[TR Groep 3] Overname Mossdeep City

Ze had weg kunnen komen bij de kwajongens, maar ze wist dat ze niet kon verwachten dat dit de enige problemen waren die ze op haar dak kon krijgen. Misschien was het handiger als ze haar team eventjes ging aanpassen. Kimura was te uitgeput om nog een gevecht aan te kunnen en ze wilde Koumori ook even rust gunnen. Yurei stond naast haar op en neer te springen van opwinding, die vond het geweldig wat er allemaal gebeurde. Ze pakte haar pokémon en liet haar Delphox terugkeren, voordat ze een andere pokéball erbij haalde en een Banette tevoorschijn toverde. "Yurei, Ikiryo, ik wil dat jullie zoveel mogelijk rommel gaan schoppen. Maak lawaai, terroriseer de mensen en zorg dat ze naar de andere Team Rocket leden gaan, oké?" De twee ghost type pokémon knikte naar elkaar en wilde verdwenen in de schaduwen. Die zou ze eventjes niet meer zien, maar ze moest wel voorzichtig zijn. Ze had nu alleen nog een ondergelevelde Litwick bij zich en twee pokémon die niet geschikt waren voor gevechten. Als ze nu in een hoekje gedreven zou worden had ze een probleem. In de verte hoorde ze mensen schreeuwen en zag ze verschillende Shadow-Balls verdwijnen. Yurei en Ikiryo genoten van de taak die ze hadden gekregen zo te zien. Hopelijk kon ze de mensen ook een beetje goed begeleiden. "Ik ga naar het rendez-vous punt," zei ze daarna in haar microfoon. Waarschijnlijk kon ze daar nu het beste helpen. "Mijn Sableye en Banette zijn de mensen aan het bang maken en wegleiden," vermelden ze daarna, terwijl ze in de richting van het verzamelpunt rende.

