Just... Droppin' In

Breed grijnzend stapte Tyson van de haven af en volgde de overige passagiers die van de aanlegplaatsen wegliepen. Zowel de Pikachu die meereisde op zijn pet, keek zijn ogen uit. Tyson en Kyro hadden al uitgekeken naar het moment dat hij aan land kon voor hun eerste stappen in de Kalos regio en om nieuwe Pokémon te vangen. “Pikaaa,” piepte Kyro en wierp zijn zwarte neus de lucht in, om de geur van de oceaan in zich op te nemen. Opdat moment wierp de jongen zijn vuist enthousiast naar voren.“Onze eerste stappen in Kalos, maatje!” sprak Tyson met een vrolijke ondertoon, die aangaf dat hij haast niet kon wachten om te beginnen. Hij voelde hoe Kyro omlaag klom en vervolgens op de terecht kwam voor hem, deze keek naar de Pokéball van de Riolu die tijdens de boottocht in zijn bal had gezeten, waardoor Tyson begreep waar het gele wezentje op doelde. Kurai moest hier ook deel van uitmaken. Grijnzend knikte hij naar de Pikachu en pakte de Pokéball van de Riolu van zijn riem af, die hij daarna op de grond wierp. Het ronde voorwerp klapte open en uit de rode straal kwam het silhouet van zijn Riolu tevoorschijn die vragend naar de jongen en diens teamgenootje keek. “Luuuh,” sprak het blauwe wezentje. Tyson plantte zijn hand op het hoofdje van de Riolu die zijn ogen dichtkneep en van de aai over zijn bol genoot. “We zijn in Coumarine City,” sprak Tyson met een trotse ondertoon in zijn stem.

Plots kreeg hij een briljante ingeving en gooide hij zijn tas op de grond neer, waar hij zijn shinai uithaalde. “Zeg Kurai, wat zou je ervan zeggen om een potje te trainen?” stelde hij toen breed grijnzend voor aan het blauwe wezentje. Kurai knikte instemmend en balde uitdagend zijn vuisten, waarna Tyson een geschikte plek zocht om te trainen.. die vond hij bij een klein bloemenperkje omringd door struiken en een stenen randje. Kyro sloeg zijn kleine gele pootje tegen zijn voorhoofd toen de twee op het randje klommen en tegenover elkaar gingen staan, de Pikachu bleef op het gras bij de spullen van de jongen zitten. Tyson boog met zijn handen plat tegen elkaar aangedrukt, uit respect voor zijn ‘tegenstander,’ ook Kurai deed dit. Tyson opende zijn ogen en keek met een serieuze blik naar de Riolu die zijn ogen nog had gesloten. De jongen zette een stap naar voren en slingerde het bamboe zwaard naar de blauwe Pokémon toe. Kurai opende zijn rode ogen en hield de aanval van Tyson vliegensvlug tegen, precies zoals opa ook altijd deed, dit keer was het aan de Riolu om een aanval uit en schopte met zijn sterke achterpoot naar de zij van de jongen die de aanval weerkaatste met het zwaard.  “Ha!” riep Tyson en keek toe hoe Kurai nog een poging deed om de jongen te raken. Voor Tyson was het best nog lastig om zijn voeten goed op het randje neer te zetten of om niet te vallen.

Zo ging dat een tijdje door. Tyson wist op bepaalde momenten zijn aanvallen tegen te houden maar ook doordat hij zijn evenwicht moest bewaren, wist Kurai hem toch een paar keer goed te raken. Het was opdat moment dat het groepje schrok van een klap, van iemand die tegen een vuilnisbak viel. “Woah!” riep Tyson geschrokken uit en viel van het randje af in de bosje aan de andere kant, zijn shinai viel op de grond. Kyro barstte in lachen uit toen hij het zag gebeuren en rolde over het gras heen van het lachen. Tyson echter kon hier niet echt om lachen en kwam geïrriteerd overeind, wrijvend over zijn pijnlijke elleboog die hij had gestoten. Zelfs Kurai kon zijn lach niet inhouden maar deed dit minder overdreven dan de Pikachu die zowat huilde van het lachen, hij grinnikte enkel. “Oi Kyro! Dat is niet grappig” riep hij luid toen de jongen over het randje was geklommen. De Pikachu stopte voor een moment met lachen maar kon het niet lang volhouden en schoot even later weer in de lach. Zwaar geïrriteerd balde hij zijn hand tot een vuist en zag opdat iemand over een prullenbak heen gebukt staan. Het was Kurai die opdat moment naar de persoon toe liep en met een bezorgde frons er naartoe liep, Tyson volgde het blauwe wezentje gevolgd door een grinnikende Kyro.

