Too much pain. [&AZALEA AURON]

Een trieste blik was te zien in zijn ogen terwijl hij naar zijn rug keek. Sommige littekens waren klein, anderen waren vrij goed zichtbaar. De slagen van de riem waar zijn vader hem twee jaar geleden mee had afgetuigd waren goed te zien. De krassen liepen ruw in elkaar over. En dan had hij nog twee littekens waarvan hij zeker was dat ze nooit zouden verdwijnen. Mismoedig keek hij naar de littekens die zijn polsen tekenden. Het waren rode, diepe littekens. Ze genazen maar moeizaam en herinnerden Gavin telkens weer aan zijn zwakke moment. Zijn moeder had ze ook gezien, maar had het hem gelukkig niet kwalijk genomen. Hij had echt enorm veel aan zijn moeder en begreep haar keuze dan ook niet goed om hem er op uit te sturen. Het was duidelijk dat hij mentaal niet helemaal in orde was. Hij voelde zich ook niet in orde. Niet in orde genoeg om met anderen in contact te komen. Niet in orde genoeg om de pijn die zijn vader hem de afgelopen jaren had bezorgd zomaar te vergeten en even vrolijk te doen. Zijn moeder zei ook dat het niet makkelijk ging worden, maar dat hij Electro had en dat hij haar kon bellen als er iets was. Gavin draaide zich om zodat zijn borstkas te zien was in de spiegel. Zijn vingers gleden over de tekenen van spieren die duidelijk te zien waren, maar ook de krassen die het uitzicht belemmerden. Hij snoof en trok een dikke trui over zijn hoofd. De trui verborg zijn littekens en zijn mouwen waren lang genoeg om zijn littekens in zijn polsen te verbergen. De uiteinden van de mouwen vielen over zijn vingers, maar dat had hij expres gedaan. Hij stak zijn oortjes in zijn oren en griste de Poké Ball van Electro mee welke hij aan zijn speciale riem daarvoor vestigde. Hij trok niks meer dan een dikke trui aan, want hij voelde de kou niet eens meer dankzij de leegte in zijn hart. En als hij ziek werd dan was dat zijn verdiende loon. Gavin begaf zich naar buiten en ging mismoedig op een bankje zitten, even geen zin hebbend in trainen met zijn Elekid en genietend van de muziek.

Zachtjes neuriënd liep de blauw harige door de straten van Rustboro City heen. Ze vroeg, zo als gebruikelijk, nietsmeer dan een topje en een korte broek. Het feit dat het zo kon gaan regenen, boeide haar niet bijster veel. Ze had immers een Houndour bij haar lopen die haar wel weer kon opwarmen, al wist ze dat ze hem haar niet mocht laten verbranden. Dat deed pijn, heel veel pijn. Haar helder roze ogen keken om zich heen, terwijl ze haar handen op d'r rug hielt en doorstapte. "Waar zullen we eens heen gaan, Uta?" vroeg ze aan de Houndour die bij haar voeten liep. Ze had laatst het besluit genomen om haar hele team om te gooien en had nu alleen nog de shiny Houndour in haar team zitten. De Beedrill en de Roselia waren eruit gehaald.
Ze keek om zich heen en zag hoe een jongen, rond haar leeftijd, op een bankje zitten. Ze kon zweren dat ze de donderwolken boven zijn hoofd kon zien hangen en besloot te kijken wat er aan de hand was. Kalm stapte ze op hem af en leunde tegen de achterkant van het bankje, terwijl ze hem een pakje sigaretten voor hielt. "Peuk?" vroeg ze op een kalme toon.

