I guess this isn't a nice surprise [&Nathan]

Zodra de agenten waren weggelopen leek de bruinharige het een goed idee te vinden om alvast hier weg te gaan, waardoor hij lichtjes zuchtte. Ja hoor, daar klonk het al. Zodra ze het steegje uit was schreeuwde een van de mannen dat ze halt moest houden. Drie keer raden wie haar nu weer kon gaan redden natuurlijk. Dit was nou niet bepaald geweldig, maar oke, hij had gezegd dat hij hielp om te ontsnappen, op een manier, dus dan deed hij dat ook een keertje. Lugus, waar was de Lucario, nu was de hond wel zeker handig ja om deze te laten helpen. Oh, daar was de Lucario, verderop ergens anders verstopt. Kon de Lucario hem zien? Het was enkel een kwestie van hopen. Nathan stak even zijn hand op en wuifde de richting op van de Licario, welle diens hoofd leek te schudden. Oke, mooi. Het was wel dat de Aura Pokémon hem zag. Een andere Pokémon erbij halen zou hem te druk en gevaarlijk zijn, oke, niet echt, maar eerder onhandig voor het moment. Hij wees toch wel naar de bruinharige, in de hoop dat de Lucario het begreep. Een kort, bijna ontzichtbaar knikje was maar half te zien, waarna Lugus langzaam in het zicht stapte voor de anderen. Als het goed was, deed deze nu 'alsof' hij eigenlijk de Pokémon was van Pam. Natuurlijk was dat niet zo, maar het was iets.

Voor zover hij het kon zien, volgde hij strak met zijn ogen wat er aan de gang was en zette kleine, zachte stappen richting de uitgang van het steegje. Geen idee of hij ook eigenlijk wel zo sril was als hij dacht, maar het was wel dat hij daar de laatste tijd wat mee had geoefend en blijkbaar waren de meeste mensen of biet zo oplettend, of hij kon gewoon heel stil zijn. Hopelijk was het maar het tweede. Hij hoorde de vraag of de Lucario van haar was, waar de brunette tot zijn geluk een 'jep' op antwoordde. Verassend genoeg klonk ze zelfs nog wat overtuigend ook, iemand was goed in toneelspelen, jeetje. Hij kon ook nog de volgende woorden oppikken van de agenten "En waar is die jongen die net bij je was?" hij hield zijn blik strak op Pam en als ze ook maar een beetje de situatie kon lezen, zou het niet slim zijn om hem nu te gaan verraden. Had hij misschien enige spullen in zijn rugzak voor vermomming..? Vast niet, maar hopen voor nu kon geen kwaad hoor. Niet echt een geweldige tijd was het nu om het te gaan checken jammer genoeg, verdomme.

