Something fishy

Het zoete water van het meertje in Petalburg City was misschien niet ideaal voor een Carvanha, maar het leek Lori een betere optie dan de oceaan, ondanks dat deze niet veel verder weg was van de stad. In de oceaan zou haar Pokémon weg kunnen zwemmen, en hoewel ze niet verwachtte dat dit daadwerkelijk zou gebeuren, nam ze nu liever het zekere voor het onzekere. Ook was er hier in de stad een kans dat ze andere trainers tegen zou kunnen komen die hun water Pokémon in het meer lieten. Lori mocht zich soms bitter opstellen naar vreemdelingen, maar dat betekende niet dat ze niet gesteld was op sociaal contact. Sterker nog, ze had nu eigenlijk wel zin om met iemand te communiceren die niet een vis was. Helaas had ze even geen andere optie.
“Is het water lekker, Hayley?” vroeg ze, terwijl ze neerhurkte bij de piranha Pokémon. Als het zomer was geweest, had ze haar voeten in het water laten hangen. Helaas was het daar nu te koud voor. Haar Carvanha reageerde op haar woorden met een vrolijk geluidje, en zwom toen van de kant weg, zodat haar trainer alleen werd achtergelaten. Ze besloot van de rust te genieten en even op het gras te gaan liggen, ondanks dat dit koud en nat was.

Het duurde echter niet lang voor de rust alweer werd verstoord. Lori zat meteen recht overeind, met haar ogen zoekend naar wat zojuist geluid had gemaakt. Ze zag al snel dat het haar Carvanha was, die door een bende boze Wingull werd achtervolgd. “Hay! Wat heb je nou weer uitgespookt?” riep Lori, eerder teleurgesteld dan boos. Hayley had nogal de neiging om per ongeluk andere Pokémon boos te maken. Ze bedoelde het echt niet slecht, maar anderen dachten blijkbaar al snel dat ze op gemene dingen uit was. Het nadeel van het zijn van een piranha. Lori hoopte dat haar Pokémon haar kant op kwam zwemmen, maar in plaats daar van ging ze helemaal de verkeerde kant op. “Hayley! Pas op!” riep de zwartharige, terwijl ze de kant uit rende waar Hayley zich bevond. De Pokémon zwom recht op de kant af, en Lori was bang dat ze er tegen aan zou raken. Ze wist daarom niet of ze blij of geschrokken moest zijn toen de vis iets compleet onverwachts deed: ze sprong het water uit, de kant op, recht op een toevallige voorbijganger af.

-- & Leah Day c: --

De toevallige voorbijganger had Hayley niet op tijd aan zien komen, waardoor de piranha recht in haar gezicht was beland, mét meerdere Wingull nog steeds achter zich aan. Voordat het uit de hand zou lopen, greep Lori de Pokéball van Taylor vast en wierp deze in de lucht. “Tay, help! Night Shade!” tijd om de situatie uit te leggen had ze niet. Dat deed ze wel als ze het meisje in veiligheid had gebracht, want op dit moment kon Lori niet bepaald zeggen of ze dat was of niet. Taylor was gelukkig blij om uit de Pokéball te zijn en haar aanval uit te kunnen voeren, want ze wachtte geen seconde met haar Night Shade. Dit leek genoeg te zijn om de Wingull op zijn minst af te leiden. Nu kwamen die echter op Lori en Taylor af. De zwartharige zuchtte gefrustreerd. Waarom moest een simpel bezoekje aan het meer nou weer zo uit de hand lopen? “Shadow Sneak!” riep Lori. Taylor gehoorzaamde en viel door middel van haar schaduw de Wingull van achteren aan. Eén van hen scheen voor hij geraakt werd nog een Water Gun te willen laden, maar hij kreeg de kans niet om het af te maken. Deze tweede aanval was gelukkig wel genoeg om het kleine groepje Wingull weg te jagen, want ze besloten nu om zich om te keren en het meer verder te verlaten. Opluchting voelde Lori maar kort, want ze werd er aan herinnerd dat Hayley zich nog steeds op het gezicht van een vreemdeling bevond. Vlug rende ze het laatste stuk naar het meisje en pakte ze haar Pokémon op, om haar vervolgens terug het meer in te gooien. “Oh mijn Arceus, ben je oké?” vroeg Lori bezorgd. “Het spijt me van Hayley, het was vast niet haar bedoeling om je te raken…”

