Guillotine

Arceusdomme. Moest het nu op een moment als dit? Op dit ogenblik verwachtte één van de hogere rangen dat Manolo hen ging helpen. Op een moment als... verveling. De jongeman klaagde niet toen zijn Holocaster aangaf dat hij een berichtje had, zelfs als dat altijd betekende dat hij werk moest opknappen. Hij had immers niks uitgevreten, dus op het matje hoefde hij niet te komen. Het was van Allison Lenier en ze vertelde hem naar route 12 te komen. Juist. Nieuwsgierig naar de werkzaamheden stuurde Manny haar een bericht terug, waarop hij zijn Abra uit haar pokéball liet en haar vertelde dat ze naar een bepaalde route moesten. Wellicht had Allison hem hierom opgeroepen; misschien wist ze van zijn Abra af en dat hij daarom snel ter plekke kon zijn. Al betwijfelde hij sterk dat zijn baas zoveel aandacht aan hem besteed had. Manolo gooide er nog een grapje tussendoor, maar dat kon de dame schijnbaar niet waarderen. Hij zuchtte en vertelde Hestia dat ze maar beter konden vertrekken, waarop de pokémon haar werk deed en ze binnen de kortste keren op de juiste route stonden.

Hij hoefde eigenlijk niet lang te zoeken. Grondig ook niet. Enkele meters bij zijn punt van aankomst zag hij het al; een erg agressieve Pinsir. En daar zag hij Allison al staan schuilen achter een boom. Manolo hief een wenkbrauw op. Ze verwachtte toch niet dat hij die Pinsir ging aanpakken hè? Zo te zien was zijn team daar veel te slap voor. De jongen had een veel beter idee. Hij bracht de jonge vrouw wel gewoon in veiligheid zonder dat smerige insect aan te vallen. “Hestia, kun jij mevrouwtje revolutie daar weg krijgen?” Zijn blik viel op de Lucario die zich achter een andere boom verscholen hield. “En haar Lucario zou misschien ook fijn zijn, denk ik.” De Abra knikte en begaf zich naar Allison, terwijl Manolo zijn Gastly en Gible liet verschijnen. Die konden vast wel van dienst zijn, terwijl hij– Ah, barst, lag daar nu ook nog een tas? Die was zeker ook nog van haar? Zuchtend gaf Manny de rest van zijn pokémon instructies; zij dienden voor afleiding zodat hij die tas weg kon graaien. Hades en Heph lukten het al aardig snel om dat klaar te spelen, zodat Manolo ongemerkt die tas kon oprapen en weer weg kon glippen. Zo. En hoe zat het met Hestia en Allison eigenlijk?

Manolo zuchtte, wachtend op Hestia met haar aanhang. Gelukkig hoefde hij niet lang te wachten, want een paar tellen na die zucht verscheen het bekende figuur van zijn Abra naast hem... Met Allison, zoals afgesproken. De jongen wilde de tas aan haar teruggeven, maar die griste ze zelf al uit zijn handen. Manny hief een wenkbrauw op en besloot het daar maar bij te houden. Dezelfde leeftijd of niet, het was wel nog altijd een soort baas van hem. Ze vertelde hem dat ze niet ver was gekomen zonder die tas en hij knikte begrijpend. Met één oogopslag zag hij het al; ze had nou niet bepaald de kleren aan om weg te rennen voor een Pinsir. Het volgende wat ze zei, kon hij echter minder begrijpen; ze wilde dat mormel nog hebben ook. Manolo wilde eigenlijk een opmerking als ‘veel plezier ermee’ maken, was het niet voor de subtiele hint dat hij moest helpen. Die eigenlijk niet zo subtiel was. Nogmaals zuchtte hij, richtte zijn blik op Heph en Hades en floot toen op zijn pokémon. Ze kwamen deze kant op. Maar voor de Pinsir Hephaestus uit de lucht kon scheppen, liet Manny zijn Gible terugkeren. Nope. Dat deden ze even niet. “Hades, Confuse Ray.” De Gastly draaide zich om en voerde zijn opdracht uit. Hopelijk verwarden ze de Pinsir hiermee en deed dat ding zichzelf schade aan. Een Hypnosis was namelijk in dit geval handiger wanneer het al meer schade had opgelopen.

Oké, tot zover hadden ze geluk. De Confuse Ray was raak en daar bovenop kwam nog de aanval van de Flygon. De Pinsir werd tegen een boom aan geslingerd en hoewel Manolo niet verwachtte dat het nu al voorbij was, was de hoop er wel dat hij niks meer hoefde te doen. De aanval van Allison met Juno was echter supereffectief tegen een insectpokémon, dus verwachtte Manny dat hij enkel en alleen nog nodig was om de Pinsir in slaap te brengen. Prima, dan hoefden hij en Hades minder te doen. “Hades, Hypnosis.” De Gastly begaf zich iets dichterbij de insectpokémon om een betere kans van slagen te krijgen en voerde zijn opgedragen aanval uit. Mocht het ding opstaan voordat hij in slaap viel of de aanval ontwijken, dan stond Hestia al klaar om te teleporteren naar Hades en die te beschermen met een Protect. Nee, dit kon wat dat betreft dus niet mis gaan. Maar er was wel één ding wat Manolo wist te verrassen. Zijn baas genoot hier wel erg van, of niet soms?

