”Vivienne, kom je!” Een meisje met sluik paars haar had haar hand opgestoken en zwaaide naar het jongere meisje, dat als een gek erop af kwam gerend. “Ik kom eraan, Val!” riep het bruinharige meisje terug en ze versnelde haar pas, waardoor ze een losliggend steentje niet had gezien en al snel onderuit ging op het kiezelpad. Ze voelde hoe de huid op haar handpalmen en knieën eraf scheurde en beet op haar lip om niet te schreeuwen van de pijn. Al snel stond ze weer op en keek naar de schaafplekken op haar handen en knieën en zuchtte. Voorzichtig begon ze de kleine steentjes eruit te halen en zo veel mogelijk van het vuil, maar hoe meer ze eruit haalde, hoe pijnlijker het werd en uiteindelijk stopte ze er maar gewoon mee. Het paarsharige meisje was naar haar toe gekomen, maar hulp had ze afgeslagen. Ze zou het zelf wel oplossen. Het geluid van een fietsbel deed haar opkijken en een stel jongens stonden aan de overkant van de straat. “Hahaha, Vivienne is gevallen. Ga je nu lekker uithuilen bij je moeder? Oh wacht, dat gaat helemaal niet! Want je moeder ligt alleen maar dom in bed!” Het gelach van de jongens, terwijl ze weg fietste, bleef door haar oren galmen en ze klemde haar handen voor haar oren om het te laten ophouden. Ondertussen voelde ze hoe haar ogen vochtig werden, haar neus vol liep en ze zachtjes begon te snikken. Het duurde dan ook niet lang voordat ze twee armen om haar heen voelde en iemand haar zachtjes heen en weer begon te schommelen. “Je weet toch dat je niet naar ze moet luisteren?” werd tegen haar gezegd en ze knikte langzaam. Het bruinharige meisje haalde alleen maar haar schouders op en snikte door. Ze wist dat haar vriendin gelijk had en dat ze niet naar die rot jochies moest luisteren, maar het was alsnog niet leuk om telkens weer te moeten luisteren. “Nee, Val,” sprak ze opeens, terwijl ze de tranen wegveegde en nog iets trillend overeind kwam. “Ze hebben gelijk, ik kan niet bij mijn moeder uithuilen omdat ze op bed ligt, omdat ze ziek is. Ze hebben gelijk, ik kan helemaal niets.” Kwaad pakte ze een steen op en gooide deze in de verte, tegen een bak aan, wat een luide ‘bonk’ liet horen. Daarna rende ze de straat op, achter de steen aan om ‘m weer op te pakken en nog een keer te gooien. “VIEV!” De schreeuw deed haar bevriezen, midden op de weg. De vrachtwagen kon niet meer uitwijken, een hoorn klonk in haar oren, terwijl grote koplampen op haar af doken. Daarna was het zwart.

Happend naar adem schoot ze overeind, haar dekbed voelde vochtig aan en haar pyjama plakte aan haar lichaam vast, terwijl ze moeite deed om haar ademhaling weer te kalmeren. Wat was dit? Waarom opeens al die dromen? De laatste tijd had ze er veel last van, alsof iedereen het leuk vond om haar angst aan te jagen. Ze sloeg haar handen om haar schouders heen en deed een poging om tranen terug te duwen. Ze wilde niet weer gaan huilen, dat was nou net datgene wat ze wilde voorkomen. De laatste tijd had ze gewoon behoefte aan iemand waar ze het goed mee kon vinden, waar ze mee kon praten, die ze op random momenten een knuffel kon geven als ze zich alleen en onzeker voelde. Maar er was nooit iemand. Tenminste niemand die in de beurt was. Ze zuchtte zachtjes en legde d’r gezicht in d’r handen. Zou ze kijken of ze Jace ergens kon vinden? Nee, ze moest niet te veel achter die jongen aan gaan lopen. Ondansk dat ze hem zo graag weer wilde zien, wilde ze niet vreemd overkomen door hem telkens op te zoeken. Als ze elkaar weer tegen zouden komen, was het goed, maar ze zou niet naar hem op zoek gaan. Ze zuchtte nog een keer en keek op, om te zien dat haar handen onder de zwarte inkt zaten. Vivienne