Annoying. [&KATE GRIFFIN]

Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij de telefoon op de hoorn smeet. Het beeld van zijn moeder verdween en weer was hij alleen. Hij had Electro in zijn Poké Ball laten zitten omdat hij geen zin had in diens vrolijkheid. Hij snapte niet wat Electro in Arceus naam zo leuk vond aan deze reis. Het was irritant, hij leerde mensen kennen en hij moest constant zijn best doen om zijn littekens te verbergen. Nu waren de littekens verspreid over zijn lichaam makkelijk om te verbergen, maar die van zijn polsen vielen ontzettend hard op. En alsof hij wilde bevestigen dat het lastig was om die littekens af te schermen, trok hij gauw zijn mouwen wat meer naar beneden zodat ze volledig over zijn vingers kwamen. Hij droeg een zwarte trui met witte touwtjes er aan. Voor de rest droeg hij een zwarte redelijk strakke broek. Hij maakte het af met een paar simpele platte schoenen. Hij had normaal gezien ook nog een zwarte mantel die hij droeg als het koud zou worden, maar die had hij thuis laten liggen omdat er te veel herinneringen aan verbonden waren. Zijn moeder had hem daarnet proberen op te vrolijken, maar Gavin was nog steeds te boos op haar omdat ze hem op deze reis had gestuurd zonder rekening te houden met zijn gevoelens en had kortaf op haar gereageerd. Als hij het gesprek achteraf bekeek, had hij daar best wel spijt van. Ze probeerde hem immers alleen maar te helpen, maar Gavin had het gevoel dat hem gedwongen op een reis sturen gewoon niet ging helpen. Niet voor hem, niet voor haar, niet voor Electro. Hij wist niet eens of hij ooit de lol ging vinden in het bevechten van Pokémon en hun trainers. Geïrriteerd zijnde liep hij met zijn handen in zijn zakken gestoken het Pokémon Center uit. Hij haalde een sigaret uit de zak in zijn trui tevoorschijn en stak deze aan terwijl hij nonchalant tegen een gebouw leunde.

Oldale, Kate keek om zich heen, maar lette niet erg op de mooie bloemen. Sinds ze de Venipede had gevangen was de band beter geworden, ze had eindelijk het vertrouwen een beetje, maar.. Belladonna, zoals de giftige Bugtype nu bekend stond, was nogal.. verlegen. Zo zou je het kunnen noemen, Kate was er achter gekomen dat de Venipede wel degelijk agressief kon zijn, maar meestal alleen als ze zich bedreigd voelde of werd uitgelokt. Toch, de pokémon was een harde vechter en gaf nog minder snel op dan Tara. Die was ook nog een beetje aan het herstellen van haar vergiftiging, maar ze werd beter. Glimlachend wierp het meisje een blik op de bloemen en zocht naar de plant waar ze de Venipede naar had genoemd. Atropa belladonna, de plant stond officieel bekend als Wolfskers. Een extreem giftige plant, met een soort donkere, paarsachtige bloemen. Het paste wel bij een giftige pokémon als Venipede. En bella betekende ook nog 'mooi' wat misschien minder passend leek. Venipedes waren niet erg aantrekkelijk, maar de laatste evolutie was toch wel prachtig. Kate had ze opgezocht online, de hele Scolipede ervaring was best eng geweest, maar naar afloop kon ze de schoonheid van het beest wel zien.
Maar ze waren in Oldale omdat Bella moeite had met zich aanpassen aan het leven in een stad. Ze vertrouwde zover nog niemand, zelfs haar trainer niet helemaal, en zette bij het minste haar stekels op. Dat zou niet erg zijn als ze niet erg giftig waren. Dus waarom niet gaan naar een stad met veel bloemen? Misschien deed het Bella denken aan huis en bovendien woonde er niet veel mensen in Oldale. Het leek wat te werken, de Venipede leek op haar gemak en wandelde langzaam tussen de planten. Haar voelsprieten trilden wel soms nerveus, maar dat kon je haar niet kwalijk nemen. Zolang de rustige sfeer er was zou het allemaal wel goed komen. Natuurlijk als je dat soort dingen dacht kwam het totaal niet goed. Ergens verderop had een stel ruzie en een van de twee smeet een of ander metalen object tegen de grond aan. Het geluid schrok Belladonna op, ze was nog niet erg snel, maar snel genoeg. En de verrassing vertraagde Kate. "Bella-," probeerde ze nog, al had het geen zin meer en was het duidelijk dat ze achter de pokémon aan moest. Tara, die niet erg veel had gedaan, wisselde een blik met haar trainer en begon de achtervolging. Oh joy, een geschrokken Venipede op de vlucht met genoeg gif om grote vogels te verlammen, klonk leuk toch? Toen Kate de pokémon had ingehaald zag ze dat ze waren aangekomen bij het pokécenter, een nog drukkere plek. Volgende keer ging ze gewoon naar het bos zoals ze eerst van plan was geweest! Bella had haar pas vertraagd tot gehobbel en stond verloren bij de rand van het pokécenter. Toen ze ook nog door kreeg dat er iemand naast haar stond ontsnapte er een nerveus, maar toch duidelijk boos gesis uit haar mond. Te. Dicht. Bij.

