Catch the Land Shark

Elisia keek naar het apparaat voor haar. De pokéball in haar handen was één van haar alles eerste pokéballen geweest, ook een van haar eerste pokémon. Maar het lukte gewoon niet. Het wilde werkelijk niet lukken. En het werd ook gewoon steeds erger. Maar wilde ze dit wel? Ze zuchtte eventjes en drukte de pokéball in haar andere hand. Het was een geweldige pokémon, maar wat er nou mis met hem was, wist het meisje niet. Ze had alles geprobeerd, maar het leek alleen erger en erger te maken. Ze vertrouwde haar pokémon niet meer. Ze zuchtte en keek naar de bal. Het begon bij het stelen van eten, ging naar het aanvallen van pokémon, ging naar het aanvallen van voorwerpen, ging naar het aanvallen mensen. Het was vreselijk. Ze had met hem de eerste gym verslagen, maar sindsdien ging hij weer steeds vreemder doen. Ze zuchtte eventjes en keek naar de bal. Opnieuw begonnen twijfelende gevoelens aan haar te knagen. Ze had daarnaast ook weer zo veel goede momenten gehad. Het meisje keek nog een keer naar het apparaat, maar draaide zich om, om op een stoeltje te gaan zitten. Ze legde de pokéball nog eens op de tafel. Ze had afgelopen tijd al een pokémon verloren aan een lid van Team Rocket, dus ze wist niet of ze dat wel wilde doen.
Eventjes dacht ze aan de fijne momenten, zoals de eerste dag in Kalos, ze dacht aan de trainingen, hun eerste gevecht, haar eerst gevangen pokémon met behulp van hem, ze dacht aan zijn grapjes. Maar ook dacht ze algauw weer aan de grapjes, die uitliepen op problemen, zoals het stelen van andermans eten, het steeds opnieuw uitdagen van andere pokémon en Keegan, het aanvallen van random pokémon, het in brand zetten van voorwerpen en uiteindelijk zelfs aan het elektrocuteren van mensen. Het werd werkelijk alleen maar erger, zodra hij sterker geworden was en hij bracht steeds meer schade toe. Ze keek opnieuw eventjes naar de tafel. Ja, dit was een goed plan. Dit was hetgene wat ze doen moest. Het meisje zuchtte eventjes en legde eventjes haar hand op de wond in haar nek, die inmiddels al dicht was, maar nog altijd brandde. Ze miste haar Totodile werkelijk heel erg en dit was ook niet het leukste wat er gebeuren kon, maar ze moest het doen, voor de veiligheid van haarzelf, van haar pokémon en van anderen. Opnieuw zuchtte ze. Ze hees zichzelf overeind en wist een kleine glimlach op haar gelaat te toveren, toen iemand haar aankeek, maar draaide zich algauw naar het apparaat. Eventjes beet ze op haar lip, om naar het apparaat te kijken. Met moeide wist ze haar hand richting het apparaat te strekken. Ze duwde haar kaken even op elkaar en duwde de pokéball in het apparaat. Vaarwel Dusty..
Een nieuwe pokéball verscheen in het apparaat. Elisia pakte de pokéball op en keek nog even naar het apparaat. Ze wilde echt heel graag haar bal terug pakken, maar die was al verdwenen en het zou alleen maar voor problemen zorgen. Echt nieuwsgierig naar wat er in de pokéball zat was het meisje niet. Ze voelde zich echt vreselijk, nu ze haar eerste echte pokémon weggedaan had. Met grote stappen ging ze het gebouw uit, om de stad te verlaten. Lumiose City. Ze was daar echt al veel te vaak geweest. En nu wilde ze er eigenlijk niet meer terug. Ze draaide zich half om, om te kijken wie er zich achter haar bevond. Niemand die er echt heel erg eng uit zag. Ze was een stuk oplettender geworden sinds het incident met het persoon, die ze pasgeleden tegengekomen was. Het meisje verliet snel de stad.
