Het werd eens tijd dat hij Lumiose City achter zich verliet en dat gebeurde op het moment ook. Hij had lekker geslapen in een hotel kamer, maar vanmorgen na het ontbijt had hij besloten dat hij terug op pad zou gaan en de stad waar het geheimzinnige team rocket zich bevond achter zich te laten – hij wilde ze namelijk niet de indruk geven dat het hem iets uitmaakte dat hier de basis was, of dat hij van plan was om naar de basis toe te gaan. Dat ging hij pas doen als hij redelijk geïnfiltreerd hier was, als mensen hem alweer wat begonnen te vertrouwen. Rustig stapte hij over het stenen pad richting de lumiose badlands. Het duurde niet lang of hij had het stenen pad verlaten en liep over een wat modderiger pad dan hij gewend was in de stad zelf. De jongen haalde een pakje sigaretten uit zijn jaszak en stak er een op. Hij kon het niet laten, roken was nou eenmaal verslavend om gekalmeerd te raken. Zijn pokémon werden nog geen minuut daarna uit hun ball geroepen. Ze hadden alweer een tijdje alleen de stad gezien en voor hen was het natuurlijk fijner om niet in de buurt van heel veel mensen te zijn. Metang dacht te veel na, waarnaast zijn Deino juist te gedachteloos was. Desondanks dit alles waren ze zeker een goed stel samen. Twee pokémon die goed samen konden werken. Rustig ging hij op een steen zitten terwijl hij toekeek hoe zijn Deino overal heen leek te lopen om het gebied wat te leren kennen. Zijn pokémon kon niks zien, iedere Deino kon niks zien, daarom leerde hij ondertussen hoe hij het gebied beter moest leren kennen zonder zijn ogen. Hij liep dan ook best vaak tegen dingen aan, maar desondanks dat konden zijn aanvallen goed raken. Het was raar dat een pokémon zoals Deino een goede pokémon kon zijn, maar het was wel de waarheid dat deze pokémon uiteindelijk erg krachtig werd. Het was een agressief dier, dat kon Dastan wel met zekerheid zeggen. Zelfs de pokédex waarschuwde men erover, dat het verslond wat het ook maar wilde verslinden en dat het geen hersenen had, reagerend op beweging door middel van aanvallen en dat was ook precies wat Deino iedere keer weer deed. Ook al was het een steen waar ze tegenaan liep, ze gebruikte een van haar aanvallen om het aan te vallen en eigenlijk vond Dastan dat niet zo erg. Hier mocht ze dat doen, hier was het veilig om het te doen. In de stad zou het natuurlijk voor een ramp zorgen, maar daarom haalde hij zijn Deino daar ook bijna nooit naar buiten. Wie weet wat voor een raar kind deze pokémon wel niet schattig vond en er opeens naartoe stapte. Hij wilde natuurlijk geen kwade ouders op zijn dak hebben omdat hij kind een hand kwijt is geraakt door zíjn pokémon. Zijn Metang had al genoeg plezier in het ontdekken van ieder hoekje van het gebied waar ze zich nu bevonden. Lumiose badlands, een plek dichtbij de power plant waar vroeger veel elektriciteit vandaan kwam. De pokémon leek er erg door aangetrokken te zijn. Hij glimlachte, maar deze glimlach verdween opeens toen hij een kreet hoorde van zijn Deino. Meteen sprong hij op en net zoals zijn Metang maakte hij zo snel als hij kon dat hij bij de plek kwam waar zijn Deino zich op het moment bevond. Voor de deino stond. Zijn Deino had al een aanval op de pokémon die voor hem stond afgeworpen, een aanval bekend als Dragon Breath, waardoor de pokémon eigen best boos was geworden. Het was een Gible die voor hem stond. De Gible keek geschokt en verdrietig toe naar de pokémon die hem zojuist had aangevallen en slaakte een gepijnigde kreet. Dat was niet best, bedacht Dastan zich. De pokémon zag er jong uit en dat betekende niets goeds, dat betekende dat er ouders in de buurt waren. Ouders die agressief werden als ze erachter zouden komen dat hun kind was aangevallen. Het duurde dan ook niet lang of een grote Gabite kwam op hen afgerend. De pokémon zag er furieus uit en Dastan wist dat hij hem onmogelijk in zijn eentje kon verslaan, maar hij zou het in ieder geval kunnen proberen. Hij