Kalos, here we are

Ondanks de verbazing die Cecille van zijn gezicht kon lezen, gaf Cooper toch een aanvulling op haar opmerking. Zijn geforceerd lachje gaf echter aan dat hij inderdaad het besef had dat hij hier beter niet verder op in kon gaan, wat niet veel later verduidelijkt werd met een paar woorden. De blondine knikte goedkeurend – met een klein, arrogant lachje, omdat ze mooi wel gelijk had gekregen – en legde haar armen over elkaar heen. De jongen sprak vervolgens iets over zijn training, waardoor Cecille een wenkbrauw hief. Ging hij... Ging hij weg? Om de een of andere rede stelde haar dat een beetje teleur, maar dat gevoel kon ze makkelijk van zich af schudden. Ze had belangrijkere zaken te doen en dat was Kenta helpen. Cooper wenste de jongen succes met het vinden van zijn moeder en bood vervolgens ook zijn hulp aan. Of die van zijn vader. Dat deel was Cecille niet helemaal duidelijk, maar het was goed om te weten dat de Brimstones zoveel connecties hadden. Misschien kon ze daar in de toekomst zelf gebruik van maken.

Cecille rolde met haar ogen bij het afscheid van Cooper en besloot hem toch maar te belonen voor zijn daad van liefdadigheid door hem precies hetzelfde te schenken met een tevreden glimlach. Soms kon hij van pas komen. Heel soms. Dat ging ze echter niet makkelijk toegeven. “Cooper Brimstone,” grinnikte ze zachtjes naar Kenta. “’t Is even wennen.” Yeah, dat was precies hoe ze hem kon omschrijven. Cecille richtte haar paarse ogen op Kenny en schonk hem een glimlach die ze waarschijnlijk alleen voor mensen gebruikte waar ze zich als een grote zus over ontfermde. “Wil je praten?”