Little psyco~ +Caith

Ze wist het niet zeker, gezien ze niet echt goed was in dat soort dingen, maar wel nog vervolgd door dat een poging geen kwaad kon. "Je zou het gewoon kunnen proberen, dan zie je wel of het echt wat voor je is." er klonk daarna de vraag of hij in die negen jaar nog eigenlijk iets bijzonders had meegemaakt. Ja, zo kon je het wel zeggen, gezien nou niet altijd de meest normale dingen waren gebeurd. Maar iets echts bijzonders, op dit na? Daarover zou hij wel even moeten nadenken. "Over de eerste acht jaar, niet verrassend veel." niets dat zij nou hoefde te weten in welk geval. "Wel heb ik, in het jaar dat ik in Kalos was wel het meeste meegemaakt. Vooral eigenlijk dat ik, wonderlijk, een vriendin heb, en ook nog eens een plek waar ik echt thuishoor." sprak hij, voor niet iedereen mocht het zo en grote deal zijn, maar als je nooit een echt thuis heb gehad, of vrienden op wat voor manier, of zoals nu echt een vriendin, was het toch wel erg belangrijk. "En jij dan? Ik denk niet dat je die afgelopen jaren niets heb gedaan." ze mocht wel veel van hem willen afweten, maar dat was het ook wel andersom.

Nieuwsgierig? Yhea, dat was wel het juiste woord om haar momenteel te beschrijven. Ze wilde alles van A tot Z over hem weten, want het was immers haar broer en daarvan hoorde je alles te weten, dus. Tot haar verbazing was Nathan haar ook daadwerkelijk van plan alles te vertellen, want hij begon met dat hij de afgelopen acht jaar niet veel bijzonders had meegemaakt. Maar wat daarna kwam, die had ze echt niet zien aankomen. Hij had een vriendin?! Maar dit was niet eerlijk, zij moest zijn vriendin wel goedkeuren en... Ugh. "Wat schattig! Heb je een foto van haar?" Zijn vriendin had ze nog nooit in het echt gezien, dus nieuwsgierig naar hoe goed hij had gescoord was ze zeker. "Met mij is ook niet echt veel bijzonders gebeurd. Ik ben met school gestopt, van huis gevlucht en naar een nieuwe regio verhuisd. Een standaard huis heb ik nog niet echt, maar ik red me wel met wat ik nu heb." Haar leven was nou niet echt bepaald heel erg spannend te noemen, maar ja.

Te zien aan haar reactie, welke hij wat moeilijkjes kon aflezen, leek ze wat verbaast te zijn over het feit dat hij een vriendin had, vervolgd door of hij een foto van der had. Hierop verscheen een klein glmlachje op zijn gezicht, waarna hij knikte. "Tuurlijk heb ik dat, als je even wacht.." hij pakte zijn holo-caster, welke in zijn zak zat en dus makkelijk te pakken was. snel zoekte hij een van de foto´s die hij van Riddle had staan op het apparaat, om deze vervolgens aan Cairth te laten zien*. "Dit is der." sprak hij, met nog dat glimlachje op zijn gezicht. Bij haarwas er echter niet veel bijzonders gebeurd, volgens deze eerste woorden dan. Echter klonk er daarna wel dat ze was gestopt met school en zelfs nog van haar huis was gevlucht. "Je kan hier op de base een appartement krijgen, elk lid krijgt er namelijk een." begon hij ten eerste. "Maar hoezo dan ook echt vluchten van je huis? Werd het je verboden om op reis te gaan of wat?" dat kwam er misschien iets ruwer uit dan hij had bedoeld, maar het was wel te merken dat het niet met opzet was in welk geval.

*http://www.zerochan.net/1281548

Met een grijns liet Nathan op zijn Holo Caster zien hoe zijn vriendin eruit zag. Oew, lelijk was ze zeker niet te noemen. "Damn ze is knap." Dat had hij goet weten te flikken in de periode van haar afwezigheid. Hij was er duidelijk trots op dat het meisje zijn vriendin te noemen was, en dat was te merken aan hem ook. Met een big smile keek hij haar aan om vervolgens verder te gaan met het hele kamer gebeuren. "Dat zou nog niet eens een heel slecht idee zijn nu je het zo zegt." Wel zat er een probleem aan, dat ze dus echt niet haar eigen kamers schoon kon houden. En nu kwam de vraag die ze liever niet had gehoord... De vraag waarom ze was weggelopen van huis. "Ik... Eh... Ja..." Ugh. Waarom had ze er nou zo'n moeite mee om het aan hem te vertellen? "Ik ehm werd zowat elke dag geslagen... Alsof dat niet erg genoeg was kreeg ik er ook schreeuwend bij te horen dat ik niet goed genoeg was."

