{Coumarine City}{Open} Kalos..~

Tyson liep samen met Kyro nog steeds door Coumarine City heen, niet zo goed wetend welke kant hij nu op moest.. of überhaupt waar hij heen kon voor de eerste Gym. Tyson had al aan een van de mensen, die hier woonde, moeten vragen waar het Pokémon Center was, ook al een hele opgave om die te vinden, maar het was hem toch gelukt. Nu liepen de twee weer door de stad heen te slenteren en vervloekte Tyson de dag dat zijn opa hem nooit had leren kaart lezen. Eigenlijk vond hij het toch weer niet zo heel erg want er was genoeg om naar uit te kijken. Zo was het uitzicht over de zee prachtig en waren de mensen ontzettend aardig, dit maakte het dan ook wel weer goed. Op den duur begon hij toch wel een beetje zijn geduld te verliezen om het feit dat hij niet wist wat hij moest doen. Opa had hem best mogen vertellen dat dit best moeilijk kon worden als je amper wat wist van een regio waar je amper iets van afwist. Tyson glimlachte wederom vriendelijk toen een oude man vertelde dat hij beter naar Lumiose City kon gaan, en daar Professor Sycamore op te zoeken die hem uit kon leggen waar de eerste gym zich bevond. De oude man was zelfs zo aardig de plek aan te wijzen welke kant hij op moest door een soort kaart uit te tekenen voor de dertienjarige knul. “Bedankt meneer,” sprak Tyson met een dankbare glimlach op zijn gezicht en boog lichtjes naar voren om de oude man zijn respect te tonen. “Pikachu,” weerklonk toen de stem van Kyro, de woorden die ongeveer hetzelfde betekende als die van de jongen. Nu hij dus wist waar hij heen moest voelde de jongen zich opgelucht en weer vrolijker dan voor heen.

Lumiose City, werd dus zijn volgende bestemming omdat hij volgens de oude man hier een bus naar toe kon nemen naar de hoofdstad. Opgelucht door deze ontdekking liep hij met Kyro terug richting de haven om naar het uitzicht te kijken. Morgen zouden ze naar de hoofdstad vertrekken en dan voor het echt gaan beginnen. Tyson vroeg zich af of hij Dylan ooit nog tegen het lijf zou lopen en hoe het met hem zou gaan? Zou de jongen trots op hem zijn? Heeft hij een sterk team opgebouwd?  Allemaal vragen die bij de dertienjarige op kwam nu hij zelf zijn reis was begonnen en dan nog de meest belangrijkste; hoe begon je zo’n team. Tyson wist wel een beetje van trainingen af maar dat waren trainingen die alleen Kurai uit kon voeren. Stel je voor dat hij een Pokémon ving die geen van alle die trainingen uit kon voeren.. dan zat hij mooi met de gebakken peren. De jongen voelde opdat moment dat Kyro op zijn hoofd bewoog en probeerde het gele wezentje aan te kijken, deze scheen zich alleen te verschuiven zodat hij wat beter zat. Enkel toen Tyson weer door de haven liep, op weg naar een rustige plek, liet hij Kurai uit zijn Pokéball. De Riolu keek vragend op toen hij een arm om zich heen voelde slaan en mee werd geloodst door de jongen de stad in. “Willen jullie wat eten?” vroeg Tyson aan de twee Pokémon toen ze langs een klein eettentje liepen. Opdat moment voelde hij dat Kyro in beweging kwam en op de grond voor hem sprong en hem breed grijnzend aan staarde. Blijkbaar zei de Pikachu geen nee tegen een hapje eten.. alhoewel hij Kurai zag aarzelen ze moesten toch een keer het ijs breken. “Ah kop op Kurai.. zo nu en dan kan het geen kwaad,” zei Tyson en greep de Riolu om zijn middel daarna sleurde hij de Pokémon met zich mee. “Luuuh..” mompelde Kurai en sloeg zijn poot voor zijn kop. Kyro daarentegen rende al vooruit.

De jongen bestelde drie broodjes hotdogs, twee flesjes water en een cola waarnaar ze op een randje van een aanlegplaats gingen zitten. Tyson deelde het eten uit aan zijn Pokémon die aan weerszijde van hem waren gaan zitten. Kurai was nog steeds een beetje terughoudend naar het eten dat hem werd aangeboden maar pakte het desondanks wel aan van de jongen. “Eet maar jochie het is lekker,” zei Tyson in een poging om het blauwe wezentje te overtuigen. Voor een moment keek Kurai van de jongen naar de Pikachu die al aan het eten was van het broodje.. dus eigenlijk was het nog zo slecht nog niet. Alhoewel zijn sensei hem had verboden om junkfood te eten.. nou ja verboden, het was meer een soort  compromis die hij met zijn leermeester had gemaakt. Tyson echter, was heel anders in de dingen die hij deed. Uiteindelijk nam Kurai toch maar een hap van het broodje hotdog en kauwde voorzichtig.. eigenlijk was dit zo slecht nog niet. Tevreden keek Tyson toe hoe de Riolu het broodje op at en vervolgens zelf een hap nam. Ondanks dat hij weinig vrienden had, had hij toch wel twee maatjes gevonden die weerszijden van hem zaten.

