Nothing I've Ever Known [+Ragya Airon]

Ragya was gewoon wat rond aan het lopen met Aldrei aan haar zijde. Ze vond heel het halloween gebeuren best leuk. Mensen die elkaar bang maakte, een excuus gewoon met een zwaar gezicht rond te lopen en al de creepy dingen. Het stond haar allemaal wel aan. Wat ook leuk was om Aldrei te mishandelen en haar ook aan te kleden. Echt, haar leven bestond soms alleen maar aan Aldrei lastig vallen, en het was geweldig. In dus ook een redelijk goed humeur liep ze verder, terwijl ze wat rondkeek. Uiteindelijk stond ze voor een winkeltje met een hoop skeletten en andere zooi. Wat nieuwsgierig bekeek ze de etalage en besloot uiteindelijk naar binnen te gaan. Ze hielt de deur even open zodat de Ninetales naar binnen kon en volgde toen ook. De winkel zelf was donker en wat.. duister. Nu was Ragya niet snel ontdaan van zulke dingen maar ze hielt ook niet van opgezette pokémon of… oogballen? Ze mocht blij zijn dat ze een sterke maag had. De roodharige was gewoon wat aan het kijken tot er ineens wat omgegooid werd, natuurlijk haar richting op. Geschrokken sprong ze achteruit, maar omdat de ruimte te klein was kon ze niet voorkomen dat ze geraakt werd door een stel .. dingen waarvan ze niet wou weten waar ze vandaan kwamen. Ook Aldrei was de dupe en kreeg een schedel op haar kop, die vast bleef zitten. Gefrustreerd gromde deze en wankelede wat. Ragya lag nu ondertussen ook op de grond en gaf de dader een deathglare. “Als ik jou was zou ik in ieder geval zo hoffelijk zijn me omhoog te helpen” bromde ze naar de vreemde.

Aldrei was niet geamuseerd. Ze grauwde eventjes en probeerde het ding met haar poot te verwijderen, maar het leek te strak te zitten door de klap. Uiteindelijk gaf ze het op en begon mokkend te zitten, wachtend op Ragya de hulpdienst om haar te helpen. Ondertussen zat Ragya nog altijd op de grond, door alle rotzooi om haar heen niet in staat zelf om omhoog te komen. Daarbij was de ruimte ook te klein, ze had gewoon even een hand nodig of het moest op zeer oncharmante wijze gebeuren. Gelukkig leek de dader nog enig fatsoen te hebben en zei sorry, al werd het meteen gevolgd door een vraag. Ragya schudde haar hoofd “Nee, zover ik weet zie ik er ook nog niet uit als een gestoorde heks?” Merkte ze droogjes op, maar nam toch de hand aan zodat ze omhoog kon komen. Ze trok zichzelf overeind en hupste even over de andere zaakjes heen, zodat ze zowel vrij was en nu naast de vreemde stond. Eenmaal hier klopte ze haar kleren uit. “Nou, klinkt interessant, toevallig zin het gesprek verder te voeren buiten levensgevaar?” Want de schuld kon nu net zo goed op haar gegooid worden, en ook zij was nog te jong hier te belanden. Toen keek ze naar Aldrei, en zag haar situatie. Ze zuchtte even. Eerst dat oplossen.

Haar humeur kon zeker beter, maar goed, je kon het haar niet kwalijk nemen. Ze was net bekogeld door rare en waarschijnlijk vieze voorwerpen. Bij de vraag van de ander keek ze nog even fronsend rond. “Nee, ik ook niet. Ik kan me ook niet voorstellen dat hier ook echt kopende klanten komen” Misschien voor een steen ofzo, maar voor een van de andere dingen? Niet echt, veel te.. tweedehands? Jammer genoeg konden ze niet optijd wegkomen om dit te bespreken. Er klonk wat gerommel en uiteindelijk doemde er een oud vrouwtje op. Kijk, dat was nu een heks. “Daar geef ik je gelijk in” De vrouw haar priemende blik ging naar de vreemde naast haar toe. Zelf deed ze net alsof ze heel druk bezig was met Aldrei, die ze bevrijdde uit haar schedelhelm. Bij de woorden van de oude dame keek ze even opzij, om hierna als de pure onschuld te grijnzen. Nou, ze kon hier in ieder geval wat plezier in beleven. Natuurlijk had de vrouw wat belachelijks engs maar goed. Living –life like Larry- the dangerous life. Ragya zat nog steeds met de schedel in haar hand en sprak als de onschuld zelve; “Daar zijn we verbouwers voor miss, het ene moment komen we, het andere zijn we weer drie maanden weg. Maar als we ongepast komen kunnen we altijd gaan, het is toch tijd voor koffiepauze” Bij deze woorden gaf ze de ander een elleboog stootje. Goed, hoelang konden ze dit volhouden zonder opgezet te worden? Natuurlijk had de vrouw het niet letterlijk bedoeld, maar het zou je nog eens verbazen met hoeveel je weg kon komen als je er een beetje omheen praatte. Hehe.