Het maakte niet uit hoe nonchalant het meisje sprak over de gebeurtenis, Lori voelde zich best wel schuldig. Ze kon zich voorstellen dat het pijn deed om een Carvanha tegen je hoofd aan te krijgen en ze wist zeker dat ze geluk had gehad dat dit meisje degene was die was geraakt en niet een of andere boze zakenman. Ze kwam er nu nog redelijk makkelijk van af.
“Ze werd aangevallen door een paar Wingull. Ik denk dat ze dacht dat het water uit springen haar zou beschermen, maar ze keek niet uit of er iemand liep.” Lori keek achterom naar Hayley, die haar gezicht boven het water liet zien. Ze zag er uit alsof ze spijt had van wat ze gedaan had. Haar trainer wist dat dit ook ging om het uitdagen van de Wingull, zelfs al was de kans heel klein dat de Carvanha ze ook echt aangevallen had. “Ik geloof dat Hayley ook spijt heeft.” De water Pokémon maakte een bevestigend geluid. “Weet je zeker dat je oké bent? Niks wat ik voor je kan doen?”

Met de seconden besefte Lori zich meer en meer hoe ontzettend veel geluk ze had gehad. Hoe groot was de kans dat de persoon waar Hayley tegen aan sprong haar had uitgescholden en mogelijk zelfs een schadevergoeding had geëist? Volgens Lori best wel groot. Dat dit meisje enkel zei dat het goed was en dat ze het begreep, was een hele opluchting. Toch zou ze Hayley straks even er op aanspreken dat ze moest duiken in plaats van springen als ze werd aangevallen door Wingull. Misschien kwam het omdat ze de laatste keer door een Goldeen werd aangevallen en springen toen wel had geholpen. In ieder geval was iedereen er zonder kleerscheuren van af gekomen en daar was Lori erg blij mee.

Het meisje stelde zichzelf en haar Pokémon voor. Lori wist niet of ze dit echt verwacht had, maar dat kon ook komen omdat het haar überhaupt nog steeds verbaasde dat ze er zo gemakkelijk van af kwam. Ze vergat bijna om haar eigen naam te noemen, maar herinnerde zich dat nog net op tijd. “Mijn naam is Lori. Hayley de Carvanha ken je denk ik al, en deze shuppet hier heet Taylor.” Lori zocht even in de lucht waar haar Shuppet zich inmiddels bevond, maar vond haar al snel. De Pokémon zweefde een stukje naar beneden, zodat het leek alsof ze op Lori’s schouder zat. Hier bleef ze echter maar kort rondhangen, want ze had besloten dat ze Leah wilde onderzoeken. Ze zweefde naar het meisje toe en cirkelde een paar keer om haar hoofd heen. Lori moest grinniken om het gebeuren. “Ik geloof dat ze je wel mag,” zei ze.

Leah scheen verbazingwekkend oké te zijn met de aandacht van Taylor. Het was vaker voorgekomen dat iemand haar eng vond dan dat ze een leuke Pokémon genoemd werd. Deels omdat de Pokémon het grappig vond om in andermans personal space te gaan zitten, deels omdat ze een spooktype was, en dat toch niet bij iedereen in de smaak viel. Natuurlijk kon Lori niemand beoordelen om hun voorkeur in Pokémon, maar ze vond het toch altijd leuk als mensen een interesse in haar favoriete type toonden. Taylor scheen deze positieve aandacht minder te waarderen, want met een verveelde zucht verplaatste ze zich naar de Skitty van Leah om kennis te maken met haar. Hetzelfde ritueel als bij het meisje werd uitgevoerd: Taylor vloog enkele rondjes om Lolly heen, waarna ze voor haar stil bleef hangen. Ze liet daarna vrolijk haar stem klinken, waaruit Lori opmaakte dat ze zich voorstelde aan de katachtige Pokémon.

