Shit. [POKÉ FAIR + RAGYA AIRON]

Ondanks dat hij zwaar op zijn armen aan het leunen was en dat de pijn in zijn schouder bijna niet te houden was, drongen haar woorden fel tot hem door. Zo fel dat zijn hoofd naar de andere kant schoot zodat hij haar recht kon aankijken. In tegenstelling tot wat hij verwacht had, zag hij geen ontkenning in haar ogen. Ze leek niet aan het liegen te zijn, maar leek juist de waarheid uit te spreken. Voor een normale verliefde zou deze bevestiging een teken van de zevende hemel zijn. Voor een normale verliefde was dit het teken dat het gevoel wederzijds was en dat hij al zijn zorgen kon vergeten, want de persoon van wie hij hield, hield ook van hem. Maar dit leverde voor Kaito enkel meer vervelende gevoelens op. Hij had gehoopt dat ze hem zo erg zou haten dat ze hem zou laten gaan, maar hij nam aan dat dit niet het geval ging zijn. Toch speelde in zijn hoofd het idee dat hij haar na vandaag ook moeilijk kon laten gaan. Hij wilde dit geregeld hebben voor hun beiden zodat ze beiden geen kopzorgen meer zouden hebben, maar het leek dat wat hij ook koos het altijd kopzorgen bleef opbrengen. Als hij met haar samen zou zijn, wachtte hem een spannend leven af vol ruzies en als hij haar zou negeren, zou hij aan haar blijven denken. Daardoor was de keuze die hem gesteld werd veel moeilijker. Hij draaide zijn hoofd van haar weg, sloot zijn ogen even om haar van zijn gedachten af te sluiten. Het resultaat was dat hij haar enkel van zijn zicht afsloot, maar zelfs in de donkere omgeving in zijn hoofd bleef dat rode haar en die felle ogen nog rondspoken. Hij moest een keuze maken. Liet hij haar gaan of nam hij dit aan? Hij wist dat als hij nu zijn keuze zou maken dat het definitief zou zijn. Dat was in elk geval iets dat vaststond. En hij wist ook dat hij dit op geen enkele manier kon beëindigen. Zijn gevoelens zouden voor het blijven, of hij nu voor de eerste of voor de tweede optie koos. ‘Oké,’ sprak hij zachtjes tegen zichzelf toen hij een keuze had genomen. Hij draaide zich langzaam om en wilde naar haar wandelen, maar zijn schouder had andere plannen. Hij greep naar zijn schouder en leunde kort tegen het deurtje van de wc, maar schudde koppig zijn hoofd en dwong zijn voeten om vooruit te stappen. Het duurde niet lang voordat hij voor haar stond, maar voor hem voelde het als eeuwen aan. Hij legde een hand op haar schouder en ging vervolgens naast haar zitten. ‘Ik kies optie een,’ mompelde hij zachtjes. ‘Ik wil dat het gaat verminderen dat je me zo hard haat.’ Het klonk half spottend, want ze wisten beiden dat Ragya’s haatgevoelens voor hem niet zo heel snel gingen afnemen. Ook voelde hij zich raar omdat hij nu zo half en half had toegegeven dat hij een relatie met haar wilde. Wat dat dan ook mocht betekenen. Liefde was niet aan hem besteed en ze zou echt niks aan hem hebben, maar hij kon het niet helpen dat hij dit aangreep omdat ze wederzijdse gevoelens voor hem had. ‘Maar ik ben echt een Seedot,’ sprak hij waarschuwend. ‘Ik ben niet het beste vriendje voor je en ik zal je meer kwetsen dan dat ik je echt blij maak. Al zal ik wel mijn best doen om je te beschermen.’ Dat laatst voegde hij er zachtjes aan toe. Alleen zijn blozende wangen bewezen dat hij dit echt oprecht meende, want tegen andere vrouwen kon hij dit zeggen zonder blikken of blozen. Hij wendde zijn gouden ogen van haar af en slikte. Wat ging zij kiezen?

