[BLIND DATE] Flirting! Music by Paul McCartney

Blind date, blind date, blind date. Jane was niet iemand die nerveus en giechelig werd bij de gedachte aan met een onbekend persoon op stap gaan en hoge verwachtingen – nee, verwachtingen in het algemeen – had ze er zeker niet van, maar ze had er zin in. De kans om zich op te geven voor het evenement was voorbijgekomen en de roodharige had niet geaarzeld: met beide handen en een 'Heck yeah!' had ze het aanbod aangenomen. Iedere gelegenheid met een kans op gratis eten en goed gezelschap was immers een reden om uit bed te komen en half Kalos door te reizen, als je het Jane vroeg, en de reden 'date' maakte het alleen maar beter.

Nu stond ze in Couriway Town, leunend tegen de zijkant van een machine die gevuld was met knuffelbeesten. Meteen zodra het ding in het zicht was gekomen, had ze de sterke drang gevoeld om een belachelijk grote knuffel te winnen zodat ze daar de hele dag mee rond kon lopen, maar Jane had zich in weten te houden. Wanneer haar date gearriveerd was, dan mocht het. De date in kwestie liet echter wel op zich wachten. Daarom, en ook omdat de roodharige niet bepaald een geduldig persoon was, besloot Jane het heft in eigen handen te nemen. Ze had een naam en een telefoonnummer gekregen, en meer zou ze ook niet nodig hebben. Op haar Holo Caster opende ze het berichtencentrum, nadenkend een hand door haar haren halend. Een berichtje volgde niet veel later.

Jane Harper

Typing..

online

'sup Gavin! je date hier, hai.

misschien is het een goed idee om af te spreken in couriway op het valentijnsfestival en dan zien we wel verder

ik zie je zo!

Send

Het apparaatje verdween weer in haar broekzak en Jane's blik in de verte. De naam Gavin klonk als een naam voor een Stoere Dude™, schoot door haar hoofd. Een bedenkelijke frons verscheen op haar gelaat. Misschien zou ze er goed aan doen zich voor te bereiden op leren jasjes en handen-in-zakken. Niet dat ze zou klagen als haar vermoedens juist bleken te zijn, though; Jane kon niet te schattig wel waarderen, zelfs in een date.

Gavin snapte zichzelf niet. Echt niet. Waarom had hij dit ook alweer gedaan? Waarom was hij zo dom geweest om dit te doen? Waarom had hij zichzelf opgegeven voor een evenement waarvan hij van te voren al wist dat het niks voor hem ging zijn? Was hij te sentimenteel geweest? Of hadden zijn moeders woorden dat hij maar wat socialer moest worden in zijn hoofd gespookt? Hij had geen idee, maar nu zat hij er wel mooi mee opgescheept. Hij had geen tijd meer om alles af te gaan zeggen. Zijn date verwachtte hem, of hij dat nu leuk vond of niet. En hij zou moeten gaan. Hij zou de pijn moeten doorstaan. Maar er was één probleem: hij had niks om aan te trekken. Hij had onlangs van het geld dat hij gewonnen had van weddenschappen wel nieuwe kleren gekocht, maar niets dat echt fantastisch was om mee op date te gaan. Het was een blind date, dus hij had geen idee of hij met een kerel of met een dame ging daten. Ook al was het awkward as Muk, hij hoopte echt dat het een kerel was. Kerels hadden geen hoge verwachtingen, vonden dat je aan moest doen wat je wilde. Gavin zuchtte terwijl hij naar zichzelf keek. Hij had een donkerblauwe trui zonder print aangetrokken en zijn meest nette jeans. Het zag er nog redelijk goed uit. Hij had platte grijze schoenen aangetrokken die lekker zaten. Hij vond dat het oké was tegenover wat hij normaal gezien droeg, maar nog steeds geen datemateriaal. Gavin fronste toen hij zijn Holo Caster hoorde overgaan en keek naar de naam. Jane. Damn. Een vrouw dus. Shit. Een zucht gleed over zijn lippen. Hij wist wel dat de kans dat ze daar gingen afspreken groot was en daarom was hij die nacht ook in een Pokémon Center verbleven dat zich nabij het festival bevond, maar daarom werd het er niet leuker op. Gavin haalde zijn schouders op naar zichzelf, smeet zijn rugzak over zijn schouder en besloot om uit het Pokémon Center te gaan. Het duurde niet al te lang voordat hij op het festival aankwam. Alleen al het aanzicht van alle hartjes, kraampjes en vrolijke koppeltjes zorgde er voor dat zijn maag verkrampte. Oké… wie was Jane in godsnaam? Hij zuchtte en ging bij een kraampje staan dat redelijk grote ballonnen in de vormen van een hartje verkocht. Hij pakte zijn Holo Caster en stuurde zo kortaf mogelijk bij welk kraampje hij stond en welk uiterlijk hij ongeveer had. Maar dat was niet erg moeilijk. Zijn haar waarvan de voorkant in zijn gezicht lag en de achterkant rechtop op zijn kop stond was nu niet bepaald moeilijk te missen.



