Kalos, here we are

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Huff… Puff… Rennen was absoluut niet zijn ding, tenzij je het over wegrennen had. Dat was deze keer helaas niet het geval. Nou ja, helaas, normaal gesproken zou het eigenlijk positief moeten zijn dat hij niet ergens van weg hoefde te rennen. Deze keer rende hij niet ‘weg’ van iets, maar was het meer een naar iets toe. Naar de volgende gym toe, bijvoorbeeld. Het was Cooper’s nieuwe plan van aanpak. Zijn nieuwe ‘trainingsmethode’. Pokémon trainen door ze constant te laten vechten? Ha, dat deed vast iedereen al! Maar trainen door samen met ze te rennen? Wel… dat deden waarschijnlijk ook heel veel mensen! “Kom op, Truck! Omhoog met die knieën!” moedigde hij zijn Gible aan. De Gible, wiens poten het fysiek vrijwel onmogelijk maakten om zijn knieën daadwerkelijk echt op te heffen, schopte zijn voeten bij iedere voetstap zo hoog mogelijk in de lucht. In zijn handen droeg de Gible een andere Pokémon van de oranje harige jongen, zijn Hoppip, alsof deze een kostbare schat was. Voor iemand die niet beter wist, moest het er waarschijnlijk behoorlijk vreemd uit zien om de Gible te Hoppip te zien dragen. Voor de Gible zelf, echter, voelde het als een levensbelangrijke missie. Uit ervaring wist hij dat het op zijn zachtst gezegd onverstandig was om de Hoppip los te laten, laat staan om haar de grond aan te laten raken. Zelfs tijdens het vasthouden moest hij nog behoorlijk oppassen, want als hij haar te hard vastpakte, of als hij per ongeluk zijn nagels in haar zette, dan kreeg hij hoe dan ook op zijn donder. Niet van zijn trainer, nee, maar van de Hoppip zelf.

Zelfs tijdens het knie heffen moest de Gible nog behoorlijk oppassen, want als hij zijn teamgenoot een schop gaf, per ongeluk of niet, dan zou er vast en zeker iets voor hem zwaaien. Het voelde alsof hij een bom vervoerde. Voor hem voelde het gelukkig als niets meer dan een spel. Kon hij het voor elkaar krijgen om Jetpack vast te houden tijdens het rennen zonder dat hij haar boos zou maken? Zonder over zijn eigen voeten te struikelen? Zonder zijn eigen trainer omver te gooien? Niemand die het wist! Het enige wat hij wel wist, was dat de Hoppip waarschijnlijk behoorlijk boos zou worden als hij iets verkeerds deed. Hij had natuurlijk persoonlijk nog nooit meegemaakt dat de Hoppip boos was geworden, maar hij had verhalen gehoord. Geruchten. Slim als hij was, wilde hij natuurlijk niet te weten komen of het waar was. Ja, het was een gevaarlijk spel dat hij speelde, maar de beloning mocht er zijn. De vorige keer dat hij braaf met zijn trainer mee had gerend, had hij zowaar een hele hamburger gekregen. Niet alleen het vlees of het broodje, maar het hele ding. Alleen al het denken aan de beloning zorgde er voor dat het speeksel al bijna uit zijn mond liep. Ah, kwijlen op Jetpack kon hij maar beter niet doen, want dan zou het natuurlijk game-over zijn. Hij vroeg zich af wat voor beloning hij vandaag zou krijgen voor al zijn harde werk, want een beloning, jaa, dat verdiende hij toch echt wel. Misschien verdiende hij zelfs wel twee hamburgers. Ohohoho!