Kaito rolde kort met zijn ogen toen ze zijn woorden beaamde, maar grinnikte toch. Dat hij een Seedot in de buurt was van meisjes was al bewezen voordat hij met Ragya brak. Echter was nog nooit een meisje zo hard blijven hangen in zijn hoofd. Hij was nog nooit op deze smekende manier teruggekeerd naar een meisje en hij durfde te wedden dat als de grootste drama weer voorbij was dat de roodharige hem hier nog hard mee ging pesten. Maar dat maakte de witharige niks uit. En het maakte hem ook niks uit dat ze niet bij Team Rocket wilde. Hij wilde haar misschien toch liever niet bij die organisatie. Hij wist dat ze een herrieschopper was en dat ze veel kon verdragen, maar wat zij soms meemaakten tijdens Quests en missies… nee, hij wilde niet dat ze daar een deel van uitmaakte. Dat ze veranderde in een meedogenloos monster zoals hem. Hij had haar nog altijd niet over zijn oppas verteld en vroeg zich af of hij dat ooit wel moest doen. Ragya was niet snel bang te krijgen, maar misschien zou ze toch denken dat hij gestoord was en zou ze hem verlaten. Hij zou met Psycho nooit een actie tegen haar uit durven te voeren. Zij deed dat misschien wel met haar Ninetales, maar hij was zo niet ingesteld. Ook zou hij haar nooit pijn doen. Andere meisjes konden hem gestolen worden, maar van haar bleven ze af. Hij gaf een kneepje in haar hand toen zij de zijne vastpakte en voelde een warme gloed door hem gaan bij haar woorden. Hij was verbaasd over de gevoelens die hij voor haar had, maar hij moest toegeven dat ze zeker niet onaangenaam waren. En dit was echt, want normaal gezien voelde hij helemaal niks als een meisje zijn hand vastpakte. Bij Ragya had hij vanaf het begin al iets gevoeld, maar had dat stom genoeg weten te negeren. Het was gewoon gelukkig hebben dat ze bij hem teruggekomen was, een geluk die hij zeker niet wilde verpesten door zijn eigen trots en koppigheid. ‘Misschien,’ sprak hij plagerig. Hij schoof wat dichter naar haar toe en drukte een kus op haar wang terwijl hij zijn hand door haar rode haren liet glijden. ‘En kun je me nu dan uit dit vreselijke ziekenhuis redden? Ik voel me écht niet sexy zo,’ gromde hij. Om zijn woorden te verduidelijken wees hij naar het achterlijke ziekenhuiskleed dat ze naast hem hadden gelegd, maar die hij geweigerd had om aan te trekken. Hij had enkel een jeans met een riem aan en een ontbloot bovenlijf. Zag je zijn prachtige verband erg goed zitten. Bah. Hij haatte ziekenhuizen. ‘Ik voel me harstikke goed,’ beweerde hij ondanks dat hij daarnet nog op zijn benen had staan trillen toen hij tegen haar praatte terwijl hij tegen de wc-deur leunde. Trillerig probeerde hij om overeind te komen om het haar te bewijzen, maar zijn voeten lieten het afweten en zacht grommend zakte hij terug op bed. Hij liet zijn hoofd verslagen tegen Ragya’s schouder zakken en gromde wat na in haar hals, haar heerlijke geur opsnuivend.

