Too much pain. [&AZALEA AURON]

Ze was gewoon op de bank gaan zitten en had daarbij haar arm over de rugleuning gelegd, terwijl ze haar andere hand gebruikte om de sigaret uit haar mond te halen en de rook te kunnen uitblazen. Toen ze merkte dat de jongen ook een sigaret opstak glimlachte ze eventjes, ze had dus toch goed ingeschat dat hij een roker was. 1-0 voor haar. Ze grinnikte eventjes en keek voor zich uit, toen de jongen tegen haar begon te praten. Hij verklaarde haar, voor de zoveelste keer, voor gek en zei that she had to make up her mind over wat ze van hem vond. "Ik vind het vreselijk om tegen een chagrijnig gezicht te moeten kijken dat geen enkele emotie laat zien. Dit is al veel beter. En nee, ik ben niet gek, misschien niet helemaal helder, maar niet gek. Vele zeggen dat ik te veel klappen tegen mn hoofd aan heb gehad, andere zeggen dat ik op mn kop ben gevallen als klein kind. I don't know, I don't care," zei ze op een kalme toon, terwijl ze een nieuwe teug nam en de sigaret naast haar op de grond uitklopte. "Misschien moeten meer mensen dat eens doen," zei ze daarna rustig, toen de jongen begon over dat niemand hem ooit schattig had genoemd. "Ook iemand met een slecht verleden kan schattig zijn hoor," vervolgde ze. Ze keek even serieus naar voren toen de jongen vroeg waarom ze haar verstikkingspoging had gestopt en ze zuchtte zachtjes. "Ik ben voor veel dingen uitgemaakt. Gek, gestoord, psychopaat, sociopaat, pyromaan, van alles. Maar ik voeg daar niet graag 'Moordenaar' aan toe," legde ze uit.

Terwijl Gavin trekjes nam van zijn sigaret luisterde hij wat het meisje allemaal zei. Het was vreemd dat ze elkaar eerst wel de ogen uit konden krabben en vervolgens op het bankje zaten te praten alsof er niks gebeurd was. Dit was wel de vreemdste manier om zijn reis te beginnen, maar aan de andere kant was het ook wel rustgevend omdat hij nu zijn emoties uit had kunnen tieren tegen een ander persoon. Gelukkig vroeg ze niet al te veel door over wat hij had. Ze stelde geen vragen en het leek er niet op dat ze zijn lichaam had gezien. Zijn littekens. Gelukkig had ze zijn littekens niet gezien, anders zou ze vast de vorige keer wel drie nadenken voordat ze hem nog eens zou zoenen. En weer dacht hij aan die kus. Voor haar betekende het vast helemaal niks en waarschijnlijk zou ze het bij andere jongens ook wel doen, maar voor hem… hij had geen idee wat het voor hem betekende. In elk geval niet niets, anders zou hij er niet weer over nadenken. Hij had het gewoon vreemd gevonden dat ze hem omhoog had getrokken en hem daarna had gekust alsof hij een speciaal persoon was. Ze had hem gedaan omdat ze hem schattig vond, maar hij vond het zelfs al iets speciaal dat ze ook maar tegen hem zei dat ze hem schattig vond, laat staan dat dat ook echt haar mening over hem was. Hij wist niet goed wat hij hiermee aan moest, of hij nog kwaad op haar moest zijn of dat hij zijn best ging doen om vrienden met haar te worden. Hij had dankzij zijn verleden al ervaring op gedaan hoe het moest, maar wist gewoon niet meer hoe hij het terug moest oppakken. Hij bromde en haalde zijn schouders op toen ze doorgingen over dat schattige. Hij geloofde daar niet veel van, maar hij zei niks om haar maar het idee te geven dat hij het met haar eens was. Hoewel ze toch wel beter zou weten. Hij gaf een knikje ten teken dat hij het begreep toen ze uitlegde waarom ze niet door geduwd had. ‘Ik vind je geen van allen,’ zei hij met een neutrale blik en hij nam weer een trekje. ‘Alhoewel, gek komt wel in de buurt hoe ik je zou willen beschrijven.’ Een klein glimlachje kwam om zijn lippen, maar hij wendde zijn blik af zodat ze het niet zou zien en nam nog een trek van zijn sigaret. Daarna zuchtte hij en liet zich tegen de rugleuning zakken zodat daar even een trilling doorheen ging. ‘Wat een rare dag, zeg,’ mompelde hij. Zeg dat wel. Hij was van nors naar kwaad gegaan, van kwaad naar verbaasd en van verbaasd naar kalm en haast tevreden. Die laatste emotie had hij al vrij lang niet meer gevoeld en hij moest zeggen dat het fijn was om zich nog eens bewust te zijn van hoe het was om die emotie te beleven.