Geen leren jasjes en handen-in-zakken, maar een nette spijkerbroek en eveneens nette, blauwe trui onder een wolk van hartjesbalonnen. Jane was niet onzeker genoeg om een vlugge blik op haar eigen kleding te werpen, maar de gedachte dat haar kleding niet zo fancy was als die van haar date schoot wel even door haar hoofd. Aangezien de roodharige het concept 'gelegenheidskleding' niet leek te begrijpen, had ze die ochtend gewoon aangedaan wat ze op een normale dag ook uit de kast zou kunnen trekken: sneakers, een lichtblauwe skinny jeans en een oversized, wit T-shirt met het bijna weggesleten logo van de één of andere band. Een glimlachje verscheen op Jane's gelaat toen ze zich bedacht dat ze het T-shirt ooit mee gegrist had na een nachtje bij een jongen verbleven te hebben, en nu droeg ze het naar een date. Anyways, inmiddels was de ze haar date genoeg genaderd om hem aan te spreken, wat de roodharige dan ook deed. "Hey! Gavin, toch?" Sprak ze ietwat gehaast, een hand naar hem uitstekend. Een snelle voorstelronde en dan zou ze hem waarschijnlijk naar de grijpmachine meesleuren. Haar oog was gevallen op een gigantische Wailmerknuffel en ze zou het festivalterrein niet verlaten voordat ze die in handen had.

Gavin hield de Holo Caster krampachtig vast in zijn handen terwijl hij om zich heen keek. De kraampjes die smachtten naar Valentijn maakten hem kotsmisselijk. Je had grijpmachines met knuffels er in, een kraampje met snoepgoed in de vorm van de liefde, een reuzenrad in de vorm van een hart en nog wat andere dingen die Gavin voor duizend euro graag had willen missen. Nee, voor één eurocent had hij het al wel willen missen. Hij haatte dit. Dit was niet zijn ding. Hij vroeg zich af wat hem bezielde om zich in te schrijven. Had hij gehoopt dat één bepaald persoon er op zou reageren en dat hij het met die persoon goed zou kunnen vinden? Had hij gehoopt dat hij hier iets uit zou halen? Zijn doel was niet bepaald om een vriendin te vinden. Wat was het dan wel als hij mee deed aan dit? Een goede vriendin? Ja, vast wel. Hij smachtte de laatste tijd echt wel naar vrienden, ook al wilde hij dat zelf niet al te duidelijk laten merken. Hij duwde echter eerder personen van zich af dan dat hij er echt een goede toenadering naar maakte. En dat had hij geweten, want tot nu toe had hij meer mensen kwaad op zich gemaakt dan dat hij echt vrienden had gemaakt. Natuurlijk had hij Vivienne en Azalea leren kennen, maar dat was het dan ook. ‘Dan moet jij Jane zijn,’ zei hij. Hij was ietwat opgelucht toen hij haar kledingkeuze zag. Het zou echt afgang zijn geweest als het een prachtige dame in een jurk was geweest. Dan zou hij compleet uit de toon vallen en bij deze dame ging hij er nog redelijk goed door. Niet dat ze lelijk was of zo, maar… ach, laat ook maar. Hij en uitleggen combineerde gewoon niet. Hij nam haar hand en schudde deze. ‘We hoeven toch niet eh… super romantische dingen te doen, hè?’ vroeg hij. Een rode kleur schoot over zijn gezicht terwijl hij dat zei. ‘Ik weet dat dit raar klinkt omdat ik mezelf hiervoor heb ingeschreven, maar ik ben totaal geen romantisch of klef aangelegd persoon. Helemaal niet zelfs.’