“Pfwoooh!” Cooper stopte, om met zijn handen op zijn knieën bij te komen van het vele rennen. Een! Kwartier! Lang! had hij! Gerend! Achter elkaar! Dat was toch echt een nieuw record voor hem. Hij moest echter wel toegeven – zijn conditie was letterlijke poep. Cooper met zijn beide handen op zijn gezicht, dat zweterig aan voelde. “Ewww… Zweet…” bracht hij uit, om vervolgens met zijn hand door zijn haar heen te gaan in een poging het te fatsoeneren. Veel beter werd het er echter niet van, alhoewel hij dat zelf nooit door zou hebben. Cooper veegde zijn zweterige handen af aan zijn sweatsuit. Ah, dus daarom vonden andere mensen het altijd fijn om in een sweatsuit te rennen… Het was zodat je iets had om je zweterige handen aan af te vegen! Natuurlijk! Het was veel fijner om je handen af te kunnen vegen aan iets dat je aan had in plaats van dat je een handdoek met je mee moest sjouwen! Heh, nu snapte hij het! Hij had Truck natuurlijk een handdoek kunnen laten dragen, maar dan had hij Jetpack zelf moeten dragen. Dat zou hem alleen maar moeite hebben gekost. Bah. Moeite. Cooper glimlachte dankbaar naar zijn Pokémon. Het was goed om iemand te hebben die je spullen voor je kon dragen. “Goed gedaan, Truck!” zei hij, zijn hand opstekend naar de Pokémon voor een high-five. Ah, wacht… Dat was waar ook. Truck was niet zo van de high fives. De Gible had zijn Hoppip nog nauwelijks op de grond neer gezet, of Cooper voelde al de ruwe tong van zijn Pokémon over zijn hand heen glijden. Right. Een lik. Had hij eerder moeten bedenken.

“Dank je, Truck,” zei Cooper, die zijn hand voor de tweede keer afveegde aan zijn broek. Met de minuut werd hij dankbaarder dat hij had besloten om een sweatsuit te kopen. Hij was niet eens zo heel duur geweest! Twee kledingstukken voor 8000 Poké? Een koopje, echt waar. Hij had nog niet eens verwacht dat het zich zo snel al terug zou betalen. In plaats van te stoppen bij de lik, besloot de Gible om zijn trainer op te tillen, een gewoonte die Cooper hem nog niet af had weten te leren. Voor nu had hij echter besloten om het maar zo te laten, want Cooper had besloten dat hij eens zou moeten proberen om overeind te staan terwijl zijn Gible hem optilde. Dit was natuurlijk niet omdat hij dan groter leek dan hij was, of misschien ook wel, maar omdat het er vast en zeker uit zou zien als een leuk trucje. Het zou er dan uit zien alsof hij en zijn Gible een hechte band hadden, of iets dergelijks. Trainers zouden dan naar hem kijken en iets zeggen in de richting van ‘ah, die jongen en zijn Gible… daar moeten we voor oppassen, die zijn veel te goed in balans’. Cooper grinnikte. Hij keek er nu al naar uit. Wow. Niemand zou hem dan nog wortelkop durven noemen. De dag waar hij altijd al van gedroomd had zou uit komen. Hij zou onverslaanbaar zijn.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Cooper verstijfde. Iemand noemde hem wortelkop. Het voelde alsof Arceus hem in zijn gezicht had geslagen met een Magikarp. Er was maar één persoon op de hele wereld dat hem wortelkop noemde. Zijn Gible draaide zich een kwartslag in, zodat Cooper kon zien wie hem had aangesproken. Als een of andere superschurk in een film, zittend op zijn troon die toevallig was gemaakt van een Gible, keek Cooper toe hoe een bekend uitziende blondine op hem af kwam joggen. Alhoewel hij nog niet zeker wist of hij haar moest haten vanwege haar begroeting, of dat hij blij was dat er voor de verandering eens iemand was die hij herkende, vormden zijn lippen een kleine glimlach. “Cecillame?” reageerde hij. Ah… wie kon het eigenlijk anders zijn dan Cecille. De blondine vroeg hoe het met hem ging, waar hij maar met één ding op kon reageren. “Hoe het gaat? Met mij?” reageerde hij op haar vraag. Cooper grijnsde. "Wel, ik heb nog steeds niet de koekjes ontvangen die mij beloofd waren, dus... Wel, eigenlijk niet zo heel erg goed," zei Cooper, die Cecille fronsend aan keek. “Truck, uh, zet me maar neer,” zei Cooper tegen zijn Pokémon. Ah… had Cecille Truck eigenlijk wel al eens ontmoet? Niet dat het er echt toe deed. Als ze hem nog niet eerder had gezien, dan zou ze nu in ieder geval kennis met hem maken. De Gible reageerde verbazingwekkend snel op zijn vraag. Het was zelfs iets té snel voor Cooper, want de Gible liet hem letterlijk op de grond vallen. Met een gezicht vertrokken van de pijn keek Cooper naar zijn Pokémon, die met vooruitgestoken handen en een open bek voor zijn trainer stond te bedelen. “Ah… Sorry, Truck, maar een beloning moet nog even wachten,” verontschuldigde hij zich, de Pokémon enkel belonend door hem zachtjes een paar klopjes op zijn hoofd te geven. De Gible haalde hooghartig zijn neus op, waarna hij stampend van frustratie als een klein kind van zijn trainer weg marcheerde. Ah… Jetpack hield hem vast wel in de gaten, hopelijk. “En jij?” vroeg hij nu, omhoogkijkend naar de blondine, “hoe gaat het met jou en…? Uh…?” vroeg hij, om hierbij met zijn wenkbrauwen op en neer te wiebelen. Namen waren nooit echt zijn ding geweest, maar dat zou Cecille vast niet door hebben vanwege zijn flexibele wenkbrauwen. “Ben je hier voor een of andere training? Een Gym misschien? Of wat?” vroeg hij. Trainen… het scheen het enige te zijn waar hij het de laatste tijd over had, of niet soms? Misschien moest hij naar iets anders vragen. Naar, uh, wat ze van het weer vond, ofzo. Voordat hij dat kon doen, echter, werd zijn aandacht getrokken door een luide brul, die hij wist te herkennen als die van zijn Pokémon. Fronsend keek Cooper in de richting van de brul, om enkel een zak chips in zijn richting te zien komen rennen. Correctie – zijn Gible zag er uit als een zak chips op pootjes, omdat de zak ongeveer even groot was als zijn eigen lichaam. “Oh,” bracht hij uit. Blijkbaar had Jetpack zijn Gible niet zo goed in de gaten gehouden als hij had gehoopt. Waar had die Gible in Arceus’ naam zo snel een zak chips vandaan weten te halen?