De rook kalmeerde hem enigszins. Hij wist nog hoe het was toen hij voor de eerste keer een sigaret rookte. De rook had zich verspreid in zijn mond en voordat hij het had kunnen uitblazen, had hij de prikkende rook al gevoeld en had moeten hoesten. Dat had pijn gedaan. Bij het tweede trekje was het hetzelfde probleem. Gavin had vanaf toen gezegd dat hij nooit meer ging roken en had de sigaretten een maand met rust gelaten. Toen ging het weer de verkeerde kant op en besloot hij om nog eens een sigaret te gaan roken, deze keer merkend dat het wel beter ging en dat het zelfs een kalmerend effect op hem had. Je kon hem eigenlijk niet verslaafd noemen, maar ook weer niet niet-verslaafd. Het was niet dat hij zou flippen als hij geen sigaret zou krijgen, maar toch dacht hij er wel veel aan en had hij er wel een bepaalde drang na. Dat kon je een verslaving noemen, maar hij noemde het pas een verslaving als je zou flippen wanneer je het niet meer kon krijgen. Gavin rookte ook niet zo heel veel. Een keer per dag vond hij bijvoorbeeld al voldoende. Soms rookte hij zelfs een paar dagen achter elkaar niet. Het was echt iets wat hij gebruikte als hij het heel moeilijk had, wat meerdere keren per week wel voorkwam. Dan had je natuurlijk ook nog het feit dat deze reis hem meer ellende bracht dan geluk. Hij had elke keer wel ruzie als hij iemand nieuw ontmoette of voelde zich niet goed in de buurt van die persoon. Hij wist niet of deze reis wel iets voor hem was en of hij ooit vrienden kon maken, maar hij hield maar vol omdat het moest. Gavin werd uit zijn gedachten gehaald door een Pokémon die zich vlakbij hem bevond en die naar hem gromde. Hij haalde zijn wenkbrauw op. ‘Ga weg,’ sprak hij vervolgens kortaf. Zijn oog viel echter op de stekels die het ding had en vroeg zich af of ze soms giftig waren. Hij had een hekel aan zichzelf, maar ook weer niet zo erg dat hij vergiftigd wilde raken. En dus haalde hij deze keer wel Electro’s Poké Ball tevoorschijn en gooide deze de lucht in. ‘Thunder Shock om hem op afstand te houden en Thunder Wave als hij de waarschuwing niet begrijpt,’ sprak hij duidelijk tegen Electro. Deze richtte zijn blik uitdagend op de Pokémon, blij zijnde dat hij eindelijk iemand had gevonden waartegen hij kon vechten. Hij was immers een Pokémon die graag vocht. Hij laadde zijn elektriciteit tussen de twee dingen op zijn kop en liet die vervolgens naar voren schieten, vlak voor de plek waar de Venipede stond. Gavin knikte tevreden en nam nog een trekje van zijn sigaret terwijl hij de Venipede scherp in de gaten hield.