had twee level 20 pokémon, die konden een level 40 pokémon toch best aan samen? Zijn Metang keek gespannen vooruit en zijn Deino leek alles behalve bang te zijn. Deze had de pokémon allang horen aankomen, want door zijn blindheid waren zijn andere zintuigen juist zoveel keren beter. ”Deino, doe dragon breath!” Weerklonk zijn stem opeens uit het niets, toen de pokémon alweer wat dichterbij was. Zijn Deino stond al klaar om de aanval te doen en bij het horen van zijn trainer deed hij hem ook meteen. Deino’s dragon breath was altijd een luide aanval, want hij leek er al zijn kracht en geschreeuw in te gooien, en de Gabite leek even geschokt te stoppen, waardoor hij ook keihard geraakt werd door de aanval. Het zou de pokémon weinig doen, maar het was iets. Zijn Metang stond ook al klaar om aan te vallen en dus werd het tijd om Caleb ook wat te laten doen. ”Metal Claw!” Een harde klap werd uitgedeeld aan de Gabite, die even terug stapte, maar uiteindelijk net zo furieus terugsloeg met Dragon claw. Zijn Metang schoot een stukje achteruit en op de een of andere manier had Deino dat door, waardoor deze kwaad leek te worden en naar voren schoot. De Deino deed een Dragon Rage op de Gabite, niet nadenkend dat het een dragon aanval was en eigenlijk niet zoveel schade zou aanbrengen, maar het gaf in ieder geval wel wát schade aan. Gelukkig maar, want anders zou hij nu enorm in de problemen zitten. ”Nu je toch zo dichtbij bent, doe bite!” Eden greep de Gabite stevig vast bij een van zijn armen en het dier slaakte een kreet van pijn uit. ”Metang, doe nog eens Metal Claw!” Het was lastig voor de Gabite om zich te verdedigen tegen twee pokémon tegelijk en desondanks dat zijn pokémon zeker 20 levels lager zaten dan de Gabite, was het toch een oneerlijk gevecht omdat het dier alleen was. De Gible stond er bang trillend achter. ”Laat los.” Weerklonk zijn stem en zijn Deino liet los na een paar seconden en sprong meteen naar achteren, klaar om de volgende aanval af te vuren. Een Dragon breath, desondanks dat Dastan niks tegen hem gezegd had om die te doen. De Gabite en de Gible maakten dat ze weg kwamen, want ze hadden natuurlijk geen zin om ernstig verwond te raken in en onnozel gevecht zoals deze. Dastan bleef met een zelfvoldane grijns achter. Hij had een gevecht gewonnen!

Het duurde nog geen seconde of de Deino had door dat de twee zich uit de voeten maakten, maar nog niet verslagen waren, en alsof hij niet eens erover nadacht dat de pokémon waar hij tegenvocht – en daar bedoelde hij de grote pokémon mee – gemakkelijk tegen een kleine Deino als hem aankon. Dastan kon dan ook niet veel anders doen dan Eden’s pokéball tevoorschijn te halen en haar naar binnen te roepen. ”Kalmeer toch,” Gromde hij geërgerd, waarna hij deze weer terug stopte op de plek waar hij veilig verborgen zat voor enige dieven die het wel eens leuk vonden om een pokéball uit een tas te grijpen – het was dan ook een zeer gemakkelijk klusje zodra het eenmaal routine was. Er waren zoveel domme trainers die hun tassen gewoon open lieten staan, met de pokéballs aan de bovenkant die je gewoon zo eruit zou kunnen halen, zonder dat de trainer het ook maar doorhad. En dan had je er een pokémon bij. Was het een slap ding dan liet je het ergens liggen, waar dan ook – maakt niks uit – was het sterk dan bracht je het meestal terug naar de team rocket hideout of hield je het voor jezelf. Dastan heeft natuurlijk ook een hele tijd gestolen, dat is een van de vele taken die en rekruut van team rocket moet doen, maar sinds kort is hij daar zowat mee gestopt. Nee, hij ging niet meer stelen totdat hij weer wat tijd had gestopt in zijn eigen pokémon. Ze moesten tenslotte sterker worden dan dit, als hij straks tegen een level 50 charizard moest, moest hij zich toch wel kunnen verdedigen? Je wist maar nooit tegenover wat voor trainer je staat, voor hetzelfde geld sta je tegenover een ervaren trainer die een heel team van pokémon heeft met alle levels boven de 50. Dan zou hij helemaal verpletterd worden en daar had hij dus geen zin in – want wat team rocket nou echt niet nodig was, was een lid die bij de politie terecht kwam. Hij draaide zich rustig om bij het horen van de stem van een ander, die meteen nadat de pokémon waren weggerend begon te praten. Een hypno stond aan zijn zijde en de jongen zelf had groen haar, wat hem deed fronzen. Je zag niet vaak iemand met zo’n kleur haar. 