Een brede grijns deed de mondhoeken van de roodharige omhoog krullen. "Yep, it me." Om wat comfortabeler te staan terwijl ze praatte, leunde ze na de hand van haar date geschud te hebben ontspannen tegen het kraampje met de hartvormige ballonnen aan. Het leverde haar een onvriendelijke blik van de verkoper op die ze negeerde. Bij het horen van Gavins volgende woorden kon ze het niet laten om even te lachen. "Heb je nu al spijt, ja? Ben ik niet je type?" Vroeg ze geamuseerd en zeker niet serieus, wat ook aan haar toon te horen was. Ze had zich aangemeld om een dagje plezier te kunnen hebben en een nieuwe vriendschap te sluiten, immers. Superromantisch hoefde dan ook helemaal niet van haar als haar date daar niets voor voelde. Heck, zelfs als ze wel meedeed om een relatie te krijgen—nee, zelfs als zijzelf een date zou organiseren omdat ze van iemand hield en die persoon dit duidelijk wilde maken, dan zou ze niet willen dat 'mierzoet' een toepasselijke omschrijving was. Toen ze de rode kleur zag die Gavins gezicht aangenomen had terwijl hij zijn vraag stelde, werd haar gezichtsuitdrukking iets serieuzer. "Nah, dat is geen enkel probleem," reageerde ze zodra de jongeman uitgesproken was. Een geruststellende glimlach liet haar grijns plaatsmaken. "Maak je maar geen zorgen, ik verwacht niet veel van dit hele gebeuren." Plots richtte ze zich weer op, de hand van de zwartharige beetpakkend. Ze had genoeg stilgestaan; het was tijd om iets te gaan doen. Haar ogen glinsterden vastberaden toen ze haar date aankeek en sprak: "Ben je goed in kermisspellen?"

Het was in elk geval al een goed ding dat het weldegelijk Jane was. Ook was het een goed ding dat zijn zogenaamde date zichzelf gekleed had naar iets simpels en dat hij niet uit de toon viel. Het zou namelijk een verschrikkelijke ramp zijn mocht dit Jane toch niet zijn en er kwam dadelijk één of ander tuthola aangewandeld met jurk, prinsessenkroontje en al. Dan zou hij zich echt kapot schamen en zou hij waarschijnlijk de eerste weg uit Couriway Town nemen. Hij wist dat het geen aardige gedachten van hem waren, maar hij was vroeger al vaak genoeg vernederd geweest en een verwend nest die zijn kledij niet kon appreciëren kon hij er echt niet bij hebben. Gelukkig was dit Jane en bleek ze nog vrij oké te zijn. Hij lachte ongemakkelijk op haar opmerking, maar voelde zijn schouders al wel iets meer ontspannen vanwege haar plagerige ondertoon. Blijkbaar meende deze meid het allemaal niet zo en dat was iets dat Gavin gek genoeg wel kon appreciëren. ‘Gelukkig,’ sprak hij zijn gedachten iets te gauw uit toen Jane zei dat ze er niet al te veel van verwachtte. En hij? Tja, hij verwachtte er sowieso niet veel van, maar dat kwam omdat hij zijn kansen bij meisjes vrij negatief in zag. Als ze de littekens op zijn polsen zouden zien en verspreid over zijn lichaam zouden ze wel tien keer beter nadenken. Bovendien was hij mentaal ook beschadigd, al viel dat gelukkig minder op dan hij zou denken. Gavin schrok zich een ongeluk toen zijn hand opeens werd beetgepakt en met een lichte verontwaardigde blik keek hij de roodharige aan, maar deze leek dit niet in de gaten te hebben omdat haar aandacht al op iets anders gefixeerd was. Gavin kreunde inwendig toen hij haar vraag hoorde. Waarom had hij zich voor dit gedoe opgegeven? Hij was absoluut niet goed in dat soort spellen en de kans dat Jane gewond zou raken omdat hij iets doms zou uithalen zou typisch hem zijn. ‘Niet echt,’ zei hij voorzichtig. Hij hoopte inwendig dat haar hand niet zodanig tegen de zijne zou komen dat ze het harde litteken aan de binnenkant van zijn pols zou voelen. Hij merkte dat hij het gelijk tien graden warmer kreeg en probeerde zijn hand een beetje losser te maken. ‘Maar kies jij maar naar welk kraampje we gaan. Ik zal wel volgen,’ zei hij met een onderliggende hint dat ze zijn hand beter kon loslaten en dat hij haar wel op eigen houtje zou volgen. Of ze de hint zou begrijpen? Hij had er geen hoop in.