Kaito rolde met zijn ogen en wilde eigenlijk als een klein kind tegen haar in gaan, wilde haar bewijzen dat hij wel degelijk recht kon staan en dat dat van daarnet gewoon een simpel teken van zwakte was geweest. Maar aangezien hij drieëntwintig was en zich niet kon permitteren om kinderachtig te doen, noch om net te doen alsof het ging terwijl dat helemaal niet het geval was, hield hij zichzelf koest. Het was dan ook een geluk te noemen dat ze zijn pruillip niet kon zien die hij onbewust had getrokken toen hij zijn hoofd half in haar nek verborg. Het was aangenaam om op deze manier naar haar zachte, aangename stemgeluid te luisteren, haar te voelen ademen en haar geur in zich op te nemen. Want ondanks dat het voornamelijk naar vuur rook dankzij zijn verbrande shirt die verderop lag, kon hij haar parfum nu heel goed ruiken. Of het was geen parfum. Misschien was het wel haar eigen geur. In dat geval had ze echt een heerlijke geur waar hij echt lang van kon genieten. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij haar woorden hoorde. ‘Bedankt voor de troostende informatie,’ zei hij op een sarcastische manier tegen haar. Misschien zou zijn schouder morgen helemaal gevoelloos worden. Dan zou hij daar niks meer mee kunnen doen. Wie weet zou hij nooit meer naar de sportschool kunnen gaan. De gedachte alleen al maakte hem misselijk. Het was een stevige verbranding, dus hij vreesde het ergste. Natuurlijk was het wel goed verzorgd, dus er was een kans dat zijn zenuwen het niet zouden begeven en dat hij nog steeds gevoel zou hebben in zijn schouder. Of dat zijn zenuwen het slechts deels zouden overleven en dat hij het wel nog kon bewegen, maar dat hij gewoon niks meer zou voelen daar. Of dat het gevoelig zou zijn. Maar goed, dat zag hij dan wel weer. Een brede grijns sierde zijn gezicht toen hij haar woorden hoorde en hij haalde zijn hoofd uit haar nek. Een geniepige glimlach lag om zijn lippen terwijl hij haar met twinkelende gouden ogen aankeek. ‘Oh, ik zie het al helemaal voor me,’ zei hij grijnzend tegen haar. ‘Jij in zo’n verpleegsterpakje. Hell yeah.’ Hij lachte met zijn eigen woordkeuze en grinnikte. Ze zou het vast niet appreciëren en haar Ninetales helemaal niet, maar mocht hij even lol hebben ja? Hij was immers hard verbrand geweest en als het morgen nog meer pijn deed, was dat haar schuld. Als hij achteraf bekeek hoe het was verlopen tussen hun, vond hij de pijn het misschien toch wel waard. Niet dat hij dat ging zeggen tegen haar. Dan kreeg ze nog meer ego dan ze nu al had én dan werd uiteindelijk duidelijk dat hij een softie was in haar buurt. Nee. Dat gingen ze dus niet doen. ‘Mijn favoriete eten is een pizza funghi. Die mag je best voor me halen als je medelijden met me voelt.’ Hij grinnikte even. In dat geval zou hij nooit zijn pizza krijgen. ‘En af en toe een kusje is ook wel welkom.’ Hij lachte, draaide haar hoofd naar zich toe met zijn hand en boog zich voorzichtig voorover, geen idee hebbende hoe ze zou reageren als hij haar nu zou zoenen. Zijn gouden ogen keken haar vragend en indringend aan.

Kaito rolde met zijn ogen. Hij had ook niet verwacht dat Ragya met het plan in zou stemmen, dus voor nu moest hij het even bij fantasieën houden. Maar geen zorgen. Zodra hij weer beter zou zijn en het zou Halloween of Carnaval zijn, zou hij haar wel in dat pakje krijgen. Hij wist immers precies hoe hij haar moest manipu… eh, overtuigen! Nee. Hij mocht zo niet denken. Het was niet aan hem meer om zoiets te doen. Hij kon Ragya niet manipuleren. Dat zou hij niet kunnen en ook niet meer willen doen. En ja, hij wist dat hij verliefd klonk, maar hij wilde het echt niet. Hij had haar vreselijk gekwetst en dat wist hij, maar hij wist dat hij een tweede kans van haar kreeg en dat hij die ook goed ging gebruiken. Hij wist dat hij verliefd op haar was geworden en dat dat raar was voor zijn doen, noem maar gerust onmogelijk. Het wilde niet zeggen dat hij niet meer naar andere vrouwen zou kijken – want hij dacht immers ook niet dat Ragya vanaf nu haar ogen van alle mannen ging houden – maar hij zou er in elk geval