Hij was bezig aan een sprintje in de richting van de genoemde locatie. Het meer, vlak naast Fallarbor Town. Van wat hij had gehoord zou er daar iemand op hem wachten en vragen om zijn assistentie betreffende de vispokemon die in het meer leven. Schijnbaar springen er dagelijks bootladingen uit het meer. De mensen van Fallarbor Town zijn al bezig ze iedere dag weer terug het water in te gooien, en dat is al heel mooi, maar ze hebben een Ranger nodig om achter de oorzaak te komen. En hopelijk kan deze Ranger zelfs een oplossing vinden. Vandaag zou die Ranger Yancy zijn. Yancy was allang blij dat hij vandaag weer eens lekker fysiek bezig kon zijn. Vandaar ook dat hij een sprintje aan het trekken was. Dat voelde heerlijk namelijk. Yancy was van zichzelf al een vrolijke gast, maar als hij vandaag niet vrolijk was geweest.. dan had het rennen hem wel weer vrolijk gemaakt. Hij keek omhoog naar de stralende gele zon, die zich achter een regenbui van grijze vlokken verschool.. en knalde tegen een boom op. Yancy was een flinke kerel en stuiterde niet achteruit. Hij stond nu eigenlijk gewoon met de boom te knuffelen. Een boze Tailow begon nog naar Yancy te tetteren toen ze uit haar nestje in de boom kwam. Yancy keek schuldig naar het beestje en zei: “Ey.. sorry. Was niet de bedoeling.” En hij rende maar snel weer verder. Niet lang daarna kwam hij aan bij het meer. Hij zag inderdaad verschillende mensen rondom het meer staan of zitten. Dat waren dus de mensen die vandaag op patrouille waren om de vispokemon weer terug te gooien. Yancy keek over het gebied uit of hij iemand kon zien, die op iemand stond te wachten. En die vond hij. Hij liep meteen naar de man toe. Het was een wat oudere man, waarschijnlijk rond de zestig jaar oud. Hij had een kekke grijze baard en een blauwe pet op. Verder had hij groene overalls aan. Zodra de man Yancy’s tuniek zag liep hij naar hem toe. “Ey jij bent vast die Ranger.” Hij stak zijn hand al naar Yancy uit. Yancy glimlachte en schudde hem de hand. Zijn andere hand maakte hij tot een vuist en zette hij in zijn zij. “Het is ik, de Ranger. Yancy is de naam en Rangeren is mijn faam. Graduate Ranger, tot uw dienst.” “Ah, en ook nog een grapjas. Daar hou ik van.” Zei de man. Hij wenkte Yancy mee, en Yancy volgde. “Mijn naam is William en ik ben hier de plaatselijke natuurman. Sinds een week zijn hier de vispokemon uit het water aan het springen en ik weet me er verdulleme geen raad mee.” Ze stonden nu aan de rand van het water en hij wees naar iemand die nét een Goldeen terug het meer in gooide. “Dat kunnen we niet eeuwen blijven doen.” Yancy zette zijn hand boven zijn ogen om te laten zien dat hij mee keek. “Jup.. dat is een probleem.” William gaf hem een flinke klop op zijn schouder en zei: “Zo! Dan kan ik even uitrusten! Succes jonkie!” “Danku Obi-Wan.” William keek raar op. Hij kende de reference waarschijnlijk niet. Helaas. Hij keek weer naar het water en knipperde. Uhmm.. en nu? Het heeft iets te maken met het water toch? Hij kan goed zwemmen. Hopsakee! En zo gingen zijn kleren, behalve zijn onderbroek natuurlijk, uit. Hij ving meteen een glimps van een groepje dames die langs het water stonden. Hij deed een aantal poses. Twee van de dames leken het erg leuk te vinden dat Yancy hen die aandacht gaf. Een andere rolde met haar ogen. En de laatste, die keek weg. Zijn vond het gewoon