Little psyco~ +Caith

Als een van de was minder vaak voorkomende gevallen had hij eens niets, of in welk geval, minder te doen. Dus hij had maar besloten om maar wat rond te lopen rond de base. Met zijn handen in zijn zakken liep hij op een van de verdiepingen rond, niet op de verdieping waar de meeste kantoren zaten, maar gewoon anderen. Gewoon alles even rondkijken, checken of het nog wel goed ging en niet door iemand het gehele gebouw zou worden afgebrand omdat deze de oven had aangelaten. Ja, dat kon gewoon gebeuren hoor, moet je hem niet gaan raar aankijken erom. Een klein zuchtte verliet zijn mond, waarna de jongen zijn blik weer voor zicht richtte en gewoon doorliep. Het was verrassend rustig hier, iets dat hij niet geheel had verwacht, gezien het normaal wel wat drukker was, maar zoiets was wel eens voor de verandering chill, dan kon je immers wat ontspannen enzo.

Zoals gewoonlijk verveelde ze zich weer, dus de beste oplossing daarop was om te gaan lopen. Ze zou zo lang door de gangen gaan lopen dat ze uiteindelijk alweer verdwaald zou raken. Dit was al veel vaker voorgekomen, want hoe vaak had ze al wel niet hulp moeten vragen aan iemand die het gebouw uit zijn hoofd kende. Zijzelf was er duidelijk niet bekend mee, dus het haar kwalijk nemen dat ze zou verdwalen kon niet. Na enkele gangen gepasseerd te hebben die behoorlijk op elkaar leken kwam ze ze een jongen tegen. Hij had groen haar en iets weg van iemand die ze al kende, maar diegene waar ze aandacht was hij toch niet. "Hey," antwoorden ze uit pure beleefdheid om met haar volle gewicht te steunen op een van de muren die er stonden.

Na er niet heel veel langer nog te hebben rondgedwaald, kwam hij iemand tegen, welke een simpele 'hey' sprak, waarop hij kort knikte. Juist ja, natuurlijk waren er wel van die leden die stil waren en andere mensen gewoon rustig en stilletjes passeerden, en dan waren er die mensen die een gesprek wouden gaan aanknopen, leuk. Geen idee wie dit eigenlijk zou moeten zijn, maar wat werd er verwacht van hem? Het zou echt niet zijn dat de groenharige nou iedereen uit zijn hoofd zou kennen. Ach ja, het kon soms wel zijn dat hij de mensen herkende met wie hij wel een gesprek had gehad, maar verder? Nee, niet echt. "Hoi." klonk er dan ook lekker droog van hem. Wel stopte hij met lopen, een klein stukje verderop van de meid.

Ze had alleen maar een hey tegen de jongen gezegd om beleefd over te komen. Daar was toch nis mis mee, of had ze weer iets fout weten te doen? Gelukkig stopte de jongen maar met lopen en bleef iets verderop van haar stilstaan. Ohja, ze had nu hey tegen hem gezegd, dus er werd natuurlijk verwacht van haar dat ze een heel verder gesprek met hem zou aanknopen. Lekker bezig hoor Caith. "Wat ehh... doe je?" Goed gedaan meid, applaus.

Het duurde even, maar niet heel veel later kwam de meest droogste vraag ooit die hij tot nu had gehoord. Dit vroeg gewoon om een droog antwoord. "Was gewoon wat aan het rondlopen, jij dan?" dit kon nu officieel bestempeld worden als het droogste gesprek van de eeuw, goed bezig mensen. Hierom had hij dus niet altijd zin om met mensen te praten, dan kon hij dit soort enorm droge dingen gaan voorkomen, Naja, het was maar overduidelijk dat je niet alles kon hebben wat je wou. Daar had de jongen het trouwens vaak genoeg van gemerkt.

Dit was dus het meest standaard en droogste gesprek wat ze tot nu toe had gehad. Eerst had ze hem netjes begroet waarna ze zijn naam had gevraagd. Hij had hierop geantwoord, maar hij leek het net zo random en droog te vinden als zijzelf. Ondanks de standaard zinnen die in het gesprek werden gebruikt, vroeg hij ook wat aan haar. "Proberen niet te verdwalen," lachte ze doodleuk om haar eigen grap om de jongen weer aan te kijken met haar roze ogen. Iets aan hem was niet pluis, maar wat er mis was, daarop kon ze niet zo snel komen. Zijn haar en zijn ogen... Het deden haar denken aan iets wat ze veel eerder had gezien. Ineens schoot het haar te binnen. Nee. Dit kon niet waar zijn toch? Dit kon niet... "Wat is je naam?" vroeg ze dan ook voor de zekerheid, ineens heel serieus zijn.