De roodharige merkte hoe de agenten die ze mee gelokt had werden overgenomen door de andere. Ze hadden de hoofdstraten nu gehad maar bij het nerdhol zouden vast meer bewaking en politie agenten rondlopen, aangezien dat toch het belangrijkste was van de stad. Ze gebaarde naar Huginn naar welke kant hij moest vliegen terwijl ze zich zelf bezig hielt met haar paard te besturen. Deze raakte lichtelijk opgefokt door de aanval van Nathan’s vlieg, die net wat te dichtbij kwam om prettig te zijn. Na wat Ijslands gescheld dat hij een ruggengraat moest groeien en zich niet aan moest stellen gaf ze been en reed weer verder, op weg naar de andere straten. Op dat moment landde Riddle met haar xl hagedis. Even keek ze de ander aan en knikte begroetend, aangezien ze nu ook ging helpen. Echt lang deed ze niet over de begroeting want ze sprong al weer aan in een galop. Er waren nu drie goede en sterke trainers bezig met wat agentjes, iets wat in haar ogen al een overkill was. Daarbij was het haar taak ze allemaal naar hun toe te lokken, en die was nog niet volbracht. Ze leunde wat naar voren en klemde haar benen aan om goed de bochten door te kunnen sprinten, aangezien ze geen teugels had reed ze vooral op haar been, en een goede controle over de snelheid ontbrak ook. Niet dat ze het erg vond om snel te gaan, maar dit betekende weg dat ze wat mee moest bewegen om er niet van af te glijden. Eindelijk weer in een rustiger gedeelte van de stad hoorde ze een geluid naast zich en niet lang daarna kwam ook de Ninetales in beeld. “Jaag de overige agenten ook de straat op” sprak ze tegen de vos. Deze, ook rennend om Sleipnir bij te houden, gaf een diepe grom. Het klonk wat klagend, alsof ze een asjeblieft eiste of wat goede manieren. “Nu” Ragya reed verder en draaide de hengst aan het eind van de straat, zodat ze die in een keer naar de rest van groep 3 kon leiden. Aldrei rolde met haar ogen en bromde wat in zichzelf, waarschijnlijk dat haar trainster veel te voorspelbaar was. Ondanks haar geklaag deed ze toch de opdracht en vuurde een Solarbeam op een vuilnisbak af. Aangezien het ding van metaal was kwam er een hard geluid vanaf toen hij geraakt was. Dit lokte al enkele andere de straat op, maar Ragya durfde te wedden dat dit nog niet iedereen was. Nauw, misschien kon Fenrir helpen. In een soepele beweging greep ze naar de bal aan haar riem en gooide hem op. Al snel stond de reu daar op straat. Hij nam de situatie even in zich op, keek schuin naar Aldrei en toen draaide hij zich om naar zijn trainer. Deze legde haar hand op de Mega stone om haar hals en liet hem evolueren. “Howl, dan Smog op degene die uit dat grote gebouw komen” Meer hoefde de reu niet te weten en zonder aankondiging gooide hij zijn kop in zijn nek en liet een hard geluid horen. Dit was zeker een verdere aandachtstrekker en wel degelijk kwamen er drie agenten het gebouw uit, die een Smog hun kant op gestuurd kregen. Het gas zorgde ervoor dat deze in een hoestbui kwamen en naar adem hapte. De twee agenten die naar buiten waren gekomen door de knal lieten dit echter niet zomaar gebeuren, en kwamen nu ook haar kant op gerend. Ragya keek naar Aldrei “Confuse Ray” Terwijl de roodharige zich bezig had gehouden met de twee agenten waren de andere drie weer redelijk ter been gekomen. Het gas was weggetrokken en ze hadden versterking geroepen. Nog 3 agenten en waarschijnlijk de laatste die Ragya gelokt kreeg kwamen al schreeuwend op haar af. In totaal dus 8 bundles of joy om te vervoeren. Dat werd leuk, vooral omdat ze er eerst langs moest. De nieuwste agenten die bij het groepje gekomen waren gooide een bal op, waardoor er een versperring van een Herdier, een Stoutland en een Machamp voor haar kwamen. De rest waren nog een beetje bij aan het komen, en voornamelijk de andere twee agenten uit hun confusion krijgen. Ze grijnsde kort en keek naar Aldrei en Fenrir, die zich voor de tegenstanders hadden opgesteld. “Fenrir, Smog en dan Foul Play op de Herdier. Aldrei, Will-O-Wisp en Hex op de Stoutland” Terwijl die pokémon bezig was kwam de Machamp dichterbij. Ragya bleef echter op haar paard zitten en floot naar Huginn. Deze kraste toen hij boven hun vloog. Dit was pas multitasken zeg. “Wing Attack en Fly” De vogel dook naar beneden en raakte de ander met enkele goed gemikte klappen, om daarna zelf een hit te moeten nemen van een Karate Chop. Wat beledigd vloog hij weer op, om hierna met een Fly weer neer te komen. Haar blik gleed ondertussen weer naar haar andere pokémon, die gelukkig voor zichzelf konden zorgen. Of Aldrei in ieder geval. De vos was actief bezig met de techniek die ze altijd gebruikte met gevechten, eerst de status en dan opbouwen met sterke aanvallen. De gouden bontkraag vertrouwde ze wel genoeg om zo te vechten. De reu daarin tegen. Natuurlijk ging het redelijk goed, omdat ze net wat boven het level van de andere hond zaten en een mega was. Maar voor de rest was Fenrir eigenlijk alleen maar zijn sterkste aanvallen aan het gebruiken. Heel fanatiek en al, maar het werd zichtbaar wat voorspelbaar voor de tegenstander. Misschien was dit de kans om op te trekken? Huginn wist ondertussen nog een peck, een Tailwind en nog Fly te gebruiken, al was het wel met de benodigde schade als hij dichterbij kwam. De Machamp zat nu ook in een ritme, niemand leek meer op haar en haar paard te letten. Ze bereidde zich voor en sprak zacht, zodat alleen Sleipnir het hoorde; “Mega Horn, tegen de Stoutland en dan door rijden” De fysieke aanval ingaan terwijl je zelf op de pokémon zat was alles behalve prettig maar zeker effectief. Mensen verwachtte zoiets simpelgezegd niet, en gelijk kon je ze daarin geven. Sleipnir stormde dus plots op de grote hond af en raakte hem vol op. Aangezien zij nu in beweging was ging gelijk de aandacht van de andere gevechten af. “Door” sprak ze scherp, maar door alle onrust hoorde alleen Aldrei en Sleipnir het. Huginn was slim genoeg om te begrijpen dat hij zelf ook meemoest toen zijn trainer ineens wegreed met een stoet agenten, te voet of te Arcanine/Stoutland achter haar aan. Fenrir moest eerst een snauw krijgen van de vos voor hij meeging. “Aldrei, blijf samen met Fenrir achteraan, zorg dat ze blijven volgen.” Terwijl ze zelf door reed met de 8 achter haar zette ze het oortje weer aan en sprak naar de rest; “Ik kom weer jullie kant op” Al snel besloot ze dat tegen zo veel vechten niet te doen was reed maar gewoon zo snel mogelijk naar de rest toe. Dan kon de groep opgesplitst worden. Aan het achtergrond geluid dat haar nieuwe gezelschap produceerde was het wel duidelijk dat ze niet alleen was, daarbij waren de meeste in de lucht bezig en hadden dus een mooi uitzicht. Sommige agenten die afgeleid waren geweest gooide nu ook een bal op, ze nam echter niet de tijd even te kijken. Gewoon recht vooruit rijden en later de rest afmaken als ze kans kreeg. Geweldig plan.