Gavin prevelde zachtjes de woorden van zijn muziek mee terwijl hij naar de hemel keek. ‘Last night I woke the Muk up,’ prevelde hij. ‘I realized I need you here as desperate as that sounds.’ Het was niet dat de lyrics ook maar iets van betekenis voor hem hadden, want hij had geen meisje waar hij verliefd op was en die hij nodig had. Hij wist niet eens of hij ooit verliefd zou kunnen worden en of hij ooit zijn lichaam aan dat meisje zou laten zien. Hij geloofde er niet echt in, dacht dat hij voor altijd single zou blijven. Meisjes wilden geen gespierde borstkas met allemaal littekens. Meisjes wilden een prachtige jongen die veel geld verdiende en wiens lichaam niet met zoveel littekens getekend was. Maar goed, hij vond de muziek zelf wel goed en dat was dan ook de enige reden waarom hij er naar luisterde. Hij deed altijd zijn best om zo veel mogelijk de lyrics te negeren, maar toch drongen ze bij hem op de één of andere manier wel door en begon hij vervolgens negatief te denken. Zijn leven vergelijken met een liedje over iemand die zich realiseert dat hij zijn grote liefde nodig heeft was dan misschien ook niet echt het slimste wat hij kon doen. Plotseling drong er een stem door tussen de zingende stem in zijn hoofd en Gavin draaide zijn hoofd opzij terwijl hij zijn oortje uittrok. ‘Huh?’ begon hij, maar hij kon al wel raden waarover het ging toen hij de sigaretten zag. ‘Nee, ik heb mijn eigen,’ bromde hij. En om duidelijk te maken dat ze hier niet echt welkom was en dat hij liever alleen wilde zijn, zei hij er nog even op een botte manier achter: ‘Ga weg.’ Vervolgens bracht hij het oortje weer naar zijn oor, maar wachtte af alvorens het in te steken. Hopelijk zou ze weggaan.

Een stuk chagrijn, dat zag ze al meteen. Uta jankte dan ook zachtjes, terwijl hij zijn voorpoten op het bankje zetten en probeerde om erop te klimmen. De jongen sloeg haar peuken af en bromde dat ze weg moest gaan. Azalea haalde haar schouders op, klopte zelf een sigaret uit het pakje en stak deze aan met behulp van een zippo in de vorm van een kleine rocket launcher. Ze nam een teug van de sigaret en klopte 'm uit op de schouder van de jongen. "Nee," zei ze op een bijna spottende manier. "Waarom zou ik weg gaan, als ik hier net ben? Jij hebt daar in ieder geval niets over te zeggen," spotten ze daarna, terwijl ze over het bankje sprong en op de rugleuning gaan zitten. Ze reikte naar voren en pakte in een snelle beweging het oortje uit zijn oor. "Ongezellig, asociaal en ontzettend chagrijnig. Zal ik 't lijstje nog langer maken?" sprak ze tegen hem, terwijl ze hem aankeek en nog een trek van haar sigaret nam. Spottend blies ze de rook in zijn gezicht.

Gavin dacht dat hij van haar af was. Dat dacht hij echt even. Maar hij was vergeten hoe koppig sommige mensen in deze wereld konden zijn. En hoe bruut. Hij had niet door dat ze haar sigaret op zijn schouder uitklopte. Last night I woke the Muk up zong de zanger weer in zijn hoofd, maar dat werd ruw onderbroken toen zijn oortje uit zijn oor werd getrokken. Gavin draaide zijn hoofd met een ruk opzij om het meisje aan te kijken. Hij had niet gedacht dat ze zo bruut kon zijn. Dacht ze nu echt dat hij rekening ging houden met het feit dat ze een meisje was? Al was ze van de Elite Four, hij pikte het niet als iemand zijn muziek onderbrak om irritant te komen doen. Ze vroeg of ze hem een sigaret kon lenen en dat had hij vriendelijk geweigerd. Oké, misschien niet al te vriendelijk, maar hij had haar geweigerd en had duidelijk gemaakt dat hij haar aandacht niet wilde hebben. Moest hij nog duidelijker zijn? Dan kon ze het krijgen. Hij kuchte niet toen de rook in zijn gezicht kwam, want hij was sigarettenrook al wel gewend omdat hij zelf ook rookte. Toch was het niet prettig en dat ging hij laten merken ook. ‘Bruut, irritant en lelijk,’ sprak hij terwijl hij de sigaret uit haar mond trok en deze op de grond smeet. ‘Moet ik het lijstje nog langer maken?’ deed hij vervolgens met een half gelukte imitatie van haar stem na. Dat ze lelijk was meende hij natuurlijk niet, maar ze had hem nu ontzettend kwaad gemaakt. Omdat ze op de rugleuning zat, daagde ze hem gewoon half en half uit om haar een duw te geven. Het was toen ook dat hij de as op zijn schouder opmerkte. Het brandde niet eens door zijn trui, maar het feit dat het meisje het lef had gehad om haar sigaret op zijn schouder uit te kloppen, gaf hem het laatste duwtje in de rug om er voor te zorgen dat ze van dat bankje zou vallen. En dus gaf hij haar een ruwe duw tegen haar schouder zodat ze hopelijk haar evenwicht zou verliezen en lelijk terecht zou komen. Dat ze hem in het vervolg met rust liet. Zijn muziek liet hij nog even voor wat het was, maar hij borg het apparaat wel veilig op en deed zijn oortjes uit voor als ze in de tegenaanval zou gaan.  