'Mooie overwinning...denk ik.' waren de woorden die de jongeman uitspraken en Dastan kon niet veel meer doen dan zijn armen over elkaar slaan. Sarcasme, vast en zeker. Hij mocht dan wel niet de beste trainer zijn in de buurt, maar zijn pokémon hadden goed gevochten voor twee level 20 pokémon tegen een pokémon met vast en zeker een veel hoger level dan dat. Ze waren sterk, groot en gezond en hij was trots op ze. 'Al waren ze al gevlucht voor je het echt kon afmaken. Laten we het houden op een halve overwinning, dat klinkt perfect niet?' Een glimlach verscheen op zijn gezicht, maar het was geen vrolijke glimlach noch een vriendelijke. ”Ach, met een Deino in je team weet je nooit wat je allemaal op je hals haalt.” Hij had geen idee hoeveel de trainer afwist van Deino’s, want de meesten hadden nooit gehoord van deze fantastische pokémon die alles aanviel wat op zijn pad te vinden was en alles verslond wat hij kon verslinden. ”De pokémon viel de kleine Gible aan, dat is natuurlijk wat Deino’s doen. Ze vallen alles wat ze tegenkomen aan en verslinden het wanneer ze het kunnen.” Zijn blik gleed naar de Metang die zich van hen had weggericht, zijn poten had ingeklapt en over de grond heen zweefde terwijl hij het gebied weer terug begon te onderzoeken. Al wist Dastan zeker dat het niet het gebied was die de aandacht van de Metang kreeg, maar de jongen. Hij stapte wat dichter bij de jongen. ”Ik kan blij zijn dat mijn pokémon sterk genoeg zijn om een level 40 pokémon samen aan te kunnen,” Zijn blik gleed naar de Hypno. Ziet er naar uit dat de trainer wel hield van psychic pokémon. Je moest er maar van houden, Dastan vond Hypno’s echter niet zo’n fantastische pokémon. Hij had liever zo’n grote pokémon als Metang, die uiteindelijk in een Metagross zou evolueren en vier breinen bezat. En dan samen met zijn Deino waren ze het perfecte team. Deino had de impulsieve kracht van een gedachteloze idioot en Metang de berekende aanvallen van een geniale slimmerik. ”En dit is een Hypno, neem ik aan?” Natuurlijk kende hij de pokémon wel, maar hij wilde het toch even zeker weten. Rustig fronste hij. Hij vroeg zich af wat zo’n pokémon allemaal wel niet in zijn aanvallendesk had zitten, maar hij was er niet helemaal door onder de indruk. Misschien was het wel een sterke pokémon, wist hij veel, hij ging soms ook wel eens op uiterlijk af en hij vond de gele kleur van een Hypno niet bepaald.. aantrekkelijk of stoer. Zijn blauw met zwarte Deino daar in tegen gaf veel indruk op sommige mensen en daarnaast was zijn metalen Metang ook niet bepaald heel vrouwelijk. Je zou zeker niet zeggen dat hij slap was, al waren zijn pokémon niet de sterkste – hij was er zeker van overtuigd dat ze uiteindelijk de beste zouden kunnen worden. Hij besloot dat hij de man niet bepaald als vijand tegenover zich wilde hebben, sommige mensen konden namelijk wel eens van pas komen later. Zijn blik gleed even naar de Metang die op het moment naast hem was komen staan en deze leek naar hem te kijken – al kon je weinig emotie uit zijn emotieloze gezicht krijgen – waarna hij zijn blik weer op de groenharige jongen richtte. ”Ik ben Dastan, aangenaam.” Besloot hij zich uiteindelijk voor te stellen. ”Dit is Caleb mijn Metang en de Deino die je daarnet zag was Eden.” Hij stelde Eden ook maar even voor, ze mocht dan wel zo agressief zijn als wat – ze was toch zijn pokémon en hij was trots op haar. Zolang ze haar impulsieve kracht weerhield, was ze een goede aanwinst voor zijn team.