In zijn oortje was het te horen van Ciro hoe het probleem verholpen was daar en dat hij binnenkort bij Nathan zou komen, verder was er ook nog te horen hoe Yuuki, met Ragya's hulp de overigen agenten zou gaan verjagen. Het duurde niet heel veel later, of hij zag al de Charizard van Ciro op hem komen afvliegen. Ze wisselden een kort knikje naar elkaar uit, zonder enkel tijd te verspillen en gingen gewoon verder met hun taak. Hij zag het nog hoe de jongen een letterlijke tornado van glasscherven creeërde, welke een Arcanine zeker weten pijn leek te doen. Gezien het nog wel te merken was hoe er soms was scherven uit de tornado zelf vlogen, liet hij Abby even wat meer terug vliegen, niet het risico nemend. Echter bij het zien van een andere Charizard, wou hij eerst deze laten aanvallen, want voor zover hij wist zat er verder niemand in het team met de vliegende salamander. Toen zag hij dat het Riddle was en staakte meteen die poging daarvoor, wel, dat scheelde weer. Ze kwam dichter naar hem en Ciro toe, om een 'goedemdag' te zeggen, maar ging niet veel later weg. Wat gezellig zeg, vier van de vliegende salamanders in de lucht, nog even en er kon een party worden gehouden. Het was te zien hoe de roodharige naar de grond daalde, om daarbij haar Charizard te laten mega evolueren. Hm, daar had ze een punt ja, geen enkele reden om hun in te houden tegen de agenten. Nathan liet Abby dan ook maar mega evolueren, zonder een woord te zeggen legde hij zijn vingers op de key stone, waardoor het ding zowel de mega stone van de Charizard begonnen op te lichten en niet veel later was ze een Mega Charizard Y. Meteen kwam er dor haar ability, welke Drought was, een flinke zon opzetten welke de kracht van Fire type aanvallen een stuk sterker maakte. Niet dat ze eerder al slap waren, nu was het gewoon even net iets meer dan normaal. Agrona begon verderop meerde Flamethrowers te gebruiken op de Pokémon die haar aanvalde, waarbij de groenharige zelf niet eens meer de moeite ervoor deed welke Pokémon het dan wel niet mochten zijn. Het was nu zeker niet het plan om mensen te vermoorden, hem part mocht dat andere keren worden gedaan maar nu niet, nu was er een belangrijker doel. "Inferno op de groep, zorg ervoor dat ze in tweeën splitsen." nu was de Flygon even wat te ver om hem te horen, dus het bevel voor haar schreeuwen deed hij ook niet. Er werd een blauwe Inferno op de groep afgevuurd, sommigen konden het niet even makkelijk ontwijken als de mensen die meer in de buitenkant van de groep stonden en hadden waarschijnlijk brandwonden. Het had in welk geval wel gewerkt, nu waren er namelijk wel twee groepen in plaats van een. Het mocht misschien iets meer onoverzichtelijk zijn, maar er was meer ruimte om het 'gevecht' te houden, al was het eerder een eenzijdige overname te noemen, natuurlijk was dat ook de bedoeling.

<sub>Het verbaasde hem gelijk toen hij een rode schim verderop zag verschijnen op de rug van wel een derde Charizard. In zijn ooghoek leek het er bijna op dat zelfs Flippy in de aanval ging, maar herkende hij de roodharige schim niet als… Ariël? Er werd nog door de groenharige verteld dat de eerste twee groepen hen zouden versterken, maar hij dacht dat het nog zeker even zou duren. Niet dat hij mocht klagen, dit was eigenlijk des te beter, al moest hij misschien zijn plan gaan aanpassen, voordat ze hier met teveel kracht die polities weg zouden leiden. Al zou een simpele Rock Slide alle drie de Charizard’s gemakkelijk neerhalen. Ter dekking zou hij anders Calliber bij hen achter laten om de klappen op te vangen. Beter zekerheid dan dat hun twee neer werden gehaald door een simpele Rock type, alhoewel… Toen Riddle haar Charizard samen met die van Flippy besloot Mega te evolueren wist hij dat hij nog minder zorgen hoefde te maken en dat hij zelf zich maar meer zou richten op het in stand houden van het plan. Het was dan ook letterlijk een Elite en een Agent tegen een groep agenten met Mega’s en hoewel hij al te graag mee zou doen, moest er wel iets van de stad hierna overblijven. “Help ze waar nodig is, Calliber,” zei Ciro simpelweg toen hij oogcontact wist te maken met de Flygon, waarna ze gehoorzaam knikte en zich in de strijd mengde. Cannon zelf scheen het allemaal maar vreemd te vinden, maar de hint drong tot haar door en ze vloog iets hoger de lucht in, zodat hij zelf overzicht over de stad had. Zo zag hij ook gelijk Ragya op haar shiny Rapidash weg galopperen van hen om de laatste paar agenten en eventuele burgers hun kant op te brengen. Ze begon met een simpele Solar Beam op een vuilnisbak, maar ze wist met zoiets simpels al agenten aan te trekken en het duurde niet lang, voordat ze er een Mega Houndoom bij had gehaald. En nog korter, voordat ze zelf in een gevecht gewikkeld raakte die ze prima onder de controle had en waarmee ze vast hen ook naar Flippy en Ariël zou leiden. Dus dat deel ging naar wens en aan Yuuki’s kant? Alsof afgesproken hoefde hij niet eens haar kant op te kijken om te horen te krijgen dat ze hun kant op kwam en twee Pokémon van haar de mensen aan het wegjagen waren. Zo te horen ging ze te voet en dan was het eigenlijk nog de vraag hoe snel ze ter plekke kon arriveren. En vlak erachter hoefde hij ook niet meer naar beneden te kijken om te horen te krijgen dat Ragya succesvol haar taak volbracht had en de laatste agenten naar de locatie geleidt had.

