Regen... Ugh [Open]

Yuuki dook eventjes in een toen ze de donder hoorde. Ze was er niet bepaald groot fan van sinds ze in een donderstorm had gestaan om haar Shinx te kunnen vangen. Gelukkig kwam de serveerster al snel met haar drankje en bedankte ze het meisje. Jean stelde ondertussen voor om naar de gym te gaan en ze was blij dat Vincent al snel zei dat het misschien geen slim plan was gezien de regen. Daarna kwam er een vraag haar richting op en bedacht ze zich dat Jean eerst ook een vraag had gesteld. "Ik ben op doortocht. Kwam perongeluk hier terecht gezien de regen. En ja, de Vullaby is van mij. Haar naam is Suzume, ik heb d'r nog niet zo lang," legde ze uit. "De Swablu is inderdaad een snoepje. Heb je nog andere pokémons, Jean? En jij Vincent?" vroeg ze daarna aan de twee trainers, tenminste ze dacht dat het trainers waren.

Yuuki glimlachte toen Jean tegen haar zei dat ze die plekken eens moest bezoeken. "Misschien ga ik dat nog wel doen ja," zei ze daarna, terwijl ze een slok nam van har limonade. Ze huiverde eventjes, er zat ijs in. Gelukkig stond de verwarming naast haar aan, waardoor ze tenminste eventjes kon opwarmen. Zowel Jean als Vincent zeiden dat ze nog meer pokémons had en Yuuki grinnikte. "Je kan 't ook vertellen zonder ze te laten zien," zei ze met een vrolijk gezicht richting Jean. "Suzume is één van de zes pokémons die ik momenteel bij me heb," zei ze daarna. Niet dat iemand er naar gevraagd had, maar ze was gewend dat men vaak niet dacht dat ze meer pokémon of for that matter sterke pokémons had. "Enig idee waar je hierna naar toe gaat, Vincent? En jij Jean, nog verdere plannen?" vroeg ze daarna, terwijl er glimmertjes in haar ogen verscheen. Ze vond het gezelschap wel prettig, na de kille omgeving van Team Rocket, was ze blij weer eens een fatsoenlijk gesprek kon houden met iemand.

Jean-Pierre legde uit dat hij nog een Swinub en een Emolga had, samen met de Swablu die op zijn hoofd zat. Een leuk gevarieerd team, al vond ze zelf. Emolga had ze wel eens in Kalos gezien, van Swinub had ze alleen maar foto's gezien. Ze vroeg zich af of er mensen bij Team Rocket waren met die pokémons. Waarschijnlijk niet, Team Rocket is heel erg gebaseerd op de sterkte van je pokémons en met die drie zou je het waarschijnlijk niet ver schoppen. Daarom was Yuuki momenteel ook zo gebrand om het trainen, zodat ze kon laten zien aan Floyd en Allison dat ze het aan kon. Vincent vertelde ondertussen dat hij Scizor, Shinx en Gible bij zich had. Ze grinnikte eventjes, zich bedenkend dat ze zelf ook een Shinx had. Daarna richtte ze zich weer op Jean, die verbaast was dat ze al zes pokémon had. "Ik reis nu iets meer dan 2 jaar, maar ik heb enkele pokémon gekregen en niet zelf gevangen. Momenteel heb ik deze Vullaby, een Sableye, Delphox, Banette, Shinx en Crobat," legde ze daarna met een glimlach uit.
Als antwoord op haar vraag kreeg ze te horen dat Vincent nog wat meer wilde gaan reizen en trainen, voordat hij de gym ging doen en Jean-Pierre wilde nog een nieuwe pokémon gaan vangen. "Ik wil nog wat gaan trainen, wil mijn pokémon in top conditie hebben voordat ik naar de derde gym ga in Kalos," zei ze daarna met een kleine glimlach.

Een verlegen blos verscheen op haar wangen toen Vincent zei dat ze vast een sterk team moest hebben. "Ik denk dat ik gewoon geluk heb gehad," zei ze wat voorzichtig, terwijl ze naar haar glas staarde. Jean-Pierre was stil geworden ondertussen en zat in gedachten verzonken naar buiten te staren en Vincent wist op te merken dat ze hier nog wel eventjes vast zaten. Yuuki besloot het zekere voor het onzekere te nemen en keek de twee jongens om beurten aan. "Uhm.. Mag ik iets vragen?" vroeg ze voorzichtig. "Dit komt misschien een beetje vreemd over, maar zou ik mogen weten welke kleuren jullie kleding zijn? Ik weet dat Vincent een rood t-shirt heeft, dat kan ik zien," de rode kleur op haar wangen werd iets groter. "Een paar maanden geleden heb ik een ooginfectie gehad, er is nu iets mis met mijn ogen, waardoor ik alleen nog maar tinten rood kan zien," legde ze daarna voorzichtig uit.

De twee mannen keken elkaar licht in paniek aan en ze grinnikte zachtjes. Ze kreeg tenminste geen vreemde opmerking over de vraag die ze had gesteld. Allebei vertelde ze van elkaar wat aanhadden en al snel kwam de vraag waarom ze dat eigenlijk had gevraagd. De blos op haar wangen was gelukkig een beetje gezakt en ze keek beide mannen een voor een aan. "Omdat ik niet vanaf geboorte kleurenblind ben geweest, weet ik hoe de andere kleuren eruit zien. Door aan mensen te vragen wat ze dragen, kan ik in m'n hoofd wat kleur aan jullie toevoegen. Alles in alleen maar grijstinten zien wordt saai na een tijdje," legde ze voorzichtig uit. Ze had hier een habit van gemaakt toen ze net uit het ziekenhuis was ontslagen en ze vond het wel prettig zo.