heel ongemakkelijk. Op dat moment sprong de Pokéball die aan zijn riem hing, die nu op de grond lag, open. Boko kwam eruit gesprongen en gaf Yancy een mep recht in zijn gezicht. De twee dames begonnen te giechelen. Het meisje dat met haar ogen had gerold begon te schaterlachen. En het laatste meisje keek nog steeds liever in iedere richting.. behalve de halfnaakte jongen. Yancy viel op zijn zij. “Hallo Boko.. leuk dat je er ook weer bent..” Op dat moment ontstond er een klein wolkje boven hen beide en begon het te hagelen. Toch weer Typisch voor Mekkerman om hem een partnerpokemon te geven met zo’n ability. Ineens werd het flink koud ook voor hem. “Yeah okay doei!” Hij stond op en dook in het water. Dat was een stuk warmer dan ijs. Eerst dook hij wat dieper onder water, om om zich heen te kijken. Voor zover hij kon zien gedroegen de Pokémon die zich in het water bevonden normaal. Hij fronste. Hij had gehoopt dat het probleem overduidelijk zou zijn. Dan voelde hij zich tenminste niet dom, als hij het niet direct begreep. De Goldeen vlogen zoals gewoonlijk sierlijk door het water. De Magikarp keken even derpy als altijd. En de Barboaches op de bodem leken ook nergens last van te hebben. Yancy zwom weer omhoog om adem te halen. Hij was de mensen die op hem rekenen, en hem aan het bewonderen waren nu vergeten. Hij keek omlaag. Het water was helder genoeg om erdoor te kijken. Al het as dat uit de hemel viel.. dat waren kleine vlokjes. Niet zwaar genoeg om te zinken. Er is een bepaald wetenschappelijk fenomeen dat verteld dat dit soort dingen aan de randen van het meer bleef kleven, in plaats van dat het zonk. Niet dat Yancy daarvan wist, of daarbij stilstond, maar het verklaarde wel waarom het water helder was. Hij besloot om gewoon nog wat meer op onderzoek uit te gaan. Hij moest gewoon het hele meer doorzoeken. Misschien vond hij dan wel wat. En als hij niks vond.. dan had hij even lekker kunnen zwemmen. Wat het makkelijker maakte was dat het meer in principe in twee delen was opgedeeld door de brug die in het midden lag. Dus Yancy besloot eerst het oostelijke deel van het meer te onderzoeken. Eerst zwom hij een paar rondjes, ondiep. Daarna een paar rondjes diep. Er was niks waarvan hij kon zeggen dat het raar, apart of niet normaal was. Toen hij weer boven water kwam wreef hij door zijn gezicht. Het was toch wel meer werk dan hij gedacht had. Om de een of andere reden kon hij ook eigenlijk niet genieten van het zwemmen. Hij keek naar de rand van het meer en zag weer dat er een flinke lading aan vispokemon aan de rand lag. Een hele, hele, hele grote lading. Hij dook direct omlaag om te kijken en.. Er was niemand meer onder water. Geen enkele vispokemon. Wacht.. waren ze het echt steeds allemaal? Hij zwom snel naar de westelijke kant van het meer. Ook hier was er weer niemand onder water. Behalve de pokemon die nét het water in waren gegooid. Wow dude. Echt allemaal? Ja dan.. dat betekend iets toch? Hij kwam boven water, net onder de brug. Hij wilde even niet dat iemand hem zag. Hij hield zijn voorhoofd tegen een van de houten palen waar de brug tegen leunde. Hij werd bijna boos. Hij wist echt niet wat hij moest doen. Hij zag in zijn hoofd een beeld van Mekkerman die hem ontsloeg als Ranger. En vervolgens een beeld van een diep teleurgestelde Bill. Het liefst zou hij nu wegrennen. Zo ver als hij kon en andere