Uta gromde zachtjes toen de jongen eindelijk een antwoord gaf. De shiny Houndour had blijkbaar ook al door dat er iets niet klopte met deze vent, niet in het Team Rocket manier van verkeerd, maar gewoon iets ... anders. Hij gedroeg zich niet als de meeste jongens van haar leeftijd. Ze nam een teug van de sigaret en blies het rustig de lucht in. Ze trok zich weinig aan van de woorden die naar haar teruggekaatst werd. "Er komt tenminste wel íets uit je bek, of het nou vriendelijk is of niet. Al denk ik dat vriendelijk bij jou nooit gebruikt zou worden," grinnikte ze zachtjes. Opeens voelde ze een duw in haar zij en voelde ze hoe haar zwaarte punt verschoven werd. Ze boog haar rug naar achter, zetten haar handen op de grond en maakte een achterwaartse draai om weer op haar voeten terecht te komen. "Uta, af," snauwde ze daarna tegen de Shiny Houndour, die kwaad naar de jongen was gaan grommen en blaffen. Ze dacht eventjes na, als ze hem zou laten aanvallen met een vuur aanval zou ze hem letterlijk voor het leven kunnen verwonden. Al wist ze niet zeker of die gave alleen bij een Houndoom was. "Zo te zien heb ik dus gewoon een irritante etterbak aan de haak geslagen, wat saai. Ik had verwacht dat er wel iets meer achter die chagrijnige kop zou zitten," snoof ze daarna, terwijl ze een laatste trek nam en de peuk daarna op het bankje uitduwde.

[Helemaal xD]

Gavin had zijn ogen gerold op de woorden die ze had uitgesproken nog voordat hij haar op de grond had geduwd. Of daar toch een poging toe had gedaan, want of het raak was wist hij natuurlijk niet. Hij hoopte van wel. Hij schrok er eigenlijk zelf van, want vroeger was hij nooit zo gewelddadig aangelegd geweest als nu. Zijn vader had van hem een asshole gemaakt. Natuurlijk had hij wel een keuze en kon hij er ook voor kiezen om vrolijk te doen bij anderen in de buurt en net te doen alsof er niks gebeurd was zijn verleden, maar Gavin’s vertrouwen in de mensheid was te veel geschaad om dat te doen. Hij kon niet spelen alsof er niks gebeurd was en vrolijk handjes schudden met anderen. Hij kon geen vriendschappen sluiten en verwachten dat het allemaal precies zo ging gaan als vroeger. Het feit dat zijn oude vrienden hem hadden laten zitten had hem al genoeg verteld over zijn capaciteiten om vrienden te maken. Nee, hij kon niet verwachten dat het hem ooit nog zou lukken om een goede band met iemand anders dan Electro en zijn moeder te krijgen, vreesde hij. Gavin keek toe hoe ze handig wist te voorkomen dat ze haar nek brak door de val. Hij moest toegeven dat het wel redelijk chique was hoe ze dat deed, niet dat hij dat ooit ging toegeven aan haar of zo. Hij vond het ook vreemd dat ze haar Houndour afscheepte omdat het beest hem kennelijk iets aan wilde doen. Hij had verwacht dat hij een boze uitval ging krijgen van haar, vooral vanwege het feit dat ze hem de hele tijd al zo toegesproken had en zelfs haar rook in zijn gezicht uitgeblazen had. ‘Je hebt helemaal niemand aan de haak geslagen. Volgens mij betekent het dat als je iemand aan de haak hebt geslagen dat iemand verliefd op je is. Dat ben ik niet,’ zei hij spottend. Daarna haalde hij zijn schouders op. ‘Mensen verwachten wel vaker dingen waar ik nooit aan zal voldoen. Deal with it.’ Hij veegde de sigaret die ze had uitgeduwd op het bankje weg en ging er vervolgens op zitten, een afstandje van haar af. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en leunde tegen de rugleuning van het bankje, geen moeite doende om haar weg te krijgen. Maar hij had ook geen behoefte meer aan zijn muziek nu. En om heel eerlijk te zijn was dat omdat dit meisje zijn aandacht nu wel getrokken had.