Jane blik was naar de grijpmachine gaan en had zich niet meer los laten scheuren. Ze had dan ook niet gezien dat haar date haar een verontwaardigde blik toewierp toen ze zijn hand vastpakte. Wat ze wel meekreeg, was dat hij zei niet al te goed in kermisspellen te zijn. Toen de voorzichtigheid waarmee hij deze woorden uitsprak Jane opviel, wist ze met veel moeite haar blik naar de jongeman te brengen. "Dat is oké," glimlachte ze, waarna ze met een knipoog vervolgde: "Misschien leer je vandaag dan nog iets." Als klein kind was Jane al gek geweest op kermissen, speelhallen en alles wat daarop leek. Ze had bergen tijd en geld geïnvesteerd in het verslaan van de machines en hun doortrapte mechanieken, en haar kamer had altijd vol gestaan met de grootste, meest absurde prijzen. Naarmate ze ouder werd, verdween het grootste gedeelte van deze regenboogkleurige trofeeën uit de ruimte. Haar liefde voor de spellen waarmee ze ze gewonnen en de behendigheid die ze in het besturen van de machines ontwikkeld had, waren echter wel gebleven.
De roodharige keek naar beneden toen ze voelde dat Gavin haar hand bewoog, en een nadenkende frons verscheen op haar gelaat toen ze dacht een achterliggende betekenis te missen in de woorden die op de handelingen van de jongen volgde. Voor een moment vergetend dat ze eindelijk naar de grijpmachine kon vertrekken, bleef ze roodharige waar ze was en richtte ze haar onderzoekende blik op die van haar date terwijl ze zijn hand losliet. Haar stem was serieus – een zeldzaam verschijnsel – toen ze sprak: "Hey, als iets je ongemakkelijk maakt, zeg het dan gewoon, oké?" Ze was hier niet alleen om zelf een leuke dag te hebben, ze wilde dat haar date er ook plezier aan kon beleven. Dat ging niet als de persoon in kwestie zich ongemakkelijk voelde.

Gavin slikte. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Hij was niet echt goed in dat soort spelletjes en raakte meestal meer gefrustreerd van de machines dan dat hij er echt plezier aan had. Gewoon het concept dat je er geld in moest steken, dat je vervolgens met de grijpmachine iets moest pakken en dat het ding negen van de tien keer losliet op een oneerlijk, haast onmogelijk moment maakte hem meestal woedend. Toch wilde hij deze dag niet verzieken voor Jane en ging zich dus moeten inhouden. Dat wilde dus ook zeggen dat hij geen woedeaanvallen mocht hebben en dat hij zich ging moeten inhouden tegenover de machines. Aan de andere kant was hij vroeger ook altijd alleen geweest met dit soort dingen en dat had hem een eenzaam gevoel gegeven waardoor hij al sneller gefrustreerd raakte. Nu hij met Jane was en ze waren op dit belachelijke evenement, zou het dan misschien toch niet beter gaan? Zou hij dan toch zijn woede kunnen beheersen en uiteindelijk vrienden kunnen maken? Want dat was toch waarvoor hij zich had ingeschreven, om vrienden te maken? Hij wist het niet meer. Hij wist dat hij aan het veranderen was dankzij deze reis en dat zijn moeder blij was met de positieve vooruitgangen die hij boekte. Hij had immers twee tot drie mensen die hij zowaar vrienden kon noemen, één badge en al één extra Pokémon in zijn team zitten. Gavin schrok op toen Jane in de gaten leek te hebben dat hij zich ongemakkelijk voelde en daar op een manier op reageerde die hij niet had verwacht van haar. Ze leek echt zo onschuldig, zo kinderlijk. Hij had niet in gedachten gehouden dat dat wel eens kon wegvallen en dat het een serieus persoon leek te zijn, maar haar woorden deden hem wel glimlachen. Deze keer was het een oprechte glimlach en iets dat zeker in het begin van zijn reis nog niet voorgekomen was. ‘Bedankt,’ zei hij enkel en hij gaf een knikje, maar vond dat hij haar een uitleg verschuldigd was. ‘Ik ben niet het soort persoon dat graag anderen aanraakt of dat graag heeft van anderen. Ik ben nog maar pas met mijn reis begonnen en heel veel dingen zijn echt een aanpassing voor me. In elk geval vind ik het fijn dat je er rekening mee wilt houden,’ maakte hij het snel af voordat ze hier dadelijk over een half uur nog stonden omdat hij zo nodig sentimenteel moest gaan doen. Hij probeerde zijn gezicht neutraal te houden en die emotieloze blik er weer in te krijgen, maar een blos was over zijn gezicht getrokken en inwendig voelde hij zich beter dan ooit.

