Stuff of legends [+Nathan]

Hoofdkwartier. Hij was geen fan van deze plek, maar voor nu moest hij wel naar binnen toe. Om precies te zijn moest hij bij een van de hogere piefen zijn. Na dagen, weken, onderzoek te hebben gedaan en getrained te hebben met zijn pokémon, had hij een afspraak gemaakt met een van de Elite's om zijn keystone op te gaan halen. Hij was van mening geweest dat Caitlynn, misschien wel het meest recente lid van zij team, maar momenteel de sterkste en misschien wel beste lid ervan, een mega-stone mocht gaan ontvangen. Sowieso moest hij toegeven dat een mega-Mawile er best wel nice uit zag en hij hoopte maar dat Cait het aan zou kunnen. De Mawile liep nu gewoon naast hem, terwijl hij op de deur van ene Nathan klopte. Hier moest hij zijn, nu maar hopen dat het niet al te erg zou uitlopen.

Hij werd naar binnen geroepen en met een strenge blik naar Caitlynn, die naar een plant probeerde te happen, deed hij de deur open. Rustig stapte hij naar binnen toe en deed deur weer achter zich dicht op het moment dat de Mawile ook binnen was. De kleine pokémon keek verwonderd om zich heen en besloot zich voor once formeel te gedragen. Echo wandelde naar een van de stoelen toe en ging erop zitten, waarna de Mawile naast hem neerplofte op de grond en om zich heen bleef kijken. "Nathan, neem ik aan?" vroeg hij op een rustige, iets wat nonchalante manier. "Ik wil graag mn keystone komen ophalen." Ja, hij wist dat hem dit ooit in de problemen ging krijgen, but screw that. He lived his life the way he wanted it, not the way others want it. Maar nu wilde hij eerst die vervloekte regenboog steen in bezit krijgen.

Een jongen kwam binnenlopen, rond zijn leeftijd en ging zich gewoon wat gemakkelijk raken. Kort fronste hij, juist ja. Er werd nog gevraagd of hij Nathan was, nee, hi was een random persoon die zomaar ergens binnen liep en deed alsof hij de baas was. Oh wacht. Vervolgens werd er gezegd dat de zwartharige ´zijn keystone´ wou ophalen. Grote mond, ugh. "En je wilt je Mawile laten mega evolueren lijkt me?" klonk er, nu al wat verveeld van de groenharige. "Vertel me eens wat over haar." eigenlijk zou het hem helemaal niets uitmaken, vooral omdat het maar info was waar de jongen verder geen waarde aan hechtte. Maar tja, het was gewoon iets dat moest gebeuren. En ook nog, veiligheidsredenen, hij wist van sommige Pokémon maar al te goed dat ze gevaarlijk konden zijn, het zou hem niets verbazen als daar Mawile ook onder konden vallen.

Alleen al aan zijn blik te zien, wist hij dat hij geen goede indruk had gemaakt bij de Elite. Oops. Nou ja, ooit zou hij het nog wel eens goedmaken, maar dat moment was niet nu. Nu wilde hij gewoon zijn key-stone hebben en weer weg zijn hier. Hij had wel belangrijkere dingen te doen dan alleen maar in een kantoortje zitten en gesprekken voeren. Ugh, nee, dat was echt niets voor hem. "Dat is wel het plan ja," zei hij tegen de groenharige. "En mijn Bulbasaur, zodra die volledig geëvolueerd is," dat was niet geheel waar. Hij had zo'n afschuwelijke hekel aan de mega-form van Venusaur, maar goed. "Caitlynn is een vechtertje, eentje die graag bijt. Het heeft me wat moeite gekost om d'r duidelijk te maken wie de baas is, maar nu gedraagt ze zich naar behoren en is het d'r duidelijk dat ik de leiding heb," zei hij daarna kalm, terwijl hij wat rechterop ging zitten. Misschien toch maar wat minder nonchalant gaan zijn bij dit soort mensen, het kon 'm nog wel eens z'n kop kosten immers.

Volgens de woorden van de ander, was deze dat inderdaad van plan om te gaan goen. Ook werd er nog bij toegevoegd dat het ding later nog voor een Bulbasaur zou worden gebruikt, als deze volledig gëvolueerd zou zijn. Niet veel later werd er nog wat info gegeven over de Mawile, waarin werd gezegd dat het een vechter was maar ze wel nu blijkbaar wist wie de baas was. "En je hebt haar hoelang?" dat viel hem namelijk wel op, gezien je de Pokémon wel een week of twee in bezit ervoor zou hebben om de Pokémon te kunnen laten evolueren. Afgaande van het verhaal (of hij had geen inschattingsvermogen) zou de jongen de Pokémon nog niet zo heel erg lang in diens bezit moeten hebben. De houding van de zwartharige stond hem niet aan, maar daar zou hij later wel nog wat van zeggen, zo nodig.