[justify]Azalea grinnikte alleen maar toen ze een uitleg kreeg over hoe ze niemand 'aan de haak had geslagen', omdat hij niet verlieft op haar was en dat dat waarschijnlijk ook nooit zou gebeuren. Ze keek hem eventjes aan en schudde haar hoofd. "Thank Arceus for that, ik denk niet dat iemand het langer dan een week met iemand zoals jou zou voor houden voordat ze zichzelf van kant willen maken. Niemand kan tegen zo'n chagrijnige rotkop kijken. Nou ja, een blinde misschien. Ja, dat zou kunnen werken," sprak ze spottend. Ze keek hem met een smirk aan, voordat ze merkte dat hij van haar weg ging zitten en zetten een van haar boots op het bankje, met een bepaalde kracht die je niet achter het toch best wel magere meisje zou zoeken. "Denk maar niet dat je weg gaat komen hier," sprak ze hem toe. Razendsnel dook ze opeens op hem af en gaf 'm een slag in het gezicht, gewoon een vlakke hand tegen zijn wang aan. "Buckle up, laat eens wat emotie zien," zei ze gierend tegen hem, terwijl ze een stap naar achter zou zetten. Zelfs als hij kwaad zou worden, zou het beter zijn dan de hele tijd tegen deze kop aanstaren.

[Disclaimer: Azalea is gewoon een rotkind, niets is persoonlijk tegen wie dan ook <3 Believe in yourself and be proud <3]

Gavin hield zijn blik normaal, maar de opmerking van het meisje stak hem diep vanbinnen wel. Vooral dan vanwege het feit dat het niet zijn schuld en niet zijn keuze was dat hij zo geworden was zoals hij nu was. Zijn vader had hem ertoe gedwongen. En iedereen die zei dat hij zelf een keuze had van hoe hij ermee omging, had het mis. Als je zo mentaal beschadigd was als hem, kon je niet anders dan je zo te gedragen. Misschien over een paar jaar wel, maar zeker niet vlak nadat het gebeurd was. Hij was nog maar een jaar van zijn vaders gruweldaden verlost en Gavin was nog maar pas in contact gekomen met andere mensen. En dan beviel hem nu al niet. Hij had maar één jaar gekregen om zichzelf te herstellen, anderen kregen misschien een paar jaren en dan ook nog eens professionele hulp. Zijn professionele hulp was er niet geweest omdat hij niet op een lange wachtlijst wilde staan. Bovendien vond hij het sowieso een dom idee dat hij moest genezen door te praten met een psycholoog. Dat had hij niet gewild en hij had gemerkt aan zijn moeder dat zij het idee ook maar niks vond. Gesprekken met zijn moeder aangaan en hopen dat zijn vader op een dag dood zou gaan was het enige wat hij had kunnen doen. Hij draaide zijn hoofd naar het meisje toen ze haar opmerking maakte en wilde iets zeggen, maar plotseling voelde hij een snijdende pijn in zijn wang. En toen kwam de schrik en de angst weer terug. Even zag hij niet het meisje voor zich, maar zijn vader. Zijn pupillen verwijdden even en Gavin wilde zich het liefste op zijn knieën laten zakken en zich overgeven, maar wist zijn handen nog net op tijd om de rand van het bankje te klemmen alvorens dat te doen. Hij draaide zijn blik even weg en richtte zijn ogen naar de grond, zijn hand leggend op zijn wang zodat de mouw van zijn dikke trui naar beneden zakte en het begin van zijn litteken op zijn pols onthulde. En toen stootte hij een afschuwelijke kreet uit dat nog het meeste leek op het gebrul van een Rhyhorn en dook naar voren. Zijn vuist vloog naar achter om vervolgens met een harde slag naar voren te stoten, mikkend op haar gezicht. ‘Wie denk je dat je bent?’ riep hij pisnijdig. ‘Ben je gek geworden of zo? Hier zal je spijt van krijgen!’ En weer haalde hij uit met zijn vuist, deze keer wat minder gecontroleerd.

