Nothing I've Ever Known [+Ragya Airon]

Dat zou zeker een goed begin zijn, opletten waar je naar binnen ging. Maar goed, zo’n winkel kon zich heel goed camofleren zo bleek het. Al zou ze deze fout heus niet twee keer maken. Hoopte ze. Ragya liep rustig verder naast de ander, die een redelijk goede gesprekspartner bleek te zijn. Gezellig toch. Hoewel ze nu wist dat hij Manny heette, vond ze Bob nog altijd een prachtige bijnaam, die ze waarschijnlijk niet zo snel zou laten vallen. Bij de opmerking knikte ze even, terwijl er een kleine grijns op haar gezicht ontstond. Hoewel het al lang geleden was dat ze thuis was gekomen, en het daar hoe dan ook niet ideaal geweest was, kon ze het niet laten van haar afkomst te houden. Vandaar dat ze er ook vrij over vertelde. Daarbij was ze al niet zo’n moeilijk doener wat betrof naam en geboorteplaats. “Inderdaad, ik en Aldrei –de Ninetales van toenet- reizen al een flinke tijd” Ze was jonger dan de meeste toen ze begon met reizen, eerst naar Sinnoh, al kwamen ze onderweg langs nog meer regio’s heen, en uiteindelijk waren ze hier gekomen. Niet eens om een speciale reden, gewoon omdat naar Kalos de eerste boot ging. Simpel als dat. Bij de verklaring van de ander luisterde ze dus ook. Hij kwam uit Kanto en sprak Spaans, toch ook leuk? “Spreken jullie het vaak thuis?” vroeg ze met een nieuwsgierige toon. Gewoon iets wat leuk was om te weten naar haar zinnen. Ze kwam niet vaak iemand tegen die ook een vreemde taal sprak, en vond dit zeker eens een leuke twist.

Bij de vraag knikte ze. Nee, Ragya vond het niet erg meer over zichzelf te praten, helemaal niet over hetgene wat nu al over was. Je had er niks aan als iemand wist welke talen ze sprak of dat ze had gereisd. Natuurlijk was het altijd beter meer over een ander te weten. Maar de roodharige deed hier niet zo moeilijk over, je zou al bijna denken dat ze makkelijk was in de omgang. “Natuurlijk, voornamelijk de dingen die de andere regio’s te bieden hebben” Eigenlijk was ze overal tourist. Vaak bleef ze ergens langer rondhangen, maar uiteindelijk ging ze wel weer verder. Nu zat ze in Kalos en had ze meer dan een baan om voor te blijven. Toch bleef hetgene bestaan dat ze niet lang op een plek wou blijven, ze moest bezig zijn. De ander gaf nu antwoord op haar vraag en ze luisterde. “Wel handig, ik heb er nu nog moeite mee mezelf aan één taal te houden” Het was zeker moeilijk die overgang te doen, en het was indrukwekkend als iemand die zomaar kon maken.

Reizen was een van de weinige dingen die de roodharige kende. Het was haar idee van vrijheid, samen met Aldrei iedere boot kunnen pakken naar een nieuw gebied. Natuurlijk was ze ook al jong begonnen, wat haar liefde ervoor kon verklaren. Ze was het gewent. Bij de vraag van Bob dacht ze even na. “Een groot eind in het noorden, nog boven Snowpoint, waar ik vandaan kom. Toen ben ik naar Sinnoh geweest en daar ben ik een flinke tijd gebleven. Daarna nog een korte tussenstop in Johto. Hier was ik echter maar enkele weken tot we weer een nieuwe boot konden pakken. Ik ben nog eens in Hoenn geweest en nu zit ik hier in Kalos.” Het was zeker een lange reis in totaal geweest. Al had ze het langst in Sinnoh gezeten en waren de andere bezoekjes korter geweest. Ach, ja moest je tijd en geld ook ergens aan verspillen of niet dan? Bij de uitleg van de ander knikte ze even onder de indruk. Netjes hoor. Zeer handig als je niet midden in je zin van taal veranderde. Dat kon ze zeggen uit eigen ervaring, niet bepaald leuk voor de ander.