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Verontwaardigd zette Cooper zijn handen in zijn zij. “Natuurlijk is die Gible van mij! Als een Pokémon die niet van mij was, mij op de grond zou hebben gegooid, dan zou Jetpack waarschijnlijk zijn ontploft! Letterlijk!” reageerde Cooper. Langzaam hees hij zichzelf overeind, om vervolgens het zand van zijn pijnlijke kont af te vegen. Auwtsj, Truck had hem harder op de grond laten vallen dan hij had gedacht. Het zou deze keer gelukkig niet uitmaken als hij een blauwe plek had, want als het goed was zou zijn broek er overheen moeten zitten. Met die blauwe plek zat hij dus niet echt, hahaha. Cecille’s reactie op zijn vraag zorgde er voor dat hij kort na moest denken. Ja, wie had hij eigenlijk bedoeld? Sara, dat was waarschijnlijk wie hij bedoeld had, er van uit gaande dat dit de naam van de vriendin van de blondine was. Nu ze haar Pokémon en Yara had opgenoemd, echter, was het moeilijk om toe te geven dat hij niet alleen de naam van haar vriendin vergeten was, maar dat hij ook nog eens het bestaan van haar zus en haar Pokémon soort van vergeten was. Nou ja, was het echt zo moeilijk? Waarschijnlijk niet, maar het voelde alsof het alsnog de juiste beslissing zou zijn om voor iets anders te gaan. “Eigenlijk bedoelde ik je spionnen carrière,” antwoordde Cooper, om hierbij met pistoolvingers naar Cecille te wijzen. “Maar aangezien je nu toch drie namen hebt opgenoemd, wil ik ook wel weten hoe het met hun gaat hoor.” Wow, wat had hij daar toch een mooie come back gemaakt.