Dit ging zeker naar wens, want nu hoefde ze dus enkel de mensenmassa in twee stukken te scheiden en konden er een paar agenten achter blijven om de agenten en eventuele Trainers te bevechten. Hij liet ook gelijk de Charizard wat hoogte verliezen en merkte gelijk op dat Calliber een paar Pokéball uit de hand van sommige agenten gemept had met een zwaai van haar gespierde staart. Dat scheelde dus zeker een gevecht of twee, maar een enkeling klapte open en daar verscheen een smerige Dragalge uit. Wel een Pokémon die ze zonder zijn instructies aan kon, maar goed, nu moest hij wel de rest nieuwe instructies geven. “Riddle, Nathan en Yuuki, jullie zullen je bezig houden met de Trainers en agenten. De rest zal zich richten tot het weg leiden van de twee mensenmassa’s met deze verdeling; Ragya de linkerzijde en ik de rechterzijde,” Natuurlijk was hij zich van bewust dat Yuuki nog een stuk tot het gevecht moest lopen, maar daarvoor had hij een idee en gelijk keek hij Calliber’s kant op. De Flygon was nog in een strijd verwikkeld met de Dragalge die enkel Dragon Pulse kon afvuren, maar na een rake Dragon Claw die een ledematen eraf wist te breken, had hij haar aandacht weer. “Haal Yuuki op en breng haar hier, en voeg je vervolgens weer bij mij,” De Flygon knikte en vloog alweer de lucht in, regelrecht naar haar toe om haar op te halen. Ciro daarentegen keerde de Charizard om en vloog recht boven de rechterdeel van de menigte die gelijk al een straat in rende. “Flamethrower!” Een flinke zee vlammen schoot uit de kaken van de Charizard en wisten de meeste mensen op een nog sneller tempo te krijgen. Al stond een enkeling gereed toch terug te gaan vechten door een Pokéball in de lucht te werpen. Leuk.

OOC: Yuuki/Quinty mag Calliber godmodden.</sub>

Terwijl ze in de richting van het rendez-vous punt aan het lopen was, kwam er opeens een pokémon op haar afgevlogen. Het duurde eventjes voordat ze de Flygon van Ciro herkende, die haar blijkbaar was komen ophalen. "Bedankt," zei ze tegen de pokémon, terwijl ze op de rug van de vliegende pokémon klom, die daarna op snelle vaart ervan door ging. Ze genoot van de wind door haar haar heen, maar werd abrupt wakker geschrokken toen de Flygon moest uitwijken voor een aanval. In de verte zag ze hoe er een Gallade en een Gardevoir tevoorschijn waren gekomen. Blijkbaar hadden de gymleaders van de stad gehoord over de aanval en kwamen ze nu hun geliefde stad redden. Ze draaide zich om naar de stad achter haar en floot. Het was niet hard, maar de toon was hoog genoeg voor haar pokémon om 't op te vangen. Het duurde dan ook niet lang voordat ze een Banette op zich af zag vliegen, aan haar armpjes hing haar geliefde Sableye te bungelen. Yuuki grinnikte eventjes om het aanzicht en zei toen tegen de Flygon om haar op de grond te zetten.
Eenmaal dicht bij de grond, sprong ze van de rug af en bedankte de Flygon, voordat ze hem terug stuurde naar diens trainer. Zelf liep ze in de richting van Riddle. "Hulp nodig?" vroeg ze rustig, voordat er twee Shadow Ball aanvallen van achter haar rug in de richting van de Gallade en de Gardevoir schoten. Nu had ze geluk met haar pokémon, Ghost type aanvallen waren highly effective tegen de Psychic tegenstanders.