Alleen al aan zijn toon wist hij dat de groenharige het niet vertrouwde. Fijn, nu moest hij nog gaan uitleggen dat Caitlynn geen gevaar zou vormen in haar mega-form. Hij had zichzelf nog zo goed ingelezen hiervoor en hij zou een of andere snotaap hem dit niet laten ontnemen. "Een week of drie nu, we hebben veel getraind en de gym gedaan," sprak hij op een kalme toon. "Ik zie aan je dat je 't niet vertrouwd, het is geloof ik niet echt ongekend dat een Elite geen vertrouwen heeft in een Grunt. Ik weet dat ik Caitlynn onder controle kan houden," zei hij daarna rustig. Hij moest niet te veel de wijsneus gaan uithangen hier, dat kon tot problemen leiden. En problemen wilde hij nou niet echt hebben momenteel. "En for your information, ik heb m'n Bulbasaur nu een kleine vijf weken, sinds ik uit het ziekenhuis ben ontslagen," besloot hij daarna maar te zeggen.

Het was goed te zien hoe klaar de twee al met elkaar waren, Nathan die de houding van de anders niets vond en de rest, de zwartharige die ertegen inging. Er klonk dat hij de Mawile nu ongeveer een week of drie in bezit had, veel getraind en de gym gedaan. Oke, dat was dan in welk geval iets. Er werd gesproken door de ander dat hij zag dat Nathan dit niet vertrouwde en dat het niet onbekend dat dat een Elite geen vertrouwen had in een Grunt, met nog dat deze wist dat hij Caitlynn onder controle dan kan gaan houden. "Misschien dat ik dat dan wel zou hebben als je een minder grote mond opzet en laat zien dat je het waard bent om vertrouwd te worden." klonk hij, met een kleine glimlach op zijn mond. Er werd nog gesproken door de ander dat hij, voor zijn informatie, de Bulbasaur een kleine vijf weken had, sinds deze uit het ziekenhuis was ontslagen. Oke, maar de Bulbasaur kon nog niet eens echt gaan mega evolueren, dus dat maakte hem niet echt heel veel uit.

Dit was alles behalve een soepel gesprek. Het was goed te merken dat er een spanning hing tussen de twee heren, die elkaar alles behalve mogen. Echo was gewoon veel te grof gebekt voor dit soort dingen. Hij wilde dit snel hebben afgehandeld, zodat hij weer verder kon gaan met de rest van zijn taken, want dit was gewoon oer saai. "Geef me dan in ieder geval de kans om je vertrouwen te winnen, in plaats van dit gesprek tot in den eeuwigheid uit te rekken," antwoorden hij luchtig op wat de groenharige te zeggen had. "Hoe zou ik anders kunnen bewijzen dat ik m'n Mawile onder controle kan houden?" vroeg hij daarna, wetend dat hij zijn toon iets moest dimmen om hier levend vandaan te kunnen komen.

Of de ander het leek te begrijpen dat deze gewoon een minder grote bek moest opzetten? Nee, dat was hem wel duidelijk aan het worden. Zijn geduld begon hierdoor ook wel minder te worden. "Prima." begon de jongen. "Test het ooit een keer uit, dat zie je het zelf wel of je het kan en of ze niet de helft verwoest." sprak hij. Al mocht hij de ander niet, leek het er wel op dat deze een keystone kon krijgen. Misschien wel dat het ooit een keer kwam dat hij de ander iets meer zou mogen, ooit. Het scheelde dat hij wel een paar keystones bij zich had in een bureaulade, standaard wel. Dan hoefde hij namelijk niet helemaal ook nog naar het lab gaan met het desbetreffende persoon om het op te halen. Een van de stenen werd naar de ander gegooid, maar beter zou het zijn voor de zwartharige dat diens reflexen snel genoeg waren om het ding op te vangen.

Hij had de groenharige in ieder geval om weten te praten. Nu moest hij dus alleen zijn belofte nakomen dat het ook daadwerkelijk zou gaan lukken om Caitlynn onder controle te houden als ze mega-evolvede. Maar daar had hij alle vertrouwen in. Nu hoopte hij alleen nog maar dat hij Nathan tegen zou komen als ze beide in een beter humeur waren, misschien dat er dan nog eens een vreemde vriendschap uit zou kunnen opbloeien. Hoezee, dat zou nog eens geweldig zijn. Oh, het sarcasme, it was killing him.
Een keystone werd zijn kant op geflikt en met zijn snelle reflexen ving hij de steen op. "Bedankt dan maar," zie hij op een rustige toon, terwijl hij de steen in zijn zak liet glijden. Hij had nog geen plek gevonden waar hij de steen wilde gaan hangen, misschien gewoon aan een band rond zijn pols. Who knows. "Ik neem aan dat dat alles was? Dan ben ik er weer vandoor," zei hij rustig, terwijl hij aanstalten maakte om te vertrekken.

De steen werd opgevangen door de ander, waarna het ding ergens werd opgeborgen. Er klonk een ´Bedankt`, al was het niet helemaal overtuigend, naja, niet dat zoiets de groenharige nou uit zou maken eerlijk gezegd. Er werd nog gevraagd of dat alles was, want anders was de ander er weer vandoor. "Dat was alles." sprak de groenharige, daarmee zeggend dat de ander hier mooi weg kon gaan. Dit was iets vrij.. aparts geweest, en zijn geduld was er ook al bijna door opgeraakt, het viel nog mee, al zei hij het zelf. Ach ja, zulke dingen zouden nu ook niet voor het laatst gebeuren, daar was hij wel zeker van, leuk. Dus niet.