Bij de woorden van de ander keek ze even naar de rotzooi om hun heen. Zo ver zag ze nog geen mensgrote decoratie, al waren er genoeg potjes met inhoud waarvan ze naam en vorige eigenaar niet wou weten. Gelukkig was Ragya niet snel bang dankzij haar nuchtere stand van zaken, ze geloofde dus niet dat ze zomaar zou eindigen als koopswaar. Maar het was niet te ontkennen dat dit alles iets engs had, of op zijn minst verontrustend. Tijdens haar geweldige act leek haar tijdelijke partner in crime niet zo’n goede toneelsweer te hebben als zijzelf. Want zijn antwoord was zeker smooth, maar zou waarschijnlijk niemand doen geloven- Naja, bouwvakkers stonden niet bekend om hun intelligentie. Hmm, slim gespeeld random vreemde, slim gespeeld. Maar goed, terug op het belangrijkere punt. Blijkbaar had haar nieuwe bouwvak-college er net mee ingestemd dat ze zouden gaan opruimen. Goed dan, dat kon ze nog wel hebben. “Goed Norn, alleen voor u, maar ik moet wel vragen dat we de ruimte krijgen voor ons werk.” Misschien als ze weg zou gaan konden ze of vluchten, of op zijn mist op ruimen zonder die ogen van die heks op hun rug te hebben. Ze keek weer opzij en omhoog naar de ander. “Nou Bob de Bouwer, lijkt erop dat we nu ook schoonmaakploeg zijn” Het eerste doelde erop dat ze nog steeds geen naam had, en het erop leek dat ze nog even met elkaar opgescheept zaten. Het was immers een flinke rotzooi..

Ragya keek rustig toe hoe de Norn zichzelf omdraaide en terug liep naar het duistere hol waar ze vandaan kwam. Ondertussen grijnsde ze even schuin bij de opmerking van de ander. Dat geloofde ze best, haar eigen naam mocht dan ook niet zo handig zijn dankzij de lengte, alles was beter dan Bob. Eigenlijk waren de meeste van zulke namen niet iets om blij mee te zijn. “En ik geef je gelijk” bevestigde ze dus. Ondertussen was de vrouw helemaal verdwenen, en terwijl de roodharige even opzij keek naar Aldrei –die wantrouwig naar een hoop vacht keek- hoorde ze de stem van Bob de Bouwer weer. Ze knikte bij diens woorden en maakte een gebaar naar de Ninetales, die meteen naar voren rende. Die had het ook al helemaal gehad, en gelijk had ze, het was waarschijnlijker nog gevaarlijker hier voor een pokémon dan voor een mens. Zelf bewoog ze echter ook al naar voren, in een poging langs Bob te komen, en hierna de deur open te duwen. Het enige nadeel was dat bij het openen van de deur een vrolijk belletje klonk. Ragya fronste even, keek snel naar achteren en vervolgde haar vluchtactie. “Kom op, voor we ook bij het decor horen”

{ Beetje flut xD

Ragya liep evengoed een eind door, de ander volgend. Aldrei had ondertussen de leiding genomen en was na een simpele blaf totaal het uit zicht verdwenen. Ze was ergens een zijweggetje in gedoken en wie weet waar ze nu heen ging. Waarschijnlijk ergens humeurig zijn met zichzelf. Die zou later wel weer opduiken, wist de trainster met redelijke zekerheid te kunnen vertellen. Dat deed ze altijd. Ragya stond ondertussen naast Bob de Bouwer, en keek even met een halve grijns omhoog. “Inderdaad, volgende keer dingen omgooien in een winkel waar je niet opgezet kan worden” Ze grapte er wat mee en begon ondertussen weer op een normale pas verder te lopen, op haar gemak. Ondertussen hadden ze nog steeds niet voorgesteld, en Ragya was het type dat graag namen kende. Al zou ze anders een genoegen nemen met Bob de Bouwer. “Dus Bob, zou ik maar eens beginnen, de naam is Ragya. Skemmtilega” Het laatste ging ondertussen al standaard in al haar eigen taal, al maakte haar toon duidelijk dat dit geen onderdeel was van haar naam. Die fout had ze al eens eerder gemaakt.

Bij de woorden van de ander keek ze nog even achterom. Het was dat het zo dicht bij Halloween was geweest, anders had die winkel zeker afgestoken tegenover de andere. “Zoals zeer echt lijkende etalages” opperde ze zeer onschuldig. Ze hadden zeker hun lesje geleerd wat vreemde winkels betrof. De volgende keer hielt ze het wel op vriendelijke en wat normalere winkels. Waar het risico op opgezet worden net iets minder was. Bij het voorstellen kreeg ze een naam terug, Manny. Het was zeker beter als Bob, al wou ze natuurlijk niet beledigend zijn tegen alle Bobjes op de wereld. Maar na het voorstellen volgde al snel een vraag, wat ook te verwachten was als je ineens een vreemd woord in je zin gooide. Toch was Ragya trots op haar afkomst, en vond het dus helemaal niet erg om erop te reageren. “Ijslands, al spreek ik er ook soms Noords doorheen” Verklaarde ze simpel, al kon ze het niet laten met enige trots gevulde toon nog toe te voegen; “Ik kom ook uit het noorden, verassend genoeg” Het was te zien, of op z’n minst te gokken, ze liep immers in een topje terwijl het duidelijk kouder werd. Al werd er vaak niet meer op gereageerd dan een paar vreemde blikken.