Het had niet lang geduurd of ze had een bankje gevonden. Het meisje keek naar de pokéball in haar hand, maar stopte deze weer terug in haar tas. Ze pakte eerst de pokéballen van Vanity en Chantal, om deze in de lucht te gooien. De twee pokémon verschenen in het gras en keken even om zich heen. Dit waren haar liefste pokémon, ze deden nooit iemand kwijt. Chantal was ook rustig, Vanity speels, maar ze was jong en de meeste pokémon merkten dat, waardoor ze meestal geen onschuldige, kleine pokémon aanvielen. “Hey daar,” sprak Elisia met een glimlach, maar deze was waterig. Ze zuchtte eventjes en streek de Ponyta over haar neus. Deze legde haar neus op de schoot van het meisje. “Sorry dat het zo lang geleden was dat je eruit was,” mompelde Elisia toen en ze hurkte voor de pokémon neer. Deze keek haar vriendelijk aan. Alles was altijd goed voor de Ponyta, ze accepteerde bijna alles. De Shinx keek vrolijk naar een bloemetje. Een kleine glimlach vormde op het gelaat van het meisje. Ze hees zichzelf weer op het bankje en keek naar de pokéball. De Ponyta keek vrolijk naar de bal, de Shinx keek nog altijd naar het bloemetje. Elisia drukte het witte knopje in en richtte de pokéball op de grond. Een rode straal zorgde ervoor dat er een pokémon voor Elisia en de twee pokémon verscheen.
Een.. Numel? Eventjes wist Elisia een grijnsje op haar gelaat te toveren. De pokémon leek echt heel dom. Zijn kop keek nieuwsgierig om zich heen. De Shinx keek nu ook op, met het bloemetje in haar mond. Ze hield haar kopje wat schuin en liep toen naar de Numel, die vriendelijk en loom om zich heen keek. Toen hij de twee pokémon zag, begon hij met zijn staartloze kont te bewegen, alsof hij aan het kwispelen was. Elisia glimlachte en keek naar de Shinx, die zich uitstrekte om de bloem te overhandigen aan de Numel. Deze boog zich naar de Shinx en gaf de pokémon een grote lik. De Shinx keek vrolijk naar de Numel. Deze pakte vervolgens de bloem beet. Wat hij ermee moest, wist hij vast niet, maar het stond wel schattig. Ook de Ponyta keek vriendelijk naar de Numel. De brunette keek glimlachend naar de drie pokémon, die kennis met elkaar maakten. Het zag er echt heel leuk uit. Het meisje wist een kleine glimlach op haar gelaat te plakken, hoe erg ze de Blitzle ook miste.
Het meisje was weer op gaan staan en had de Shinx terug laten keren in haar pokéball. Deze zou hun vast niet bij hebben kunnen houden. Ze had iets gehoord, over een open plek, waar zich aardig wat interessante pokémon bevonden. Ze kon er misschien gaan trainen. Het meisje zuchtte eventjes. Zo geweldig veel zin in trainen had ze nou ook weer niet, maar het was het idee. Langzaam begon het haar op te vallen dat de planten om haar heen begonnen te verdwijnen. Ze was er dus bijna, right? Het meisje ging eventjes stilstaan en keek naar de Numel, die vrolijk achter het meisje aan huppelde. Hij keek vrolijk om zich heen. De Ponyta liep al die tijd al netjes naast haar. Gelukkig. Ze keek eventjes glimlachend naar de Numel, maar een diepe zucht verliet haar mond. Ze was dan wel blij dat deze pokémon wel normaal deed, een extra fire type kon ze niet gebruiken, al leek deze wel sterker dan haar Ponyta. Ze wist niet goed wat ze ermee aan moest. Misschien maar boxen..