slaakte een gil en kwam overeind, haakte een voet vast in haar dekbed, had zichzelf helemaal ingewikkeld in een stuk touw en viel ondersteboven op de grond, naast haar bed. Snel wist ze haar lichaam weer los te krijgen en een spiegel erbij te pakken. ”KAGE!” bulderde ze daarna door haar hotelkamer heen en met een zacht gegrinnik kwam de spook pokémon te voorschijn. Haar hoofd begon langzaam rood van woede te worden, terwijl ze stampend op de grond naar de pokémon toe liep, ondertussen zijn pokémon meegriste en hem weer terug riep. ”Af en toe weet ik echt niet wat ik met jou aan moet,” zuchtte ze zachtjes. Ze had nog enkele pokémons op haar lijstje staan die ze wilde hebben. Sowieso moest ze Prince nodig weer gaan trainen. Ze mistte haar maatje toch wel, nu ze steeds druk bezig was met Fiora en Florence. Als voorbereiding voor de volgende gym dan wel, maar goed, dat was geen geldig excuus om opeens haar pokémon zomaar in een box te gaan gooien. Daarnaast wilde ze nog een electric type pokémon hebben, maar ze was er nog niet helemaal overuit welke. Aangezien ze er niet zo heel veel kon, was haar keuze beperkt geweest. Vivienne zuchtte en legde haar pokéball weer weg, terwijl ze naar het kleine badkamertje liep en onderweg een handdoek mee pakte om haar gezicht, en de rest van haar lichaam te gaan wassen. Terwijl ze onder de douche stond, dacht ze nog een keer na over wat ze wilde gaan doen. Vandaag zou ze gaan kijken of ze nog wat kon gaan trainen met Fiora en Florence. Aangezien ze toch wel van plan was om die in te gaan zetten tegen de volgende gym. Ze was nog niet geheel zeker van eventueel een derde pokémon. Cypher zou kunnen, maar haar geliefde Tropius was niet echt een pokémon die ze snel zou inzetten in een battle. Hij was meer voor de contests. Toch zou het wel een goede ervaring voor hem kunnen zijn. Ze zuchtte geïrriteerd en draaide de kraan dicht. Ze sloeg de handdoek om haar lichaam heen en stapte uit de badkamer, om daar haar kleding bij elkaar te grijpen. Nadat ze zich had omgekleed en als een wervelwind door de kamer heen was gegaan om deze op te ruimen, keek ze nog eventjes naar buiten toe. Op straat was genoeg activiteit geweest, daar moest ze het nu maar mee doen. Ze had vandaag niet veel zin om sociaal te gaan doen. Waarom zou ze? Ze maakte toch alleen maar fouten de laatste tijd. Ze pakte haar spullen en haakte de pokéballs aan haar riem, voordat ze de kamer uitliep en beneden in het hotel uit checkte. Klaar voor een nieuwe dag.

Ze had de sleutel ingelevered en vriendelijk gedag gezegd. Nu moest ze haar tijd door zien te komen. Ze kon zichzelf, zoals gebruikelijk, opstellen op een stukje gras en daar wat gaan trainen natuurlijk. Maar ze wist niet zeker of ze daar nou wel zo veel zin in had, het was altijd maar hetzelfde immers en ze had geen zin om in een repetetive routine vast te komen te zitten. Misschien zou ze eerst maar eens wat te eten gaan halen, aangezien ze het ontbijt had overgeslagen in het hotel. Ze glimlachte wat onzeker, terwijl ze haar armen om haar buik heen sloeg. Ja, ze begon nu echt honger te krijgen. Ze keek wat zoekend om zich heen, ze was nou niet echt bepaald bekend in deze stad en was vannacht rechtstreeks doorgerend naar het hotel omdat ze zo ontzettend moe was geweest. Vivienne keek wat moeilijk en besloot maar gewoon op weg te gaan, dan kwam ze waarschijnlijk het snelste iets tegen. Onbewust dacht ze terug aan die dag toen ze aan het trainen was en ze Jace tegenkwam en hij voor haar had gekookt. Damn, dat was lekker geweest. Haar maag knorde nog een keertje en ze slaakte een zucht. Ze moest echt snel wat te eten vinden.