Het ging wel heel makkelijk, bijna te makkelijk. Dit was een van de dingen die hem wel een beetje liet zorgen baren, want was dit namelijk nket ook een stad waar gymleaders waren? Hij had ze nog niet gezien, maar een sterk gevoel dat hier snel verandering in zou komen had hij wel zeker. Het werd hem in zijn oortje gesproken wat hij moest doen, wat eigenlijk wel gewoon hetzelfde als net was, maar goed, het was in welk geval iets. En hell, ja hoor, daar was het al. Mensen leken ineens wat blijer te zijn om iets en al kon hij het in de eerste instantie niet zo heel snel zien, was het later duidelijk dat de gymleaders ten tonele waren verschenen met een Gardevior en Gallade, daar moesten ze wel tegenop kunnen. Daar twijfelde de jongen amper aan, het was namelijk vijf tegen twee kua personen, niet eens gesproken over de Pokémon. In zijn ooghoeken zag de jongen hoe Agrona zich fixte op de Gardevior, Yuuki en haar Pokémon op beiden, Ragya tegen de Gardevior, Riddle tegen de Gallade en dat van Ciro kon hij nog niet geheel zien, later werd dat we duidelijk dan. Naja, dat werd dan voor hem met Abby tegen de Gallade, werkte prima genoeg. "Solar Beam, daarna Aerial Ace." door de zon die flink scheen was de Solar Beam al binnen enkele seconden volledig opgeladen en werd ook met enorme kracht op de Blade Pokémon afgevuurd. Vlak nadat de aanval was gelanceerd op de groenige Pokémon vloog de Mega Charizard er zelf achterna op enorme snelheid, daarbij de Aerial Ace uitvoerend, wat als het goed was twee keer zoveel schade deed dan normaal. De gymleaders, welke letterlijk kinderen waren, leken heel even in de war te zijn wat er precies gebeurde, maar herstelden zich daarna wel al om hun Pokémon verschillende aanvallen latend gebruiken zoals Psyco Cut en Moonblast. Met wat onhandige draaien in de lucht werden er door de Flame Pokémon een Psyco Cut ontweken, maar degeen die daarna kwam werd jammer genoeg wel toch geraakt. Zo heel erg veel schade leek het niet te doen, maar of dat erg was? Nee, juist niet eigenlijk. Het gevecht leek nu meer en meer alle kanten op te gaan, maar het ging nog niet bepaald slecht ofzo. Scheelde wel weer erg zeg.

<sub>Met zijn aandacht vol gericht op de mensenmassa die hij door de straten heen aan het begeleiden was, drong hem niet gelijk de situatie achter hem door. Het geluid van de verschroeiende vlammen die Cannon afvuurde oversteeg het gebrul van strijd achter hem. Pas toen plotseling Calliber naast hem opdoemde en schijnbaar Yuuki al op weg gebracht had, begreep hij de hint. Ze keek serieuzer dan voorheen en sloeg met haar vleugels naar de locatie waar ze zelf zonet nog gestreden had. Tsk. Hij zag die tweeling die de gymleiders van de stad voorstelde met een Gallade en Gardevoir op zak. Enkele Shadow Ball’s raasden hun kant op vanuit de Sableye en Banette van Yuuki en niet veel verder merkte hij Riddle’s Pokémon op. Ze hadden dus wat moeilijkheden zo te zien en hij gaf niet graag toe dat ze geen push overs waren als amper tienjarige figuren. Althans, hun Pokémon zelf. Gefrustreerd beet hij op zijn onderlip en merkte gelijk op dat ook Ragya zich om het gevecht bekommerde door Aldrei een Solar Beam te laten afvuren met gelijk daarachter die van Flippy’s Pokémon.