- Hier komt ze de Gible tegen -

Elisia keek naar de Ponyta en de Numel. Deze stonden tegenover elkaar, maar hadden een vriendelijke blik in hun ogen. Ze zou gaan trainen. Elisia haalde goed adem en keek naar de twee pokémon. “Numel! Doe Focus energie!” riep Elisia luid. De gele pokémon voerde de aanval succesvol uit en keek nu uitdagend naar de Ponyta. “Chantal, doe Stomp!” commandeerde ze de Ponyta, die meteen op de Numel afstormde. Elisia wist hoe krachtig de hoeven van Ponyta’s waren en dat de Numel de aanval moest ontwijken. “Numel! Spring opzij en doe een Tackle!” riep Elisia toen luid en ze keek toe hoe de Numel succesvol opzij sprong. Hoewel de pokémon er echt uitzag als een plank, was deze nog wel aardig bewegelijk. Dat verbaasde het meisje wat. “Chantal, spring opzij!” had Elisia toen gezegd en ze keek toe. De Ponyta sprong opzij, maar de Numel raakte alsnog de achterhand van de Ponyta. Hij schoot door en keek snuivend naar de Ponyta. Deze draaide haar hoofd om naar de Numel. Echt heel veel schade had het dan vast niet aangebracht. Elisia keek naar de Ponyta, die haar achterlichaam snel omdraaide en zo naar de pokémon keek. Elisia keek naar Chantal. “Chantal, doe Tail whip en vervolgens Tackle!” commandeerde elisia haar pokémon en ze zag hoe de Ponyta een Tail whip uitvoerde. De verdediging van de Numel zou dan zinken, waardoor de Ponyta hem beter raken kon. “Probeer het te ontwijken!” Elisia keek goed toe. De Ponyta was zeer snel. Haar hoofd ging wat omlaag. De Numel keek verbaast om zich heen en wist opzij te springen, maar Elisia zag alsnog iets zitten, iets wat géén Numel was. De Ponyta keek ook verbaast en sprong stuntelig opzij, waardoor ze de kleine pokémon net niet raakte. Elisia wilde ziet wat het was, maar de Numel had zijn grote lichaam al voor de pokémon gezet. Nieuwsgierigheid. Ook de Ponyta keek nu nieuwsgierig naar de pokémon, maar Elisia kon er niets in herkennen. Ze keek eens goed, maar hoorde een heel apart geluid, gevolgd door een aanval. Aarde stoof omhoog en een zandstorm kwam op. Wat gebeurde hier? Elisia zag de twee pokémon geschrokken naar achteren schieten. De Numel verstopte zich achter de benen van het meisje, de Ponyta stond naast haar, met gesloten ogen. Elisia legde haar hand voor haar ogen, maar echt goed werkte het niet. Ze legde haar hand voor haar ogen en sloot haar ogen. Het duurde wel een moment, voor ze het zand niet meer tegen zich aan voelde tikken. Ze schudde haar hoofd en haalde haar hand weg voor haar ogen en opende haar ogen. Een kleine pokémon zat daar, met een vrolijke blik in haar glimmende oogjes. Elisia fronste eventjes en keek naar de Numel, die inmiddels alweer naar voren gelopen was, maar afstand hield. Elisia grabbelde de pokédex uit haar tas, hopend dat hij eindelijk werkte. Het ding begon eindelijk te spreken, toen ze hem op de Gible richtte. Gible was dus een Land Shark Pokémon, een Dragontype, gedeeld met Ground. Hier kon ze wel wat mee. Allebei had ze nog niet in haar team. Behalve Ground, bij de Numel, maar dat kon ze dan wel aan. Dragon was dan wel heel gaaf. En wat ze met de Numel deed wist ze nog niet precies.

- Hier gaat het gevecht ergens beginnen -

Elisia hurkte neer en keek naar de pokémon. Deze keek haar vrolijk, maar wantrouwend aan. In de buurt komen durfde ze in elk geval niet. “Hey kleintje,” sprak Elisia toen, met een kleine glimlach, maar nog altijd met de Blitzle en de Totodile in haar achterhoofd. De Gible maakte een klein geluidje, maar bleef op afstand van de trainster staan. “Laten we het proberen Chantal,” sprak Elisia toen zachtjes en ze keek naar de Gible. De Ponyta bleef braafjes achter haar staan, wachtend op het teken van Elisia. De Numel was alweer afgeleid en keek naar de grond. De Gible keek naar het meisje en haar pokémon en opende haar bek. “Wil je vechten?” vroeg Elisia. Ze wist niet goed hoe dit werkte. De Starly, nu Keegan dus, had haar pokémon uitgedaagd, nu moest zij dat doen en met Keegan wilde ze dat niet doen, want de Gible leek wel erg klein en dat vond Elisia zielig. Ze zuchtte en keek naar de Ponyta, waarna ze zichzelf overeind hees. De Gible liep enkele passen naar achteren, maar had een vechtlustige blik in haar ogen. Ze had dit blijkbaar al verwacht. Elisia wees naar voren en vrolijk sprong de Ponyta naar voren. Ze liet een luide hinnik horen en schudde eventjes haar vlammende manen uit. De Gible sprong naar achteren en liet ook een luide kreet horen. Een grijnsje sierde het gelaat van het meisje. “Kom op Chantal! Het gaat je wel lukken,” sprak ze de vuurpokémon moed in. Deze keek een enkele keer achter zich en brieste eventjes, met haar oren bewegend. Daarna keek ze weer voor zich en liet ze opnieuw een luide hinnik horen. Die was er wel klaar voor.