avonturen beleven. De gele stranden van Slaterport misschien. Daar kon hij gewoon genieten van het strandleven. Zolang hij maar niemand die hij kende ontmoette daar. Op een gegeven moment merkte hij wat gespartel op aan de rand van het meer. Het was een Magikarp. Oh die waren ze vast vergeten. Yancy zwom er naar toe en tilde zich weer het land op. Vervolgens plaatste hij voorzichtig de Magikarp weer in het water. “Just keep swimming.” Zei hij. De stem van Dori deed hij perfect na. Hm.. misschien had Dori wel een punt. Misschien moest hij gewoon blijven doorzwemmen. Nemo had in de andere film Dori ook gevonden door Dori na te doen.. Nou.. Dan gaan we dat proberen. Hij deed zijn bekende supermanpose weer en sprong vervolgens in het water. Zodra er een grote rode blob aan Magikarp opzij was gezwommen zag Yancy een enkele steen liggen op de bodem van het meer. Een kei of rots eigenlijk. Zo groot als zijn eigen romp. Hm.. Verder was de bodem niet bedekt met stenen. En Dori zwemt altijd direct naar de dingen die ze het eerste ziet, dus Yancy ging het ook doen. Hij zwom dieper en dieper door het water totdat hij bij de kei uit kwam. Hij plaatste meteen zijn handen erop. Hij kreeg ineens een schok door zijn lichaam. Auw! Maarja, dat kon hij niet gillen onderwater. Hij was direct al zijn lucht kwijt door zijn schrikactie en zwom zo snel als hij kon weer omhoog. En toen zag hij in levende lijven hoe alle vispokemon weer het water uit sprongen. Oh dude.. hij was goed! Hij had de oorzaak gevonden hoor. Een elektrische steen. Duh, natuurlijk was het dat! Dat was de Quest toch? Vind uit wat er aan de hand is..? Hm.. Misschien.. moest hij toch iets meer doen. Heel veel hadden ze niet aan deze info. Hij nam weer een grote hap lucht en zwom naar beneden, terug naar de kei. Deze keer probeerde hij de kei te flippen, om te zien of er iets onder de kei lag. Er lag niets onder de kei, maar hij kon nu wel de onderkant van de kei zien. Allemaal elektronica, achter een plastic vlies. ofja, de kei was verbonden aan wat draden, die de de bodem van het meer in gingen. De bodem van het meer leek een beetje op een stopcontact. Wauw. Iemand houdt van vissen pesten. Is het iemand waar te vaak tegen is gezegd dat hij of zij niet tegen het glas bij de vispokemon mocht tikken? Ja dit was echt niet cool hoor. Pfoe.. maar hoe ging hij het ding hier weghalen? Hij wist niks van elektronica. En het was echt veel te zwaar om los te rukken en mee naar boven te zwemmen. Om ervoor te zorgen dat hij niet verdronk ging hij maar weer eens naar lucht happen. Hij zwom naar de kant en ging op de rand zitten. Uitkijkend naar het midden van het meer. Wat moest hij nou doen? Wat zou Bill doen? Yancy ging rechtop staan. Hij vouwde zijn handen achter zijn rug en zei in Bill’s stem: “Yancy. Je moet niet vergeten dat je niet de enige Ranger bent. Ranger zijn gaat om teamwerk. Het perfecte voorbeeld daarvan is je partnerpokémon. En vergeet vooral niet dat er ook andere Rangers zijn.” Yancy’s wenkbrauwen gingen spontaan omhoog. Ohja.. Hij zuchtte en liep terug naar zijn kleding die nog aan de kant lag. Hij keek op en zag Boko tussen de dames zitten. Tja.. schattige Pokémon krijgen nu eenmaal de meeste aandacht van mensen. Zo werkte dat. Ze leken het ook helemaal niet erg te vinden dat ze paraplu’s omhoog moesten houden om niet door de hagel geraakt te