Achter hem hoorde hij inmiddels de angstige kreten van de burgers minder luid worden en juist hoopvol nu de gymleiders hen bezig hield. Wat een naïeve zooi, maar nou moest hij zijn plan wijzigen. “Cannon, breng mij naar het gevecht en leid de burgers links weg en Calliber, jij die van rechts!” De twee draakachtige knikte gehoorzaam en zo snel als hij kon bracht de Pokémon hem naar het gevecht, voordat ze gelijk een steek vlam afvuurde in de linkerstraat en Calliber luide brullen slaakte en uithalen maakte door rotsen hun kant op te schieten. Gelijk haalde hij twee Pokémon tevoorschijn, Revolver én de enige echte Nambu. Het was gevaarlijk hem te gebruiken, maar ze hadden alle kracht nodig en als hij in deze urgente situatie bagger zich besloot te gedragen…? Bovendien had hij een idee, gezien ze dus met een gymleider te maken hadden. “Riddle, scheidt de gymleiders van hun Pokémon en val hen aan, maar doodt ze niet,” De twee konden vast zonder hun ook strijden door de telepathische onzin, maar niet as hun gymleiders zelf aangevallen werden. En hun Pokémon. “De rest: oefen zoveel mogelijk schade uit, maar houdt de agenten in de gaten!” Simpel. “Will-o Wisp de twee!” commandeerde hij tegen de Banette die een reeks vlammen op de twee Pokémon afvuurde en wist te raken. Echter zorgde hun ability dat ze zelf ook het effect van het verbranden aan voelde wat geén probleem was. “Shadow Ball en dan Sucker Punch daarachter tegen De Gallade!” Terwijl de Banette de aanval uitvoerde, vloog Nambu vlak voor hem met al een reeks lammen om zijn lichaam, klaar om zijn Trainer aan te vallen. “Serieus… Je hebt er echtmeer aan door los op te gaan op hun twee, geloof me,” De Volcarona keek bedenkelijk en leek hem aan te willen vallen, maar staakte en lanceerde een flinke Bug Buzz af op de twee Pokémon, gevolgd door een Quiver Dance.</sub>

Waarom ze was opgeroepen en wat er precies aan de hand was wist Kate niet, maar ze kwam net van de Base waar ze in een of andere outfit was gehesen en weer was weggestuurd. Ze had niet alles meegekregen, maar wat ze wel wist was dat de toestand in Mossdeep was geëscaleerd tot kritiek. Hoewel ze zich zorgen maakte om de stad en alles maakte ze zich op dit moment meer zorgen over haar vest. Was dit een kogelvrij ding? Waren er wapens in het spel? Of was dit om pokémonaanvallen te weerstaan? Veel verstand had ze er niet van, maar ze begreep dat dit serieus was. Tara bracht haar op het moment naar de stad, de Flygon was ook bloedserieus. Dit was geen grap en net als haar trainer nam de draak haar werk serieus. Het eiland kwam langzaam in zicht en al snel was het duidelijk dat de paniek niet onterecht was geweest. Mensen in paniek, aanvallende pokémon, het zou niet lang duren voor de stad in brand stond. Die twee mega Charizard waren ver van zwak. En er waren ook nog andere pokémon in het spel, sterke pokémon. Tara begon te dalen en al snel stonden ze in het midden van de paniek. Kate keek om zich heen en probeerde zich te oriënteren. Het was niet bepaald makkelijk met schreeuwende mensen aan de ene kant en onduidelijke commando’s aan de andere. Ze zag al andere Rangers proberen te helpen, maar het was te veel voor de kleine groep die al aanwezig was. Zoekend keek het meisje om zich heen, ze dacht een glimp op te vangen van Anuket, de Feraligatr van Tiffany waar ze laatst een missie mee had gehad. Ze was dus niet de enige. Hoewel ze hier nu wel was had ze geen duidelijke orders gekregen. ‘Helpen in Mossdeep City’ was niet erg specifiek en het leek er niet op dat iemand haar ging vertellen wat ze moest doen. Maar dat had ze ook niet nodig, ze kon prima zelf besluiten hoe ze kon helpen. Kate scande de menigte, ze zag veel verschillende mensen. Sommige waren helemaal ongeschonden, maar andere hadden wonden, brandwonden, ergere en minder erge, en er waren ook sommige mensen die complete angstaanvallen hadden. Langzaam merkte ze hoe de woede die ze voelde steeg. Niemand had het recht andere dit aan te doen. Laat het een gewone trainer zijn of iemand van team Rocket, maar dit was geen manier om met mensen om te gaan. Wat haar meer beangstigde was dat dit niet door heel veel team Rocket leden was gedaan, dit was eerder een kleinere groep met erg sterke pokémon. Kate sloot haar ogen voor een moment en kwam tot rust, voor zover dat kon in deze drukte. Als ze nu woede de overhand liet nemen zou dit catastrofaal worden. En het laatste wat ze wilde was Tara of Bella verliezen.