Terwijl de zwartharige haar eigen Pokémon bestudeerde, werd haar een vraag gesteld. Ze keek op, zodat haar blik weer op Leah terecht kwam. “Ik ben een breeder. Of nou ja, dat wil ik worden.” Zich realiserend dat dit ook niet de waarheid was, besloot ze zichzelf opnieuw te verbeteren. “Dat is ook niet helemaal waar, want mijn hart ligt bij muziek. Maar als dat faalt, dan wordt ik een breeder. Ik ben wel vast aan het zoeken naar een daycare, ook zodat ik een fijne plek heb om te wonen.” Dat klonk al een stuk beter. En zo had Leah misschien genoeg informatie om nog een vraag te stellen. Lori besloot echter eerst om zelf nog iets te vragen, zodat het gesprek niet alleen in de handen van het rozeharige meisje lag. “Een trainer, huh? Heb je al veel badges?”

Het deed Lori altijd goed als anderen enthousiast waren over muziek. Logisch, want het was haar passie en ze deed niets liever dan de hele dag zingen of tokkelen op haar gitaar. Het was jammer dat ze niet een cent kreeg voor elke keer dat ze een snaar aanraakte, want dan was ze nu allang rijk genoeg om tien daycares te kopen. Helaas kreeg ze dit geld niet en moest ze andere dingen doen om centjes bij te verdienen. Toch was de reactie van Leah erg motiverend om zo snel mogelijk weer haar gitaar op te zoeken en een dingetje te spelen.
“Gitaar, keyboard en ukelele zijn mijn meest gespeelde instrumenten,” beantwoordde Lori de eerste vraag van het meisje. “Daar naast kan ik ook nog saxofoon spelen, maar die gebruik ik niet zo vaak. En ik speel ook de stembanden.” Ze grijnsde schaapachtig. Veel mensen zagen stem niet als instrument, maar Lori wist wel beter. “Dingen spelen ligt me heel goed, dus als je me een instrument geeft en een uurtje de tijd, kan ik er daarna waarschijnlijk wel mee overweg. Daarom heb ik ook niet echt een voorkeur voor genre. Zolang het maar niet van die kleffe liefdesliedjes zijn.”

Leah leek een heel positief persoon. Lori had hier niet een hele sterke mening over, want ze kende positieve mensen die ze wel mocht en die ze niet mocht. Tot nu toe praatte ze wel fijn met Leah, maar ook dat kon zomaar veranderen. Ze knikte bij haar opmerking dat je zonder proberen niet kon weten of het zou lukken. Dat was precies waarom Lori zo vaak aan had geklopt bij platenmaatschappijen als ze wist dat ze op zoek waren naar een nieuwe artiest. Vervolgens vertelde Leah dat ze nog geen badges had, waarop Lori haar blik naar de Skitty afwendde. Natuurlijk kon ze niet aan een Pokémon zien welk level het was, maar ze vermoedde nu toch dat de Skitty een te laag level had om effectief te zijn in de gym. Het was immers een gym met steentypes, als Lori het zich goed herinnerde. De zwartharige zou daar haar Carvanha tegen in kunnen zetten, maar een Skitty zou het veel lastiger hebben. “Is dit je enige Pokémon?” vroeg Lori geïnteresseerd. Ze hurkte neer bij het wezen en aaide haar een enkele keer over haar kop, waar Taylor blijkbaar jaloers van werd, want die duwde daarna zichzelf onder Lori’s hand. Die grinnikte zachtjes. “Gierigaard,” zei ze plagerig, waarbij ze haar Pokémon in haar spookachtige lichaam prikte. Taylor was hier duidelijk niet van gewenst, want ze zweefde nu terug naar Leah en ging bij haar schooien om aaien.

Een band. Het was een paar jaren terug dat Lori dat had overwogen. Sterker nog, ze had haar schoolband willen joinen, maar ze werd niet toegelaten. Ze zeiden dat het was omdat ze al een gitarist hadden, en dat terwijl Lori nog aanbood om een ander instrument te leren zodat ze er wel bij kon. Maar nee, ze wilden haar niet hebben, en hoewel ze zeiden dat het niet zo was, was ze er van overtuigd dat het te maken had met haar geslacht. Belachelijk was het, maar goed. Lori zou willen zeggen dat ze er aan gewend was, maar ze zou nooit wennen aan dat soort buitensluitend gedrag. Ze zou vechten voor haar rechten als agender.
“Voor een band heb je bandleden nodig, en helaas heb ik die niet,” was het antwoord wat Lori besloot te geven. “Ik ben meer een eenzame wolf anyway. Dan staat het spotlight tenminste altijd op mij gericht.” Ze grijnsde, en hoopte dat in haar stem te horen was dat het grotendeels een grapje was. Als ze in een band kwam te zitten, gunde ze het haar bandleden van harte dat ze ook aandacht kregen. Zolang ze solo was zou ze dat echter van harte op zichzelf nemen.

