zweer dat er aan het einde van de rit een soort van achtbaan aan vastgeplakt zit,’ zei Gavin zuchtend tegen Jane. Zijn geluk weer.

Normaal gesproken pakte Jane haar problemen het liefst head-first aan, maar deze ene keer was het anders. Ze deed haar best niet aan de kus te denken die met iedere meter die het wagentje aflegde dichterbij kwam en zich in plaats daarvan volledig te focussen op de erg zoete taferelen die zich om haar heen afspeelden. De harten, verliefde koppels en opgedofte Pokémon schoten gleden aan haar voorbij, en laatstgenoemde sprong op een gegeven moment zelfs op het karretje. Grinnikend draaide Jane haar wang naar de Eevee om het kusje te ontvangen, waarna ze het wezentje een snelle aai gaf voordat deze weer aan de kant sprong.

Toen er iets over een achtbaan gezegd werd, was Jane's aandacht getrokken. De roodharige draaide zich naar haar date, de glinsteringen duidelijk te zien in haar honingkleurige ogen. "Een achtbaan?" Herhaalde ze, waarna een grote glimlach op haar gelaat doorbrak. "Nice." Ze hield van achtbanen en de adrenalinekick die het gaf. Van alle dingen die dat gevoel konden veroorzaken, eigenlijk.

Gavin wierp een zijdelingse blik op Jane. Zou zij aan die vervloekte kus denken die hun over een paar meter te wachten stond? Als dat al zo was dan was dat tenminste niet van haar gezichtsexpressie te lezen. Hij vroeg zich af of je het wel van zijn gezicht kon lezen. Als hij iets niet leuk vond dan was het wel iemand anders kussen. Hij had al genoeg kussen van Azalea gekregen om te weten hoe het voelde. Oké, hij had er nog maar twee of drie van haar gekregen, maar het gaf hem zo’n raar gevoel dat hij niet wist of hij het nog eens wilde voelen of niet. En Jane… Jane leek hem totaal niet de persoon om dat mee te doen. Jane was Jane. Hij kon het goed met haar vinden omdat ze best wel een relaxt persoon was en tenminste niet zo veel van hem verwachtte of eiste. Hij wist zeker dat als hij een keer uit zou vliegen dat ze er niet zo beledigd op zou reageren als de rest van de mensen die hij had ontmoet. Jane zag hem eruit als een persoon die hem zou accepteren, als een persoon waar hij mee om zou kunnen gaan. Het idee dat hij haar dan zou zoenen zou verkeerd overkomen bij hem. Ja, hij zag haar wel als een potentiële vriendin, maar zeker niet als een vriendinnetje. Er was een verschil. Gavin werd uit zijn gedachten gehaald door Jane die plotseling iets zei over een achtbaan. Oh ja. Hij had eerder al iets gezegd over een achtbaan. Gavin keek Jane aan alsof ze niet goed bij haar hoofd was. ‘Dat meen je niet?’ Het klonk eerder als een vraag dan als een vaststelling. ‘Er is niks ergers dat ik me kan indenken dan een…’ Opnieuw ging er een deur met een luid geluid open waardoor Gavin’s woorden werden afgekapt en Gavin keek met grote ogen naar een paar Ludicolo’s die aan het dansen waren. Dat was nog niet zo erg, maar het decoratie-bed en het verliefde koppeltje dat er tegen aan lag wel. Het was zo gemaakt dat de hoofden naar elkaar toe bewogen en elkaar steeds een zoen gaven waarna ze weer even een paar seconden van elkaar weggingen. ‘Laat maar,’ zei hij. ‘Ik kan me wél iets ergers indenken.’

Well, Gavin deelde haar mening over achtbanen duidelijk niet. Hoewel Jane het jammer vond dat hierdoor een potentieel gespreksonderwerp verdween, was het niet heel erg. Iedereen was anders en had zo zijn eigen interesses, en dat maakte alles alleen maar interessanter.

Iets trok de aandacht van haar date echter voordat hij zijn zin af kon maken. Nieuwsgierig liet Jane haar blik gaan naar datgeen wat dit veroorzaakt had. Het tafereel dat zich voor hen ontvouwde, deed haar in lachen uitbarsten. De reactie van haar gezelschap droeg hier voor een groot gedeelte aan bij, though. Opnieuw stak de roodharige de Wailmer-knuffel naar hem uit. "Weet je zeker dat je safety-Wailmer niet wilt?" Sprak ze, een plagerige hint in haar stem. De mensen die deze liefdestunnel ontworpen hadden, leken hem haast speciaal gemaakt te hebben om haar date ongemakkelijk te maken. Op haarzelf had het verre van dit effect; ze was niet bepaald vies van intimiteit. That is, als je de naderende kus buiten beschouwing liet..

Normaal gezien zou Gavin tegen het grove aan hebben gereageerd wanneer iemand met zijn reacties lachte, maar hij kon er niks aan doen dat er een klein glimlachje om zijn lippen ontstond toen hij Jane hoorde lachen. Hij wist dat het om zijn reacties was jegens het kussende koppeltje en eigenlijk gewoon heel deze rit, maar hij vond het op de één of andere manier niet erg. Hij merkte dat hij Jane wel mocht, maar niet om de reden die men zou verwachten tijdens een blind date. Het was niet dat hij haar leuk vond op die manier, eerder dat hij haar wel als een potentiële vriend zou zien en dat hij hoopte dat ze dit zouden kunnen onderhouden zelfs nadat heel het gedoe met de blind date was afgesloten. Opeens kreeg hij het Spaans benauwd. Was het de bedoeling dat hij straks een etentje voor haar zou organiseren? Zou een frietje aan een kraampje die hij uiteraard zou trakteren – want dat was hij haar wel verschuldigd na zijn niet erg enthousiaste houding van vandaag - ook goed zijn? Hij had geen idee. Hij schatte Jane echter meer het frituur-kraampje-type dan een restaurant-type. Ze leek er op de één of andere manier gewoon niet in te passen met haar vrolijke en optimistische figuur. Hij zag haar nog niet gauw in een nette jurk met één of andere chique kerel aan een tafeltje zitten. Dan zou ze zich waarschijnlijk doodvervelen, waar ze immers genoeg reden voor had. In een restaurant zitten was gewoon ook saai. Saaie lange wachttijden en awkward stiltes, dat was zeker. Hij schudde zijn hoofd toen hij de knuffel zag. ‘Ik neem aan dat ik dat ding later ook niet kan gebruiken als ik echt eens verliefd zou worden en intiem zou worden met een meisje?’ Hij rilde al bij het idee. ‘Ik wilde alleen dat ik wat beter getraind was. Als ik wist dat me dit ging gebeuren had ik gisterenavond wel zo’n flauwe romantische komedie gekeken.’ Niet dat hij dat serieus kon, want hij was altijd flauwe opmerkingen aan het maken of kotsgeluiden aan het maken wanneer zo’n film op stond. En dan te bedenken dat hij straks met Jane moest kussen…