Er werd gesproken dat ze knap was, yeah, dat vond hij -natuurlijk- ook. Het was wel wat duidelijk te zien dat hij blij was ermee. Niet veel later had hij de holo-caster in een handige beweging weer vergrendeld en ruimde het ding op in zijn jaszak, waarna hij.. 'enthousiasme' wel weer wat verdween, heh. Ondertussen begon hij te praten over dat ze hier wat kon nemen, waarna er van haar klonk dat het inderdaad niet zo een slecht idee was. "Dat bedoel ik nou dus." sprak hij dan ook. Echter, bij zijn volgende vraag leek het wat moeilijker te gaan met de rozeharige. Het begon nogal moeilijk, gezien ze in het eerste geval wat leek te stotteren. Hierop fronste hij lichtelijk, was het dan zo erg geweest? Er kwam al niet heel veel later een volledig antwoord, dat ze toen zowat elke dag geslagen, met nog te horen gekregen dat ze niet goed genoeg was. Oh Jirachi, dat was toch wel erg dan. Een wat bezorgde uitdrukking gleed over zijn gezicht. Hij wist niet helemaal zeker wat te zeggen, iedereen reageerde er natuurlijk anders op dus hij had daar er niet echt heel erg veel aan jammer genoeg. "Was dan veel eerder weggegaan daar, maar ´k vind het wel dan knap van je dat je het zolang heb volgehouden. Was het al lang bezig dan?" hij voreg misschien wel erg veel, maar he.

Er werd door hem een vraag gesteld die ze liever niet had willen beantwoorden, maar ja hij had immers het recht om te weten wat er allemaal was gebeurd. Ze wist niet of het slaan en alles ook bij hem was voorgekomen, maar als dat wel het geval zou zijn dan was het vreselijk. Zijzelf kon zich nog namelijk goed herinneren dat ze van de pijn verging en daarom soms de hele nacht op haar kamer aan het huilen was. Niemand was er in die tijd voor haar geweest en ze wist al te goed dat dat bij hem ook het geval was. Waarom was ze eigenlijk in dat gekkenhuis gebleven? Dat was een erg goede vraag... Zelf wist ze het antwoord daarop niet, maar wat ze wel wist was dat het erg dom van haar was geweest. "Ik weet het niet... En als ik het goed heb gebeurde het al sinds mijn dertiende, maar daar ben ik niet zeker van." Aan haar houding was te zien dat ze het duidelijk niet fijn vond om erover te praten, maar nu moest het er eenmaal allemaal uit. "Heeft ze jou ook geslagen?" vroeg ze zacht.

Het was wel ergens te zien dat ze het niet al te prettig vond, iets dat hem in de eerste instantie zou tegenhouden om het er nog verder over te hebben, maar toch, zijn nieuwsgierigheid was er toch wel. Er werd gesproken dat ze het niet wist, dat het ongeveer gebeurde sinds dat ze dertien was, jeetje, dat betekende dus wel dat het drie jaar bezig was geweest. Op wat voor manier ook, het was een flinke tijd. Zodra er deze keer wat aan hem werd gevraagd, schudde hij zijn hoofd als antwoord. "Ik heb der nooit gekend, was namelijk al enkele weken blijkbaar na m´n geboorte bij dat weeshuis gelaten." sprak hij, en als hij het zo kon afleiden uit haar verhaal, was dat ergens maar goed ook. Het was niet dat hij nu bepaald zonder problemen was opgegroeid, maar daar kon het net zo goed even erg zijn, iets dat het er ook dus niet geheel beter op zou maken. Hij kon wel aan een ander ding denken, hoe anders zouden hun levens wel niet zijn geweest als ze een normale familie hadden? Waar het gewoon rustig was, hun als kinderen goed werden behandeld? Waarschijnlijk wel een heel erg stuk anders dan nu. Als er wel iets was voor nu, was het dat wel.