Elisia haalde eventjes diep adem en riep de Numel bij zich. “Let goed op, kijk goed naar wat je moet doen!” sprak ze. De Numel keek eventjes omhoog, maar richtte algauw zijn blik op de twee pokémon, die tegenover elkaar stonden. De Ponyta snoof uitdagend, de Gible keek de Ponyta aan. “Okay, eerste zet voor jou Chantal!” riep Elisia en ze zag hoe de Ponyta zich voorbereidde. “Chantal, doe Tail whip!” riep Elisia en ze zag hoe de Ponyta haar staart begon te bewegen. De Gible leek echter niet genoeg geduld te hebben om te wachten tot de pokémon klaar was met haar aanval en opende zijn bek. De Ponyta keek oplettend naar de Gible. Deze sprong naar voren en begon hard richting de Ponyta te rennen. “Ontwijk en doe Stomp!” riep Elisia luid. Ze keek naar de Ponyta, die behendig opzij sprong. Toen de Gible langs haar kwam, wist ze haar voorhoeven omhoog te krijgen en duwde ze deze hard in de Gible. Deze wist de aanval net niet te ontwijken, maar ernstig leek het niet. De Pokémon opende zijn bek en een grote vuurbol kwam voor zijn bek. Elisia fronste eventjes, niet wetend wat voor een aanval dat was. “Probeer het te ontwijken!” riep het meisje toen en ze keek naar de Ponyta, die opzij sprong. De Gible schoot de vuurbal richting de Ponyta. Deze wist niet meer op tijd weg te springen en een grote bal kwam in de flank van de Ponyta. Ze snoof eventjes en schoot wat naar achteren. “Chantal!” riep het meisje toen luid, maar de Ponyta stond nog en zag er nog niet heel uitgeput uit. “Doe Tackle!” riep het meisje toen. Chantal sprong richting de Gible, maar deze draaide zich behendig om. Hierdoor schoot de Ponyta er langs en wist de Gible haar te raken in haar flank. Hierdoor werd de aanval onderbroken en struikelde de vuurpokémon, waardoor ze bijna opzij viel. “Chantal! Verras hem en doe een Ember!” riep ze. De Ponyta draaide zich om, terwijl ze struikelde, en vuurde een Ember af op de Gible. Deze werd geraakt door het vuur, maar leek niet erg hard geraakt te zijn. Werkte deze aanval niet? Meteen schoten de ogen van het meisje open. Ze zag hoe de Ponyta doormiddel van één stap nog net kon blijven staan. De Gible rende met open mond op de Ponyta af en duwde haar kop in de flank van de Ponyta, waardoor deze alsnog omviel. Ze knalde hard tegen de harde bodem, waardoor er wat stof omhoog vloog. Elisia hield eventjes haar adem in, hopend dat de Ponyta nog in staat was om te vechten. Zodra het stof weer zakte, zag ze de Ponyta weer staan, met een vechtlustige blik in haar ogen. “Goed zo Chantal! Doe nu een Growl!” riep ze. Een hard geluid verliet de mond van de Ponyta, waardoor de Gible even zijn poten tegen zijn oren moest drukken. “Goed zo! En nu een Tackle!” riep ze vervolgens. De Ponyta sprong richting de Gible. Deze opende zijn bek en opnieuw verscheen er een rode vuurbol voor de bek van de Gible. “Spring opzij en raak haar in haar zij!” riep Elisia, maar de vuurbol was al richting de Ponyta gestuurd. Toen deze de bal raakte terwijl ze bezig was met haar Tackle, brak de bol en was er een grote stoflaag om de twee pokémon verschenen. Elisia opende haar mond om de naam van de Ponyta te roepen, maar deze sprong uit de wolk. Ze leek uitgeput, maar was nog in staat om te vechten. Elisia dacht even na. “Chantal, om terug, je mag zo verder vechten,” sprak het meisje toen bedenkelijk en ze zag dat de Ponyta terug huppelde. “Numel, jij mag nu!” sprak het meisje en ze keek naar de vuurtype pokémon. Deze knikte en liep richting het gevechtsveld, wat inmiddels al gevormd was door de Gible en de Ponyta. Ze knikte naar de Numel.