Belladonna kneep haar ogen tot spleetjes en zette een pas achteruit toen de Thunder Shock. Een oorverdovende krijs kwam als antwoord op de aanval, de Screech was zeker niet prettig om te horen. Al was het niet zo erg als de Boomburst van Tara, daar kreeg je een permanente gehoorbeschadiging van. Vijandig keek de Venipede de andere pokémon aan, de aanval was niet goed bij haar gevallen. Vooral omdat ze gewend was dat andere pokémon haar zonder reden aanvielen. Of in haar ogen zonder reden. Maar zij was niet begonnen, toch? De gele pokémon had eerst aangevallen, toch? Bella wachtte af tot de andere pokémon een zet zou doen, uit ervaring wist ze dat het altijd makkelijker was een tegenaanval te doen, dan met aanvallen te beginnen. En misschien gaf de pokémon wel op. Gespannen keek de Venipede de anderen aan, het was wachten op het goede moment. Hoewel ze niet sterk was, tussen vechten of vluchten zou Bella altijd het eerste kiezen.

De Thunder Shock raakte geen doel zoals verwacht, maar het bijkomende antwoord hadden zowel Electro als Gavin niet aan zien komen. De sigaret die Gavin tussen zijn vingers geklemd hield viel op de grond toen hij zijn handen eerst spreidde en daarna over zijn oren legde om van dat akelige gekrijs af te komen. Electro kopieerde zijn gedrag door zijn armen over zijn oren te leggen en zich wat kleiner te maken zodat zijn armen nog steviger tegen zijn oren drukten. Gavin vroeg zich af waar hij deze ellende ook alweer aan had verdiend. Hij wist wel dat het geen goed idee was geweest om op reis te gaan. Of misschien was het wel geen goed idee geweest om de Venipede aan te vallen, maar daar kon hij ook niets aan veranderen. Bovendien had het akelige beest zijn stekels naar hem opgestoken. Gavin zuchtte en wist even niet wat hij moest doen. Hij nam aan dat het een goede training was voor de gym en besloot om terug te vechten. Als hij geen muziek meer kon luisteren dankzij dit achterlijke beest, had hij een probleem en dat wilde hij het ding zeker betaald zetten. Het gekrijs leek inmiddels opgehouden te zijn en Gavin merkte nu pas dat Electro hem afwachtend aankeek. Een vastberaden blik verscheen in de ogen van de gele Pokémon toen Gavin hem een bevestigend knikje gaf en opnieuw draaide de Elekid zich om naar zijn tegenstander. ‘Ga eerst voor Swift en daarna voor Shock Wave!’ riep Gavin. Het waren twee aanvallen die nooit misten. Hopelijk zou de Venipede daardoor wel een toontje lager krijsen. Dat hoopte hij trouwens echt. ‘Ga daarna voor een Thunder Wave om hem te verlammen!’ riep Gavin er nog achteraan. Hij hoopte dat dit een wilde Venipede was en niet eentje van een trainer, want anders had hij nog meer problemen op komst.

Belladonna zette een Protect op waardoor de witte sterren daartegen kapot sloegen. Meteen daarna rolde ze zich op en overbrugde de kleine afstand op grote snelheid. De Shock Wave liet haar even vertragen, maar had verder geen invloed op de aanval die ze uitvoerde. Toen ze vlak bij de Elekid was zette ze zich af van de grond en maakte een soort salto zodat haar paars opgloeiende staarten de tegenstander zouden raken. Daarna maakte ze weer wat ruimte tussen haar en de Elekid en maakte zich klaar voor de volgende aanval.
Op het moment dat de Thunder Wave werd uitgevoerd landde er echter een twee meter hoge, licht geïrriteerde draak tussen ze twee pokémon die Bella haar agressieve houding liet verliezen. De Venipede was niet zeker of ze bang of blij moest zijn de Flygon te zien. De Thunder Wave raakte de draak en verliet diens lichaam via de grond, niks toebrengend via de immuniteit van de dual Groudtype. Tara keek van de Elekid en zijn trainer naar haar teamgenoot en liet een ontevreden zucht horen. Zij en Kate waren dan wel opgehouden door een vervelende groep trainers uit het pokécenter, maar daarom moest de Venipede toch niet in een gevecht terechtkomen? Kon er dan niks goed gaan zonder een beetje planning? Ondertussen was het wachten op Kate, die kon geen vleugels laten groeiend en was nog minstens vijf meter van het pokécenter vandaan. Daarom ging Tara maar gewoon voor Bella staan, wetend dat die niks meer zou doen, en keek de Elekid intimiderend aan. Ze moest laten weten dat als hij een gevecht zocht, hij tegen háár mocht vechten.