Kyro spitste zijn oren toen hij een geluid op pikte. Het gele wezentje propte het laatste stukje hotdog in zijn mond en sloop toen ongezien weg. Er was net een boot aangemeerd en de Pikachu was best nieuwsgierig naar de vele passagiers die ervan af kwamen. Tyson keek op toen zijn Riolu overeind en naar Kyro wees die ervandoor liep naar iets of iemand, lichtelijk verbaasd stond de jongen weer op en zag dat het gele wezentje naar een jongen liep die op een bankje zat.. oh jee. Wat haalde zijn Pikachu zich nou weer op de hals? Kyro grijnsde licht toen hij dichterbij was gekomen en hield zijn hoofdje schuin waarna hij nieuwsgierig naar de onbekende jongen en zijn Pokémon keek. De Meowth herkende hij wel, die leefde namelijk in de straten van Viridian City en deze had hij vaak genoeg gezien maar de overige twee Pokémon had hij nog nooit gezien. De Pikachu liet er verder geen gras over groeien waarna hij vrolijk zijn pootjes in de lucht stak en vriendelijk naar de jongen en diens Pokémon keek. “Pika!” piepte hij nog vrolijk met zijn oogjes gesloten om zijn grijns meer effect te geven.

"Hé!"Tyson keek op toen er door iemand werd geroepen en liep vlug naar het gele wezentje en de onbekende jongen  toe, gevolgd door Kurai die dicht bij hem bleef.  Deze was wel een stuk ouder dan dat hij was en had zelfs Pokémon bij zich die hij nog nooit gezien, buiten eentje die hij wel kende.  "Is deze pikachu van jou?" vroeg de oudere jongen toen, waardoor Tyson knikte als antwoord knikte, de koele toon maakte hem wat nerveus. Dit kwam doordat hij vijf jaar lang werd gepest in de buurt.. veel kinderen van zijn leeftijd vonden het nogal vreemd dat hij bij zijn grootvader woonde. Tyson schudde met zijn hoofd en  knipte in zijn vingers waarna Kyro  naar hem toe kwam gelopen, daarna wendde hij zich tot de onbekende jongen. “Sorry.. Hij is nogal nieuwsgierig,” verontschuldigde Tyson zich en wierp voor een moment een blik uit met zijn Riolu. Kurai liet ook even zijn rode ogen over het groepje gaan, desondanks liep hij niet op de vreemdelingen af zoals Kyro had gedaan. De Riolu was iets voorzichtiger qua het vertrouwen van mensen. Tyson wreef onder zijn neus en stak vervolgens zijn andere hand uit om zich voor te stellen. “Ik ben Tyson en dit zijn Kyro en Kurai,” stelde de dertienjarige zichzelf en zijn Pokémon toen voor, waarbij hij de Pikachu en Riolu had aangewezen.


OOC: \over kortheid gesproken.

Tyson liet met een wat beduusd gezicht zijn hand zakken toen de jongen zichzelf als Trevor en zijn Pokémon Blaze, Snow en Steve voorstelde, en zijn hand niet aanpakte. Zijn opa had hem ten alle tijden geleerd dat het een vorm van respect was naar iemand toe, maar blijkbaar had niet iedereen dit geleerd vroeger. Alhoewel  zijn toon stond hem ook niet echt aan, alsof hij zichzelf heel wat vond. Niet dat hij zelf heel wat voorstelde maar het ging om het idee. Tyson voelde zich langzaam wat geïrriteerder worden maar liet niets merken, hij zou er alleen maar problemen mee krijgen en dat was juist hetgeen wat hij wilde voorkomen. De jongen keek naar zijn Pikachu die inmiddels alweer was afgeleid en naar een aantal vreemde Pokémon staarde aan de rand van de kade, die over hun hoofden zweefde. Oh oh Kyro toch. Net toen Tyson zich bukte om zijn Pokédex tevoorschijn te halen om de Pokémon te scannen, weerklonk de stem van Trevor. "Trainer?" vroeg de oudere jongen waardoor Tyson opkeek. “Jup, ik ben een trainer maar wel een beginnende,” reageerde Tyson zo vriendelijk mogelijk maar zijn stem trilde enorm.. misschien was het zijn angst om weer gepest te worden dat hij zo nerveus werd. Gelukkig stond hij nu wel een stuk steviger in zijn schoenen en kon het hem tegenwoordig niks meer schelen wat anderen van hem dachten. Desalniettemin moest hij toegeven dat zijn Pokémon training nodig hadden, vooral Kyro was een probleem als hij de Pikachu wilde gebruiken in Gyms of gevechten. Tyson vond zijn Pokédex die hij van zijn opa had gehad en scande de  vogel Pokémon die in een zwerm over zijn hoofd vloog. ”Wingull, Seagull Pokémon.” Nog voordat het apparaatje zijn verhaal kon doen klapte hij het dicht en opende hem weer om de Pokémon van Trevor te scannen. Meowth kende hij al maar de andere twee kende hij niet, de soort dan. Eerst richtte hij het rode apparaat op Blaze die het scande als een Quilava en daarna op Snow die hem scande als een Deerling. Dat was wel weer genoeg informatie voor vandaag. Inmiddels staarde zijn Riolu hem met een veel betekende blik aan, maar hij wilde nog even wachten totdat Trevor zelf iets zou gaan zeggen.

---
Sorry voor het lange wachten, Tyson is btw een noobxD