“Doe Focus Energy!” riep ze toen luid. Ze zag hoe de pokémon de aanval uitvoerde. Elisia kende het effect goed. Het zou de kans op een betere treffer, een voltreffer, verhogen. De Gible keek naar de pokémon. Ze zag hoe de pokémon met haar armpjes begon te bewegen. Langzaam kwam er zand omhoog. Sandstorm, dat was deze aanval. Het kon handig maar ook zeer vervelend zijn in een gevecht. Je kon het gebruiken om plotselinge, onverwachte aanvallen uit te voeren, maar je kon ook verblind worden door het zand en dat was niet helemaal de bedoeling. Het duurde niet lang of het gebied rondom de Gible en de Numel zat vol zand. “Numel! Voer Magnitute uit!” riep het meisje. Ze legde haar hand gedeeltelijk voor haar ogen, maar wist de Numel en de Gible niet goed te zien. Wel voelde ze de grond trillen, best wel heftig. Ze kon twee gedaantes zien, de Numel, die de aanval uitvoerde en de Gible. Langzaam dunde het zand uit, maar toch stormde het nog. De Gible maakte zich klaar om een andere aanval uit te voeren. “Numel! Ontwijk de aanval en doe Tackle!” riep het meisje. De Numel was echter niet snel genoeg en kreeg de Tackle die de Gible uitvoerde in zijn zij. Elisia hoorde dat de Numel een luid geluid maakte, wat het betekende wist Elisia nog niet goed. Ze klikte de een van de pokéballen van haar tas en twijfelde. Nee, hij mocht later wel komen, nu kreeg de Numel nog een kans. Het zand zakte richting de grond, waardoor Elisia de pokémon weer kon zien. De Gible leek nu al een stuk uitgeputter, maar het was een taaie. Hier had Elisia wel wat aan. Ze haalde eventjes diep adem en keek naar de Numel, die zachtjes brieste. “Doe Growl en vervolgens een Tackle!” commandeerde Elisia haar Numel, die een luid geluid produceerde, om vervolgens Tackle te doen, maar de Gible was te snel voor de Numel en ontweek snel. “Kom maar terug!” riep het meisje. Misschien had ze hem nog maar te kort, om hem al te laten vechten. De Numel keek naar Elisia en ze knikte. “Goed gedaan jongen,” sprak het meisje toen glimlachend en ze richtte de pokéball op de Numel, die doormiddel van een rode straal erin verdween. Ze klikte de pokéball vast aan haar rugzak en gooide een andere pokéball de lucht in.
Een grote Staraptor verscheen voor het meisje. Hij keek onderzoekend rond. “Keegan, zet alles op alles! Dit lukt je wel!” sprak ze en ze zag hoe de Staraptor naar de Gible keek. De Gible keek ook naar de Staraptor, eventjes verbaast, maar algauw verscheen er een uitdagende blik in haar ogen. “Ga de lucht in!” riep het meisje. De Gible kon weinig doen, als de Staraptor zich in de lucht bevond. Elisia keek eventjes naar de Gible. Deze keek ook omhoog. Ze opende haar bek en opnieuw verscheen die rode, vurige bal voor de bek van de Gible. “Keegan! Doe Aerial Ace!” riep ze. De Staraptor keek eventjes om naar het meisje en knikte, waarna hij zich naar beneden liet storten. De Gible vuurde de vlammende bal af, maar de Staraptor wist deze behendig te ontwijken door zijn vliegbaan te veranderen. Witte strepen ontstonden rondom de Staraptor, die recht op de kleine Gible af ging. Toen hij vlak boven de grond was, draaide hij zich om en vloog hij vlak over de grond. Met een harde knal raakte hij de Gible, die naar achteren schoot. Ook de Gible leek nu uitgeput, maar de Staraptor was klaar wakker en er helemaal klaar voor, dus Elisia wist dat hij niet zo snel als de Gible knock out ging. De Gible haalde adem en keek naar de Staraptor. “Ga opnieuw de lucht in!” sprak Elisia. De Staraptor vloog de lucht in. Elisia keek naar de Gible, die opnieuw met haar armpjes begon te bewegen, waardoor er weer zand omhoog kwam. “Doe Close combat!” riep het meisje toen naar de Staraptor. Deze aanval had ze nog niet vaak geprobeerd, dus ze wist niet zeker of dat ging lukken. De vogel irriteerde zich duidelijk mateloos aan het zand om hem heen waaide. Elisia beet eventjes op haar lip en keek naar de Staraptor, die zich opnieuw naar beneden liet storten. Een luid, vechtlustig geluid kwam uit zijn bek. De Gible sprong opzij, toen de vogel vlak voor hem opdook, maar het had weinig nut. De Staraptor begon hard met zijn vleugels te slaan, de Gible te pikken en te trappen met zijn krachtige poten. Het zag er allemaal niet heel voorzichtig en liefjes uit, zoals Tackle bijvoorbeeld. Dit was een aardig heftige aanval en Elisia vroeg zich af of het fighting-type aanval was. Vast wel. De Gible verdween achter het grote lichaam van Keegan en Elisia hield haar adem in, wachtend tot ze zag hoe de Gible er aan toe was en of ze haar al vangen kon.