Eenmaal aangekomen grijnsde Tyson breed en zag hij dat het een meisje was met een Tyrogue maar kon het echter niet laten om een opmerking erover te maken. Hij schatte haar zo drie of vier jaar ouder dan dat hij was. “Weetje.. een prullenbak is geen plek om rond te hangen,” grijnsde Tyson terwijl hij met zijn wijsvinger onder zijn neus veegde.Vervolgens stak hij zijn hand uit om haar alsnog overeind te helpen als ze het wilde omdat hij toch nog wel een beetje fatsoenlijk opgevoed was door opa.

Tyson’s grijns verdween voor een moment toen hij de kwade blik van het meisje zag, en slikte even maar toen hij diens hand in de zijne voelde glijden kwam er een opgeluchte zucht uit zijn keel. Voor een moment dacht hij iets verkeerds had gezegd alhoewel hij het ook niet echt slecht bedoelde. Niet iedereen vond zijn benadering even geweldig blijkbaar. “Is dat zo?” was toen de wedervraag van de blondine die inmiddels al overeind stond en Tyson kreeg een hol gevoel in zijn maag. “Die hangjongeren van tegenwoordig gaan me ook veel te snel. Waar is de tijd gebleven dat prullenbakken zo populair waren?” voegde het meisje eraan toe waar de dertienjarige jongen even niets op wist te zeggen. Wat kon je daar op zeggen?  Uiteindelijk was zijn brede grijns het antwoord, een teken dat hij het grappig vond. Grinnikend keek hij naar Kyro die er geen snars van scheen te begrijpen en ietwat schaapachtig naar de twee mensen keek, maar een geïrriteerde blik naar Tyson wierp. Opdat moment ging zijn aandacht weer naar het meisje die zichzelf en haar Tyrogue in het kort voorstelde als Cecille en Sivar. Tyson besefte dat dit het moment was om zichzelf en zijn eigen Pokémon  ook voor te gaan stellen en wees daarom eerst naar zijn Riolu en Pikachu. “Dat is Kurai en dit is me partner Kyro,” begon Tyson en wees vervolgens met een kleine glimlach op zichzelf met zijn wijsvinger. “En ik ben Tyson,” voegde hij er aan toe. Hij merkte nu pas dat Cecille geïnteresseerd  was in zijn Riolu en dat Kurai een beetje nerveus van werd. Iets waar Tyson geen rekening mee had gehouden omdat hij dacht dat de Riolu dit fijn zou vinden.

Hij voelde daarom ook niet veel later dat er twee paar poten om zijn middel heen werden gelegd en dat het blauwe wezentje zich probeerde te verstoppen in zijn vest.. ook niet vreemd want het wezentje had zijn hele leven in een dojo doorgebracht. De jongen hurkte daarom naast hem neer zodat hij op gelijke ooghoogte met hem was en legde een geruststellende hand op zijn hoofdje. Een nieuwe regio, nieuwe gezichten en een hoop nieuwe dingen waar de Riolu opeens aan werd blootgesteld. Rustig aaide hij over het hoofdje van Kurai die hierdoor opkeek naar de twee mensen. Zijn aandacht werd opdat moment getrokken toen de blondine hem een vraag stelde, waardoor Tyson haar aankeek. “Is dat jouw pokémon?” vroeg Cecille waarbij de jongen een trotse blik in zijn ogen keek. Hij liet het meisje uitpraten en luisterde aandachtig naar de komende woorden. “Kan hij goed vechten? Welke technieken kent hij allemaal? Welke vechtkunst beoefent hij? Of is het meer van alles een beetje?” had ze er nog aan toe gevoegd. “Jup, Kurai was alleen eerst van mijn opa maar opa gaf hem een jaar geleden aan mij als kadootje,” reageerde Tyson met een te vrolijke ondertoon in zijn stem. Kyro wierp hem opdat moment een nijdige blik toe en sloeg nukkig zijn poten over elkaar heen omdat er voor een keer geen aandacht aan hem werd besteed. De jongen zag dit waarna hij met een haal van zijn hand de kuif van de Pikachu door elkaar gooide.