Trots paradeerde Cooper’s Gible de laatste paar meter naar zijn trainer toe, alsof hij een of ander roofdier was dat zijn gevangen prooi aan zijn alfa overhandigde. Heh. Hij, een alfa, dat vond hij wel een leuk idee. Dat zijn Gible een zak chips had gestolen van iemand, vond hij echter wat minder leuk. Aw, man, zijn Gible was niet eens een goede jager – hij was gevolgd door een andere Pokémon. Welke Pokémon het was? Hij had geen flauw idee. Vlamrug? Vlamrug scheen in ieder geval alles behalve blij te zijn met wat de Gible zojuist had uitgespookt. “Truck, nee, dit is van iemand anders,” zei Cooper, die de zak chips uit de handen van zijn Pokémon griste. Fronsend keek hij zijn Pokémon aan, die zijn preek simpelweg negeerde en met open mond en vooruitgestoken armen om chips bedelde. Cooper liet zijn blik over de zak heen glijden. Oh shit… Dit was een super lekkere smaak… Zou hij hem misschien zelf op kunnen eten? Het zou vast makkelijk zijn om alsnog te doen alsof Truck hem had opgegeten. Hell, zijn Gible zou de chips waarschijnlijk met zak en al opeten, dus bewijsmateriaal vernietigen zou eigenlijk ook geen probleem zijn. Ah, wacht… Cecille was er ook nog… Zij zou hem vast en zeker verklikken… Cooper fronste, kijkend naar de vlamrug, die blijkbaar een verhit gesprek had met zijn Gible. Het scheen een behoorlijk eenzijdig gesprek te zijn, want Cooper’s Gible had enkel oog voor de zak chips in Cooper’s handen.

Voordat hij een beslissing kon maken over de zak chips, kregen ze echter al bezoek van de potentiële eigenaar. Snel verstopte Cooper de zak chips achter zijn rug, half hopend dat hij nog kon doen alsof zijn Gible niet zojuist een zak chips had gestolen. Gelukkig voor Cooper, bleek de jongen nauwelijks aandacht voor hem te hebben. De enige die hij op het moment leek te zien, was Cecille. Mooi, nu niemand op hem lette, kon hij zich tegoed doen aan de chips. Ooohhh… Ja, zelfs de geur was heerlijk. “Shh, shh…” suste Cooper de Vlamrug, om deze een handje chips toe te stoppen in de hoop dat deze zo tijdelijk stil zou blijven. Om te voorkomen dat zijn eigen Pokémon in tranen uit zou barsten door een gebrek aan chips, zat er niets anders op dan om zijn Gible ook een handje te geven. Hij moest wel oppassen, want als hij niet voorzichtig was, dan zou Truck zijn hand er ook bij opeten. Terwijl Cooper zich tegoed deed aan de chips, begroette Cecille de jongen door hem een knuffel te geven. Vraagtekens waren bijna letterlijk boven Cooper’s hoofd te zien. “Wow, mij begroet je nou nooit zo opgewekt,” merkte hij op, luid kauwend op de chips. Ah, wacht, was dat misschien de persoon die ze op kwam halen? Huh… Cooper stak een tweede hand chips in zijn mond. Hij had op de een of andere manier iets… iets groters verwacht.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Waahhh… Nu was het dus zijn schuld dat Cecille ontslagen was? Wel, als ze echt een goede spion was geweest, dan had ze zelf die jurk aangedaan. Een beetje make-up en ze had zo voor hem door kunnen gaan! Okay, er was misschien wel meer dan een beetje make-up nodig. Een boel make-up zelfs. Maar als ze in zichzelf zou geloven, dan was er niets dat ze niet zou kunnen doen. Cecille merkte op dat zijn logica als het om de chips ging niet helemaal klopte, waar hij het zelf niet mee eens was. “Nou – hij is nu van mij, dus…Technisch gezien is hij van iemand anders, right?” weerlegde hij haar argument. Hij haalde zijn schouders op, waarna hij nog een hap van de chips nam. Simpele logica, meer was het niet. Voordat hij de eerste hap ook maar had doorgeslikt wilde hij al een tweede hand chips uit de zak halen, maar Cecille, die veel sneller kon lopen dan hij verwacht had, weerhield hem hier van door haar arm om hem heen te slaan. Een paar milliseconden lang dacht hij dat het een vriendelijk gebaar zou zijn, tot ze haar greep om zijn nek verstrakte. Cooper trok een gezicht waar de horror van af te lezen was toen de blondine zijn haar in de war bracht. Ahh! Ahh! Zijn haren! Zijn perfecte kapsel! Dit was absoluut niet liefdevol! Cooper klopte op haar arm, hopend dat ze hem weer los zou laten.