Hoewel je het op het eerste gezicht niet van haar zou verwachten, had Jane wel degelijk een serieuze kant. Hij liet zich zeker niet vaak zien, but still. Het duidelijke ongemak van Gavin was genoeg geweest om Jane zich af te laten vragen wat er mis was, en omdat ze het idee had wel met de jongeman op te kunnen schieten, was haar innerlijke, ernstige Mom Friend naar boven gekomen. De glimlach en het bedankje wimpelde ze af met een klein handgebaar, al waren ze een goed teken. Ze had liever dat de zwartharige vertelde wat hem dwarszat. Gelukkig volgde die uitleg al snel, en bleek dat ze haar rol als Mom Friend weer af kon leggen. Geen onnodige aanrakingen. Got it. "Geen probleem, yo," grijnsde de roodharige. De vrolijke maar ontspannen ondertoon die normaal gesproken in haar stem zat, was weer teruggekeerd. De hand die zich eerst om die van Gavin had gesloten verdween in haar jaszak en diepte een aantal munten op, waarvan ze er een aantal aan haar date aanbood met een grote glimlach en de woorden: "Nu wil ik wel eens zien wat 'niet echt' precies betekent. Laten we gaan." Er vrijwel zeker van dat de jongeman haar nu wel zou volgden, draaide Jane zich om en begon met verende tred naar de grijpmachine te stappen.

Gavin moest eerlijk toegeven dat hij Jane steeds meer en meer begon te mogen. Niet alleen omdat ze werkelijk bereid leek te zijn om rekening met hem te houden, maar ook omdat er geen vervelende vragen volgden. Geen vraag om meer uitleg dan hij had willen geven. Ze leek tevreden te zijn met de uitleg die hij aan haar had toevertrouwd en dat was iets wat hij enorm kon appreciëren. Maar hoe tof ze ook mocht zijn, hij dacht niet dat hij buiten Vivienne ooit aan iemand anders zou vertellen wat er met hem was gebeurd. Hij nam aan dat hij geen vriendin zou krijgen, dus hij zou ook geen uitleg hoeven te geven over zijn littekens. In de zomer ging hij gewoon lichte vestjes dragen waardoor het niet op viel. Tegenwoordig had je voor de mannelijke mode ook zo van die vestjes die je in de zomer over je shirt kon aantrekken. Gavin was nog steeds niet helemaal tevreden met dat idee omdat het zo licht stof was dat het makkelijk van zijn armen kon glijden, maar besloot om zich daar geen zorgen over te maken. Hij schrok op toen Jane weer begon te praten en gaf haar een snel knikje. Het kon wel eens goed zijn dat ze vrienden konden worden dankzij deze date, maar Gavin was er vrij zeker van dat meer niet zou komen. Daar moest hij eerst voor openstaan en dat was nog niet zo. En hij wist niet of dat ooit ging gebeuren, maar daar ging hij zich nu niet mee bezig houden. Nu ging hij vooral proberen om toch van deze dag te genieten ondanks al zijn negatieve gedachten. En met een metgezel als Jane moest dat vast wel lukken. Hij had de munten onbewust aangenomen en deze in de zak van zijn trui gestopt. Hij liep achter haar aan naar de grijpmachine en haalde diep adem. ‘Doe jij maar eerst. Dan kan ik wat oefenen door toe te kijken,’ zei hij tegen haar. Hij ging zich echt moeten inhouden, want als hij te veel plezier had en hij keek niet uit hoe zijn mouwen schoven dan zou ze misschien de littekens op zijn pols zien en dan was alles verpest. ‘En ondertussen gaan we vooral proberen om niet al ons geld er door heen te slaan.’ Correctie: haar geld, want hij ging hier niks aan uitgeven. Hoopte hij…

De munten werden aangepakt, en Jane moest aardig wat van haar zelfbeheersing aanroepen om daarna niet meteen naar de grijpmachine te spurten. Nu ze haar zinnen gezet had op die Wailmerknuffel, zou ze hem gaan winnen ook. Ze was een slechte verliezer; het kon niet anders.