Wat vreemde gebeurtenissen toch wel niet konden laten gebeuren. Eerst leek het alsof ze elkaar wel konden vermoorden en nu zaten ze in alle rust te kletsen en te roken. Ze grinnikte eventjes bij die gedachten en blies de rook in ringetjes uit. Naast hem leek de jongen diep in gedachten verzonken te zijn en ze besloot hem daar maar te laten zitten. Waarschijnlijk had ze hem al genoeg getraumatiseerd met haar roekeloze persoonlijkheid. Hoe vaak ze wel opgejaagd was door bezorgde ouders of verzorgers die haar wilde testen op dingen waar ze de naam niet eens van wilde uitspreken.
Ze keek op toen ze de jongen naast haar hoorde praten en glimlachte eventjes toen hij zei dat hij haar geen van alle vond. Al kwam gek wel het meeste in de buurt. "Dat is ook de meest gebruikte, inderdaad," zei ze zachtjes grinnikend. Daarna keek ze 'm aan, terwijl ze een trekje van d'r sigaret nam. "Het is tenminste geen saaie dag," grinnikte ze daarna. "Maar dan zou ik toch wel eens je naam willen weten," vroeg ze daarna, met enige nieuwsgierigheid.

Het was gek dat hij het ene moment haat tegenover haar voelde en het andere moment complete rust. Misschien was het de realisatie van haar en dan nog die rare actie waarbij ze hem had gezoend, misschien het feit dat hij gewoon te moe was om nog kwaad te zijn. Nee, dat laatste kon het nooit zijn, want hij was nooit te moe om nors te doen. Als hij vermoeid was deed hij zelfs nog norser. Maar wat was het dan dat hij relaxt was? Dat hij zijn vuist in haar gezicht had geslagen? Daar ging heel zijn voornemen om niet in een gevecht te raken. Hoewel, het was niet echt een voornemen geweest, maar hij was niet echt een voorstander van vuistgevechten. Het luchtte op, maar het was gewoon niet de manier om dingen aan te pakken. En ja, hij wist dat nors zijn en bot reageren ook geen zin hadden, maar zo was hij nu eenmaal. Hij had tijd nodig om je beter te leren kennen en hij had tijd nodig om zijn muur te laten zakken. En hij had het gevoel dat hij dat bij dit vreemde meisje al wel begon te doen, juist omdat ze zo vreemd was. Je kon natuurlijk ook nog van die simpele personen hebben, maar zij had tenminste wat tegengas gegeven en had hem niet helemaal in elkaar geslagen. Zij had laten merken dat er ook andere manieren waren om iets op te lossen. Wie weet konden ze wel vrienden worden. Of iets in de buurt daarvan. Ooit. Hij draaide zijn hoofd toen ze naar zijn naam vroeg en nam een trekje van zijn sigaret. ‘Gavin,’ zei hij vervolgens, zijn achternaam niet vermeldend omdat hij dat ten eerste niet belangrijk vond en ten tweede ook niet wilde. Hij weigerde nog steeds te accepteren dat hij nog altijd de achternaam droeg van die rotzak die hem dit allemaal had aangedaan. Hij zag dat zijn sigaret bijna op was en nam de laatste trekjes alvorens het ding uit te drukken op de grond. Hij gaf er een trap op en draaide zijn hoofd. ‘En jij?’ vroeg hij nadat hij de rook had uitgeblazen. ‘Ook op pad om trainer te worden?’ Hij rolde met zijn ogen toen hij de woorden ‘op pad’ zei waarmee hij aangaf dat hij heel de reis maar niks vond.