Electro vloog met een misselijkmakende klap naar achteren en leek voor een moment even bewusteloos te zijn. Gavin draaide zijn hoofd en maakte al aanstalten om naar zijn Pokémon toe te gaan, maar de Elekid zwaaide geërgerd met zijn armpjes en kwam op die manier weer overeind. De Thunder Wave trof doel, maar niet het doel dat hij gehoopt had. Want opeens stond er een Flygon voor zijn neus. En Gavin had genoeg kennis van Flygon’s om te weten dat ze later dan niveau veertig evolueerden. Kortom: Electro was geen partij voor de Pokémon voor hem. Niet alleen omdat de Flygon van een hoog niveau was, maar ook vanwege het feit dat hij dragon en ground type was. Natuurlijk had Electro wel een Low Kick, maar hij betwijfelde of dat veel ging uithalen. Dit was dus een verloren zaak en Gavin was heus niet zo dom om zich daarin te mengen. Electro voelde zich echter wel genoodzaakt om dom te zijn en bewoog zijn armpjes zijdelings naar elkaar toe zodat het net leek alsof hij spieren had. Daarna kwam hij voor Gavin staan, slingerde zijn armpjes naar achteren en stak zijn borst vooruit. Plotseling zakte de Pokémon op één knie en hield zijn armpjes tegen zijn buik gedrukt. Gavin kon aan de manier van doen al herkennen dat Electro vergiftigd was en geërgerd zuchtte hij. Dat deze Pokémon tot een trainer behoorden, was hem nu al wel duidelijk geworden. ‘Fijn, jullie winnen,’ snauwde hij naar de Pokémon. Hij boog zich voorover, sloeg zijn armen stevig om Electro heen en tilde de vergiftigde Pokémon op. ‘Hebben jullie niet een trainer waar jullie naartoe moeten of zo? Zeg maar dat mijn Pokémon vergiftigd is dankzij je vriendje daar en dat ik daar niet blij mee ben.’ Yeah right, alsof Pokémon konden praten. Gavin snoof geërgerd, draaide zich om en maakte al aanstalten om naar het Pokémon Center te gaan. ‘Die trainer zou haar Venipede beter moeten opvoeden,’ snauwde hij luidop, geen idee hebbend dat hij juist toevallig onderweg naar het Pokémon Center de trainer van de Venipide en de Flygon passeerde.

Tara boog nieuwsgierig naar voren nadat de trainer had gezegd dat zijn pokémon vergiftigd was. Ze had geen kwade bedoelingen, ze was een Rangers pokémon. Mensen en pokémon helpen was haar werk.. al had ze geen helende aanvallen jammer genoeg. Roost heelde alleen haarzelf. Dan kon je inderdaad beter naar het pokécenter. Ze wist hoe het was vergiftigd te zijn, al was Bella's gif niet zo sterk als die van een Scolipede. Not niet. Nadat de trainer een opmerking maakte over Kate keek de Flygon zoekend om zich heen, gelukkig was het meisje vlakbij en zou ze de Venipede zo wel in haar pokéball doen. Natuurlijk was je niet blij met vergiftige pokémon, maar dat was een risico als je tegen een Poisontype vocht. Hij draaide zich echter al om en om naar het pokécenter te gaan.. de opmerking over pokémonopvoeding bijna recht tegen het meisje zelf makend.
"Of je moet geen duidelijk bange pokémons aanvallen die extreem agressieve kunnen zijn," opperde de blondine terwijl ze stil bleef staan en de ogen zocht van de persoon die haar net een slechte trainer noemde. Venipede's en hun evoluties stonden bekend als erg agressieve pokémon en Belladonna was geen uitzondering hoewel ze zich vaak wat timide gedroeg. "Niet echt iets wat je goed kunt opvoeden eh?" Bella hobbelde naar voren bij het horen van haar trainers stem en drukte haar lichaam tegen diens been. Dat was wat ze ondertussen had geleerd, trainer was veiligheid. Licht angstig keek ze naar degene die haar net had aangevallen, misschien was ze toch niet helemaal overtuigd van haar veiligheid.