“Keegan, ga opzij!” sprak het meisje. De Staraptor gehoorzaamde haar bevel, maar in plaats van opzij te gaan, spreidde hij zijn vleugels om omhoog te vliegen. Elisia zag de pokémon op de grond liggen, maar kon niet zien of ze nog op wilde staan of dat ze knock out was. Elisia besloot maar een gokje te wagen en pakte een van haar lege pokéballen. Ze moest de pokémon hebben, ze had er vast en zeker veel aan. De eerste impressie: De Gible was krachtig. Ze gaf vast en zeker niet snel op. Elisia kende de pokémon wel een beetje, ze waren erg krachtig. Hun evolutie was ook heel bijzonder. Ze zag hoe de kleine pokémon zich nog overeind probeerde te hijsen. “Doe nog één keer Quick attack!” riep het meisje. De Gible opende opnieuw haar bek om een grote, rode bal te creëren en deze op de Staraptor af te vuren. De Staraptor had de aanval niet geheel aan zien komen en kreeg de bal hard op zijn borst. Hierdoor raakte de pokémon wat uit balans en stortte hij half neer. “Keegan! Probeer Wing attack terwijl je naar beneden valt!” riep het meisje. Ze wist dat de Staraptor als hij toch neer zou vallen, ze er beter er iets op kon bedenken, waardoor hij de Gible alsnog raakte. De Staraptor wist zich echter in de lucht te houden. Zijn vleugel groeide wat en kleurde grijns, waarna hij richting de Gible schoot en deze hard raakte. De Gible schoot naar achteren en viel op haar zij. Elisia pakte de pokéball en gooide deze richting de pokémon. Doormiddel van een straal, verdween de grijze dragontype pokémon in de pokéball. Elisia hield haar adem in, hopend dat de pokémon in de pokéball bleef, dat ze haar gevangen had. De pokémon was vast een aanwinst voor haar team. Elisia wist, dat deze pokémon voor het eerst in de Sinnoh regio gespot was, evenals de Starly en de Shinx. Ze had dus een echt Sinnoh-team, misschien omdat ze er vandaan kwam. Ook de Ponyta had ze in Sinnoh gevangen, al kwam deze daar niet vandaan.
Het meisje keek naar de heen en weer bewegende bal. Ze had de Staraptor alweer bij zich geroepen, maar deze vond het nodig om nog eventjes in de lucht te blijven vliegen. De Ponyta lag naast de voeten van het meisje, met gesloten ogen, dus ze ging er vanuit dat de pokémon aan het slapen was, of in elk geval aan het uitrusten. Ze had nu eigenlijk nog maar vier pokémon, met deze weer vijf en wat ze met de Numel zou gaan doen wist ze ook nog niet goed. Uiteraard zou ze gaan proberen haar Totodile terug te halen, maar eerst zou ze goed trainen. Ze wilde dat Chantal eens zou evolueren, evenals de Shinx. Ze wilde de Shinx ook goed trainen, zodat die ook eens zou kunnen vechten. Inmiddels was Keegan naast haar geland. “Je hebt het goed gedaan,” sprak het meisje. Hij mocht nog even uit zijn pokéball blijven. Ze wachtte ongeduldig af. Zou ze de pokémon gevangen hebben?