Bij het antwoord van de jongemeid fronste hij lichtelijk, ehm, ja. Dat kon antuurlijk ook nog. Niet dat hij eigenlijk eerder zo een vreselijk nuttig antwoord had gegeven, duus hij had wel kunnen verwachten dat het gesprek zo droog zou worden. Zodra er naar zijn naam werd gevraagd fronste hij voor de tweede keer die post minuut. Het kwam niet altijd voor dat mensen hem niet herkenden, was het dan vooral op deze plek. Maar als dit het gevel was, vond hij het ook wel eens een afwisseling met normaal. Al het beleefde weglatend en als twee normale mensen een conversatie hebben. Al was hij op het moment door hun eerdere gesprek wat te droog om zo een conversatie te hebben, well dan. "Nathan, en wat is jouw naam?" antwoorde en keerde hij de vraag terug,

Op haar vraag wat zijn naam was had hij geantwoord dat hij Nathan heette. Nee... Maar... Hoe...? Met grote ogen keek ze naar hem, compleet van het paadje afgebracht door één simpele naam. Hoe hij eruit zag, het kwam allemaal overeen met de laatste keer dat ze hem had gezien. Het warrige groene haar en de mooie goud gekleurde ogen die ze niet meer zo snel zou vergeten. En nu stond hij hier... Recht voor haar neus en in leven. "Caithlynn,' sprak ze als antwoord op zijn vraag. "Malone," voegde ze er zacht en snel aan toe om op haar onderlip te bijten.

Nadat hij zijn naam had gesproken, werd de jongen aangekeken alsof hij iets heel raars had verteld. Ehm, wat. Was dit mens wel goed of? Hij begon dat namelijk nu wel even te betwijfelen, niet dat hij daar nou eigenlijk zo heel erg veel over te zeggen had, maar toch. Nier veel later klonk er zachtjes haar naam, welke dus blijkbaar Caithlynn was. Enkel werd er nog iets zachts aan toegevoegd, iets dat hij echt net aan had kunnen horen, maar dat was niet echt eerder het probleem. Voor zover er een probleem was dan. Het was eerder wat er werd gezegd, dat het vooral wat lichtelijk verbaast liet kijken. "Wat zei je?" hij had het wel heel erg goed gehoord wat de meid had gezegd, of hij het enkel zelf had willen accepteren? Nee, dat was een heel ander verhaal. Dit voelde ergens net als een soort van herhaling met hetgeen wat er was gebeurt toen met August, maar net dan dat dit wat anders was. "Je maakt een grapje." haha nee. Hij zou het niet accepteren.

Het laatste had ze er maar achteraan gegooid, voor het geval dat. Het moest eruit, want het was nu of nooit. Stel dat ze hem hierna voor een poos niet meer zag zoals voorheen was gebeurd, dan zou ze echt niet meer fatsoenlijk door het leven kunnen hoor. Nadat ze was uitgesproken voelde ze gewoon de verbaasde blik van Nathan op zich branden. Hij stelde de vraag wat ze precies had gezegd, maar ze kon er niet goed uit opmaken of hij het echt niet had gehoord of dat hij gewoon in shock was. "Je hebt me wel gehoord. Ik zei dat mijn achternaam Malone was." Nathan leek haar niet te geloven, want hij zei dat ze op het moment aan het grappen was. Wat was hier nou zo grappig aan? Ze had hem gvd zo lang niet gezien en hij dacht dat dit alles een grote grap was?! "Ik loop echt niet met je te fucken hoor!" haalde ze uit naar hem, om zich af te zetten van de muur. Nu stond ze recht tegenover hem om hem doodserieus aan te kijken. "Ik herinner me alles nog hoor. Het weeshuis, jij die alleen zat en niemand anders had. Alles..."

