Shit. [POKÉ FAIR + RAGYA AIRON]

Ragya had een baantje weten te krijgen op de kermis. Klonk zeker niet als een droombaan maar het betaalde redelijk en ze mocht alle fooi zelf houden. Daarbij was het alleen in de avond of wanneer et haar zelf uitkwam. En ze mocht vuur gebruiken, wat was nu leuker dan vuur gebruiken en er voor betaald krijgen? Daarom. Vandaar dat ze bij haar collega’s zat in een van de trailers. Allemaal hadden een andere show die ze op een andere plek van de kermis uitvoerde. Nu waren ze even aan het bespreken waar ze gingen staan. Er was nog een vuurspuwer, degene die ze aan de kant had geduwd waardoor ze haar baantje kreeg. Deze leunde achterover en zei dat ze beter bij de kraampjes kon gaan staan, voor het eten. Dan hadden mensen toch al hun geld klaar en konden ze kijken terwijl ze in de rij stonden, en natuurlijk hun wisselgeld aan haar geven. Ragya knikte en keek opzij naar Aldrei, die zelfs de messenslikkers bang had gekregen door haar killer blik. De roodharige stond zo op en liep naar de plek die ze bedoeld hadden en leegde haar zwarte rugzak. Sterke alcohol, watten, toorts van stof en hout, flesje water en natuurlijk iets waar mensen de fooi in konden doen. De Ninetales was ondertussen om gelopen en lag ergens onder een tentdoek, te kijken. Niemand verwachtte een gouden vos te zien, dus zagen ze het ook minder snel. Ondertussen had Ragya de aandacht al getrokken, wat vooral hielp toen een van haar collega’s om begon te roepen dat ze ging vuurspuwen. Het idee was heel simpel, je nam een slok drank, verbeet de vieze smaak en sproeide het stukje voor beetje uit, alsof het regende. Dat deed je voor de vlam en tadaa~ Je had een vuurwerper. Ze was het werken met vuur gewent en het was haar allemaal natuurlijk. Het mooiste was echter dat Aldrei van diens verstopplek de vlammen veranderde in prachtige beesten. Charizard’s die rond vlogen, Arcanine’s die blafte en elkaar te lijf gingen. Allemaal maar heel kort, want het was krachtrovend. Terwijl Ragya verder ging met de saaie dingen zoals vuur in je hand houden en inslikken rook de gouden vos was. Grommend draaide ze zich om en vond al snel een heel bekende jongen, waardoor ze haar bek opende en een gemiddelde vuurbal –als dreiging- op Kaito en diens lover afvuurde. Nu haar trainer bezig was liet ze zich tegenhouden.

Aldrei keek kil naar haar doel. Het interesseerde haar geen bal dat ze ook de meid geraakt had. Moest je maar niet een potje gaan lebberen met prince Charming, ze deed haar een plezier. Het ging erom dat Kaito in de fik stond en hell jeah dat dat ging gebeuren. De Ninetales liep naar voren en gromde even diep richting het tweetal. Blijkbaar niet vanplan haar nieuwe aardvijand te laten gaan. Eerst werd ze tegengehouden door diens trainer om hem wat aan te doen, nu stond niks haar meer in de weg en daar ging ze van genieten ook. Er zat zelfs een glans van wraaklust in diens amberen ogen. Maar goed, wat kon je anders verwachten. De Ninetales hief haar kop en grijnsde naar Kaito door haar tanden te ontbloten, spottend, klaar om op ieder moment nog een vuurbal op diens gezicht af te vuren. Eerst belangrijkere zaken. Want Ragya had de boze wolf nog niet gezien. Aldrei kwam aan haar zijden staan en meteen wist ze dat er iets was. De roodharige pakte de vlammende stok en deed deze in haar mond, hij doofde vrijwel meteen zonder schade te brengen. Het publiek klapte echter opgewekt en ze maakte een soepele buiging waarna ze haar spullen opruimde. Ze had haar normale kleren aan en deed alles zo natuurlijk dat het dagelijks werk leek. Eenmaal met haar zwarte rugzak weer vol en op haar rug keek ze om, want ze had niet meteen gemerkt dat ze uitgescholden werd. Met opgetrokken wenkbrauw keek ze naar Aldrei, die streng terug keek. Goed dan, geen tijd voor grapjes. Ze stapte naar voren en sprak simpel; ‘Vuur werkt doelgericht pop, je zou het vast wel verdiend hebben’ Maar toen viel haar pigmentloze blik op de jongen bij haar, Kaito. Meteen werd haar blik kil en zag ze eruit alsof ze ieder moment de ander kon wurgen. Toch hielt ze zichzelf nog even kalm en nam de ander in zich op. Jaja, leuk zeg, ze waren nog maar net van elkaar af en hij zat al met een ander. Was ze jaloers? Ja. Waarom? Geen idee. Het stond haar gewoon niet aan. Met samengeklemde kaken liep ze naar het tweetal toe, Aldrei op haar voeten volgend. Shit’s about to get down.

