{Scott} Surprise, surprise ~!

Eventjes trok een licht geamuseerde grijns over haar lippen heen en ze schudde haar hoofd. "Lang niet zo hard als ik moet zijn kan ik je vertellen," merkte het meisje met een zucht op, waarna ze haar vingers tegen haar voorhoofd aandrukte. Nee, om met Scott samen te leven was het ook niet makkelijk. Voor je het weet lag je ergens in een vijver, daar had je niks te vertellen. Ze was nou eenmaal niet zo sterk en niet zo groot. "Ik wist niet dat je een ding had voor mannen in lange jassen, eet je toch van het andere walletje?" merkte ze met een grijnsje op. Ze wist prima dat haar broer op meiden viel. Ze had hem wel eens bezig gezien immers. Altijd leuk om 'm dan voor paal te zetten.
Maar de grijns werd van haar gezicht geveegd toen hij haar een ultimatum stelde. "Jij hebt niks te vertellen over wat ik met mijn Pokémon doe," merkte ze op, terwijl ze een stapje naar achter zette, haar hand beschermend over haar broekzak leggend. "Als je zonder toestemming in mijn broekzak zit, geef ik je aan voor ongewenste intimiteiten." sprak ze op een dreigende toon, nog een stapje achteruit zettend.

Nu had ze hem compleet door. Het meisje knikte serieus, al vonkte er een plagerige glinstering op in haar ogen. "Ja, het verklaart alles, daarom heb je op dit moment geen vaste vriendin. Jammer dat de lange jas man je avances heeft afgeslagen." Ze begon eventjes zachtjes te giechelen. Nee, haar broer plagen was gewoon een favoriete hobby van haar. Niet nummer 1 hobby, maar het kwam vast en zeker wel in de buurt. Daarom bleef ze dan ook vrolijk doorgaan en het was nou niet dat het zo nu en dan niet geprovoceerd werd door broertje lief.
Uiteraard had hij een Pokémon met roedes. Het meisje gromde wat binnensmonds en probeerde haar handen los te trekken van de lianen. "Scott jij vieze, naar Trubbish stinkende galbak," gromde ze, terwijl ze nog naar zijn handen probeerde te trappen zonder haar evenwicht te verliezen. Hij had de Pokéball geopend, weer zonder dat ze het kon zien, Arceus verdomme. Toen ze los kwam, wilde ze zich dan ook direct op Scott storten om haar voorwerp terug te krijgen, die nu groot was. Hoe verkleinde je dat..? Het meisje haar blik viel echter op het mollige zeehondje wat op de stenen lag, een beetje slaperig gapend. "Aaaawhhh," bracht ze uit, waarna ze zich op haar knieën ernaast liet vallen en het over zijn hoofdje aaide. "Hey daar," sprak ze met een brede glimlach.

Haar nieuwe Pokémon werd nu al beledigd door haar grote broer. Met een totaal ongeamuseerde blik keek Kari omhoog naar hem en stak haar tong eventjes kort uit. "Twee luie wezens die iets hebben met meisjes vastbin-" Ze stopte midden in haar zin en schudde haar hoofd, "laat maar, ik ga hier niet eens aan beginnen." Ze aaide haar nieuwe Pokémon over zijn hoofdje, ze had immers geen idee hoe de Pokémon heette en wat het kon, "ik ga je Samson noemen," merkte ze op met een brede grijns. Dan was het vanaf nu maar een Samson totdat ze had uitgevogeld hoe de Pokédex werkte. Want ze had nog niet de tijd genomen om vanochtend het handboekje te lezen. Het enige wat ze gedaan had was ophalen en daarna meteen haar broer terroriseren. Ze pakte de Pokéball aan en liet hem weer in haar tas glijden. Ze ging nu niet eens de moeite doen uit te vogelen hoe dat ding werkte. Dan zou hij immers zien dat ze het nog niet helemaal snapte. "Nu je hem gezien hebt, ben je nu dan klaar?" reageerde ze kalmpjes.