Zij mocht eerst. Jane grijnsde en draaide zich naar de machine. "Oké, eens zien of dit me in één keer lukt." De munt die de roodharige in de daarvoor bestemde gleuf stak, rolde met een kletterend geluid door de machine en de lichtjes rond de joystick kwamen tot leven. Jane trok haar mouwen iets op en pakte de controller beet, haar blik strak op de grijpklauw gericht. Wel ving ze Gavins tweede opmerking nog op, waarop een lach haar mond verliet. "Ik ben slecht met geld, maar als jij daar wel goed op kan letten en ik mijn best doe om iets voor ons binnen te slepen, vind ik dat we een goed team vormen." De knuffel waarop ze zinde was veel te bol om bij het lichaam op te pakken. Ze had de meeste kans als ze voor de vinnen ging. Terwijl ze de klauw behendig naar voren en iets opzij manoeuvreerde zodat hij recht boven de Wailmer stond, keek ze op het schermpje naast de joystick dat aangaf hoeveel pogingen ze had. Het getal twee lichtte op, wat voor Jane betekende dat ze de eerste ronde kon gebruiken om ervoor te zorgen dat één van de flippers omhoog kwam te liggen. Met een druk op de knop begon de klauw naar beneden te bewegen, en besloot Jane om een gesprek aan te knopen met haar date. "Dus, Gavin," begon ze, zich iets naar hem toe draaiend zodat ze hem aan kon kijken. "Vertel eens iets cools." De zwartharige de keuze geven om zelf een gespreksonderwerp te kiezen, leek Jane een goed idee. Zo wist ze in ieder geval zeker dat hij er zich niet ongemakkelijk bij voelde.

Gavin wilde zeggen dat dat haar nooit zou lukken in één keer, maar hij hield zijn mond. Hij wist zeker dat die machines zo geprogrammeerd waren dat je sowieso de eerste keer niet won, want anders zouden ze natuurlijk geen winst kunnen maken. Gavin geloofde zelfs dat die machines zo geprogrammeerd waren dat je slaagkansen zo klein waren dat je eerst een heleboel geld moest verkwisten om überhaupt iets te winnen. Het feit dat Jane hun echter als een team zag, verbaasde hem lichtelijk. Hij vond het woord alleen al raar, laat staan dat het op hem en iemand anders toegepast werd. Nog nooit had hij een team met iemand gevormd omdat niemand met hem om wilde gaan. Hij hield ze altijd op afstand door gemene opmerkingen te maken of agressief te reageren, maar hij merkte dat hij dat op Jane nog niet had gedaan en vroeg zich af of dat kwam omdat hij haar toch wel een aardige gesprekspartner vond. Om eerlijk te zijn voelde hij zich juist bij haar op zijn gemak omdat hij nergens toe gedwongen werd en omdat ze zijn grenzen respecteerde. De zwartharige gaf dus enkel een knikje op haar opmerking en concentreerde zich op het spel. ‘Die machines zijn gemanipuleerd,’ zei hij toen hij zag dat het haar inderdaad de eerste keer niet lukte. Of had hij het mis en moest ze nog beginnen? Om eerlijk te zijn was hij de laatste keer in de buurt geweest van een grijpmachine op zijn elfde. En dat was samen met zijn vader geweest, maar die tijd probeerde hij natuurlijk zo goed mogelijk te vergeten. Het voelde als een heel andere tijd aan, als een tijd die eigenlijk nooit bestaan had. De zwartharige slikte en probeerde zich te concentreren op wat de roodharige tegen hem zei. ‘Iets cools?’ vroeg hij. ‘Eh…’ Hij wilde met zijn hand over zijn achterhoofd wrijven, maar bedacht zich dat daardoor zijn mouw naar beneden kon zakken en onderdrukte de neiging tot het uitvoeren van de handeling. ‘Ik heb onlangs een badge gewonnen en een nieuwe Pokémon gevangen voor mijn team?’ probeerde hij. ‘En als je dat niet cool vindt…’ Weer dacht hij diep na. ‘Ik heb me voor het eerst opgegeven voor dit rare evenement?’ Hij grinnikte even omdat hij er zo slecht in was. ‘Oké, probeer jij maar iets cools te verzinnen, want mijn argumenten en verhalen klinken echt niet cool.’