niet meer aan zitten en dat was een belofte die hij aan zichzelf maakte. Zelfs als een knappe vrouw met een grote buste zich aan hem op zou dringen, zou hij er niet op in gaan. Zo wilde hij niet meer zijn. Hij wilde echt loyaal zijn aan Ragya, al had hij geen idee hoe. De verbazing over het feit dat ze door hem bloosde liet hem even zijn gedachten vergeten en fronsend keek hij zijn vriendin aan, maar daarna grijnsde hij triomfantelijk. Het voelde eerlijk gezegd raar om haar als vriendin te benoemen, maar het was een term waar hij wel aan zou kunnen wennen. Hij had echter geen idee of hij het zo tegen Ragya zou zeggen, want hij had geen idee of ze dat van hem zou appreciëren. Ook nu rolde hij weer met zijn ogen, maar hij grijnsde wel naar haar. ‘Goed hoor, snoes,’ sprak hij. Hij had de bijnaam expres gebruikt om haar te irriteren net zoals zij hem irriteerde met haar vreselijke IJslandse bijnaam voor hem. Zijn blik gleed echter naar haar lippen en hij likte verleidelijk even over de zijne. Daarna leunde hij uitdagend naar achteren en deed hij net alsof hij niet in de gaten had dat hij haar weer eens aan het uitdagen was. ‘Blijf je vannacht bij me slapen?’ vroeg hij zo neutraal mogelijk. ‘Als je zegt dat het voor je verzekeringen is of iets anders doms, geloven ze het vast wel. Of je verstopt je natuurlijk gewoon zodat ze je niet zien.’ Dat zou wel iets voor haar zijn en hij keek haar uitdagend aan met een grijns om zijn lippen.


OOC: Kusje kusje love... dat is een goede! Ik gebruik altijd kissie kissie mwah mwah, hahaha xD

Kaito grijnsde jongensachtig toen hij de koude blik naar hem geworpen kreeg. Hij kreeg die blikken wel vaker naar zich geworpen van meisjes, maar dat liet hem nooit zo erg grijnzen als Ragya nu deed. Plus hij kreeg die blikken altijd naar hem geworpen als hij de dames heel hard dumpte door ze gewoon te zeggen dat het gedaan was. Niet dat er ooit iets was gestart of zo, maar dat meenden ze dan altijd bij hem, hè. Zo had hij eens een keertje een meisje gehad die de dag erna voor een examen weg moest. Ze had het examen gehaald en had duidelijk verwacht dat hij met rode rozen op haar zou wachten. En als de gentleman die hij was had hij dat ook gedaan. Hij had er in zijn beste handschrift een briefje geschreven en aan één wat minder mooie roos geplakt. Daarin stond dat hij klaar met haar was en dat ze op moest rotten. De meid had hem een ijskoude blik gegeven, maar was toen huilend weggerend. Boehoe. Hij wist nog dat hij toen had staan grijnzen omdat hij iemands gevoelens had gekwetst, net zoals ze bij hem hadden gedaan toen ze hem vertelden dat zijn ouders omgekomen waren. Nee, hij zou dat soort dingen niet tegen Ragya vertellen en hij zou haar dit ook zeker niet meer flikken. Want hoe erg hij het ook wilde ontkennen, hij was gewoon verliefd geworden op haar en hij kon aan haar reactie merken dat ze hetzelfde voor hem voelde. ‘Opwindend dat je dit wilt doen in een ziekenhuis, maar ik denk dat je toch nog even moet wachten, hoor,’ zei hij op een droge manier. Natuurlijk was hij niet dom. Hij wist dat ze zijn sleutel wilde hebben en zuchtte. Het was niet dat hij haar kon tegenhouden of zo. Niet alleen omdat hij last had van zijn schouder, maar hij wilde haar ook niet tegenhouden. Hij wilde niet dat ze op straat rondzwierf. Hij wilde dat ze een veilig onderkomen had en als dat zijn huis was, so be it. Jeetje, hij begon echt een softie te worden, zeg. ‘Maar je onderhoudt samen mee het huis als je bij me komt wonen. Het geld groeit niet op mijn rug,’ probeerde hij op een kille manier te zeggen alsof hij net in zijn gedachten niet beschermend over haar was geweest. ‘En je laat geen vreemde mannen binnen en…’ Hij beet op de binnenkanten van zijn wangen. Shit. Had hij dat er nu echt uitgefloept? Ze mocht echt niet weten hoe beschermend hij kon zijn, hoor. ‘… en je mag iets lekkers voor me koken als ik weer terug thuiskom. En je moet me elke dag komen bezoeken. Maar blijf je niet nog heel even?’ Hij legde zijn hand plagerig tegen haar bovenbeen aan en gaf een rukje zodat ze dichter naar hem toe zou komen.