De jongen stelde zichzelf voor als Gavin, maar besloot een achternaam weg te houden. Zelf boeide het haar niet echt. Zij had de naam van haar moeder, aangezien haar vader al snel overleden was nadat ze geboren was. Sindsdien had ze alleen met haar moeder gewoond, totdat de arme vrouw zichzelf in de dood had gewerkt door drie verschillende baantje en het huishouden op zich te nemen. Vroeger had ze nog wel eens voorgesteld om wat werd over te nemen, maar dat mocht ze nooit. Zij moest doen wat elk kind zou doen, spelen buiten. Nu had ze niemand meer, buiten haar pokémon en ergens vond ze het niet zo heel erg. Geen gezeur meer tenminste. "Aangenaam, Gavin. De naam is Azalea en die Houndour daarzo heet Uta," stelde ze zichzelf voor, terwijl ze over haar schouder wees naar de Shiny Houndour die zichzelf rustig had vermaakt terwijl zijn baasje bezig was. Ze schudde vervolgens haar hoofd toen hij begon over het trainer zijn. "Jammer genoeg niet. Ik ben een Coördinator," zei ze met een kleine glimlach, terwijl ze haar schouders ophaalde. "Jij wel dus?" vroeg ze daarna.

Het leek haar bar weinig uit te maken dat hij zijn achternaam niet zei. Sommigen vonden dat echt een probleem als je je achternaam niet vermeldde, maar Gavin vond dat veel te formeel en ook veel te veel gedoe. Dan moest je dus een hele formele zin maken waarin je zowel een aanspreking had en dan nog eens je hele naam. Dat zag hij zo eerder mensen in kostuum doen. Zo van die nette kakkers die dachten dat ze belangrijk waren. En hij had geen idee waarom hij weer op dit onderwerp was uitgekomen, maar hij dacht echt veel te veel na over van alles. Zijn ogen gleden langs de dame toen ze zich voorstelde als Azalea. Als hij het zich goed herinnerde, was dat ook de naam van een dorpje in de Johto regio. Hij had veel boeken gelezen over Pokémon en over hun regio’s. Je kon hem dus een beetje een nerd noemen, maar in elk geval had hij wel een goede strategie als hij tegen Pokémon moest vechten. Als hij dat ooit ging doen natuurlijk. Zijn blik ging naar de Houndour die ze voorstelde en hij besefte dat hij Electro ook maar eens uit diens Poké Ball moest laten. Dat ze een coördinator was liet hem even twee keer met zijn ogen knipperen, want dat had hij eerlijk gezegd niet achter haar gezocht. Als hij heel erg mocht oordelen over haar uiterlijk, had hij gedacht dat ze bij die criminele organisatie zou zitten. Maar dat was dan ook echt weer heel oordelend. ‘Ja,’ beantwoordde hij haar vraag. ‘Ik ga de eerste gym uitdagen met Electro, mijn Elekid.’ En om een demonstratie te geven van hoe zijn Pokémon er uitzag, gooide hij de Poké Ball van de gele Pokémon in de lucht. De Pokémon kwam verdwaasd tevoorschijn, maar stak begroetend zijn kleine armpje in de lucht toen hij Azalea in het vizier kreeg en liep daarna op een nieuwsgierige manier op de Houndour af. ‘Waarom vind je het jammer dat je geen trainer bent?’ vroeg Gavin en hij sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij de dame vragend aankeek.