Voordat ze het wist werd de lucht uit d'r longen geslagen toen ze opeens tegen de grond werd getackeld en kon nog net voorkomen dat ze met haar achterhoofd tegen de grond aan terecht kwam. De plotselinge omslag in het karakter van de jongen boven op haar, bracht enkel een glimlach op haar gezicht. "Er zit dus toch emotie in je," gierde ze vrolijk, terwijl ze behendig de vuist ontweek en luisterde naar wat hij in haar oor schreeuwde. Ze grinnikte toen hij vroeg of ze gek was geworden en dat ze spijt zou krijgen van haar acties. "Gek? Misschien, je bent niet de enige die dat tegen me zegt," gierde ze van het lachen. Één van de slagen wist ze net niet op tijd te ontwijken en ze voelde een dreunende pijn door haar gezicht heen gaan. Binnen een tel lag er een serieuze blik in haar ogen en met opvallende flexibiliteit draaide ze het gevecht om. Ze pakte de jongen bij de keel en drukte 'm tegen de grond aan, terwijl ze met haar andere hand als een vuist boven zijn gezicht bleef hangen. "Don't make me choke you," gromde ze naar de jongen toe.

[Azalea, chill D:]

Woede. Dat was de enige emotie die hij tot nu voelde. Oké, misschien was angst er ook wel een van. Niet per se angst dat ze hem zo zou bezeren dat hij dood zou gaan, maar eerder de angst omdat hij zijn vader voor zich had gezien en niet haar gezicht. Vergeleken zijn vaders gezicht zag hij misschien toch liever de hare. En hij had die opmerking dat ze lelijk was helemaal niet gemeend. Maar het was te laat om dat om te draaien, want hij was al met haar aan het vechten. Hij had nog nooit met iemand gevochten. Voor zijn veertiende niet en na zijn veertiende ook niet. Ja, hij had pogingen gedaan om zijn vader van zich af te houden als deze hem weer eens pijn wilde doen, maar dat was het dan ook. Plus zijn vader won het gevecht toch altijd. Meestal bedreigde hij de jongen nog meer als Gavin zich had proberen te verdedigen. Gavin deed dan zielige pogingen om zijn vader van zich af te krijgen door bijvoorbeeld op zijn vaders kruis te mikken met het trappen, maar dat werkte nooit goed en had alleen maar zijn vervelende gevolgen. Hij moest dat dan meestal bekopen met het feit dat hij helemaal in elkaar werd geslagen en half voor dood werd achtergelaten. Hij had gewoon geluk gehad dat hij geen blijvende littekens in zijn gezicht had. Er ging pijn door zijn vuist heen toen deze haar gezicht raakte en ergens schrok hij wel van zijn eigen agressiviteit, maar hij hield zich voor dat ze het verdiende. Dat ze hem hiertoe had uitgedaagd. Zij was diegene die hem een klap in zijn gezicht had verkocht. Zij was diegene wiens gezicht veranderd was in die van zijn vader voor een paar seconden. Het was allemaal haar schuld, niet de zijne. Zijn pupillen verwijdden zich van verbazing toen hij de handen om zijn keel voelde en hij keek haar strak aan. ‘Just do it,’ siste hij wat niet zo goed ging omdat haar hand nog altijd druk op zijn keel zette. ‘There is nothing to live for anymore.’ Hij wendde deze keer zijn blik wel naar haar af en liet zijn spieren verslappen. Meende hij dit? Ja, eigenlijk wel. Als ze het hier en nu zou beëindigen voor hem, had hij daar vrede mee. Maar ergens, diep in zijn borstkas, voelde hij nog steeds de wil om te leven. De wil om terug te vechten. De wil om haar terug te pakken als ze hiermee verder zou gaan. En plotseling zette hij weer veel kracht en zette hij zijn handen tegen haar schouders om haar vervolgens een harde duw te geven.