worden. Hij haalde zijn Ranger CommunicatieSysteem erbij en belde. Hij moest mensen hebben die gespecialiseerd waren. Normaal vond hij het makkelijk om met anderen te praten. Maar dat waren peers. Hij wist dat de mensen van hogerop niet altijd tevreden over hem waren. Hij had een Operator nodig voor de elektronica en een Area Ranger om het gebied veilig te stellen. Hij zette het ding aan zijn oor en hoorde meteen de stem die hij niet wilde horen. “Ey Anderson, kun je het weer niet oplossen?” Hij hield zijn zucht in. Ze mocht het niet horen. “Ik zit hier in Fallarbor Town en ik heb een iet gevonden in het meer.” “Het heet water Yancy..” Hij hield zich opnieuw even in. “Het lijkt erop dat het iets op de bodem van het meer ligt waardoor de vispokemon uit het water springen. Iets van een schok.” “Je bedoelt een pulse..” Yancy bleef weer even stil. “Ja.. dat. Dus kun je hierheen komen en een Area Ranger brengen?” “Ja is goed man. Kunnen wij het weer doen.” Ze hing op. Wat een naar mens.. Hij had het toch goed gedaan? Hij had gevonden wat er aan de hand was.. toch? Toch? Het bleef even stil rondom Yancy. Hij moest nog even wachten tot hij droog was. Een handdoek had hij natuurlijk niet meegenomen. “Ey kerel. Beetje gaan zwemmen?” Het was William. Yancy draaide zich langzaam om. “Yeah. Ik ben een geworden met het water.” “Je kijkt wat pips.” Yancy toverde direct een glimlach op zijn gezicht. Een neppe, maar dan nog. “Oh echt? Sorry. Hey maar.. ik heb gevonden wat er aan de hand is. Er ligt iets op de bodem van het meer dat de vispokemon van streek maakt. Over een uurtje zullen twee van mijn collega’s hier zijn en het probleem verhelpen. Ik blijf hier om mee te helpen de pokemon weer terug het water in te plaatsten als het nodig is.” “Jongen.. je ziet grijs.” Ja het as was op zijn lichaam blijven plakken door het water. “Misschien ben ik wel een robot.” Hij gaf de man een knipoog om te laten zien dat het een grapje was. “Kom, neem deze handdoek.” Niet veel later was Yancy droog.. en weer in tuniek. Hij stond aan de rand van het water en keek uit over het meer met zijn handen in zijn broekzakken. Al snel voelde hij weer hagel tegen de zijkant van zijn gezicht vallen. Hij hield meteen zijn armen voor zijn gezicht, zodat hij niet weer een mep kon krijgen. Dat had hij even niet nodig. Hij werd weer helemaal overladen met hagel en keek Boko recht in zijn ogen aan.. maar.. Hij deed niks. Hij waggelde naar zijn been en klopte er geruststellend op. “Wat krijgen we nou?” Zei Yancy verbaasd. Boko ging vervolgens op zijn bips zitten op de grond en klopte met zijn handje naast hem op de grond. Hij wilde dat Yancy daar ging zitten. Een van de dames van eerder die hem zo had staan bewonderen gaf hem een paraplu. Yancy opende de paraplu en ging zitten. Het voelde niet heel gemakkelijk. Het enige dat hij kon zien was dat Boko over het meer uitkeek. Maar Yancy durfde zijn ogen niet van het beestje te halen. En langzaam hief Boko zijn pootje. Yancy kneep zijn ogen al wat meer dicht in verwachting van de impact. Maar Boko plaatste zijn pootje op Yancy’s knie. Yancy stond met zijn mond vol tanden. Hij zuchtte en besloot ook maar naar het meer te kijken. Achter hem hoorde hij drie dames: ‘awh’ zeggen. Hij kreeg meteen een rood hoofd. Nee.. niet goed. Hij wilde eigenlijk niet dat iemand wist dat hij dit belangrijk vond. Hij wist niet