De knuffel werd opgepakt en viel, zoals Jane voorspeld had, alweer naar beneden toen de grijpklauw in beweging kwam. De roodharige was tevreden met het resultaat van haar eerste beurt, maar haar date zag het een stuk somberder in. "Nee, Gavin, dit is juist onderdeel van ons plan." Met een triomfantelijke grijns op haar gelaat keek ze de jongen aan, waarna ze haar aandacht weer op het apparaat richtte. "Kijk—" kort tikte ze op het glas, de aandacht vestigend op de vin die nu naar boven wees, "—dat ding daar is nu heel makkelijk te pakken, dus nu kunnen we onze prijs binnenhalen." Binnen enkele tellen had ze de grijpklauw weer in positie gebracht en drukte op de knop. "Watch and learn," voegde ze er met een zelfverzekerde glimlach aan toe terwijl het ding naar de knuffel begon te dalen. De klauw opende zich, sloot zich om de vin, tilde het ding op en begon aan zijn weg naar de tunnel waarin de knuffel afgeleverd moest worden. Alles leek goed te gaan en Jane wilde al vrolijk haar handen in de lucht gooien, maar het gewicht van de Wailmer-knuffel begon de klauw toch teveel te worden en net voordat het ding in het bakje belandde, gleed het tussen de ijzeren knijpers door en landde weer tussen de andere knuffels. Jane's glimlach bevroor en ging over in een verbaasde uitdrukking. ".. Shit." Dit kon niet. De knuffel was gewoon zwaarder geweest dan andere knuffels, daarom had haar techniek niet gewerkt. Ja, nu hij dichter bij de tunnel lag, zou het vast wel lukken. De wederkeer van haar glimlach liet niet lang op zich wachten. "Jouw beurt," sprak de roodharige, waarbij ze afstand nam van het bedieningspaneel door naast het apparaat te gaan staan en er tegenaan te leunen. Ze glimlachte. "Hij ligt nu al beter klaar, je kan dit."

Terwijl de donkerharige jongen ook een poging waagde, had Jane tijd om te reageren op wat hij gezegd had. "Zo-zo," sprak ze dan ook lachend, "dan ben je druk bezig geweest." Zelf reisde ze nu al een klein half jaar door Kalos, en op het vlak van trainer-zijn had ze nog niets gepresteerd. De enige pokémon die aan haar team toegevoegd was, had ze zelfs cadeau gekregen van een onbekend persoon. Niet dat Jane er mee zat; ze was aan deze reis begonnen om wat meer van de wereld te zien, herinneringen te maken en mensen te ontmoeten, en dat ze gezelschap had van een paar schattige wezentjes zag ze meer als extraatje. Ze knikte quasi-ernstig voordat ze vervolgde: "Dat je je opgegeven hebt, is inderdaad heel cool. Is dit dan ook je eerste blind date?" De uitdaging om zelf iets cools te vertellen, ging Jane maar al te graag aan. "Oké, hier ga ik," grijnsde ze, haar handen over elkaar wrijvend. "Ben je er klaar voor?"

In which Luca het op een cliffhanger laat omdat ze meer tijd nodig heeft een cool verhaal te bedenken.

Gavin fronste met zijn wenkbrauwen en keek toe hoe Jane’s ultieme poging om de Wailord te pakken te krijgen mislukte, maar hij moest wel eerlijk toegeven dat ze dicht in de buurt was. Toch kon hij het niet laten om een spottende opmerking te maken. ‘Was dat ook een onderdeel van ons plan?’ vroeg hij spottend, maar het klonk al veel minder spottend als in het begin van zijn reis. Dan had er ook een agressieve of geërgerde ondertoon onder moeten zitten en dat was deze keer niet het geval. Nee, je kon het zelfs een tikkeltje geamuseerd noemen omdat ze wilde blijven proberen. Hij had echt nog nooit iemand zo veel moeite zien doen om een knuffel te bemachtigen, maar hij nam aan dat als ze het zouden winnen dat hij het aan haar zou geven. Wat moest hij in Arceus naam met zo’n grote knuffel? Het zou alleen maar in zijn weg liggen en bovendien was het ook niet eens mannelijk om met zoiets rond te lopen. Hij haalde zijn schouders op toen Jane hem een poging liet doen en ging voor de joystick staan. Met een rustige blik keek hij naar de Wailord die nu vlak langs het bakje lag. Hij wist dat dit niet moest mislukken, maar op de één of andere manier had hij juist het idee dat de afpersing hier pas begon. Doordat de Wailord namelijk zo vlak langs het bakje lag, kon hij er steeds tegen botsen en zou de grijpklauw aan één stuk door zijn grip verliezen. Maar goed, hij wilde Jane ook weer niet teleurstellen en dus activeerde hij het apparaat weer zonder te mopperen. Hij draaide zijn hoofd opzij toen Jane op het punt stond om een cool verhaal te vertellen en grinnikte kort. ‘Dit is mijn eerste blind date ja,’ zei hij en hij voelde een blos om zijn wangen trekken, maar richtte zijn ogen snel op de grijpklauw zodat ze het hopelijk niet zou zien. ‘En ik denk dat ik er wel klaar voor ben.’ Hij haalde zijn schouders op, concentreerde zich nu pas echt op de grijpklauw en liet het ding naar beneden gaan. Onbewust ging het puntje van zijn tong buiten zijn mond terwijl hij de klauw om de vin liet sluiten zoals hij Jane had zien doen. Hij had echter geen idee hoe hij het ding moest bewegen en deed maar iets. ‘What the…’ Op de één of andere manier was de ene helft van Wailord’s lichaam in het bakje terechtgekomen en hing het andere er nog uit. ‘Wat een afpersing,’ mopperde hij. ‘Maar ik denk dat ik het hier weer aan jou overlaat. Zoals je ziet verpest ik het enkel.’ Het klonk somberder dan dat hij het wilde laten klinken en snel verliet de jongen het apparaat zodat Jane haar plaats weer kon innemen.