Na een klein half uurtje te hebben rondgedwaald, kwam ze een klein en gezellig cafeétje tegen, waar ze naar binnen schoot en een broodje met een koffie bestelde. Eindelijk, ontbijt. Terwijl ze zat te eten en wat pokévoer had besteld voor haar pokémons, die buiten Cypher dan om haar heen zaten mee te eten, had ze de kaart van Kalos erbij gepakt om te kijken waar ze nu naar toe zou gaan. Ze had de nacht doorgebracht, haar vinger gleed over het papier heen, hier! In Shalour City. Dan zou ze vandaag naar het oosten gaan lopen, in de richting van Coumarine City. Ze had gehoort dat het een leuke plek was, ondanks dat het merendeel daar leefde op de haven. Ach nou ja. Ze was geboren in Fourtree City en dus gewend aan bomen en het bos. Toch had ze altijd al fascinatie gehad voor boten en water. Geen idee waarom, maar het stond haar wel aan. Ze vouwde de kaart weer in, propte ‘m in haar tas erbij. Ze keek eventjes om haar heen om te kijken of haar pokémon nog steeds aan het eten waren, maar het merendeel was al klaar en Kage was weer eens een poging aan het doen om andere klanten lastig te vallen. Vivienne klakte met haar tong en de spook pokémon droop af om vervolgens naast haar te gaan zweven. Ze betaalde voor de maaltijd, riep haar pokémon terug en vervolgde haar reis naar Coumarine City.

Vivienne keek al een stuk vrolijker om zich heen. Dat ontbijt had haar goed gedaanen had haar humeur een stuk omhoog geschroeft. Tja, ze werd nou eenmaal chagrijnig als ze geen eten had gehad, dat was een algemeen bekend feit. Ze grinnikte eventjes en genoot van het nog redelijk warme herfstzonnetje dat op haar gezicht scheen. Ze had zichzelf in herfststemming gekleed, met een zwart jasje, een wit blousje en een rood/bruin rokje, waaronder ze bruin suede laarzen droeg. Mode bewust? Nee, niet echt, maar het zat lekker en was nog redelijk warm voor dit weer. Dus waarom niet dan hè? Ze vroeg zich af of ze zou wachten tot dat ze in Coumarine City was om te gaan trainen, of dat ze dat nu al zou gaan doen. Ze moest Fiora en Florence nog beter in elkaar laten inspelen, al was het voor de gym niet nodig. Ze had gewoon nog wat leuke ideeën voor een eventuele contest. Maar ja, misschien moest ze zich inderdaad meer gaan richten op de gym, want dat was haar eerste doel nu. Ze had haar handen op d’r rug gevouwen en was nog stees met zichzelf in overleg of ze zou gaan trainen, hier of in de stad pas. Het was hier natuurlijk wel een stuk rustiger en misschien was het wel handiger om hier gewoon te beginnen, anders kreeg ze straks weer alleen maar mensen die mee zouden kijken en daar had ze nou niet echt veel zin in. Ze zuchtte zachtjes en haalde een flesje water uit haar tas, waar ze langzaam van dronk terwijl ze langs mensen wandelde en toekeek hoe een paar kinderen met hun pokémon aan het spelen waren. Zo was zij vroeger ook geweest, vrolijk, zonder problemen. Nou nee, problemen had ze altijd gehad, maar ze trok zich er minder van aan. Ze zag dat haar moeder ziek was geweest, maar ze was nog veel te onschuldig om zich er zorgen om te maken. Vivienne glimlachte wat verdrietig en keek toe hoe de kinderen achter een pokémon aanrende en deze probeerde te vangen door erbovenop te springen. Ze grinnikte zachtjes en besloot om toch maar door te lopen, want anders zou ze hier vast komen te zitten en kreeg ze straks op d’r dak van de ouders dat ze eruit zag als een of andere creep ofzo. Dat wilde ze toch maar eventjes liever niet.