Het gevecht had een hele andere wending genomen en ergens schrok ze van de opmerking van de jongen. Hij gaf haar zowaar een reden om haar hand te verstrakken en het leven uit hem te jagen. De vraag was of ze met zichzelf zou kunnen leven als ze dit zou doen? Kon ze zichzelf in de spiegel blijven aankijken als ze wist dat ze met barehands iemand vermoord had. Waarschijnlijk niet. Ze was misschien niet helemaal goed in d'r hoofd, dat was iets war ze vaker had gehoord, maar ze had nooit verwacht een moordenaar te worden.
In een impuls liet ze haar hand dan ook los van zijn keel, greep de kraag van zijn trui vast en trok 'm naar boven toe, waarbij halverwege ze kort haar lippen op de zijn drukte. Daarna grinnikte ze en kwam ze overeind, waarbij ze haar hand uitstak om 'm overeind trok. "Kom op, dan help ik je overeind," zei ze op een kalme manier, terwijl ze wachtte op een reactie van de jongen.

[Met dank aan Walter voor de plottwist xD]

Gavin had de schrik in haar ogen gezien, maar het gaf hem geen triomfantelijk gevoel. Het gaf hem meer het idee dat ze dit helemaal niet meende. Dat ze dit gewoon had gedaan omdat ze echt kwaad op hem was geweest. Het was in één moment van woede gebeurd. En hij moest ook eerlijk toegeven dat hij zijn vuist in haar gezicht had laten neerkomen omdat hij woedend was en niet omdat hij dat per se had gewild. Oké, misschien had hij het op het moment zelf wel gewild, maar achteraf gezien was het misschien een wat overdreven reactie. Hij had ook gewoon een klap terug kunnen geven in haar gezicht en het daarbij kunnen laten, maar hij had haar echt tegen de grond gewerkt met de bedoeling om haar nog verder te verwonden. Een beetje zoals zijn vader altijd bij hem deed als de man kwaad op hem was. En plotseling werd Gavin bang. Bang dat hij dan toch op zijn eigen vader begon te lijken. Maar nee, zijn vader viel hem altijd zonder reden aan. Als hij al één ding zei, ook al was het iets aardigs, lag hij al op de grond met zijn vader op zich. Dit was niet hetzelfde. Plus ze had er om gevraagd. Veel tijd om er verder over na te denken had hij niet, want plotseling werd hij aan zijn kraag naar haar toegetrokken. Zijn handen tegen haar schouders hadden weinig effect gehad. Blijkbaar had hij dan toch niet zo veel kracht als hij in eerste instantie had gehoopt. Zijn ogen sperden zich wijd open toen haar lippen kort op de zijne werden gedrukt. Hij was nog nooit gekust geweest. Het was weer iets heel anders dan het soort romantische scènes die je zag in een film waarbij een koppel eerst op een date ging en elkaar daarna innig zoenden. ‘W-Wat?’ bracht hij stotterend uit. Zijn hand had zich tot een vuist gebald, maar niet om haar nog eens te slaan. Hij veegde met de achterkant van zijn hand zijn mond af, maar meer uit verwarring dan dat hij het echt vies vond. ‘W-Waarom kuste je me? Wat is er mis met jou? Ik b-begrijp het niet. Doe je dit uit medelijden of zo? Is dat het? Vind je me zielig omdat ik wilde dat je me doodde en kuste je me daarom?’ Een waterval van woorden die nooit eerder uit zijn mond gekomen was, vloeide er nu uit en zijn donkergrijze ogen keken haar onbegrijpend aan.