Heel voorzichtig had ze de vraag aan hem gesteld of hij ook door hun moeder was geslagen, puur omdat ze bang was voor zijn reactie. Zelf wist namelijk niet of dit onderwerp nog gevoeliger bij hem lag dan bij zichzelf, maar als dat wel het geval was had ze nu echt een heel groot probleem weten te creëren. Wat als hij hem nu ineens ging trippen door de gedachtes van vroeger en naar haar ging uithalen? Wegrennen zou ze sowieso niet doen uit eigen ervaring, maar hem kalmeren ging waarschijnlijk de grootste hell op aarde worden. Nathan sprak dat hij hun moeder niet had gekend, wat aan de ene kant wel het beste voor hem op het moment was. Aan de andere kant was het wel klote omdat het je bloedeigen moeder was, maar hé, wat had je nou aan een moeder die alleen maar tegen je schreeuwde en je vertelde dat je nooit goed genoeg voor de familie zou zijn? Zachtjes zuchtte ze dan ook om hem weer aan te kijken. "Aan de ene kant heb je er geluk mee, maar wat jij hebt meegemaakt is ook erg. Echt wat bezielde dat mens..." Nog steeds kon ze er niet over uit dat haar moeder zo'n verschrikkelijk mens was, maar ergens was ze altijd wel het moederskindje geweest. "Ik ben tenminste blij dat ik nog iemand heb, aangezien pa zich verrot werkt en ook nooit tijd voor me had. Sterker nog, hij heeft er nooit iets van gemerkt ook." Zo. Dat was eruit.

Er werd zachtjes gezucht door Caith, waarna ze hem weer leek aan te kijken. Vervolgens klonk er dat hij er aan de ene kant maar geluk mee heeft gehad, maar wat hij had meegemaakt dat ook erg was. Tja, het was er maar echt net aan vanuit welk opzicht je het bekeek. "Ik zou het niet weten wat haar bezielde, maar weet je? Dat maakt me niet uit. Het is namelijk dat ze niet in mijn leven geweest en voor jou nu ook niet meer in jouw leven." het was de waarheid, hard, maar de waarheid. Er klonk door haar vervolgens dat ze nog blij was dat ze eigenlijk wel iemand heeft, gezien hun, haar, ehm, haar pa zich verot werkt. Hij zou dat persoon nooit als ´zijn vader´ kunnen zien, nooit. "Heb je dan ook weinig aan.." mompelde hij dan ook als enigste. Al had hij geen ´echte´ familie gehad, waren er wel altijd nog de mensen geweest met wie hij omging die daar genoeg in de buurt van waren, genoeg in de buurt in welk geval om er zo over na te gaan denken.

Ze zat er nog duidelijk mee en kon het feit dat haar moeder er nooit voor haar was geweest moeilijk accepteren. Echter leek Nathan hier minder moeite mee te hebben, maar dat was logisch. Hij had ze geen 16 jaar in zijn leven gehad, zij integendeel wel. "Je hebt gelijk, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan." Waarom kon ze ze niet gewoon 1 2 3 vergeten en moest ze weer moeilijk doen? Nathan vertelde haar dat ze inderdaad vrij weinig aan haar vader had gehad vroeger, maar daar was ze zelf ook al achtergekomen. Als hij thuis was ging gelijk achter zijn laptop of zo, dus normale conversaties met hem waren er ook niet echt geweest. Al deze vragen van de jongen hadden duidelijk haar humeur aangetast, want veel zin om iets te doen had ze momenteel niet meer. Natuurlijk was ze blij om hem te zien, maar al deze vragen in één keer werden haar gewoon even te veel. Down keek ze hem dan ook aan om zichzelf van de muur af te duwen. "Het was fijn om je weer gezien te hebben en met je te hebben gepraat. Al ben ik niet echt in de stemming meer om verdere vragen te beantwoorden, dus als dat een andere keer zou kunnen?" Zwak glimlachend liep ze naar hem toe om hem voor even in een stevige knuffel te trekken. Man... Een beetje liefde had ze in die afgelopen jaren ook erg gemist. "Ik zie je nog." greens ze om zich om te draaien en weg te lopen.

-Topic uit.