Confuse Ray, Fire Blast en een Hypnosis. Natuurlijk wist Manolo niet wat er voorheen was gebeurd en hoe erg de Pinsir toen was toegetakeld – Allison had immers haar Lucario daarnet nog bij zich – maar dat was schijnbaar alles dat nodig was geweest om hem uit te schakelen. Natuurlijk hielp het dat de Pinsir zichzelf schade toe had gebracht door de Confuse Ray van Hades, maar buiten die twee niet-offensieve aanvallen hadden hij en Manny eigenlijk niks gedaan. De jongeman propte zijn handen weer in zijn zakken en voelde dat Hestia op zijn schouders kwam geklommen, vlak nadat Allison een pokéball had gegooid en deze een aantal keer heen en weer bewoog. Daarna volgde de welbekende ‘pling’ om aan te geven dat de pokémon was gevangen en konden zij relaxen. Manolo liet Hades terugkeren en richtte toen zijn blik op de jonge vrouw. “Sorry,” begon hij droog. “Ik ben het stokbrood vergeten.” Anders hadden ze het nu misschien wel kunnen vieren.

Haar reactie op zijn woorden was compleet anders dan het over de Holocaster was gekomen. Ergens had hij verwacht dat Allison een persoon zou zijn die niet van grapjes hield; het was immers niet zeldzaam om deel te zijn van Team Rocket en van binnen verbitterd. Ze reageerde echter vrij... Enthousiast op zijn grap, al kwam dat waarschijnlijk door haar nieuwe vangst. Manolo’s mondhoeken trokken lichtelijk omhoog. Dit had hij veel liever dan die commanderende berichtjes. Allison vroeg toen naar zijn naam. Verbazingwekkend vond hij het niet. Waarschijnlijk stond hij als Grunt nummer vierenzeventig in haar Holocaster. “Manolo Suarez,” antwoordde hij nonchalant. Ergens was het wel verbazingwekkend dat ze überhaupt naar zijn naam vroeg, maar lang dacht hij er niet over na. Als ze verder nog iets van hem nodig had, dan hoorde hij het wel. En zo niet, dan kon hij zo weer naar huis. Niet dat daar veel te beleven viel.  

Interessant. Dat was het eerste wat Allisons mond verliet. Manolo hief vragend een wenkbrauw op, al helemaal toen hij zag dat hij van top tot teen werd bekeken. Toen ze vertelde dat het er goed uitzag, grijnsde hij breed. “Dank je, ik doe erg mijn best,” reageerde hij. En in tegenstelling tot andere dingen, loog hij dit keer niet. Hij moest inderdaad beter zijn best doen om er zo als nu uit te zien. Maar dat wist Allison vast en zeker niet. Dat hoefde hij nu ook niet aan haar neus te hangen. Ze vroeg immers naar iets anders. Manolo moest even zijn best doen om terug te denken aan de tijd dat hij voor het eerst in contact kwam met Team Rocket. Hoe lang was dat ook alweer geleden? Niet zo gek lang, om heel eerlijk te zijn. “Toch zeker wel een jaartje,” vertelde hij Allison dan ook. “Ik ben pas sinds kort in Kalos. Voorheen werkte ik in Kanto voor jullie.”

Manolo snoof geamuseerd om de opmerking van Allison. Was ze nu met ‘m aan het flirten? Hij deed het met alle plezier terug, maar hij had geen idee of het wel zo verstandig was om met een baas te flirten, dus hield hij zich voorlopig maar even gedeisd. Wel hield hij het in zijn achterhoofd, maar hij was er verder niks mee van plan. Wellicht keek hij te diep op de situatie in en was Allison gewoon heel erg open in het geven van complimenten. Hoe dan ook was het erg aangenaam. De jonge vrouw vroeg geïnteresseerd naar zijn werkzaamheden in Kalos, maar daar moest hij haar helaas mee teleurstellen. Manny zuchtte. “Niet echt,” gaf hij toe. “’k Ben nog maar net ingetrokken in Lumiose. Heb wel wat plekken verkend en informatie bij elkaar geschraapt, maar dit is mijn eerste officiële opdracht.” Misschien dat hij maar eens moest gaan patrouilleren in zijn eigen stad nu. Dan kon hij zichzelf wel nuttig bewijzen, right? Ah, wie hield hij voor de gek. Patrouilles waren meestal saai en gewoontjes. Alleen wanneer een nieuwsgierige trainer hun hoofd liet zien en hij ze nadrukkelijk naar bed stuurde, was het noemenswaardig.