no Pain, no Gain

Hoelang had ze al gelopen? Drie uur? Vier? Wist zij veel. Het enige wat ze wist was dat ze dorst had en dat haar voeten pijn deden. Haar arme voetjes, die onder haar liepen te schreeuwen van te blaren. Haar tien teentjes smeekte of ze alsjeblieft wilde stoppen. Dit was marteling, pure marteling. En dat domme, blauwe beest dat op haar hoofd zat maakte het haar niet veel makkelijker. Die zat daar lekker uit te rusten terwijl zijzelf bij elke stap op hete kolen stapte. Voor haar gevoel, natuurlijk, ze stond niet echt op hete kolen, want dat zou dom zijn.
Geërgerd schudde de blondine haar hoofd heen en weer in een poging om de blauwe blob van haar hoofd weg te jagen. Het pakte niet succesvol uit. Het enige resultaat dat ze kreeg was een verontwaardigd piepgeluidje uit het vogelbeest. Nogmaals schudde Lana met haar hoofd, deze keer wat harder. Paniekerig spreidde het blauwe wezentje haar vleugeltjes om haar balans te kunnen behouden. Dat was al meer dan slechts een stomme 'piep', maar ze was er nog niet. "Ga zelf vliegen joh," gromde de trainer. Meer geschud volgde, maar het kleine ding was volhardend en bleef hardnekkig zitten. Ok, nou deed ze het er gewoon om! Met een harde stamp als laatste stap bleef Lana staan en jaagde ze het vogelbeest met haar handen van haar hoofd af. Geschrokken schoot het kleine beestje omhoog en keek ze haar trainer vanuit de lucht gepikeerd aan. "Doe me een lol, ik ben moe man! Volgens mij heb ik blaren op m'n blaren." Ze durfde het alleen niet aan om haar schoenen uit te trekken en ernaar te kijken. Straks zou ze haar schoenen niet meer aan krijgen en moest ze bloot verder over dat pad. Nee bedankt. Wat ze wel aandurfde was even gaan zitten om bij te komen. Het idee van 'hoe meer ik loop, des te sneller ik er ben' had ze opgegeven. Die tactiek bleek niet al te succesvol te zijn, was ze nu ook achter gekomen. Rusten was ook belangrijk.
Bij wat rotsen kwam de blondine tot stilstand en parkeerde ze haar derrière met een plof op het harde oppervlak. De pijn die ze daarbij aan haar achterste voelde zorgde dat ze een harde "uh" als kreun uitbracht, maar het was niks bij de pijn die ze in haar voeten voelde. "Zitten. Rusten. Rusten is fijn, water zou nog fijner zijn." Helaas, water was al helemaal op. Dat had ze beter in moeten schatten. Met haar hoofd achterover geslagen en haar ogen gesloten nam Lana even de tijd om bij te komen. Nu ze eindelijk zat begon ze alleen maar meer door te krijgen hoe moe ze eigenlijk was. Waar was ze überhaupt? Was ze al in de buurt van de stad? Ze had werkelijk geen idee. Het idee dat ze nog meer moest lopen om bij de stad te komen putte haar dan ook alleen maar meer uit. "Ugh, Arceus, DRAAG ME!" schreeuwde het meisje, ogen nog steeds gesloten. Als die rotsen niet zo scherp waren geweest, was ze zo in slaap gevallen.

Tot op de stap had de Swablu haar gevolgd. En toen haar trainer plaats nam op één van de rotsen, deed zij dat ook. In de buurt van haar trainer, maar niet op haar. Dat zou ze voor nu maar niet wagen. Straks zou ze weer weggejaagd worden. Jeetje, ze kon zo kribbig worden wanneer ze moe was.

AN: whoep, iemand, draag Lana. Of schop d'r, dat mag ook. Anyway, het topic is open, dus eh, ga los? ;v;

Ze was opzoek gegaan naar een plek waar ze in alle rust kon gaan trainen met haar pokémon. Normaliter zou ze daarvoor een van de vele grasvelden gebruiken, maar ze had zo'n idee dat het geen slim plan was om daar te gaan trainen met een haai-achtige draak, een vliegende hagedis en een larf die een grasveld in brand konden zetten. Daarom was ze gevlucht van de steden en had haar intrek genomen in de Lumiose Badlands, waar ze nu op een steen had zitten rusten. Naast haar zaten Ryuu en Enya rustig te eten en op haar schoot zat de Larvesta, die ze rustig met de hand aan het voeren was. De laatste tijd had ze nogal veel tijd besteed aan het trainen met haar Larvesta, wat tot enige onrust begon te leiden in de rest van haar team. Ze vond het niet zo gek, alles leek een beetje ... moeizaam te lopen momenteel. De brunette zuchtte zachtjes en stond op, waarbij de Larvesta met een beledigde blik zich bij de Garchomp en de Charizard voegde. Vivienne haalde dr schouders op, het zal wel. Haar pokémon waren de laatste tijd vaker chagrijnig, iets wat haar toch al schommelende humeur er niet veel beter op maakte. Ze wist dat ze eigenlijk gewoon een dag rust moest nemen, een dag in bed moest blijven liggen met warme chocolademelk ofzo. Ja, daar had ze zin in. Maar ze bleef zichzelf maar afkatten met trainingen en trainingen omdat ze zo graag sterker wilde worden. Ze wilde laten zien dat ze het kon, dat ze sterk kon zijn. De brunette zuchtte zachtjes en wilde net haar pokémon bij een roepen om te gaan trainen, toen ze een meisje zag strompelen met een Swablu bij zich. Een glimlach verscheen op haar gezicht, Swablu's kon ze nog wel van haar thuis gebied. In Hoenn zag je immers hele zwermen van die pokémon, meestal geleid door een Alteria. Ze floot haar pokémon bij elkaar en riep de Larvesta terug, de larf pokémon was te traag om dit te gaan lopen. Daarna besloot ze om naar het meisje toe te gaan, eens zien of er iets aan de hand was.
"Hey," sprak ze kalmpjes, terwijl ze naar het meisje toe wandelde. Ze vroeg zich af hoe dit eruit moest zien. Een klein, bruinharig meisje met helder blauwe ogen, gevolgd door een Charizard en een Garchomp. Dat was vast heel komisch. "Gaat het een beetje?" vroeg ze daarna.