De volgende vraag was of Lori iets voor Leah wilde spelen. Deze vraag had ze aan kunnen zien komen, want veel mensen die hoorden dat iemand een instrument bespeelde zouden meteen vragen om een lied. Lori stond eerlijk gezegd niet te trappelen om aan deze wens te voldoen. Nou zag ze Leah niet aan voor een super seksueel meisje, maar ze ging er wel vanuit dat ze romantiek in haar favoriete nummers voor had komen, en hoewel Lori wel eens een uitzondering maakte, voelde ze daar nu vrij weinig voor. “Als ik ja zou zeggen elke keer dat ik die vraag hoorde, was ik de rest van m’n leven aan het zingen.” Het was niet gemeen bedoeld, maar de zwartharige besefte zich dat het misschien wel wat bot over kon komen. “Het spijt me. Misschien als we elkaar beter hebben leren kennen, of als je me een keer een straatoptreden ziet doen. Dan sta ik altijd open voor suggesties.”

Lolly was duidelijk een knuffelbeest. Met de paar aaien die Lori haar gaf, werd dat haar al duidelijk. Ze grinnikte zachtjes om het spinnende geluid. Zelf had ze niet echt knuffelige Pokémon. Ze wist dat Hayley er van hield, maar het was nogal lastig om een vis te aaien. Ze deed het wel eens, natuurlijk, maar wel met een speciale handschoen, zodat ze haar hand niet open haalde aan de ruwe schubben van de Pokémon.
“Ik heb ook nog een Slakoth. Wil je hem zien?” Lori stond weer op uit haar gehurkte houding, veegde haar handen aan elkaar af, en pakte vast de Pokéball van Josh vast. Natuurlijk zou ze op een antwoord wachten voor ze hem er uit liet, maar ze mocht wel laten zien dat ze hem graag tevoorschijn haalde, vond ze.

Leah deed niet moeilijk tegen Lori omdat ze niet iets voor haar wilde zingen. Opnieuw bewijs dat ze met een ontzettend zachtaardig meisje te maken had. Lori kon er alleen maar van dromen om zo lief te zijn. Helaas voor de zwartharige stond haar leven het haar niet toe, want als zij iets wilde moest ze er soms hard voor werken en daar kon ze niet altijd even lief bij blijven. Ze was dan ook dankbaar dat ze geen moeite had met nee zeggen, want ze kende genoeg mensen die dat wel een probleem vonden en dat eindigde vaak nadelig voor henzelf.  
“Idunno,” antwoordde Lori nonchalant op de vraag wanneer haar volgende straatoptreden was. “Ik doe dat meestal wanneer ik er zin en tijd voor heb. Heb er niet echt een vast schema voor van wanneer ik er ga staan of niet. Al maak ik er ook wel eens tijd voor op bepaalde feestdagen. Dan zijn mensen namelijk vaak extra gul.”

Gelukkig wilde Leah de Slakoth wel leren kennen, dus had Lori de Pokéball niet voor niets tevoorschijn gehaald. Met een niet perse sierlijke zwaai gooide ze het voorwerp de lucht in, waar vervolgens met een lichtstraal de Slakoth vanuit verscheen. Het wezen scheen zich niet erg bewust van zijn omgeving. Als Lori hem als vechtpokémon had willen gebruiken, was hij absoluut waardeloos geweest. Als knuffelbeest was hij echter wel erg nuttig. Lori pakte hem dan ook zonder twijfel van de grond, en bracht hem vervolgens naar Leah. “Dit hier is Josh. Durf je hem vast te houden?” vroeg ze, met een brede grijns. Ze hield haar armen een stukje gestrekt, zodat Leah de Slakoth aan kon pakken als ze dit wilde.