Vanuit haar ooghoek zag ze een redelijk groot, leeg, stuk gras, waar ze perfect kon gaan trainen met haar pokémons. Ze ging aan de rand staan en haakte de pokéballs een voor een van haar riem af, om ze daarna op te gooien en de pokémons te voorschijn te halen. Florence en Cypher als eerste, daarna Fiora en Kage. Ze had aan haar riem ook nog een Sandshrew zitten, die ze had verruilt voor een Lickitung, die ze weer in een Wonder Trade had gekregen. Het was een lastig proces, maar ze zou later nog wel met de Sandshrew gaan trainen. Ze had tot nu toe alleen nog maar besloten dat ze de pokémon Lyssa zou noemen, aangezien ze dat wel een mooie naam vond. Ze ging op het gras staan en keek naar de pokémon die voor haar stonden en haar verwachtigsvol aankeken. ”Oké. Cypher, Kage, jullie blijven hier. Florence en Fiora, jullie mogen gaan zitten en uitrusten.” De pokémon knikte en verdwenen naar de zijlijn, terwijl de Tropius trost bleef staan en de Shuppet vrolijk heen en weer zweefde. ”Jongens, we moeten vandaag goed trainen. Ik ben redelijk zeker van wie ik ga gebruiken voor de volgende gym, maar dat betekend niet dat ik jullie misschien niet ga gebruiken. Als uitdager mag ik namelijk na believe veranderen van pokémon, dus jullie moeten altijd gereed staan. Begrepen?” De twee pokémons knikte en gingen klaar staan. ”Goed, Cypher, begon met je Leaf Storm! Kage, gebruik Shadow Sneak.” Ze liet de pokémon tegenover elkaar staan zodat ze goed kon pijlen wie het beste kon vechten en wie ze het snelste zou inschakelen. Cypher zou een risico zijn, maar Kage was ook niet echt highly effective tegen de volgende gym. Cypher schoot de lucht in en de bladeren op zijn rug gloeide groen op. Vanuit de bladeren kwam een storm van messcherpe bladeren, die door de grond heen sneden en een poging deden om de Shuppet te raken. Maar een kleine, wendbare pokémon als Kage wist het al snel te ontwijken en door de aanval van Cypher had hij niet door dat er een schaduw achter hem opdook die hem tegen de grond aan duwde. ”Kage, Nightshade!” De Shuppet werd twee keer zo groot en de Tropius huiverde terwijl hij op de grond lag, hij zag een nog erger beeld dan de rest zou zien. De Tropius kwam weer overeind, maar was duidelijk geschrokken van wat Kage hem had laten zien. Mooi zo, deze techniek zou ze kunnen blijven gebruiken. ”Cypher, doe je Stomp aanval,” Cypher zweefde moeizaam weer in de lucht en haalde uit met zijn poot, waarbij hij de Shuppet uit de lucht sloeg en tegen de grond aan mepte. ”Nu, Gust!” De Tropius begon harder met zijn vleugels te wapperen en blies daardoor de Shuppet over de rand van het grasveldje, maar Kage zweefde al snel weer naar boven toe, al was het niet meer zo blij en vrolijk als voorheen. Een brul van Vivienne deed beide pokémon opkijken, hun trainerster stond daar, terwijl haar rok omhoog werd gewaaid door de Gust aanval van de Tropius.”Kage, Will-O-Wisp,” beval ze de pokémon, nadat ze weer een beetje was gekalmeerd en de pokémon het zwijgen had opgelegd met een strenge blik. Kage vormde allemaal kleine vuurballetjes die op de Tropius afvlogen. ”Cypher, doe gust om de aanval af te wende,” weer veroorzaakte de Tropius een kleine wervelwind en de vuurballetjes vlogen alle richtingen op. Kage was duidelijk gefrustreerd dat zijn aanvallen telkens mistte, maar na een strenge blik van Vivienne bleef hij gewoon zweven en ging niet op eigen houtje aanvallen. ”Goed zo jongens, nu mogen Fiora en Florence,” Cypher en Kage gingen nu aan de zijlijn staan en de Weavile en Kirlia gingen tegenover elkaar op het grasveld staan. ”Florence, Hone Claw. Fiora, Teleport en daarna Confussion,” de twee pokémon knikte en Fiora verdween. Florence scherpte haar attack en accuracy bij, maar kon niet optijd ontkomen aan de Confussion aanval van de Kirlia. Ze wankelde eventjes op haar poten, maar wist zichzelf overeind te houden. ”Florence, Icy Wind. Fiora, Dazzling Gleam,” commandeerde Vivienne kalmpjes de pokémon. De Weavile spuwde een straal ijzig koude wind op de Kirlia af, maar deze verblinden de Dark/ice type pokémon met haar Dazzling Gleam aanval en wist zodoende de aanval te ontwijken. ”Florence, Faint Attack. Fiora, Dubble Team. Florence, let goed op en kijk of je fouten kan vinden in de dubbelgangers van Fiora,” Florence knikte en verdween in de schaduwen, terwijl Fiora bleef staan en een tiental andere Kirlia om haar heen opriep. Het duurde enkele tellen en Fiora begon om haar heen te kijken waar de Weavile gebleven was. Toen opeens werd ze vanuit de rug aangevallen en uit balans gehaald, waardoor de andere dubbelgangers verdwenen. ”Mooi gedaan Florence,” complimenteerde Vivienne haar Weavile en ze wandelde naar de twee pokémons toe. ”Fiora, je moet geduld hebben. Door je ongeduld zag Florence fouten in je dubbelgangers, omdat alleen de echte jij haar hoofd bewoog en de rest niet. Hier moet je goed op letten en als we hier mee blijven oefenen, dan zal de volgende keer niemand erdoorheen kunnen komen. Ok?” De pokémons knikte en Vivienne riep haar andere pokémons erook bij. Ze maakte bakjes pokévoer klaar en zetten het neer bij de pokémons. Ze hadden wel eventjes rust verdiend zeg.