Ragya had zichzelf al vele malen aan haar eigen vuur gebrand. Vooral om er zo behendig mee te worden als ze nu was, vele plekken op haar huid waren glad en bleek. Haar handen voornamelijk. Gelukkig had ze nooit iets erg versmolten, al had ze ook redelijk wat lelijke plakken op haar lichaam staan. Toch genas het meeste redelijk netjes en om eerlijk te zijn keek de roodharige er niet meer bij op. Het deed even ontzettend veel pijn, daarna werd het brandend en daarna was het gewoon gevoelig. En klaar was je brandwond. Ze kon dus ook zonder veel moeite naar de brandwond van Kaito kijken. De truck was om met koud water je te gaan wassen en daarna de wond pas te behandelen. Maar ze had niet echt de nood de jongen nu te gaan helpen. En heel klein sadistisch deeltje in haar lichaam genoot er zelfs van. Hij verdiende het ook, hij verdiende nog veel meer dan alleen een pijnlijke schouder. Haar blik was dan ook hard zonder enige vorm van medelijden, bij haar kon hij geen sentiment halen vandaag. Bij zijn woorden keek ze dus fel terug. ‘Ik heb haar heel goed onder bedwang, haar schot was prachtig’ Naast haar keek Aldrei triomfantelijk naar Kaito, met een vleugje uitdaging in haar ambere ogen. De Ninetales had zich lang in moeten houden en genoot nu in volle teugen van een beetje wraak. Eerst had ze niks kunnen maken bij diens trainers loverboy, maar nu wist ze dat ze lange teugel had. Daarbij was Aldrei een typ die je absoluut geen macht over de situatie moet geven, ze kan er niet mee omgaan. Toen Kaito zijn blondie afschrikte bleef ze rustig staan. Goed, die meid had ze er eigenlijk niet in moeten betrekken, maar eigenlijk deden ze haar een plezier. Ze zat in ieder geval niet meer opgescheept met Kaito. Toen des betreffende ook nog dramatisch begon te doen met zijn schouder keek ze enkel droogjes terug. ‘Een mooie brandwond, een pittige tweede graat zou ik zeggen’ Dit was natuurlijk niet de informatie die de ander wou. Toch ging Ragya helemaal niet meer zielig doen voor hem. Verman je eigen, kom op zeg. Natuurlijk was ze wel heel hard op het moment, en ze kon heus wel inzien dat het verdomd veel pijn deed, maar ze had er gewoon de sympathie niet meer voor. Niet lang daarna doemde een ambulance op en kwamen er wat broeders uitgestapt. Een enkele liep naar de meid toe en verwees haar naar de wagen. Twee andere liepen naar Kaito, eentje begon bezorgd naar de wond te kijken terwijl de andere om een verklaring vraagde. Op dat moment stapte Ragya naar voren. ‘Mijn Ninetales heeft hem per ongeluk tijdens onze show verwond, ze dacht waarschijnlijk dat hij Jacob was, mijn collega, en deed een van de oefeningen’ Ze werd beter in liegen. Ze hielt haar stem wat zachter als normaal en wat eentonig, alsof ze verschrokken was. Haar blik ging niet bepaald mee, maar de ambulancebroeder was al weer naar Kaito gericht. ‘We brengen je naar het ziekenhuis, stap in. Jij ook, je moet een verklaring afleggen voor de verzekering’ Ragya keek schuin naar Kaito, een opkomst van een lachje op haar lippen te zien, terwijl ze instapte. Zoals altijd volgde Adrei en sprong ook de wagen in.