Gavin haalde een pokéball erbij en liet zijn pokémon eruit. Het bleek een Elekid te zijn. Een pokémon die ze wel eens eerder had gezien. Ze glimlachte eventjes en stak haar hand uit om te kijken of ze de pokémon naar zich toe kon lokken. "Leuke naam," zei ze op een rustig toon. Ze nam een trekje van haar sigaret, voordat ze hem voor een laatste afklopte en daarna uitdrukte tegen de rugleuning van het bankje. "Je had het over de eerste gym. Denk je dat het geen problemen gaat opleveren, gezien het feit dat het een rock type gym is?" vroeg ze daarna, iets wat nieuwsgierig. Zelf zat ze er nog niet echt aan te denken om de gym te gaan doen. Ze wilde het lekker rustig aan gaan doen, wat meer met Uta trainen en wat lol trappen. De gyms boeide haar niet zo heel erg, maar daar in tegen boeide de contest haar ook niet geweldig veel. Azalea keek op toen Gavin opeens aan haar vroeg waarom ze het erg vond dat ze geen trainer was. Ze haalde haar schouders op. "Contest boeien me niet zo heel erg veel, ik dacht dat er makkelijk geld in te verdienen was, maar dat viel vies tegen. De gyms lijken me wat interessanter om te doen, zit meer uitdaging in. Helaas sta ik geregistreerd als coördinator en het is duur om dat te laten veranderen," legde ze rustig uit, terwijl ze zich afvroeg of ze nog een sigaret wilde opsteken. Misschien beter van niet, haar keel begon pijn te doen ervan. "Dus, verder nog plannen?" vroeg ze daarna aan de jongen.

Gavin vroeg zich af hoe het mogelijk was dat ze elkaar eerst aan het uitdagen waren en dat ze vervolgens aan het vechten waren, dat ze hem toen had gekust en dat ze nu overkwamen alsof ze al jaren de beste vrienden waren. Ze waren met elkaar aan het praten alsof zich een kwartier geleden niks had voorgedaan. Electro had eerst zijn armen weigerend over elkaar geslagen, maar was toch nieuwsgierig naar de dame gegaan omdat Azalea hem wist te lokken. De Pokémon had geen idee wat er van hem verwacht werd, maar aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat hij iets verwachtte. Gavin vroeg zich af of Electro het soms leuk vond als hij geaaid werd en even ging er een rilling door hem heen. Hij zag Electro eerder als een stoere Pokémon die geen affectie nodig had, maar misschien was Electro wel een Pokémon die dat juist nodig had en dat dan vooral via vrouwen probeerde te krijgen. Wie weet was Electro wel erg fan van het vrouwelijke geslacht. Als dat het geval was, moesten ze maar snel een Pokémon voor hem vinden. Gavin’s gedachten gingen gelijk naar de vraag van Azalea en even vergat hij Electro die inmiddels zijn armpje naar Azalea’s hand uitstak. ‘Hij heeft een paar fighting moves. Of hij heeft er momenteel maar één, maar ik ga hem er nog aanleren,’ sprak hij. Vervolgens luisterde hij naar haar uitleg en grinnikte. Eerlijk gezegd zag hij Azalea wel aan als iemand die juist de job ging uitvoeren waarin ze dacht dat ze het meeste verdiende. Het was niet eens zo heel gek gedacht, maar zo werkte het natuurlijk niet. Je moest voor elke job hard werken. Hij verdiende momenteel ook alleen maar geld door weddenschappen te doen en die vervolgens met of wel gemak of wel het grootste geluk te winnen. Hij haalde zijn schouders op op haar vraag. ‘Ik ga waarschijnlijk na de eerste gym trainen voor de tweede en toch eens kijken voor een nieuw teamgenoot. Hoewel ik nog geen idee heb in welke richting ik wil gaan zoeken. De volgende gym zou een fighing type gym zijn, dus waarschijnlijk iets dat daar effectief tegen is.’ Hij had een geluk dat hij Electro had, zeg. Electric type moves zouden ook wel handig zijn in zo’n gym. ‘En jij? Jij nog plannen?’ Even schoot de gedachte door hem heen dat een coördinatrice meestal een jurk droeg als ze op moest en automatisch schoten zijn gedachten naar Azalea in een jurk. En hij had geen idee of hij van die gedachte moest lachen, blozen of het gewoon moest negeren.