Eindelijk, ze liet hem weer los. Dankbaar hapte hij naar adem, om vervolgens over zijn pijnlijke keel te wrijven. Zelfs voor een spion had ze een sterke wurggreep… Cooper’s blik schoot naar zijn Hoppip, hopend dat deze het voor hem op zou nemen. Zijn Hoppip deed echter niets anders dan glimlachen, alsof het zijn verdiende loon was dat hij zojuist bijna was gewurgd. “Hmpf!” snoof Cooper, die verontwaardigder was over het gedrag van zijn Pokémon dan om het feit dat hij zojuist half vermoord was. De helft van het gesprek tussen Cecille en de jongen had hij gemist, maar hij had gelukkig, of ongelukkig, nog net de laatste zin mee kunnen krijgen. Cooper trok zijn wenkbrauwen verontwaardigd op. “Wow… Wat mag hij wel weten dat ik niet mag weten?” vroeg hij, om hierbij zijn handen in zijn zij te zetten. “Ontslagen of niet… Ben ik niet spion genoeg om wat het ook mag zijn dat je wil vertellen ook te weten? Ik kan je laten weten dat ik vanochtend de veters van de manager van het hotel waar ik in overnacht aan elkaar vast heb weten te strikken, zonder dat hij wist dat ik ze ook maar aanraakte. Dát is hoe goed ik ben.” Cooper keek beledigd naar de zwartharige jongen. “Jij – uh… ah, wacht. Hoe heet je eigenlijk?” vroeg hij, zich realiserend dat hij de naam van de jongen nog niet eens wist. Ha! Het was vast een losernaam! Voor losers!

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Van alle antwoorden die hij had verwacht, had hij deze toch echt niet aan zien komen. De jongen was opzoek naar zijn moeder. Dát was waar hij met Cecille over had willen praten. Cooper’s mond viel kort open van verbazing. Hij wilde iets zeggen, maar wist niet precies wat, waardoor hij na een tijdje zijn mond weer sloot. “But satisfaction brought it back – right? Hahaha… Haha…” maakte Cooper de zin van de blondine af. Aaah… Ze had voor had voor deze ene keer gelijk. Misschien was hij iets te ver gegaan. “Dat… Hmm... Yeah, je hebt eigenlijk wel gelijk – het gaat mij eigenlijk inderdaad helemaal niets aan,” zei Cooper uiteindelijk, terwijl ongemakkelijk  over zijn nek heen wreef. Zijn excuses aanbieden deed hij echter niet – alhoewel hij sterk het gevoel had dat hij het wel zou moeten doen. Zijn vader was er echter niet om hem op zijn donder te geven voor zijn gebrek aan manieren, dus voor deze ene keer zou hij er wel mee weg kunnen komen. Hij voelde zich… hoe beschreef je het? Ongemakkelijk? Damn. Hij was misschien niet de meest snuggere, alhoewel hij daar graag met je over in discussie ging, maar hij wist af en toe toch nog wel een beetje redelijk aan te voelen wanneer hij ongewenst was. “Wij moeten eigenlijk weer verder met onze… uh… training,” zei Cooper, die een excuus probeerde te verzinnen om zich niet alsnog te hoeven verontschuldigen voor zijn vraag. Zijn Gible opende haar mond, waarop Cooper kort overwoog om haar de rest van de zak chips te geven, maar in plaats daar van besloot hij voor een compromis te gaan, door de zak chips aan de jongen aan te bieden. “Kenta, was het?” vroeg Cooper, die de zak in de handen van de jongen probeerde te duwen. “Veel succes met je moeder, ok? Met het vinden van haar, bedoel ik.” Cooper wenkte naar zijn Gible, die vervolgens met enige tegenzin de Hoppip weer oppakte. Hij had zich al omgedraaid om weg te lopen, maar draaide zich op het laatste moment nog terug om. “Uhh… Als je ooit hulp nodig hebt met dat zoeken, of wat dan ook?” begon Cooper twijfelend. “Ik ken mensen. Nou ja, eigenlijk, mijn vader kent mensen. Mensen die mensen kennen. Dus uh… I dunno. Cecille heeft mijn nummer,” besloot hij uiteindelijk te zeggen. Cooper grijnsde tevreden. Dat had hij toch weer goed gedaan, zomaar spontaan zijn hulp aanbieden. Wat was hij toch een goed persoon. Hij schoot twee pistool vingers kruislings naar zowel Cecille als Kenta, waarna hij daad bij woord zette en eindelijk verder ging met zijn ‘training’, wat voor nu in hield dat hij zo snel mogelijk achter zijn Gible aan zou moeten rennen, want deze was inmiddels al een behoorlijk stuk vooruit gerend.