eens wat hij bedoelde met ‘dit’. Gewoon negeren en er van genieten dat hij geen klap voor zijn kop heeft gekregen. Ze waren hier om de mensen van Fallarbor te helpen met de vissen. Maar ze waren hier natuurlijk vooral om de vissen te helpen. En om schijnbaar.. met een roze paraplu jezelf te beschermen van hagel. Het was een aparte dag. Maar al die dingen vond Yancy niet vervelend. Hij zat met hele andere dingen. Op dat moment zag hij twee Rangers aan komen lopen. “Ey Anderson! Leuke paraplu zeg!” Zei het meisje. Waarna ze begon te lachen. “Zullen ze op de Base ook leuk vinden!” Yancy stak zijn duim op en gaf haar een knipoog. Niet gemeend. Maar wat moest hij anders doen? Boko tufte een Powder Snow in haar richting, toen ze het niet zag. Yancy moest erom gniffelen. Vooral om hoe het eruit zag. En het voelde eigenlijk wel cool dat Boko toch wel aan zijn kant stond. “Ik heb medelijden met de persoon die ooit met háár trouwt.” Zei Yancy. Op zijn beurt moest Boko hier dan weer om lachen. Waar kwam deze plotse kameraadschap vandaan zeg? Psh, Yancy ging zich dat niet te veel afvragen. Van nadenken kreeg je hoofdpijn. Hij doet liever dingen freestyle. Ze keken toe hoe de Rangers naar William liepen en met hem begonnen te praten. Even later haalde de Area Ranger wat Pokémon tevoorschijn. Een Blastoise die zich direct naar het water begaf. Een Flygon die boven het meer uitvloog en cirkelde. En een Alakazam die naast hem bleef staan, om vervolgens samen met hem alle mensen te gaan aanspreken. De Operator kwam naar Yancy toe. “Yo Anderson. Help me eens met alles uit te pakken.” Yancy handigde de paraplu over aan Boko en begon samen met haar haar tas met gereedschap uit te pakken. Daar zat bijvoorbeeld ook een laptop en een satellietdinges bij. Hij wist niet eens waarom hij het deed. Vervolgens haalde ze een duikpak tevoorschijn en een raar gevormde headset. “Trek aan.” “Meestal zeggen vrouwen het tegenovergestelde tegen me.” Ze keek hem niet geamuseerd aan. Er ging een rilling over zijn rug en pakte snel het duikpak aan. Okay.. dan maar aandoen. Toen hij eenmaal klaar was, en de Operator haar setup klaar had vroeg hij: “Dus waarom heb ik dit aan?” “Schijnbaar ben je dus echt zo dom als ze zeggen. Hier, doe deze headset op. Je gaat naar het apparaat duiken en ik ga je vertellen hoe je het moet demonteren. Daarna haalt de Blastoise het boven water.” Yancy fronste. “Samenwerken Yancy. Jij moet ook wat doen.” Die opmerking was bedoeld om te steken. Maar zo voelde die niet. Hij werd daadwerkelijk verteld om te helpen. Dat betekende dat ze dachten dat hij daadwerkelijk goed genoeg was om mee te helpen. Hij zette het ding op zijn hoofd en dook direct het water in samen met een riem met wat gereedschap erin. Eenmaal bij de kei kreeg hij een aantal instructies via de headset. En demonteerde hij het ding voor zover dat kon. Een aantal losse onderdelen moest hij zelf mee naar boven nemen. De grote dingen nam de Blastoise mee. Yancy was al bezig met zijn duikpak uit te doen toen de Operator naar hem toe kwam. “Hey.. Yancy..” “Hm?” “Goed werk.” Ze nam het duikpak en de headset aan en liep weg. Boko stond ineens naast hem en gaf een zacht elleboogje tegen zijn been. Yancy keek omlaag en zag hoe hij zijn wenkbrauwen omhoog en omlaag haalde. Achter hem hoorde hij weer drie dames ‘awh’ zeggen. Maar nu.. werd Yancy juist spierwit.