Terwijl hij wat oplette wat er net buiten het steegje zou gaan gebeuren, bekeek hij het plekje even, misschien dat er een plek zou zijn waarop hij even wat omhoog kon gaan klimmen en er dus niet zo snel gevonden kon gaan worden. Enkel was zo een plek een eerste, als het er überhaupt zou zijn, moest het natuurlijk ook wel zijn dat hij er makkelijk op kon klimmen. Hij mompelde even wat in zichzelf, al sloeg het waarschijnlijk helemaal nergens op. De agenten leken haar woorden niet geheel te geloven, gezien hij nog wat hoorde ven hen "En waarom keek je dan net steeds in de steegje? Ben je hem aan het helpen?" shit, het kon in dit tempo nog wel eens heel goed zijn dat als hij hier bleef, dat de jongen verlinkt zou worden of wat dan ook. Gelukkig voor hem was er een brandtrap, iets dat hij nu wel nodig had. De jongen liep wat naar achteren toch, waarna hij op een goede afstand was van de trap. Zonder een echt aanloopje of wat te nemen sprong hij gewoon naar boven, waarna zijn handen de ladder van de brandtrap vastpakten en hij zichzelf omhoog hees. Oke, dit was nog wel te doen. Hij betwijfelde het sterk dat de jongen helemaal stil was geweest, in feite zelf nog wel wat herrie had gemaakt, maar probeerde zich daarna toch wel zo stil mogelijk te houden. Nathan zakte wat door zijn knieën, haalde zijn rugzak van zijn rug af en begon de inhoud ervan te checken, niets, enkel eens ander vest. Niet echt veel was het, maar hij moest het ermee doen gezien er voor nu even niet wat anders was. Natuurlijk, hij kon dit snel hebben verhandelen door de agenten in de fik te zetten ofzo, maar dat zou nu waarschijnlijk even niet zo gewledig idee zijn, immers kon er altijd nog snel door de agenten voor backup worden gevraagd. Zijn huidige vest deed hij uit, om dat ding in de rugzak te proppen en het andere vest deed hij aan, met alvast ook een capuchon op. Oke, hij kon verder naar boven gaan, dan was er verderop vast wel een plek waarbij hij gewoon naar beneden kon gaan.. Het was maar enkel hopen dat dit het geval zou zijn. Net toen hij omhoog wou lopen hoorde hij de agenten weer. "Ga jij eens kijken daar." waarschijnlijk had een van de agenten dat gezegd tegen de ander, het leek hem onwaarschijnlijk dat het een ander geval was geweest namelijk. Hij hoorde hoe er een enkel paar voetstappen in het steegje kwam, jezus, dat had hem echt te weinig gescheeld. Zo zacht mogelijk deed hij nu wel wer de rugzak dicht, om met kleine stapjes naar boven te lopen, halverweg de trap was het te horen hoe de agent niets kon vinden. Phoe, dat was op het nippertje, serieus. Hij liet een laag deuntje horen, in de goop vooral dat Pam het zou horen en naar boven kijken, niet de agenten though, anders zou hij iets anders moeten vertellen. Echter was het Lugus die meteen als eerste reageerde en diens trainer recht in de ogen aankeek. Met een gehele gebarentaal probeerde Nathan duidelijk te maken dat hij zou omlopen, ergens anders naar de grond zou komen en dan terug naar die plek. Het duurde even of de geïmproviseerde gebarentaal werd begrepen, wat hij dacht in welk geval. Het was namelijk geweest dat de Lucario een bevestigend knikje gaf. Daarna gaf de blauwe Pokémon een quasi-enthousiast tikje aan de bruinharige, alsof deze dat altijd was en probeerde, op een iets subtielere manier het 'verhaal' over te brengen. Gek besst, maar zolang het werkte hoorde je Nathan er niet over mopperen. Soms was het wel jamer dat de Lucario niet kon praten, zou zoveer dingen makkelijker gemaakt hebben zeg. De groenharige wachtte er niet eens op tot hij er zeker van was dat het begrepen was, gezien hij al opstond, tot een nog lage positie, en was al omhoog aan het lopen, het was mogelijk ja dat hij naar boven gewoon kon klimmen, maar het risico dat dit te luid was, was gewoon te groot en hij was het ook niet van plan om het erop te gaan wagen. Het scheelde weer wat dat dit gebouw niet al te groot was, want hij was al snel genoeg op de bovenste treden. Het was namelijk echt zo een typische flat met iets van vier verdiepingen, niet heel erg groot dus. Hij hees zichzelf op het dak, welke een meter of twee hoger was dan te trap waar hij opstond, met zijn lengte niet zo hele hoog eigenlijk. Nu liep hij wel weer rechtop, er vrij zeker van dat de agenten niet op het idee zouden komen om zo ver naar boven te gaan kijken en dus dat hij wel vrij veilig was voor het moment. Het was een vrij bebouwde wijk waar ze waren, dus het zou hem wel moeten lukken om naar het dak van een gebouw te speingen dat er zowaar tegenaan zou staan. In wel gevan ging hij niet de kant op waar hij vandaan kwam, te riskant was dat. Hij liep stilletjes richting de andere kant, waar al bijna een ander gebouw tegenaan stond. Met een klein aanloopje sprong hij gewoon op het andere gebouw, zo een erg stuk was het namelijk ook niet geweest. Oke, dit gebouw had ook een brandtrap, wat tot wel zeker scheelde, nu kon hij namelijk gewoon weer op de grond komen. Hij begon rustig aan naar beneden te lopen, wetende dat de agenten daar niet waren, hoopte hij in welk geval, anders had de jongen namelijk nog wel een probleem. Maar er kwam niemand. Op momenten zoals nu, was dat geweldig. Op andere momenten misschien minder, maar nu was het iets dat hij absoluut nodig had. Rustig liep hij richting de uitgang ervan, maar stopte bij de muur en leunde even om het hoekje, hij was minder ver dan gehoopt, was maar hopen dat het voor hem niet zo heel erg werd.