Eventjes trok ze kort haar wenkbrauw op en grijnsde wat zwakjes in de richting van haar broer. "Welke onschuld?" reageerde ze met een zacht lachje. Nee, wat haar broer uitspookte wilde ze allemaal niet weten, ze was er alleen maar om zijn relaties te verpesten, verder kwam het niet. Al was ze natuurlijk even oud als hij dus hij had geen recht van spreken. Maar ze kon niet ontkennen dat ze op dat vlak onwetend wilde zijn.
Eventjes keek Kari verstoord op. Ja die bal moest kleiner, nee ze wist niet hoe. En dat wilde ze absoluut niet aan broertje lief kwijt. "Dat kan, maar nu is er toch genoeg ruimte in mijn tas voor een grote bal," reageerde ze kalmpjes. Flawless dit. Maar nu wilde Scott samen naar pap en mam. Ksst, pgg Scott. Normaal wilde je altijd met rust gelaten worden en nu moest het samen? Wat was deze muiterij! "Ik denk dat ik eerst eventjes naar het Pokémon center wil voor een check up van Samson," vertelde Kari rustig, "ga anders maar alvast." Kssst

Dan had ze niet genoeg ingepakt. Wie dacht hij dat hij was, hun vader? Ze zuchtte en rolde met haar ogen, hopelijk duidelijk makend dat hij nu echt irritant bezig was. "Nee, natuurlijk niet, ik heb genoeg ingepakt," gromde ze hem toe. Echt hoor, hij moest nou niet de bezorgde grote broer gaan spelen, stiekem. Maar hij hield er nog niet mee op en ging nog eventjes door over dat ze méteen terug moest naar papa en mama. "Driehonderdvierenzestig dagen per jaar wil je dat ik je met rust laat en je kiest nu net deze dag om het om te gooien Scott en aan sibling bonding te gaan doen, werkelijk waar?" Verzuchtte het meisje, eventjes geërgerd in haar ogen wrijvend. "Ik ga wel naar pa en ma, zo meteen. Uurtje verschil kan er ook wel overheen."

Kari slaakte een geërgerde zucht toen Scott zijn relaas begon. Hij wilde alleen reizen, zonder haar. Eventjes wreef ze over haar polsen heen. Die verdomde Bulbasaur. Als ze ooit iets had wat vuur kon spuwen zou het branden. Of kon Samson vuur spuwen. Ze had geen idee. Ze hoopte dat hij vuur kon spuwen. “Ik denk dat Pa en Ma nog altijd niet heel erg veel te vertellen hebben over of we samen reizen of alleen hoor,” snoof het meisje, waarna ze haar armen over elkaar heen sloeg. Maar nu werd het helemaal mooi, de jongen begon het over dragen te hebben. “Weet je heel zeker dat je tere ruggetje dat wel aankan?” Snoof ze. Ja, ze wist het wel zeker dat hij dat aan kon en zette een stapje naar achteren, want ze wist ook hoe vaak ze in een vijver beland was. ”Dat je nou een paar minuten ouder bent betekent nog niet dat je de baas over me bent.”

Een opgeluchte zucht verliet haar mond, haar broer was éindelijk klaar met zijn zeurfestijn en had besloten haar met rust te laten. Dat scheelde al een hele hoop deze dag. Dan kon ze eindelijk rustig uitvogelen hoe die Pokémon dex werkte en hoe ze in Arceus naam die Pokéball tot een functionerend ding kon krijgen. Want dat ging haar uiteraard sowieso lukken. Ze glimlachte liefjes naar haar broer en klopte hem eventjes kort op zijn rug. "Ik ben blij dat we het eens zijn dan, lief broertje van me," reageerde ze met een brede glimlach, waarna ze afstand nam en eventjes Samson over zijn hoofdje aaide. De Pokémon klapte enthousiast met zijn vinnen en Kari glimlachte er kort naar. Vreemde voetbal dat het was. "Ik zal in spanning afwachten tot je hem hebt, wie weet ben ik dan al wel bij de tweede gym," sprak het meisje met een knipoogje, waarna ze zachtjes begon te lachen. Waarschijnlijk niet, maar hey, een meisje mocht dromen. Ze zwaaide eventjes wat onschuldig naar haar tweelingbroer, stilletjes hopend dat hij zo snel mogelijk zou weglopen voordat hij door had dat haar kennis wat gebrekkig was.