Hij was toch ook een kleinzielig wezen. Een klein brandwondje en hij zat al bijna te huilen. Ze moest toegeven dat een brandwond zeker niet aangenaam was, maar om nou zo dramatisch te doen was ook weer niet nodig. Natuurlijk was haar oordeel wat verminkt door het feit dat ze een pyromaan was, wat ervoor zorgde dat alles om en rond het idee van vuur haar aanstaat. Zo was er altijd die drang iets in brand te steken, het was een stoornis zouden doctoren zeggen. Een tik, een storing in het impulsstysteem. Ze had het allemaal al zo vaak gehoord, maar ze hadden soms zo zwaar gelijk. In haar ogen waren er vooral mooie dingen in brandwonden, er was iets kalms en bijzonders aan. De manier hoe de huid gevoelig werd en daarna gevoelloos. Het interesseerde haar, ze had zelfs een keer zelf in het vuur gegrepen. Niet dat ze de pijn aangenaam vond, maar het idee met vuur was dan zo aanlokkelijk geweest dat ze zich niet in kon houden. Hmf. Er was dus iets in Ragya die niet begreep waarom Kaito zo deed. Natuurlijk deed het pijn, maar er waren zo veel ergere dingen dat dit als iets goeds gezien kon worden. Haar pigmentloze rode ogen lagen dus ook koud op de wond. Het losse vel en de vieze kleur deerde haar totaal niet. Iets wat op zichzelf al iets was om je zorgen om te maken. Daarbij was ze soms vrij kil in haar manieren. Ze voelde geen medelijden en al helemaal geen spijt. Het had erger kunnen zijn, het hád erger mogen zijn. Toen haar gedachtes onderbroken werd door de kille blik van Kaito keek ze enkel op een zelfingenomen, voldane manier terug. Ze was geen goede vijand om te hebben, helemaal niet. Bij diens woorden was haar blik nuchter, en verder leeg. “In ieder geval kan ik je pijn zien hebben, dat maakt de rit zeker dragelijker” Sprak ze zacht terug. Ze ging samen met Aldrei in de wagen zitten en zat de rit maar uit. Binnen enkele seconden was ze echter al wagenziek en stond ze wat star uit het raam te kijken. Toen Kaito weer opsprak haalde ze haar schouders op. “Bedankt, ik zal er van genieten” reageerde ze kortaf waarna ze papieren voor haar neus geduwd kreeg zodra ze binnen was. Met de Ninetales naast haar zocht ze een plekje op en begon te lezen. Sommige woorden begreep ze niet, haar Nederlands lezen was immers niet haar beste punt, maar het algemene idee kreeg ze wel mee. Dus ze tekende wat af –geen idee wat- en liet het achter bij te de balie. Ze had geen verzekering, dus ze was benieuwt hoe dit verder afgehandeld werd. Toen ze niet lang daarna een schreeuw opklonk grijnsde ze lichtelijk. Een grijns die niet lang aan bleef houden toen er een vrouw aan kwam lopen. Omdat de blondie ook behandeld werd, was zij degene die opgehaald werd voor Kaito. Hoewel ze tegensputterde werd ze de kamer in geleid, Aldrei op haar voet volgend. En terwijl de deur achter haar gesloten werd zat ze weer in een kamer met haar ex. Kil keek ze hem aan, terwijl haar stem ijskoud verder ging; “Wat leuk trouwens, dat je je mannelijke geschreeuw ook met de wachtkamer gedeeld hebt” Ze keek keurend naar de jongen voor haar, de blote borstkast deed haar weinig meer. Ze was eigenlijk gewoon boos op hem, heel erg boos. En het type van vergeving was ze niet.