Je kon bijna 'the bluescreen of death' zien op zijn gezicht, even alsof er een kleine error was op het moment. Het werd door de rozeharige, ja, dat was een woord vanaf nu, herhaald dat haar achternaam Malone was. Ze leek.. er nogal kwaad om te worden, of werd in welk geval wel een stuk serieuzer dan eerder. Oke, dat was een heel erg stuk anders dan eerder, ook iets dat hij nu net echt had verwacht. Vervolgens klonk er dat ze echt geen grapje aan het maken was voor nu Denise wou hier een grapje maken maar dat werd niet meer PG. Het was ergens best grappig, want hij had zo een gevoel dat ze dreigend probeerde te zijn, maar door het hoogteverschil lukt dat niet echt. Vervolgens klonk er dat ze alles nog herinnerde, met het weeshuis blijkbaar, hij die alleen zat en blijkbaar niemand anders toen had. ij fronste lichtjes, Arceus, dat wist hij dus allemaal niet meer hoor, dat soort dingen.. Deze waren voor hem te ver in het verleden en hij had ook in de loop van der jaren geprobeerd om het te vergeten, wat bij sommige dingen ook wel degelijk was gelukt. Dit was een van die dingen, gezien de naam op het moment helemaal niets bij hem liet ringen. Toch, het leek hem wel erg sterk dat iemand inderdaad zomaar een grapje ermee aan het maken was kua dit. "Jammer genoeg voor je weet ik daar niets meer van, waar ik blij genoeg mee ben." klonk er dan ook van hem, ergens was dit nog wel ergens.. raar. Tja, wie zou dat dan in dit geval niet vinden? Hij zuchtte lichtjes. "Hoe ben je dan achter mij gekomen, dat ik dus ehm, je.." hij moest even het woord vinden, want het bleef apart "Broer ben." het woord nu half uitspugend, er duidelijk niet geheel blij mee zijnde.

Zo te zien was hij heel erg geschrokken, wat ook eigenlijk best logisch was. Als iemand over een paar jaar naar haar toe was gekomen en beweerde familie te zijn, dan had zij net zo -misschien nog erger- gereageerd. Maar dat hij heel erg geschrokken was en duidelijk niet wist wat te doen, maakte het niet goed  dat hij haar indirect had weten te kwetsen. Kom op zeg. Hoeveel pijn deed het wel niet als iemand van je eigen familie jou niet meer kon herinneren? Blijkbaar was zij niet het enige wat hij was vergeten, want hij beweerde dat hij alles van toen was vergeten. Wow, hij had dus wel een heel kort geheugen. Het was echt geen 26 jaar geleden toen dit was gebeurd hoor. Even zuchtte ze zachtjes om zichzelf maar weer te ontspannen. Oké, ze moest deze hele gebeurtenis nu heel rustig gaan aanpakken. Het liefste zou zij ook een deel vergeten van wat er in het verleden met haar was gebeurd, maar alles vergeten was toch wel een heel eng idee. Gelukkig ging Nathan niet door met het hele 'grap' gedoe, want hij stelde haar de vraag hoe ze erachter was gekomen dat hij haar broer was. Het woordje 'broer' werd er niet echt bepaald vriendelijk door hem gezegd, maar ze besloot er voor nu niet op in te gaan. "Dát is het gene wat ik me nog het beste herinner,"mompelde ze om hem weer aan te kijken. "Ik liep in de zomer naar school, wat op dezelfde route ligt als het weeshuis. Ik zag je alleen zitten, dus ben een gesprek met je begonnen. Je stelde je toen voor als Nathan en ik ben met die naam naar mijn moeder gegaan. Ze werd boos en zei dat ik nooit meer naar je toe mocht gaan. Maar ondanks dat was ik nog steeds nieuwsgierig en heb aan andere mensen om jou gevraagd. Zij zeiden dat je mijn broer was en ik ben terug gegaan naar het weeshuis om jou te zoeken. Je was er niet meer, dus toen ik 16 werd en oud genoeg was ben ik naar je opzoek gegaan. En kijk eens aan." Natuurlijk was ze heel erg blij dat ze hem eindelijk had weten te vinden. Maar ergens was het toch nog steeds moeilijk dat hij zo in levende lijven voor haar stond.

Ze leek van plan te zijn om aan een heel verhaal te gaan beginnen, oh dear. Terwijl Caithlynn aan het praten was, legde hij maar zijn armen over elkaar, om zich even een soort houding aan te geven. Maar goed, het verhaal. Ze liep dus ooit in de zomer naar haar school, welke op de route lag als het weeshuis waar hij toen was. Ze had het daar ergens zien zitten en een gesprek begonnen. Hij had zich toen met zijn eigen naam voorgesteld, kijk, de meeste mensen zou dat niet veel vertellen, maar hem wel, hij zou dan nu nog weten wanneer dat ongeveer was gebeurd. Jeetje, dat was dan ook wel een flinke jaar of zes geleden, voor zover hij dat dan nog zou kunnen gokken. Ze had uiteindelijk aan haar ma, en dus ook eigenlijk de zijne, verteld over hem, waarna de moeder boos werd en ze hem niet meer had mogen zien. Oke, dit klonk tot nu nog vrij redelijk. De rozeharige was nog steeds nieuwsgierig en ging er rondvragen aan de buurtbewoners over hem, het was hem nog meegevallen dat die mensen wel over hem wisten, gezien hij toenertijd juist het persoon was die zich op de achtergrond hield. Die bewoners zeiden dus dat hij haar broer was, beetje direct werd het hem gevraagd, maar goed. Uiteindelijk kwam ze dan terug naar het weeshuis om hem weer te zien, maar dat de jongen er toen niet meer was. Afgaande van deze woorden, kon de jongen dus aannemen dat hier een kleine tijdgap tussen zat. Uiteindelijk, zodra ze zestien werd was ze gaan zoeken, en nu dus dit. Hij was even stil, leek erover na te denken, het was wel even zeker ineens gekomen, gezien hij dit absoluut niet had verwacht. "Waarom ben je naar mij speciaal gaan zoeken?" vroeg hij ten eerste maar, het zou wel ondertussen vrij duidelijk zijn dat de jongen het niets had op ´echte´ familie, maar wat kon je nou van hem verwachten? Immers was hij ruwweg door ze verstoten, nu dat er dit ineens kwam. "En waar ben je dan eigenlijk allemaal gaan zoeken?" ja, ergens was zijn interesse toch wel ergens gewekt, ondanks dat de jongen het nog ergens moest verwerken van dit allemaal.