Soms wenste Lana dat ze moddervet was. Het maakte bewegen en alles wat moeilijker, daarbij brak het zweet je makkelijker uit en dat voelde vies. Dan kon je bijna net zo goed in een douchecabine gaan wonen ofzo. Maar je droeg automatisch altijd kussentjes met je mee als je wat meer vet aan je lichaam had. Je kon veel over obesitas mensen zeggen, maar ze zaten altijd zacht. En wat meer lichaamsvet was in deze situatie bijzonder goed van pas gekomen. Dat stenen oppervlak begon haar een houten reet te geven, je wil niet weten. Wat zou wat meer blubber daar beneden fijn geweest zijn. Bij de slankere variant van de vrouwen horen was ook echt niet alles. Maar ja, dit was weer zo een typische geval van 'het is ook nooit goed'.
Terwijl Lana 'druk' bezig was met het fantaseren over hoe het zou zijn om een super dikke kont te hebben, merkte ze niet dat Tori overeind hupte toen ze wat aan hoorde komen. Het vogelbeest kwam van haar plek af en hupte wat over de rots, zachte, piepende geluidjes makend bij elke pas, maar ze verliet haar trainer niet. Haar nieuwsgierigheid was wel geprikkeld.
Het was pas nadat ze een begroeting hoorde dat Lana doorhad dat ze niet meer alleen met haar Swablu was. Met een frons richtte de blondine haar blik op de contactlegger, waarbij vrijwel direct de grote Pokémon haar opvielen. De schrik die ze erbij voelde sloeg de frons van haar gezicht af en sperde haar grote, groene ogen wagenwijd open. "Neeeeeeeh," klonk plots jammerlijk uit de keel van het meisje. "Ga weeeheeg." Alsof ze zich omdraaide in haar bed, nadat ze de tekst 'nog 5 minuutjes mam' had geopperd, draaide het meisje zich van haar gesprekspartner weg. "Ik heb geen zin in een Pokémongevecht, ik ben moe, mijn voeten zijn een atoombom aan stank als ik mijn schoenen uittrek en ik zweer je dat ik m'n Swablu je ogen uit ga laten pikken als je wilt vechten." Dat moest het wel duidelijk maken, toch? Daarbij was haar Swablu toch veel te underpowerd voor een gevecht met één van die bakbeesten. Geen eerlijk gevecht, die onvermijdelijke nederlaag bespaarde Lana zichzelf liever. Ze was moe, maar ze was niet op haar achterhoofd gevallen. Nadenken was nog steeds een vaardigheid die ze kon uitvoeren.

De reactie die ze kreeg was iets wat ... anders dan dat ze had verwacht. Het meisje begon te jammeren dat ze weg moest en de brunette keek haar eventjes vreemd aan. Ze wilde alleen maar helpen, was dat echt zo erg dan? De vreemde draaide zich om alsof ze in bed lag en eventjes dat ze het idee alsof ze de moeder speelde over dit meisje, ondanks dat ze van dezelfde leeftijd zouden moeten zijn. Toen opeens kwam er nog een stroom aan woorden uit bij de vreemdeling. "Ik heb geen zin in een Pokémongevecht, ik ben moe, mijn voeten zijn een atoombom aan stank als ik mijn schoenen uittrek en ik zweer je dat ik m'n Swablu je ogen uit ga laten pikken als je wilt vechten." Vivienne trok een wenkbrauw op en haalde haar schouders op naar haar pokémon, die haar met net zo'n verbaasde blik aankeken. Vooral de Garchomp, die na zijn evolutie ontzettend nieuwsgierig was geworden, stampte op het meisje af en bracht zijn haai-achtige kop dicht bij haar rug. De brunette rende erachter aan en trok de Garchomp mee, aangezien ze wel wist wat Ryuu wilde gaan doen. De pokémon vond het leuk om andere te likken als die er vriendelijk uit zagen, maar ze wist ook dat veel mensen het niet erg apprecieerde als een Garchomp je opeens begon te likken. "Ho, ho, kalm aan," sprak de brunette toen opeens, terwijl de Garchomp een scherpe blik toewierp. "Ik ben hier niet om de vechten, ik heb net met m'n pokémon getraind hier even verder op toen ik je voorbij zag strompelen. Ik wil alleen maar helpen, als dat mogelijk is," ze haakte een pokéball van haar riem af en riep haar Gardevoir erbij. De shiny pokémon keek eventjes naar het meisje dat er nog steeds fraai bij lag en keek daarna nogal vreemd naar haar trainer. "Fiora, denk je dat je dit meisje kan helpen met een Heal Pulse aanval?" De Gardevoir twijfelde eventjes, maar knikte toen toch, waarna ze een kleine roze bal in de richting van het meisje schoot die haar hopelijk beter zou gaan laten voelen.