Ragya had altijd wel last van dubbele gevoelens, vandaar dat ze zo makkelijk om kon schieten van vriendelijk naar letterlijk gemeen. En ook deze dubbele gevoelens namen nu een rol in haar acties. Ze had een hekel aan Kaito, aan de manier hoe hij haar belazerd had en haar hart had gebroken. Natuurlijk was het voorspelbaar geweest, maar dat waren de gevolgen ook. Hij moest blij zijn dat hij nog leefde, want tjah, zowel zij als Aldrei stonden niet boven moord op het moment. Maar aan de andere kant had ze nog altijd gevoelens voor de ander. Er was gewoon iets aan hem dat haar zo prettig liet voelen. Al was het maar de wisseling van elkaar op de een op andere moment haten en weer liefhebben. Ze waren slecht voor elkaar, en dat maakte alles vele malen beter. Maar het kon niet meer. Hij had zijn keuze gemaakt en nu deed de roodharige haar volste best die liefhebbende gevoelens weg te duwen. Het was immers veel makkelijker boos te zijn dan gebroken of verdrietig, iets wat ze beiden ervoer. Nog altijd probeerde de roodharige zichzelf wijs te maken dat ze zelf degene was die Kaito had bespeeld, dat hij niks voor haar was en dat ze hierna zonder terugkijken verder kon gaan. Maar het was moeilijker dan dat, dat wist ze zelf ook. Haar stem was kil, bijna toonloos. Woede was een makkelijke emotie, maar hij doofde even snel als hij oplaaide. Haar accent was ook wat dieper geworden door de mengeling van tonen die ze aan wou houden. Haar blik gleed even naar de bekende pokémon toen die verscheen. Ze gaf een simpel knikje naar Psycho. Ze kende de pokémon immers even lang als ze Kaito kende, en een knikje was dan op zijn plaats. Kaito ging gewoon verder zoals alleen Kaito kon doen. Ze deed moeite in het nederlands te blijven praten. “Je hebt geen vriendin meer, ze is momenteel aan het krijsen dat dit allemaal jou schuld was” Of dat zo was wist ze niet zeker, maar het leek haar mogelijk. In ieder geval moest Kaito heel goed gaan troosten om weer bij haar in een goed boekje je te komen, en ze kende de witharige goed genoeg om te weten dat hij liever een ander zocht. De roodharige leunde even naar achteren en keek opzij, naar Aldrei. De Ninetales was zoals altijd als haar schaduw binnen gelopen, en keek bijna trots naar haar werk. Toch leek ook zij te begrijpen wat voor situatie dit was en hielt zich maar koest. Ragya had al bijna een snauw teruggegeven toen ze het laatste hoorde. Hoe durfde hij. Hoe durfde hij zichzelf in de slachtoffer rol te zetten. Haar humeur was weer over gesprongen, haar boze toon brak in het midden van haar zin. “Jij bent degene die het heeft uitgemaakt, dus waag nu niet hier zielig te zitten doen. Het is je eigen schuld” Ze zou hem kunnen wurgen op het moment, ze zou hem kunnen steken en bovenal heel het ziekenhuis in de fik kunnen steken. Haar handen lagen onrustig tegen haar benen aan, maar ze wist niet wat ze met zichzelf aan moest. Want wat ze ook zou doen, ze had nog wat voor Kaito, en daarbij had je het feit dat hij vele malen groter en sterker was. Klein detail.

Kaito lachte om de memo, en zij kon alleen maar blijven staan en kijken. Ze voelde zich een hele hoop tegelijk, en had het gevoel dat ze in een dramaserie terecht waren gekomen. Iets in haar wou naar hem luisteren en het gewoon beeindigen en weg lopen alsof dit allemaal nooit gebeurd was. Alsof hij nooit iets voor haar had betekend. Het zou heel makkelijk zijn, en ze neigde er ook heel erg dichtbij in de buurt. Maar waar zij hem moest kennen, geloofde ze haar oordeel niet meer. Ze had veel over hem gedacht, en uiteindelijk was een van die absolute waarheden uitgekomen, dat hij haar hart gebroken had. Hierdoor geloofde ze haar andere gedachtes niet meer op het vlak van de witharige. Maar hij moest haar ook kennen. Weten hoe kort haar lontje was en dat dit haar middel was voor dingen verwerken. Dat als hij zijn best deed hij met gemak door haar leugen heen kon kijken en weten dat het haar pijn deed te blijven, maar misschien nog meer om weg te gaan. Bij de bevestiging van Kaito haalde ze haar hand door haar haren en keek hem gepijnigd en ongelovig aan. Voor een kort moment kon je het allemaal in haar blik aflezen, voor hij weer verhardde. “Mij lukt het anders ook niet” Mompelde ze zachtjes, al zou het in de stille ruimte misschien toch te horen moeten zijn. Maar Kaito ging al verder en haar emoties draaide zich weer om. Echt, haar karakter samen met die van Kaito maakte het er niet bepaald makkelijker op. Haar blik was hard en haar toon weer fel, toch klonken haar woorden niet overtuigend genoeg om haar boosheid over te brengen. “Je weet dat ik niet zomaar van je af kom, ik kom nooit meer van je af, hoe ver ik ook ga” Ze had het zegen van Freya met hem gedeeld, hem vertrouwt. En eigenlijk was ze ook alleen maar boos op zichzelf, voelde ze zich dom en onbegrepen. Zelfs een beetje radeloos. Maar ze was niet het typ dat over haar gevoelens praatte, maar ze zo doende oppropte toen ze eens ontplofte. Haar blik was even kil geworden als Kaito’s toon, terwijl ze tegen de muur aanleunden en staarde naar de verte. Bij het gestuntel van haar ex keek ze op, wou hem in een reflex ondersteunen maar hervatte zich nog maar op tijd om hem niet beet te pakken. Ze stond nu wel dicht op de witharige, in slagafstand als het ware. Ze zuchtte even, keek hem recht aan en stond daar alsof ze niks anders kende dan dit gevoel. Ze was haar trots niet verloren. “Fjársjóður,” Eerst had ze de bijnaam uitgesproken met sarcasme, daarna met een uitdaging en tederheid, nu gewoon alsof het een naam was. “Ga liggen idioot” Ze sprak het simpel uit terwijl ze hem de weg blokkeerde, haar houding duidelijk. Kon ze please een handleiding krijgen voor emoties? Want zo ging dit dus echt niet werken.