“Ik weet dat hij met behulp van Kendo redelijk goed kan vechten omdat hij is getraind door opa, fysiek is hij aardig getraind, maar ik weet niet precies wat hij allemaal al geleerd heeft qua aanvallen, omdat ik net begin aan mijn reis,” legde Tyson uit. Hij zag vervolgens hoe Kyro uit alle macht zijn haar weer in model probeerde krijgen onder een toeziend oog van Tyson die zachtjes grinnikte om de Pikachu. “Pika-Pika!” brieste het gele wezentje naar de jongen toen hij zijn kuif weer in orde had gekregen. “Ach stel je niet aan joh ben jij nou een man?” sprak Tyson die zijn armen over elkaar sloeg en zijn ogen sloot en er een weer een opende door de Pikachu schuin aan te kijken. Kyro snoof kwaad en draaide kwaad van hem weg.. waarschijnlijk werd hij nu voor van alles uitgemaakt, maar de jongen kon er niets anders van maken door te grinniken toen hij zag Kurai voor een tweede keer zijn poot voor zijn hoofd sloeg.


OOC: hij is langer dan verwacht.

Tyson keek even naar Kurai die hem langzaam losliet en toch wel nieuwsgierig begon te worden naar Cecille. De Riolu draaide zich nog even naar de jongen die hem met een glimlach toeknikte, na zijn pet van zijn hoofd te hebben gehaald en deze op het hoofdje van Kurai planten. Het kledingstuk was weliswaar te groot voor de Riolu omdat de klep voor zijn ogen hing, waardoor Kurai hem om moest draaien. Voorzichtig stak de Riolu dan toch zijn pootje naar de blondine uit met een nerveuze maar vrolijke glimlach op zijn gezicht. "Kendo?" weerklonk toen de vragende stem van Cecille. Tyson keek op en besefte toen hij de blik van Cecille zag dat hij uit moest leggen wat het inhield, maar eerlijk gezegd wist hij niet hoe. Als opa zoiets deed als uitleggen zag het er veel makkelijker uit wanneer hij dit zelf moest doen. Tyson kreeg een bedenkelijke frons op zijn gezicht en pakte het bamboe zwaard van zijn tas. “Kendo is een vorm van Martial Arts waarbij je een shinai gebruikt, een zwaard gemaakt van bamboe,” legde Tyson uit en liet het voorwerp zien aan Cecille. “Het was wel wat anders dan karate taekwondo.. Kurai kan dan proberen om langs de verdediging te komen met zijn karate schoppen zodat hij meer coordinatie krijgt,” voegde hij er nog aan toe. Kurai knikte met een kleine grijns op zijn snoet waarbij zijn pet mee bewoog die weer voor zijn ogen ging hangen.

Grinnikend pakte Tyson zijn pet weer terug en zette deze achterste voren op zijn hoofd. "Wat toevallig! Ik ben ook net begonnen aan mijn reis. Ik ben zelfs net aangekomen per boot," vertelde ze toen waarbij de jongen weer een grijns op zijn kreeg en enthousiast knikte. Hij was behoorlijk nerveus geweest om zich te vermaken op de boot naar Kalos, ondanks dat hij zeeziek was geweest. Voor geen goud dat hij nog ooit op een boot zou gaan. “ik ben maar wat te blij dat ik weer vaste grond onder me voeten heb,” Grijnsde Tyson en voelde dat zijn wangen wat rood werden, maar dit soort dingen vond hij altijd moeilijk om toe te geven.
Kurai draaide zich met een lichte grijns om en bracht beide poten naar zijn gezicht waar achter hij een gegrinnik probeerde te onderdrukken. Hij kon zelf ook niet ontkennen dat hij het achteraf wel grappig vond dus hij dit niet erg en lachte hij met de Riolu mee. "Ben je van hier of kom je ook van mijlen ver?” vroeg Cecille toen waarbij Tyson haar weer aankeek en zijn hoofd schudde. Niet zonder antwoord te geven te natuurlijk. “Nee ik kom uit Viridian City waar ik woon met mijn opa,” gaf Tyson toen als antwoord maar met een hint dat het een onderwerp was waar hij niet graag over wilde praten. De jongen staarde hierbij even naar zijn schoenen.

Kurai zag dit gebeuren en reek met zijn pootje naar de hand van zijn Trainer. Tyson echter, legde zijn hand op het hoofdje van Kurai en aaide hem zachtjes over zijn hoofd. Ten teken dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. De Riolu zag toen dat Kyro op Sivar afliep en deze vrolijk begroette, net als Tyson een gesprek aan te knopen. Kurai zag dit niet echt zitten maar had ook het gevoel dat de jongen hem nodig had, dus bleef hij bij Tyson. Een gesprek kon later ook wel worden gehouden, niet? Als de Pikachu hem zou komen halen natuurlijk.