Azalea lachte eventjes toen de jongen verward allemaal vragen aan haar begon te stellen. "Kom eerst maar eens overeind, je ligt er nogal lullig bij momenteel," zei ze vrolijk tegen hem, terwijl ze tranen uit d'r ooghoeken veegde van het lachen. Daarna sprong ze op het bankje, draaide zich om en ging op de rugleuning zitten, uit haar zak pakte ze het pakje sigaretten en stak een nieuwe aan. "En om antwoord te geven op je vraag, of vragen eigenlijk. Nee, ik deed 't niet omdat ik je zielig vond, of omdat ik medeleven had. Ik ben niet gek, of nou ja niet zo heel erg als dat mensen denken. Er is niets mis met me, op dat vlak tenminste. Ik deed 't puur omdat ik je schattig eruit vond zien," zei ze met een kleine glimlach, terwijl ze de rook uitblies, de sigaret terug tussen d'r lippen hing en over d'r gezicht wreef. Dat ging zeker dik worden, maar ze was het gelukkig wel gewend om met een dik gezicht rond te lopen. Dit was zeker niet de eerste fistfight waar ze in terecht was gekomen. "Je was overduidelijk ergens bang voor, anders zou je nooit zo explosief hebben gereageerd, ik vond 't er schattig uit zien," grinnikte ze zachtjes, terwijl ze haar schouders ophaalde.

[Ik begin meer en meer lol te krijgen in dit topic xD]

Een antwoord op zijn vragen kreeg hij niet direct, maar wel een verzoek om overeind te komen. Zijn hart was inmiddels alweer wat aan het bedaren en hij merkte dat, nu de druk op zijn keel weg was, zijn ademhaling ook weer beter ging. Het meisje had niet genoeg druk gezet om zijn slokdarm ook daadwerkelijk helemaal af te zetten, maar een prettig gevoel was het niet geweest. Ze had dankzij haar woede toch wel wat druk gezet en vanwege de paniek die hij al had gevoeld nog voordat ze volledige druk zou zetten, had hij het sowieso al lastig gehad met zijn ademhaling. Hij duwde zichzelf van de grond af en kwam een beetje ongelukkig overeind. Hij luisterde echter meer naar haar uitleg dan dat hij bezig was met zijn onhandige houding. Hij wandelde naar het bankje en ging weer terug zitten. Hij merkte dat hij deze keer wel zin had in een sigaret, maar van plan om er eentje te vragen was hij niet. Hij had er bovendien toch in de zak van zijn trui zitten. Met één hand begon hij te zoeken terwijl hij met zijn andere de aansteker in zijn broekzak tevoorschijn haalde. Zijn hand die aan het zoeken was naar de sigaretten staakte echter de poging toen hij hoorde wat ze zei. ‘Schattig,’ zei hij haar na en het klonk heel vreemd als het uit zijn mond kwam. Als hij iets niet van zichzelf vond, dan was het wel schattig. Hij begreep dan ook niet hoe ze er bij kwam. ‘Je bent echt gek, hè?’ vroeg hij daarna droog aan haar. Vervolgens schudde hij zijn hoofd en pakte uiteindelijk een sigaret tevoorschijn, stak deze tussen zijn lippen en stak het aan. ‘En daarnet vond je het nog vreselijk om tegen die chagrijnige kop aan te kijken. Je moet wel weten wat je wilt, hè,’ bromde hij, maar het klonk al een stuk minder bot dan de eerste keer dat hij haar had aangesproken en hij vroeg zich af hoe dat mogelijk was. Hij moest eerlijk toegeven dat hij zich een beetje beter voelde na het gevecht. Hij had wat emoties af kunnen reageren die zich in zijn binnenste genesteld hadden en hij nam aan dat dat een goed ding was. ‘Echt, ik ben al voor veel dingen uitgemaakt, maar het woordje ‘schattig’ heeft niemand nog bij mij gebruikt.’ Het woordje klonk vreemd als hij het uitsprak en hij nam een trekje van zijn sigaret. 'Bovendien dacht ik dat je iemand altijd zoende omdat je hem of haar leuk vond.' Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek haar daarna strak aan. ‘Waarom hield je op met je poging om me te stikken?’ vroeg hij direct.