Het was moeilijk, moeilijk omdat beiden veel nieuwe gevoelens hadden en er niet over konden praten zonder dat er doden vielen. Want jah, ze waren nou beiden niet de stabielste wat betreft beheersing. Maar het was moeilijk voor de roodharige. Ze had moeite mensen te vertrouwen en het duurde lang voordat ze iemand een vriend zou noemen. Ze had gewoon weinig ervaring met liefde uiten, aangezien het bij haar nooit zo openbaar gedaan was. Je wist wanneer iemand van je hielt, en daar stopte het ook bij. Blijkbaar kon ze dus ook alleen op mensen vallen die ze tegelijkertijd wou vermoorden, en was de oorzaak een zeer instabiele relatie. Ja, ondanks haar zelfvertrouwen in zulke dingen was ze eigenlijk zeer net op dat vlak. Ze had een vriendje voor Kaito gehad, maar er nooit het zegen mee gedeeld. En toen kwam hij aan. Degene over wie ze had gezworen dat ze nooit in zijn val zou komen. En tada, daar was ze dan. Als een van de zoveelste die boos in die gouden ogen zou kijken. Ze voelde zich verraden. Eigenlijk voelde ze zoveel dat ze hier een hele tirade kon houden en er een opera bij kon zingen en dan nog niet vertelt te hebben wat ze wou zeggen. Dat een deel van haar Kaito haatte, en de andere om hem gaf. Juist omdat hij zo slecht was, juist omdat hij nu weer terug leek te komen. In de naam van Freya, ze moest eens gaan kijken naar die intresses want het kon niet gezond meer zijn. Ze kon hem niet vergeten. Wat ze ook deed, hij hing nog in haar achterhoofd. Soms leek hij weg te zijn om uiteindelijk weer op te komen dagen en haar dag te verpesten. Maar Ragya stond er nu, voor degene die ze een tijd lief gehad had en had gehaat. Ze moest omhoog kijken, voelde zich kleiner en zwakker als ooit maar stond er alsof ze terug kwam van een gewonnen oorlog. Toch zag je het verlies in haar ogen. Ze gebruikte de bijnaam, eentje die meer betekende dan zijn echte naam. Kaito kon iedere vreemde zijn, fjársjóður was er maar eentje. Ze klemde haar kaken op elkaar bij zijn reactie. Ze reageerde koud met een gebroken randje, ze meende haar woorden, en ze kon die dan nog zo koud uitspreken, ze bleven de waarheid “Dan zou ik maar wennen aan dat gevoel als ik jou was, want deze is de waarheid die jij ontkent” Ze leek het nog niet aan haarzelf toegeven te hebben. Maar het propte zich weer op, goot bijna over het randje. De roodharige sloot haar ogen even ferm en stapte toen nogmaals naar voren. Ze kende hem zo goed dat de kleine afstand haar niet meer scheelde. Normaal zou dit gebaar intimiderend zijn, maar vanaf haar punt kwam het waarschijnlijk niet zo over. “Nou, dan zitten we beiden met hetzelfde probleem. Ik weet ook niet wat al deze emotionele bullshit is maar ik ben het er ook niet mee eens.” Ze keek hem recht aan, negeerde zijn zichtbare pijn. Even opende ze haar mond voor een zichtbaar fel antwoord, maar sloot hem uiteindelijk toch. Haar blik dwaalde af en ze ging zitten op het bed. Haar toon was koud en resoluut. “Ik haat je, en ik ben verliefd op je. Bieden veel, maar een van die twee zal flink moeten verminderen” Ze maakte haar woorden niet af, maar het was duidelijk. Kies.