Een paar uur later liep het meisje rustig verder over de weg heen. Gelukkig was de weg tussen Shalour City en Coumarine City vrij rustig en hoefde ze niet weer door een grot of bos heen te gaan. Anders zou ze straks weer ergens verdwaald raken. Ze grinnikte eventjes bij die gedachten, nee dankje. Vivienne draaide zich met een ruk om, toen ze opeens een donderschok zag verschijnen en rende erop af. Daar stond een pokémon, op zijn achterpoten, een aanval uit te proberen op een steen. Vivienne keek eventjes vreemd op. Zouden elektrische pokémon eigenlijk wel weten dat hun aanvallen geen zin hadden op steen types? Ze pakte haar pokédex erbij en deze wist haar piepend te vertellen; Flaaffy, the Wool Pokémon. Flaaffy builds up electricity in its thick coat of fur, but is unaffected by it thanks to its rubber-like skin. Een Flaaffy dus. Wat een schattige pokémon én precies het type dat ze wilde hebben. Ze floot op haar vingers om de pokémons aandacht te krijgen en riep tegelijkertijd Florence op het veld. De Dark/Ice pokémon strekte haar klauwen en keek de Flaaffy vechtlustig aan. Deze reageerde direct op haar door een Charge aanval te doen, om ervoor te zorgen dat zijn elektrische aanvallen een dubbele aanvalskracht kregen. Ze moest dus uit gaan kijken. ”Florence, Nasty Plot en Feint Attack!” De Weavile bleef voor enkele tellen staan, met haar ogen gesloten en een smirk op haar gezicht, voordat ze opeens verdween en de Flaffy met verbazing achterliet. Deze liet een Thunderwave aanval vullen om te kijken of ze de Weavile kon verlammen, maar Florence was slimmer dan dat en haalde de poten onder de Flaaffy vandaan, waardoor deze op de grond terecht kwam. ”Nu Icy Wind!” Florence focuste zich op de Icy Wind, maar Flaaffy was snel en reageerde met een Thunder Shock, die de Weaviel vol raakte. ”Florence, gaat het?” De pokémon knikte, terwijl er elektrische schokjes over haar lichaam liepen. Als ze nog een keer geraakt zou worden, zou ze zeker verlamd raken. Ze moesten dus goed uitkijken. De Flaaffy schraapte met een hoef over de grond heen en rende op de Weavile af, met de bedoeling om een Take Down aanval te doen. ”Florence, doe Quick Attack!” Direct schoot de Weavile op hoge snelheid op de pokémon af en wist deze te onderscheppen op de Take Down aanval. De Flaaffy vlooeg tegen een houten hekje aan, dat versplinterde en bleef eventjes op de grond liggen. Vivienne wist dat ze niet te snel naar haar pokéballs mocht graaien en bleef daarna nog maar eventjes staan. ”Florence, hou een Icy Wind achter de rug,” Florence knikte naar haar trainer, maar de Flaaffy schoot al weer overeind en deed nog een Thundershock aanval. ”Nu!” riep Vivienne en een Icy Wind crashte tegen de Thundershock, waardoor er een vlaag van poeder sneeuw over de pokémon en de trainer terecht kwam. ”Florence, Metal Claw!” De klauwen van de Weavile werden langer en er ontstond een metalen laagje overheen, terwijl ze naar voren schoot naar de Flaaffy. Deze kreeg een raake klap tegen zijn kop aan en werd tegen de grond geslagen. ”Yes!” riep Vivienne en ze pakte een pokéball van haar riem af. Met een vrolijke zwaai gooide ze de pokéball in de richting van de Flaaffy, met hoop dat deze zou blijven zitten.