Gavin wierp een lichtelijk bezorgde blik op Electro. Normaal gezien grinnikte de Pokémon altijd en zwaaide op een hyperactieve manier rond met zijn armen, maar de Pokémon leek niet eens de fut te vinden om zelfs zijn kleine armpjes maar op te tillen. Hij hing slapjes in Gavin’s armen en keek om zich heen, overduidelijk geen idee hebbende wat er plotseling allemaal gaande was. Hij had geen lekker kleurtje en het leek net alsof hij elke seconde zwaarder in Gavin’s armen ging hangen. Je zou van zo’n kleine Pokémon verwachten dat hij makkelijk was op te tillen, maar niets was minder waar. Electro was voor een Elekid vrij zwaar. Gavin hield de Pokémon zo dicht mogelijk tegen hem aan om toch dat gevoel van veiligheid te geven toen hij werd onderbroken door de stem van een meisje. Het was het meisje die hij net had gepasseerd nadat hij zijn gal had uitgespuwd over haar manier van Pokémon opvoeden. Hij draaide zich met een ruk om en keek het meisje aan. Het eerste wat hem opviel waren haar ogen, maar hij concentreerde zich daarna direct weer op wat ze had gezegd. Hij mocht hopen dat zijn lange trui van vandaag genoeg zou verbergen, want met deze handelingen schoven zijn mouwen steeds verder naar boven. Hij moest maken dat hij bij het Pokémon Center was. ‘Wat moest ik dan doen?’ snauwde hij haar toe. ‘De Pokémon ons gewoon laten aanvallen? Dan zou ik pas echt een slechte trainer zijn.’ Hij wist niet eens of het woordje ‘trainer’ wel op hem toepasbaar was. Ja, hij was aan het trainen voor de eerste gym, maar het leek er tot nu toe niet op dat ze die ook echt gingen halen als hij zo doorging. Hij kon een Venipede niet eens verslaan. En dan had je natuurlijk nog die ontzettend grote Flygon. ‘Wel als je ze genoeg discipline bijbrengt,’ siste hij haar toe. Nu de Venipede bij haar trainer was, zag hij inderdaad dat het beest gewoon bang was. Wist hij veel als ze direct van die giftige stekels op ging zetten? ‘Vind je een excuses voor het vergiftigen van mijn Pokémon niet een klein beetje op zijn plaats? Kijk hoe hij er aan toe is.’ En hij hield Electro wat naar voren zodat ze overduidelijk de beroerde blik in diens ogen kon zien. ‘Laat ook maar.’ Hij rolde met zijn ogen, draaide zich om en beende naar het Pokémon Center. ‘Ik ga mijn Pokémon genezen. Nog veel plezier met het opvoeden van je Pokémon.’

"Viel ze je aan?" vroeg Kate met lichte verbazing aan de trainer. Ze wierp een blik op de Venipede bij haar been, zo kende ze Bella niet. "Of bedoel je dat ze een waarschuwing gaf?" Meestal zou Belladonna een waarschuwing geven, maar misschien kon je dat ook opvatten als aanvallen.. een beetje trainer zou het verschil toch wel weten? "Ik denk eerder dat een 'slechte trainer' iemand is die zijn pokémon anderen zomaar laat aanvallen. Bovendien heb ik haar nog geen week," mompelde Kate terwijl ze Belladonna's pokéball van haar riem los maakte om de Venipede te laten terug keren. Dan had ze in elk geval een pokémon minder om op te letten. Nadat de ball de pokémon had opgesloten deed ze het ding weer terug aan haar riem. "Is goed, ik breng haar discipline bij als jij je pokémon wat respect leert," reageerde ze licht spottend op het boze gesis van de trainer. Ze was niet erg onder de indruk van zijn boze gedrag. "Ík heb je pokémon niet vergiftig," technisch gezien had Bella dat gedaan. Kate keek naar de duidelijk zieke Elekid en was blij dat Belladonna nog maar een Venipede was. Anders was het gif een heel stuk schadelijker geweest. "Maar als je een antidote wil heb ik ze wel bij me," bood ze hem aan. Want hoe je het ook zag, haar pokémon had zijn pokémon vergiftigd. Of het kwam door stom gedrag of haar gebrek aan opvoeding, het zou daaraan niks veranderen. In elk geval was ze niet van plan haar excuses aan te bieden aan een grump die zijn eigen fouten niet kon inzien. Oké dan, hij was niet van plan te blijven. Kate zuchtte en draaide zich om naar Tara. Ze had geen idee hoe druk het was in het pokécenter, maar ze zou het wel merken. Ze had die antidote nog als hij het nodig had.