Azalea knikte toen Gavin uitlegde dat Electro een paar fighting-type moets had of werd aangeleerd. Dat was inderdaad een slimme zet tegen de eerste gym die hij wilde gaan doen. Ondertussen pakte ze de Elekid op en aaide 'm over zijn kopje heen. "Het is wel een scahtje, zeg," zei ze glimlachend, terwijl ze hem weer op de grond zetten. Voor zo'n kleine pokémon waren ze opvallend zwaar en dat voelde ze in haar rug. Gavin legde uit dat hij na de eerste gym de tweede wilde gaan doen en misschien een nieuw teamgenoot ging zoeken. Iets wat sterk zou zijn tegen de fighting gym. Ze knikte eventjes en keek op toen de vraag terug gekaatst werd. "Niet echt nee. Ik twijfel of ik een nieuwe pokémon wil hebben voordat ik aan de gym ga beginnen. Uta is niet geschikt voor de eerste gym, omdat Roxanne's pokémon tegen zowel vuur als dark kunnen. En anders moet ik 'm eerst zo ver trainen en laten evolueren, maar weet niet of ik daar zin in heb. Misschien dat ik gewoon rond blijf struinen, mensen ontmoeten, schatten zoeken en mezelf eens in het coördinatie deel gooi," nonchalant haalde ze haar schouders op en glimlachte eventjes. "Ik begin trouwens honger te krijgen, zullen we kijken of er iets te eten is in de buurt?" vroeg ze daarna.

Electro trok een vreemd gezicht toen hij ten eerste opgetild werd en daarna als ‘schattig’ beoordeeld werd. Hij trok een opstandig gezicht en trok zijn armen naar elkaar toe zodat het net leek alsof hij spierballen had, wat natuurlijk niet het geval was. De kleine Pokémon probeerde overduidelijk stoer over te komen en haar te imponeren, maar Gavin betwijfelde of het zou lukken. Het was raar dat zijn Elekid zo anders was, maar dat ze wel zo goed bij elkaar pasten dat ze perfecte partners van elkaar konden zijn. Hij hielp Electro met evolueren en Electro hielp hem met gyms overwinnen en nieuwe teamgenoten krijgen. Of zo zou het toch moeten zijn, maar Gavin had zichzelf er nog altijd niet tot toe gezet om Electro echt extreem goed te gaan trainen. Hij moest dan ook eerlijk toegeven dat heel het trainer zijn nog niet echt iets voor hem was. Hij was dan ook zo plotseling letterlijk uit huis gezet door zijn moeder. Zij had hem ook maar gewoon op reis gestuurd en verwachtte dan waarschijnlijk dat hij zijn draai zou vinden. Alsof hij dat echt goed kon na wat er gebeurd was. Gavin gaf een knikje toen Azalea haar plannen vertelde, maar fronste even bij haar vraag. Alsof het afgesproken was begonnen zowel zijn maag als die van Electro te knorren. Gavin kreeg blosjes op zijn wangen en keek de andere kant op, maar Electro zag zijn knorrende maag als een duidelijk teken om hyperactief te gaan doen en grijnzend zwierde hij met zijn armen. Gavin rolde met zijn ogen en haalde zijn schouders op naar Azalea ten teken dat ze het zich maar niet al te veel moest aantrekken. ‘Maar ik denk dat het een goed idee is als we wat gaan eten ja,’ stemde hij er uiteindelijk mee in. ‘Alleen heb ik nauwelijks verstand van deze stad, dus we gaan moeten zoeken.’ Hij haalde zijn schouders nogmaals op ten teken dat hij er verder ook niet al te veel aan kon helpen en wees vervolgens naar een uitnodigend gebouw verderop. ‘Daar eens gaan kijken?’ vroeg hij. Electro was inmiddels opgehouden met het zwieren van zijn armen en keek in plaats daarvan nu haast smekend naar Azalea. Wat een slijmbal, zeg!