Kate was naar het strand gegaan en begonnen met mensen te helpen weg te komen van het eiland. Een van de nadelen van Hoenn; je zat vast zolang je geen vliegende of zwemmende pokémon had waar je op kon rijden. Er waren wel boten en pokémon beschikbaar gemaakt, maar het ging nog steeds erg langzaam. Gelukkig waren er ook mensen die hun eigen pokémon gebruiken, om weg te komen of om andere te helpen. Sommige trainers waren echt behulpzaam. Maar op deze manier zou het niet erg snel gaan. Om de mensen en de stad echt te helpen moesten ze de mensen verantwoordelijk verslaan. Kate rilde bij die gedachte, niet alleen waren de tegenstanders sterker dan zij, maar ook veel genadelozer. Of nou ja, ze was er zeker van dat Tara geen genade zou hebben als ze echt boos was. Maar ze was niet van plan andere dodelijk te verwonden of iets in die richting. Dat zou niet goed vallen bij de Ranger Base. Kate duwde nog een laatste kind op de kop van de Gyarados die ze voor de missie had getemd met een pokéassistent en draaide zich om naar Tara. Het werd tijd iets aan team Rocket te doen in plaats van de mensen weg helpen. De Gyarados konden ze later ophalen, als het gevecht naar de zee werd gebracht zou de monstervis in het voordeel zijn. Bovendien maakte veel van de team Rocket leden gebruik van veel Firetypes. Dom als je het haar vroeg, teveel van een type zou in het nadeel werken. Vooral Tara was nu in het voordeel, behalve tegen de Charizards dan, die waren immuun voor Ground. Op de mega Charizard X weer na, want die was deels Dragon en niet Flying. Oké, geen tijd om over type voor- en nadelen na te denken, hoewel het belangrijk was was er geen tijd voor. Tara wist wat ze deed, net als haar trainer.

Kate hing aan de nek van haar Flygon terwijl ze met haar voeten op een been van de draak stond. Ze had meer kunstjes geleerd met vliegen, aangezien vechten vanuit de lucht toch echt wel voordelen had. En ze was nu minder bang om te vliegen, win-win dus. Kate keek over de stad, ze probeerde een soort overzicht ervan te krijgen, maar het was moeilijk. Een en al chaos. Het enige waarvan het meisje zeker was, was dat ze niet op de rug van de Flygon wilde blijven zitten. “Tara, naar de grond,” droeg Kate haar draak op. Ze ging het voorbeeld van Tiffany volgen die ze eerder met een mega Charizard X had gezien. De aandacht trekken. Toen Tara vlakbij de grond was liet de Ranger los en landde behendig. “Oké, ik wil dat je naar boven gaan en een Protect achter je doet,” begon Kate haar pokémon uit te leggen. Hoewel de draak het niet helemaal begreep knikte ze gehoorzaam. “Dan een Boomburst.” Tara klapperde met haar vleugels en schoot naar boven, ze begon het al te begrijpen. Eenmaal in het luchtruim vormde de Flygon een mooie, doorzichtige koepel achter zich. Toen haalde de draak diep adem en krijste oorverdovend. De Protect hield een deel van het geluid tegen wat richting het strand ging, maar voor de pokémon in de stad was het niet te missen. Kate had ook haar handen tegen haar oren, wat een vreselijk geluid.

Ranger Kate meld zich :3

Het was de opdringerigheid in de stem van de receptioniste aan de balie in de Ranger Base van Shalour City die Soul direct naar Hoenn had laten vliegen. Hij was normaal gezien niet echt gauw onder de indruk van gespannen situaties, maar hij had gemerkt dat zelfs de stem van de receptioniste die altijd zo rustig kon blijven was overgeslagen van angst. Hij wist niet eens dat ze die emotie in zich had, want normaal gezien was ze vrij rustig en kon ze rustig met mensen telefoneren zelfs al waren die kapot van de stress. Het feit dat zij dus stress had liet hem lichtelijk zenuwachtig in zijn onderbuik voelen, maar Soul weigerde om zich daar aan over te geven. Hij had zich vroeger al iets te vaak aan zenuwachtige gevoelens overgegeven. Het was ook de reden waarom hij meerdere malen in elkaar gezakt was als hij aan Fever en zijn vader dacht. De eerste weken na Fever’s dood lukte het hem niet om fatsoenlijk met een zenuwachtig gevoel om te gaan zonder dat hij minstens drie keer per dag moest overgeven. De eerste weken na Fever’s dood waren erg zwaar geweest. Zijn moeder was er niet voor hem geweest zoals hij van haar verwacht had. Nee, zij vond het leuker om in Snowpoint City naar een andere man te gaan, om op jacht te gaan en hem gewoon alleen te laten zitten met zijn ellende. Ze dacht dat hij een veilig plaatsje had in de Ranger Base en dat ze het daarom wel kon flikken om te gaan, zei dat ze deze man nog maar pas ontmoet had. Soul wist wel beter. Ze had die man niet pas ontmoet, want het was al vrij snel nadat zijn vader vermoord was dat ze naar die andere kerel ging. Stiekem was ze gewoon vreemdgegaan.