"Shh," reageerde Jane, een vinger op haar lippen leggend voor extra effect. De slechte verliezer in haar wilde mokkend op de opmerking ingaan, maar haar humeur was te goed en bovendien had Gavin zijn woorden niet echt onvriendelijk uitgesproken. Was dat wel zo geweest, dan was de woordenwisseling misschien onaangenamer geworden. Jane nam haar wedstrijdjes en uitdagingen heel serieus.

De roodharige had enkele seconden nodig om een verhaal in haar herinneren naar boven te laten borrelen, en in die tijd zei haar date dat hij er klaar voor was. Toch begon Jane nog niet aan haar verhaal, want ze had net gezien dat de zwartharige geconcentreerd het puntje van zijn tong uitstak terwijl hij een poging deed de Wailmer-knuffel te pakken te krijgen. Ze moest moeite doen er geen – vriendelijke, mind you, – opmerking over te maken, aangezien ze het idee had dat iemand die niet van schattige, romantische dingen zei te houden dat niet kon waarderen. Soms begreep Jane niet hoe mensen zo schattig konden zijn. Niet alleen een geconcentreerde Gavin, maar bijvoorbeeld ook een met haar schouders dansende T— Hm. Curieus. Jane fronste en zette de onafgemaakte gedachte voor nu van zich af. Ze had een verhaal te vertellen. "Ik heb ooit een footballdoelpaal neergehaald door er een honkbal tegenaan te slaan. Dat is cool, right?"
"In Hoenn ben ik lid van een honkbalclub die het terrein deelde met een vereniging voor American footballers. Het veld van de footballers werd fancier gemaakt terwijl ik met mijn team aan het trainen was, wat ook betekende dat er nieuwe doelpalen neergezet werden. Blijkbaar hadden ze een van de palen nog niet goed vastgeschroefd of zoiets, want toen ik mijn bal tot voorbij ons eigen veld en in dat van de footballers sloeg en het ding tegen de een van de palen kwam, viel hij om." Jane grinnikte even voordat ze vervolgde: "De werknemers waren het er niet bepaald blij mee, maar we hielden er wel een mooie achtergrond voor een groepsfoto aan over." Het schoot haar te binnen dat ze de foto als het goed was op haar Holocaster had staan, waarop ze het apparaatje uit haar zak opdiepte.

In de vinsporen tredend van de witte variant uit de mythes, liet de Wailmer zich niet zo gemakkelijk vangen. De knuffel hing half in het bakje, maar niet genoeg om hem erin te laten vallen. "Damn," liet Jane zich verbaasd ontvallen, waarna ze Gavin een schouderklopje gaf. "Nee joh, we komen steeds een stapje dichterbij." Ze nam haar plaats weer in en overhandigde haar Holocaster, waarop de foto inmiddels zichtbaar was, aan haar date. Op en om het grote, gevorkte ding dat erop te zien was, stonden zo'n vijftien meiden met glimlachjes tot grijnzen. Even liet Jane de grijpmachine nog voor wat hij was om zichzelf aan te kunnen wijzen. Zittend op het hoogste gedeelte van de omgevallen doelpaal, haar knuppel op haar schouder rustend en een grote grijns op haar gelaat. "Als je coole dingen mee wilt maken, ga dan bij een sportclub," besloot ze grinnikend terwijl ze een muntje in de grijpmachine deed.

Het spijt me. :CCC