Kaito rolde met zijn ogen, maar grijnsde toch toen Ragya al een antwoord klaar had. Het heerlijke wat hij aan haar vond was dat ze zo snel een antwoord terug op hem had. De meesten zouden met hun mond vol tanden staan of gewoon dom grijnzen, maar Ragya niet. Dan had je nog alle andere dingen van haar karakter waar hij van hield en natuurlijk dat goddelijke uiterlijk waarvan hij zich af vroeg hoe ze er aan kwam. Misschien dacht ze zelf wel dat ze het verpest had met al die littekens en brandwonden, maar Kaito besefte zich nu pas dat hij geen perfect meisje wilde hebben. Die bestonden niet. Hij kon niet van Ragya verwachten dat ze in het perfecte meisje zou veranderen en dat wilde hij ook niet. Ze was goed genoeg voor hem en het feit dat hij verliefd op haar was geworden, iets wat hem nog nooit gebeurd was, bevestigde dat. Hij vond het nog steeds een vreemd idee dat hij echt verliefd op haar was geworden en dat ze vanaf nu samen zouden zijn. Dat hij vanaf nu niet meer naar andere meisjes mocht fluiten of ze in zijn bed kon lokken. Dat hij vanaf nu loyaal aan haar moest zijn. En dat woord kwam er bij hem nog altijd niet goed binnen, maar hij merkte ook wel dat hij voor haar bereid was om een uitzondering te maken. Anders zou hij zijn hart niet zo voor haar geopend hebben en niet blij zijn dat ze op de één of andere manier hem toch een tweede kans wilde geven, met hoe veel tegenzin dat dan ook was. ‘We verzinnen wel wat,’ had hij een tikkeltje afwezig geantwoord. Hij wist dat Ragya blut was, maar hij wist ook dat ze makkelijk aan werk kon geraken als ze dat wilde. Wie weet kon hij haar nog steeds overhalen om in Team Rocket te komen, maar daar moest ze wel voor open staan en de laatste keer dat ze het daar over hadden gehad was dat niet het geval geweest. ‘Goed genoeg,’ grijnsde hij. ‘Anders halen we wel iets.’ Niet dat hij zo goed was in koken of zo. ‘Hmm,’ antwoordde hij op haar woorden zonder echt te zeggen wat hij er van vond. Hij was inmiddels gaan liggen en trok haar zonder pardon met zijn goede hand naar haar toe zodat ze tegen hem aan kon liggen als ze dat wilde. ‘Even wat knopjes uitproberen…’ Zijn hand gleed naar de afstandsbediening die zich aan zijn bed had gevestigd. Hij drukte op één knopje en merkte dat het bed naar boven ging. Dat ging echter zo traag vooruit dat Kaito een extra knopje induwde. Plotseling maakte het bed een krakend geluid en ging er een trilling door het ding heen. Vervolgens schoot zijn rugleuning naar voren. Kaito vloekte. ‘Wat een achterlijk ding,’ klaagde hij. ‘Ik wil naar huis. Kan ik niet mee gaan? Kom, kleed me aan en dan gaan we naar huis.’ Hij bewoog al met zijn hand naar het draadje dat ze aan zijn arm hadden gevestigd voor de één of andere reden en wilde er al aan trekken.