Soul had geen idee of het de gedachten aan Fever waren die hem meer opzweepten om Salamence sneller te laten vliegen of de gedachten aan zijn moeder die hoogstwaarschijnlijk vreemd was gegaan toen zij en zijn vader nog bij elkaar waren geweest. Zijn moeder had het misschien nooit letterlijk in zijn gezicht gezegd, maar Soul was ook niet achterlijk. Zijn moeder had nooit zo hard onder de dood van haar dochter en onder de dood van haar man geleden als hij. Ze had nooit haar gevoelens met hem gedeeld. Waarom zou ze dat ook doen als ze dat wel kon bij een andere man? Een man die haar veiligheid gaf en die niet eens verantwoordelijk was voor de dood van haar dochter? Stiekem had ze gewoon al die tijd een excuus gezocht om het zijn vader kwalijk te nemen. Dat het op zo’n zieke manier moest gebeuren had hij niet van haar verwacht. Je kon er dan ook donder op zeggen dat Soul nog contact op nam met zijn moeder. Het was niet dat hij te snel conclusies trok, het was eerder dat hij alle feiten bij elkaar opsomde en uiteindelijk op de waarheid uitkwam. Hij wist zeker dat zijn moeder vreemd was gegaan en dat zijn vaders dood voor haar het perfecte excuus was geweest om naar Snowpoint City te verhuizen. Hij was niet zeker over zichzelf omdat hij paranoïde was na de dood van Fever, maar hij wist het zeker toen hij haar een paar dagen geleden met een paar vragen bestookte. Eigenlijk had hij iemand willen hebben om over te praten, maar toen hij over Fever begon gaf ze kortaf antwoord. Toen hij doorvroeg over zijn vader, gaf ze ook kortaf antwoord en keek ze hem niet eens aan. Soul wist dat ze op het punt was gekomen dat het haar allemaal niks meer kon schelen. Nou… dan kon zij hem ook niks meer schelen.

Het duurde een poosje voordat hij in Mossdeep City was, maar eer dat hij er was wist hij zeker dat hij al behoorlijk kwaad was. Het feit dat zijn favoriete receptioniste angst aangejaagd had gekregen zat hem al niet lekker, maar het feit dat zijn moeder dit hem had aan gedaan zat hem nog minder lekker. Er was dan ook een geërgerde blik verschenen in zijn ogen. Jammer dat hij nog niet de steen had om Salamence te mega evolueren, maar hij had die van Houndoom wel al en zou die zeker gebruiken. Maar eerst moesten ze veilig landen. Soul gaf Salamence een klopje op zijn rug toen ze boven Mossdeep City vlogen. Het was een enorme chaos daarbeneden en Soul kon niet direct andere Rangers herkennen. Hij moest dan ook eerlijk zeggen dat hij zich niet de moeite had genomen om zich te verzamelen in de Ranger Base waar hij eigenlijk had moeten zijn. Hij was er dan ook vrij zeker van zijn dat mede Rangers hem dat niet in dank af gingen nemen, maar hij had momenteel wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd dan zich te bekommeren over wat andere Rangers van hem dachten. ‘Ga lager vliegen,’ droeg hij zijn Pokémon op. Salamence knikte en zorgde dat ze wat lager in de lucht kwamen te hangen zodat Soul een duidelijk overzicht had van de situatie. En toen begreep hij het opeens. Chaos, Pokémon die onschuldige mensen aanvielen. Zijn gedachten schoten direct naar de groenharige jongen die hij een paar dagen geleden weer eens gezien had in Fallarbor Town. Hij had kunnen weten dat zoiets als dit zou gebeuren, maar dat hield hem niet tegen om een poging te doen om ze te stoppen. Helemaal niet zelfs. En dus gaf hij een klopje op Salamence’s rug. ‘Tijd om een goede entree te maken,’ beloofde hij de Pokémon. De Pokémon keek over zijn schouder naar zijn trainer en gaf een snel knikje. Het werd inderdaad tijd dat ze het gespuis onder hun eens goed zouden aanpakken. Zodra op land zouden zijn, zou Soul Houndoom inzetten, maar voor nu vond hij een verrassingsaanval vanuit de lucht het er wel meer op lijken. Echter nog voordat ze dat konden doen klonk er een hard geluid. ‘Flamethrower op die mannen onder je!’ riep Soul terwijl hij zijn handen tegen zijn oren hield. Hij zag dat Salamence zijn oren gesloten had tegen het harde geluid, maar desondanks zijn bek geopend had en een Flamethrower tevoorschijn liet komen die op een paar willekeurige mannen af ging. Hopelijk zou het één van hun wel raken. Stomme Team Rocket leden.