{Scott} Surprise, surprise ~!

Met een diepe zucht ging de blauwharige jongen op de bank liggen, zijn hand over zijn voorhoofd leggend en een diepe zucht slakend. Hoe laat was het? Met de nodige, bijbehorende moeite wist hij zijn arm op te tillen en te kijken naar zijn horloge. Vier uur. Vier uur ‘s nachts. Oh, hij had het weer veel te laat gemaakt. En vannacht was niet eens een feestnacht geweest. Ze hadden serieus gewoon met z’n allen zitten gamen. Wat waren ze af en toe toch een stelletje ongeregeld bij elkaar. Hij kreunde even een keer, zijn hand weer op zijn voorhoofd laten zakkend. De kracht om naar boven te gaan zat er niet meer echt in. Dan maar op de bank slapen.

Hij had kunnen weten dat hij daar spijt van zou krijgen, want hij werd ruw wakker gemaakt. Hij schoot een stukje overeind toen er iets op zijn buik plofte en snoof toen een vinger tegen zijn voorhoofd duwde. Het verraste hem niet eens meer dat het blauwharige meisje boven op hem zat. Waarom zou ze hem toch eens rustig ontwaken? Met ontbijt op be-... Ontbijt op de bank, of zo. Nee, natuurlijk niet. Zo zat hun relatie niet in elkaar. Met een zucht en een steun liet hij zich weer zakken en hield hij zijn arm voor zijn ogen, in de hoop dat ze weg zou gaan. Helaas had zoiets nog nooit gewerkt.
Raad eens wie er een Pokémon mocht ophalen? “Ik.” Bedankt voor de medewerking, Scott. Doe je goed.

Verkeerd antwoord. Mehheh, hmnpf. Kon ze niet gewoon nog even een uurtje verdwijnen? Hij wilde zometeen pas opstaan en richting die rare vent gaan die hem had aangesproken over het ontvangen van een starter. Je mocht dan niet zelf een Pokémon kiezen, maar hey… Hij had toch geen interesse in Chespin, Fennekin en Froakie. En hey. Het was een nog veel betere uitdaging op deze manier, of niet? Een echte trainer kon met elke Pokémon winnen. Al vreesde hij een roze Pokémon te krijgen.
Een Pokédex werd tegen zijn hoofd gedrukt en hij liet zijn arm zakken, om met zijn prachtige ochtendhumeur naar het ding te staren. “Echt waar?” vroeg hij. “Weet je wel wat een Trainer allemaal doet?” Kijk, hij was impulsief, maar zij leek vaak niet veel doordachter te zijn. Wat was het toch een heerlijk duo.

Natuurlijk wist ze dat. Scott luisterde met een zucht hoe ze uitlegde hoe een trainer zijn Pokémon liet luisteren en besloot niet eens de moeite te doen haar uit te leggen dat ze misschien niet eens assertief genoeg was om een Pokémon goed te laten luisteren. “Je wil niet naar de prof?” vroeg hij. Ergens had hij haar er nog wel voor aan gezien om een normale starter uit te willen kiezen zoals ieder ander, maar schijnbaar ging ze gewoon met hem mee. En als hij erover zou klagen kreeg hij de standaard preek. ‘Het is je zusje! Neem haar mee!’ Hij ging het niet eens meer proberen. “Als je van me af gaat kan ik douchen en me omkleden, dan gaan we straks,” kwam er daarom met een zucht uit.

Met een zucht gooide Scott de handdoek in de wasmand nadat hij aangekleed en wel was en gaapte een keer, terwijl hij de nu veel warmere badkamer uit stapte. Saai, hmn? Wat dat soort dingen betrof leken hij en zijn zusje wel veel op elkaar (niet dat ze dat qua uiterlijk niet deden). Hij wilde immers ook geen simpele starter. Hij wilde niet… de kans hebben om te kiezen. Niet de kans om spijt te hebben. Hij wilde een Pokémon en dat was het. Punt uit. Dan moesten ze er samen maar voor zorgen dat het werkte.
Zonder wat te zeggen stapte hij door de woonkamer heen de gang in, trok hij zijn schoenen en jas aan en keek hij even om. “Dag ma! Dag pa!” riep hij nog, voor hij de deur uit stapte. Mocht Kari zich haasten.

En helaas was ze al buiten geweest en had hij haar niet achter kunnen laten, vanwaar hij haar dus mee had moeten nemen en ze uiteindelijk samen bij een vreemde man stonden. Hij droeg een lange jas en klapte in zijn handen. ‘Ah, Scott! Wat heb je een schone dame meegebracht,’ sprak de vent. Lieten ze doen alsof Scott niet op het idee was van een Starter van hem aannemen toen beiden aan de bar hadden zitten drinken. “Dit is mijn zus,” merkte hij streng op, alsof het niet te zien was. Weet je wel, tweelingen. Zelfs al was het twee-eiïg. Raar woord. “We willen beiden zo’n starter van je.” De man begon te lachen en haalde twee Pokéballs tevoorschijn, om de twee richting de broer en zus te houden. Zonder twijfel nam Scott degene aan die de man naar hem toe hield en vergrootte de ball. ‘Onthoud wel,’ zei de man. ‘Ik neem de Pokémon niet meer terug. Als je hem eenmaal open maakt, is hij jouw verantwoording.’

“Bedankt dan,” knikte Scott naar de man, wie enig geld uit zijn zakken haalde en het richting het tweetal hield. ‘Dit is voor de zorg voor jullie Pokémon. Iedere trainer die een Pokémon van me adopteert krijgt dit om een goede start te hebben,’ sprak de man kalm. Scott knikte en glimlachte even. “Ik zal positief over je spreken,” sprak hij, voor hij het geld aannam en wegstopte, om weg te wandelen. Echt niet dat hij in zo’n raar steegje zijn Pokémon wilde ontmoeten. Dadelijk was het een Onix of zo en brak hij door de muren heen. “Wat is een goede plek om ze eruit te laten?” vroeg hij zijn zusje daarom.

Kari merkte op dat het niet allemaal te legaal had geleken en Scott hief zijn schouders voor een moment. “Ik heb echt geen idee,” sprak hij kalmpjes. “Ik ontmoette hem in een bar en toen bood hij dit aan. Iets met Pokémon die nooit geadopteerd zijn.” Wat hem betrof klonk het goed. Hij deelde ongewenste Pokémon uit. Alleen betekende dat misschien ook dat het niet de best luisterende Pokémon waren. Of misschien zelfs ongezonde Pokémon. Maar hey, dat zouden ze vanzelf zien.
Ze liet hem er straks pas uit. Scott kwam tot stilstand en leunde zich wat naar zijn zus toe, een plagerige grijns over zijn gezicht trekkend. “Je gaat me toch niet zeggen dat je bang bent?” vroeg hij met een grijnsje, waarna hij zijn Pokéball weer vergrootte en het ding opzij richtte, snel op het knopje drukte waardoor het opende. Natuurlijk wel onbewust zo dat zij het niet kon zien.
De ball opende zich en voor hij het wist stond een Bulbasaur op de grond, wat verward om zich heen kijkend. “Schijnbaar zit ik wel goed.” Een grijns trok over zijn gezicht, terwijl hij voor de Bulbasaur neer zakte. Hij keek naar het groene ding op zijn rug. Leek op een… berg. Suthep? “Wat dacht je ervan als ik jou ‘ns Suthep noem,” sprak hij tegen de Bulbasaur, het wezen op zijn hoofd kloppend.