Ze had hem de basis van het verhaal verteld, maar ze had de niet zulke belangrijke details voor hem weggelaten. Het detail dat ze bijvoorbeeld geslagen was toen ze over hem was begonnen had ze niet durven te zeggen, want ze wist niet goed hoe hij hierop zou gaan reageren. Ook wist ze niet of hij vroeger ook geslagen werd, maar daarover durfde ze hem nu geen vragen te stellen. Met haar goud gekleurde ogen keek ze naar die van hem om voor nu even haar mond dicht te houden. Als hij de tijd nodig had om dit te verwerken snapte ze het heus wel. Het was niet niks wat ze hem nu allemaal had wijs gemaakt, dus de tijd om hierover na te denken gaf ze hem. Een kleine zucht verliet haar lippen toen ze weer haar positie tegen de muur innam. Damn... Lang staan was echt veel te vermoeiend voor haar. Nathan leek het nog niet helemaal te snappen, want hij vroeg haar waarom ze speciaal naar hem was gaan zoeken. Was dat dan niet duidelijk genoeg? Hij was familie en het was toch logisch als je daarnaar ging zoeken? Je bent mijn broer. Het is toch logisch dat ik naar je ga zoeken als ik je al een keer ben tegengekomen?" Zij vond het juist geweldig dat ze hem had gevonden, maar blijkbaar dacht hij daar heel anders over. Jammer was dat zeg. "Ik heb eerst heel Kanto naar je plat gezocht. Daar was je niet, dus ik wilde een poging wagen in een andere regio. Toen ik hier aankwam had ik iets over een Nathan gehoord, maar het was een hele kleine kans dat jij het daadwerkelijk was. Ik heb een poging gewaagd en ben je in Team Rocket gaan zoeken. En zo te zien was het goed dat ik die poging heb gewaagd," antwoorden ze met een glimlach die bij elke zin iets groter werd.

Nadat hij had gevraagd waarom, gaf ze een antwoord op een manier alsof het het meest 'duh' zou zijn ooit. Hij was haar broer, het zou logisch zijn om naar hem toe zoeken als ze hem al een keer eerder had ontmoet. "Blijkbaar heb je het niet door, maar ik heb het niet zo met familie." klonk er wat kil van hem. Oké, ja, hij wou Caith wel een kans geven, maar verder? Als dat namelijk niets zou worden, zou geen haar er op zijn lichaam over ge de ken om er nog dieper op in te gaan, er verder mee te leven. Ze had dus eerst geheel Kanto doorgezocht, aha. Daar had ze hem wel kunnen vinden, maar enkel natuurlijk voordat hij naar Unova was vertrokken. Blijkbaar was zijn vertrek daarheen niet echt opgemerkt, gezien de rozeharige daar geen enkel woord over had gesproken. Ze had dus uiteindelijk, na hier in Kalos zijn gekomen, haarzelf bij Team Rocket aangesloten en daar gaan zoeken. Lichtjes knikte hij hierop dan. "Als je dan zo naar me heb gezocht.." hij geloofde haar verhaal wel na wat er was verteld, gezien het vrij redelijk klonk, maar hij was dan toch wel al ergens anders vrij nieuwsgierig voor. "Heb je dan ook niets gehoord over mijn rang hier?" het was eerder een normale, wat nieuwsgierige vraag. Het leek hem namelijk vrij sterk dat ze er nooit van had gehoord. Immers was het pas sinds november dat hij het zo ver al had geschopt. Geen idee hoe trouwens.